Προσυνεδριακός Διάλογος, του Μιχάλη Τ.

Ήταν κάποιοι καιροί που η Αριστερά εξέλεξε Δημάρχους σε ΟΛΕΣ τις πόλεις της Κύπρου.

 Ήταν κάποιοι καιροί που το ΑΚΕΛ  πήρε στις βουλευτικές εκλογές 40 % των ψήφων.

Τότε  που οι αριστερές οικογένειες στο νησί ήταν αμέτρητες. Συνοικίες, χωριά και πόλεις ήταν τα απόρθητα κάστρα της Αριστεράς.

 Ήταν τότε που έλεγες ΑΚΕΛ, ΠΕΟ, ΕΚΑ, ΠΟΓΟ, ΕΔΟΝ, Συνεργατικές επιχειρήσεις ή τραπεζικά ιδρύματα και αμέσως ο νους έτρεχε στον ΗΓΕΤΗ τους, τον μάστρο τους.  Ήταν οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων τους. Οι πρωτοπόροι.

Η εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στη προεδρία του κράτους έγινε κατορθωτή όχι μόνο με τις ψήφους των κομματικών μελών, μα και με τη πολύπλευρη στήριξη των μη κομματικών Αριστερών. Όπως φυσικά και των χιλιάδων μη κομματικοποιημένων συμπαθούντων προοδευτικών Κυπρίων. Που εκεί έξω, πέραν των κομματικών γραφείων και ομάδων, ήταν και είναι χιλιάδες.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ανησυχούν και λυπούνται πραγματικά για τη σημερινή κατάσταση και τη δύσκολη θέση, που βρίσκεται το κόμμα του λαού. Δεν ζητούν ούτε αξιώματα , ούτε να πάρουν  τις θέσεις των εμμίσθων. Θέλουν να ακουστούν, να έλθουν κοντά  στην ηγεσία. Να μιλήσουν, να ακούσουν και να ακουστούν. Να συζητήσουν ανοικτά και τίμια. Δίχως αφορισμούς και βρισιές. Να συμμετάσχουν στην πάλη ενάντια στη ακροδεξιά και τη διαφθορά. Η Κύπρος μας κινδυνεύει.

Μπορεί η ΚΕ να οργανώσει συναντήσεις της  ηγεσίας και των βουλευτών με μη κομματικούς  Αριστερούς. Μιλάτε. Κανένας δεν θα σκοτώσει κανένα. Κάτι θετικό θα προκύψει. Πρώτα όμως και λίγο πριν το συνέδριο, μα κυρίως σε αυτό πρέπει να ακουστεί το «ΣΥΓΓΝΩΜΗ», το  MEA CULPA.

Για τη μεγάλη διάσπαση και την αποπομπή την ιστορικών στελεχών των λαϊκών οργανώσεων. Όπως ο Αντρέας Ζιαρτίδης, Παύλος  Δίγκλης, Χρίστος Βανέζος, Χαμπής Μιχαηλίδης, Στέλλα και Αδάμος Ζαχαριάδης και άλλοι. Καλέστε ανοικτά  και επίσημα τις οικογένειες  τους, τους υποστηρικτές τους.  Μιλείστε μαζί τους.

Για το εγκληματικό λάθος «να ψηφίσουμε ΟΧΙ για να τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ». Που έσμιξε τις ψήφους του ΑΚΕΛ με  της ακροδεξιάς και χάρισε οριστικά τη Κύπρο στη Τουρκία. Που σκόρπισε θλίψη και απογοήτευση στους προοδευτικούς Τουρκοκύπριους και απέραντη χαρά στα εξτρεμιστικά στοιχεία.

 Για τους  επιπόλαιους  χειρισμούς της υπόθεσης  ΜΑΡΙ και τη απέραντη ζημιά στη κυπριακή οικονομία.

Για τη επιπόλαιη, επιλογή των υποψηφίων βουλευτών. Για τη κομματική, έμμισθη εσωστρέφεια. Κοιτάξετε πόσες ψήφους πήραν αυτοί στις τελευταίες θέσεις.

Μπορεί αυτά τα θέματα να πέρασαν από τις κομματικές ομάδες και να έγιναν  εύκολα ή δύσκολα πιστευτά. Ο κόσμος όμως, κυρίως οι ελεύθερα σκεπτόμενοι μη κομματικοί  ΔΕΝ πείθονται. Έχουν έντονες αμφιβολίες και βλέπουν τα γεγονότα και τα αποτελέσματα σήμερα. Και περιμένουν μια εξήγηση.

Τέλος η ΧΑΡΑΥΓΗ πρέπει να βρει τη παλιά αίγλη της. Υπάρχουν τόσοι διανοούμενοι, τόσοι άνθρωποι των γραμμάτων. Που θέλουν να εκφραστούν ελεύθερα. Δίχως τη κομματική ταυτότητα. Δίχως περιορισμούς και απαγορεύσεις. Αφήστε τους τη πόρτα ανοικτή. Να  δείξουν τη δουλειά, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς τους. Φανταστείτε, ότι για παρουσίαση κάποιου νέου βιβλίου, κάποιου καλλιτεχνικού γεγονότος χρειάζεται έγκριση ή προώθηση από τα κεντρικά γραφεία του κόμματος.  Μιλείστε με τους νέους δημιουργούς μας. Τους συγγραφείς, τους καλλιτέχνες μας, τους επιστήμονες μας. Καιρός να ξαναγίνει η ΧΑΡΑΥΓΗ εφημερίδα της προοδευτικής Αριστεράς και όχι μόνο της κομματικής ομάδας. Γιατί να αναγκάζονται οι διανοούμενοι μας ή οι επιστήμονες μας να δημοσιεύουν μόνο στις άλλες εφημερίδες και μετά να τους κατηγορείτε σαν αντιδραστικούς ή κομματικούς ρατσιστές;! Βοηθείστε τους πνευματικούς Ανθρώπους ΕΜΠΡΑΚΤΑ. Μην τους θυμάστε μόνο όταν έρχονται εκλογές.

Μιχαλάκης Τ.