Καθαρά, έντιμα, αριστερά…, του Γιώργου Κ. Γεωργίου

Πρέπει να ομολογηθεί με τόλμη. Το αποτέλεσμα συνιστά ιστορική ήττα για το ΑΚΕΛ. Νίκη, υπό τις περιστάσεις, για τον ΔΗΣΥ, σίγουρα όχι δικαίωση της ανελέητης πολιτικής του Αναστασιάδη. Μια μετακίνηση του κομματικού γίγνεσθαι προς τα δεξιά. Και μια επικίνδυνη ‘’κανονικοποίηση’’ του ακροδεξιού ΕΛΑΜ. Καθώς και ενίσχυση του αντιομοσπονδιακού τόξου. Επικίνδυνα πράγματα, δηλαδή. Η δική μας ήττα είναι κομβικής σημασίας και η διαχείρισή της θα καθορίσει την περαιτέρω πορεία του Κόμματος. Το μέγεθός της και οι συγκυρίες μέσα στις οποίες ήρθε επιτάσσουν δραστικές, ειλικρινείς, τολμηρές,  ίσως και αντισυμβατικές ενέργειες. Όχι λόγια, αυτή τη φορά πράξεις.

Δεν είναι η ώρα να ψάξουμε ποιος φταίει. Ούτε ένα αποδιοπομπαίο τράγο. Γιατί οι ευθύνες είναι, όντως, συλλογικές και τις έχουμε όλοι, παρόλο που μέσα στη συλλογικότητα δεν πρέπει να εξομοιωθεί το ατομικό βάρος της ευθύνης που αναλογεί στον καθένα.

Ούτε είναι η ώρα να επιζητηθεί η δικαίωση εκείνων που τα ΄λεγαν, και είναι παραδόξως πολλοί μετά την  Κυριακή, και η καταδίκη εκείνων που δεν τα άκουγαν.  Πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς, το κομματικό σύνολο έστειλε ηχηρά μηνύματα μετά τις εκλογές του 2016. Ζητούσε να αλλάξουν πολλά πράγματα. Και κάποιοι μας έλεγαν: αν δεν τα αλλάξουμε τώρα, θα αναγκαστούμε να το κάνουμε κάτω από δυσμενέστερες συνθήκες… Τουλάχιστον, ας  τους ακούσουμε, έστω και τώρα.

Γίνεται μεγάλη συζήτηση για την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει το Κόμμα. Το ΑΚΕΛ δεν χρειάζεται να πάει ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τα αριστερά. Δεν θα το σώσει ούτε η μηχανιστική μίμηση κάποιων άλλων ούτε η βίαιη, ξένη προς τον χαρακτήρα του μετάλλαξη. Απλώς, πρέπει να ξαναγίνει εκείνο που ήταν, κοιτάζοντας έξω από το κλειστά δωμάτια των κομματικών γραφείων. Να ‘’επανιδρυθεί’’, αντλώντας από το πλούσιο αγωνιστικό  παρελθόν του, λαμβάνοντας υπόψη το σήμερα και το αύριο. Το κύριο ζήτημα δεν είναι ούτε τα πρόσωπα ούτε η αδυναμία μας να φτάσουν οι θέσεις μας στην κοινωνία. Το ζήτημα είναι ότι η φωνή μας δεν εισπράττεται ως καθαρή, δυναμική, αριστερή, κινηματική, πλουραλιστική. Εκλαμβάνεται ως υποχωρητική, αναποτελεσματική, άνευρη, συμβιβαστική…

Σταχυολογώ κάποιες σκέψεις, που ίσως αποδειχτούν χρήσιμες , εν όψει του Συνεδρίου, αλλά και του συνεχούς προβληματισμού που θα πρέπει να υπάρξει και μετασυνεδριακά…

Το Κόμμα να εγκύψει προς την ανάγκη να:

• Προβεί σε μια θαρραλέα αυτοκριτική για αδυναμίες και παραλείψεις χωρίς να περιπίπτει σε μια άγονη λαθολογία.
• Να αποκαταστήσει το ηθικό του πλεονέκτημα για να ξεφύγει από την άδικη εξομοίωση. Δεν έχουν θέση στο Κόμμα όσοι το πληγώνουν και όσοι βαραίνονται με σκιές.
• Πραγματοποιήσει τόσες και τέτοιες δομικές και καταστατικές αλλαγές, έτσι που να νιώσουν τα μέλη ότι γίνονται πραγματικοί νοικοκύρηδες μέσα στο Κόμμα.
• Ξαναδώσει νόημα στη έννοια της συντροφικότητας, που, όχι σπάνια, αντικαταστάθηκε από φαινόμενα έπαρσης, ιδιοτέλειας, υπόσκαψης.
• Επιδείξει ανοχή στην υγιή διαφορετική άποψη. Εκατοντάδες μέλη και φίλοι μας έχουν εγκαταλείψει. Πρέπει να τους εμπνεύσεις για να επιστρέψουν. Κι αυτό θα γίνει αργά και μακρόσυρτα.
• ‘’Επιστρέψει’’ στην κοινωνία. Μια κοινωνία κουρασμένη που δεν μας νιώθει δίπλα της και ούτε την εμπνέουμε ότι θέλουμε και μπορούμε να της συμπαρασταθούμε.
• Παραγάγει πολιτική σε όλα τα επίπεδα, με επαγγελματισμό και εμπλοκή και φίλων πέραν του Κόμματος.
• Διασφαλίσει ισορροπία στη διατύπωση των κατά τα άλλα ορθών πολιτικών μας θέσεων στο Κυπριακό και αλλού.

Η αναγέννηση του ΑΚΕΛ εκφεύγει του στενού κομματικού καθήκοντος. Είναι χρέος προς την Αριστερά του τόπου, την κοινωνία, την Κύπρο μας…

Γιώργος Κ. Γεωργίου

Ευρωβουλευτής ΑΚΕΛ