Για τον δημόσιο διάλογο, του Γιαννάκη Κολοκασίδη
Το έγραψα προεκλογικά, το επαναλαμβάνω και τώρα γιατί το πιστεύω ακράδαντα: Εδώ και αρκετά χρόνια διανύουμε μια περίοδο στο Κόμμα που χαρακτηρίζεται από σταθερότητα στις θέσεις μας, από συνέπεια λόγων και έργων, από αγωνιστικότητα στις διεκδικήσεις μας και από ορθότητα στις πολιτικές μας γιατί καθορίζονται κυρίως στη βάση ταξικών κριτηρίων. Ασκούμε σωστή αντιπολίτευση χωρίς περιττούς λαϊκισμούς. Είναι γι’ αυτό ακριβώς το λόγο που θεωρώ το αποτέλεσμα των εκλογών πολύ άδικο για το Κόμμα και για την ηγεσία του, έστω κι’ αν αυτό ακούεται συναισθηματικό.
Το ΑΚΕΛ στο σύνολο του, ηγεσία και βάση, αναζητούν τα αίτια που οδήγησαν χιλιάδες ψηφοφόρους του Κόμματος να του γυρίσουν την πλάτη. Αλλά και αυτοί που αυτοκαθορίζονται ως αριστεροί, αλλά αρνούνται να στηρίξουν με τη ψήφο τους το ΑΚΕΛ, θα πρέπει να κάνουν τη δική τους ενδοσκόπηση και να αναρωτηθούν τι επιτυγχάνουν με την αποδυνάμωση του Κόμματος; Ποιόν τελικά συμφέρει ένα αποδυναμωμένο ΑΚΕΛ;
Η αναζήτηση του τι πηγαίνει λάθος, πέρα από τις απόψεις που εκφράζονται στις συνεδρίες των ΚΟΒ και στον δημόσιο διάλογο, πρέπει να γίνει και με μια επιστημονική έρευνα. Αυτό το λέω γιατί οι προσωπικές απόψεις/εκτιμήσεις, όσο χρήσιμες και αν είναι, έχουν πάντα το υποκειμενικό στοιχείο, πολλές φορά το στοιχείο αυτοδικαίωσης ακόμα και προβολής απωθημένων. Ως εκ τούτου δεν μπορούν να οδηγήσουν από μόνες τους σε ασφαλή συμπεράσματα.
Και στις κομματικές συνεδρίες και στο δημόσιο διάλογο πολλοί ζητούν να ακούγεται περισσότερο η φωνή της βάσης του Κόμματος. Σε ένα μεγάλο βαθμό πιστεύω ότι αυτό το θέμα είναι λυμένο μέσα από το καταστατικό και τους κανονισμούς λειτουργίας του ΑΚΕΛ. Ο δομημένος δημόσιος διάλογος είναι ένα ακριβώς μέσο για να διατυπώνεται και να ακούγεται ευρύτερα η φωνή των μελών του Κόμματος. Ο δημόσιος διάλογος δεν προβλέπεται μόνο στις προσυνεδριακές περιόδους. Ως εκ τούτου η νέα ηγεσία του Κόμματος που θα εκλεγεί στο Συνέδριο ας προγραμματίσει με προτεραιότητα τη διεξαγωγή δημόσιου διαλόγου πάνω σε κρίσιμα ζητήματα αμέσως μετά το Συνέδριο. Θα μπορούσε αντικείμενο αυτού του διαλόγου να είναι η μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που θα επανέλθει στην επικαιρότητα καθώς και το μεταναστευτικό, που στις σύγχρονες συνθήκες είναι πάντα επίκαιρο.
Ορισμένοι αρθρογράφοι στον δημόσιο διάλογο υιοθετούν την προσέγγιση ότι το ΑΚΕΛ μιλά με ξύλινη γλώσσα. Θα ήθελα να δω παραδείγματα στα οποία να παρατίθεται η «ξύλινη» γλώσσα από τη μια και η προτεινόμενη «σύγχρονη» γλώσσα από την άλλη. Μόνο με συγκεκριμένα παραδείγματα θα μπορέσουμε να διαπιστώσουμε αν πράγματι πρόκειται περί προβλήματος επικοινωνίας κάποιων θέσεων ή αν στην ουσία υπάρχουν διαφορετικές ιδεολογικο-πολιτικές προσεγγίσεις. Το πρώτο διορθώνεται σχετικά εύκολα. Το δεύτερο, όμως, χρειάζεται βαθιά συζήτηση γιατί ακριβώς άπτεται του χαρακτήρα και της ιδεολογίας του Κόμματος.
Όπως έδειξαν και δημοσκοπήσεις αρκετός κόσμος έχει την άποψη ότι το ΑΚΕΛ είναι ξεπερασμένο από τη ζωή και πρέπει να εκμοντερνιστεί. Την ίδια άποψη φαίνεται να συμμερίζονται και αρθρογράφοι στο δημόσιο διάλογο. Δυστυχώς το τι είναι σύγχρονο και τι ξεπερασμένο, στις συνειδήσεις πολλών, το καθορίζει η κυρίαρχη αστική αντίληψη. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την αντίληψη θα μπορούσαμε να γίνουμε σύγχρονοι αν εγκαταλείπαμε την ιδεολογία μας και τις αξίες στις οποίες πιστεύουμε. Αν υιοθετούσαμε λίγο εθνικισμό, λίγη ξενοφοβία, λίγο ρατσισμό, λίγο ΝΑΤΟισμό. Αν σταματούσαμε να υπερασπιζόμαστε τις συντεχνίες, τις συλλογικές συμβάσεις, τους ρυθμισμένους όρους εργασίας. Γενικά αν εγκαταλείπαμε το ταξικό κριτήριο στη διαμόρφωση θέσεων και πολιτικών. Αν αρχίσουμε και εμείς όπως και άλλοι να στρέφουμε τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα ενάντια στους εργαζόμενους στο δημόσιο. Αν ταχθούμε υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων. Αν δεχτούμε την οριζόντια ψηφοφορία για να ικανοποιήσουμε τις φιλοδοξίες κάθε τυχάρπαστου. Αν γίνουμε ευρωλάγνοι, αποδεχόμενοι άκριτα οτιδήποτε έρχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν ταχθούμε με κλειστά τα μάτια υπέρ των μεταρρυθμίσεων που προωθεί ο Αναστασιάδης και ο Συναγερμός, χωρίς να ρωτούμε για το συμφέρον ποιού θα λειτουργήσουν αυτές. Αν μετατρέψουμε την εκλογή της ηγεσίας του Κόμματος σε reality show.
Είναι ένα τέτιο κόμμα που θέλουμε; Προσωπικά απαντώ κατηγορηματικά ΟΧΙ.
Γιαννάκης Κολοκασίδης
Κομματική Οργάνωση Λευκωσίας