Πάλη για Αρχές και Αξίες, του Αντώνη Αντωνίου
Παγκόσμια, τουλάχιστο μετά το 1979, παρατηρήθηκε μια σταδιακή αλλαγή στις αρχές και αξίες που είναι κυρίαρχες στις κοινωνίες. Υπονομεύτηκαν αρχές της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, αμφισβητήθηκε ο ρόλος του κράτους και των συνδικάτων. Προωθήθηκαν παραδοσιακές αξίες όπως πίστη στην πατρίδα ,στην θρησκεία, και στον παραδοσιακό ρόλο της γυναίκας. Γίνεται προσπάθεια να κτιστεί μια νέα «κοινή λογική» ώστε να δικαιολογεί αυτό που πρώτη είπε η Θάτσερ, «Δεν υπάρχει άλλη επιλογή». Πανίσχυρες επιρροές όπως μεγάλες εταιρίες ΜΜΕ και θεσμοί όπως Πανεπιστήμια/σχολεία/Εκκλησία βοηθούν να κανονικοποιήσουν την νέα «κοινή λογική» του νεοφιλελευθερισμού.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να αντιμετωπιστεί το νέο πλαίσιο. Αλλά η αριστερά έχει ευθύνη να το παλέψει. Με μαζικές κινητοποιήσεις και συστηματική, έντονη και στοχευμένη μορφωτική δουλειά. Ο μηχανισμός ( Κεντρικός/Επαρχιακός) δεν έκανε συστηματικά και αποτελεσματικά κανένα από τα δύο. ΓΙΑΤΙ; Μήπως δεν ήταν ικανοί, δεν ήθελαν, ή δεν εκτίμησαν σωστά το πρόβλημα;
Όποια και αν είναι η απάντηση αυτή η παθητική στάση είχε καταστροφικές συνέπειες για την αριστερά και τους εργαζόμενους. Σ’ αυτή την νέα συναίνεση είναι πιο εύκολο για την ακροδεξιά να αλιεύσει ψήφους ακόμα και από την αριστερά. Ανάμεσα στα μέλη και ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ υπήρχαν ρατσιστικά στοιχεία που επέμεναν ότι η Κύπρος βουλιάζει από μετανάστες. Υιοθέτησαν το αφήγημα Νουρή. Το ΑΚΕΛ δεν κατάφερε να προσφέρει πειστική εναλλακτική αφήγηση. Το αίσχος που λέγεται Πουρνάρα δεν αντιμετωπίζεται με δύο-τρείς ανακοινώσεις που μπορεί να παίξουν ή να μη παίξουν στα ΜΜΕ.
Ο κομματικός μηχανισμός επιδίδεται σε ακροβατισμούς. Για παράδειγμα μετά την ήττα του 2018 ο Άντρος Κυπριανού ανακοίνωσε ότι το κόμμα θα προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις με βάση 3 πυλώνες. Προσπάθησε να πουλήσει ελπίδα αλλά πέρασε τελείως απαρατήρητο από την Κυπριακή κοινωνία: κανένας δεν σχολίασε, τίποτα δεν ανακοινώθηκε στο τέλος κανένας δεν λογοδότησε.
Άλλο παράδειγμα είναι όταν δεν αμφισβητήθηκε η παρατυπία των διαταγμάτων για την πανδημίας. Το ΑΚΕΛ κράτησε για το θέμα μια σιωπή (πέρα από κάποιες ανακοινώσεις). Όταν οι Ως Δαμέ ανακοίνωσαν ότι στις 13 Φεβρουαρίου θα προχωρήσουν σε ανοικτή αμφισβήτηση της αυθαιρεσίας της κυβέρνησης να απαγορεύσει τις συναθροίσεις και διαδηλώσεις ο ΑΚ είπε ότι το ΑΚΕΛ δεν θα παρανομήσει. Μετά την βαρβαρότητα της Αστυνομίας στις 13 Φεβρουαρίου και την αντίδραση της κοινωνίας το ΑΚΕΛ αποφάσισε να κάνει κάποιες κινήσεις όπως να συναντηθεί ο ΑΚ με τον Αναστασιάδη. Αλλά στα μάτια μιας μερίδας της κοινωνίας αυτό φάνηκε οπορτουνιστικό.
Η αριστερά πρέπει να παλέψει για τις αρχές και τις αξίες γιατί καθορίζουν το πλαίσιο που δίνεις μάχες. Για τον κομματικό μηχανισμό οι μάχες εξαντλούνται στην ψήφο. Μα η δράση της αριστεράς δεν μπορεί να κρίνεται μόνο από εκλογές. Την ηγεσία της δεκαετίας του 1940 δεν θα την κρίνουμε μόνο με το πόσες Δημαρχιακές εκλογές κέρδισε (που είναι πολύ σημαντικές) αλλά και για τους μαζικούς αγώνες που έδωσε όπως για τις κοινωνικές ασφαλίσεις, την ΑΤΑ με αποκορύφωμα την απεργία του 1948, καθώς και τις μεγάλες πολιτικές κινητοποιήσεις. Μέσα από αυτούς τους μαζικούς αγώνες όχι μόνο δυνάμωσε το κίνημα της αριστεράς αλλά πάλεψε για αξίες και ιδανικά. Το χιλιοειπωμένο επιχείρημα που ακούγεται από στελέχη ότι σήμερα δεν συμμετέχει ο κόσμος δεν είναι απλά λανθασμένο. Δεν στηρίζεται στην διαλεκτική ούτε συνάδει με την ιστορία του ΑΚΕΛ. Μια αριστερή ηγεσία πρέπει να μπορεί να κινητοποιήσει κόσμο. Αδυναμία να το πράξει σημαίνει ανεπάρκεια ηγεσίας και πρέπει να κριθεί. Αλλά αυτό προϋποθέτει δημοκρατική λογοδοσία του μηχανισμού.
Αντώνης Αντωνίου
ΚΟΒ Αγ ΑνάργυροιΒ