Είμαστε καταδικασμένοι να κοιτάμε μπροστά…, του Χρυσόστομου Μωυσέως
Το εκλογικό αποτέλεσμα έχει επιφέρει απογοήτευση και προβληματισμό, τόσο στα μέλη και στελέχη του ΑΚΕΛ, όσο και ευρύτερα σε όσους προσβλέπουν σε μια ισχυρή παρουσία και παρέμβαση του ΑΚΕΛ στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Παράλληλα έχει προκαλέσει και μια κινητικότητα, με εμφανή διάθεση προς το να βρεθούν τα λάθη και οι παραλήψεις και να βγει ξανά το κόμμα μπροστά. Αυτή η έγνοια και η κριτική, ακόμα και αν πολλές φορές διακρίνεται από συναισθηματισμό, ακόμα και αν φτάνει στο σημείο να γίνεται άδικη και σκληρή, είναι απόλυτα κατανοητή για τον κόσμο της Αριστεράς, που δεν αντιλαμβάνεται ένα κακό αποτέλεσμα ως μια ποδοσφαιρική ήττα, αλλά σαν αποδυνάμωση της φωνής και των αγώνων για τα δικαιώματα των πολλών. Είναι η έγνοια του λαού για το κόμμα του, για το παρόν και το μέλλον του.
Το ΑΚΕΛ αντιμετωπίζει προβλήματα, τα οποία δεν εμφανίστηκαν με το κακό εκλογικό αποτέλεσμα. Είναι προβλήματα που ταλανίζουν το οικοδόμημα του ΑΚΕΛ χρόνια, ίσως και δεκαετίες. Αυτά τα προβλήματα τα ξέρουν πρώτα και κύρια όσοι καθημερινά δίνουν τη μάχη και όχι όσοι μετά από ένα κακό αποτέλεσμα νουθετούν όλους τους υπόλοιπους εξ’ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς. Αυτό δεν σημαίνει παράλληλα ότι όλοι όσοι αποτελούν το κόμμα δεν πρέπει να έχουν ανοικτά αυτιά και μάτια για κριτική. Οποιαδήποτε κριτική πρέπει να ακούγεται και να αξιολογείται, όχι όμως και να υιοθετείται αυτόματα.
Την ίδια ώρα θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε, ότι ένα εκλογικό αποτέλεσμα ερμηνεύεται με πολλούς τρόπους και το καθορίζουν πολλοί παράγοντες. Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να αποφεύγονται οι απόλυτες προσεγγίσεις ως προς το τι φταίει και τι πρέπει να αλλάξει. Αυτό που δεδομένα δείχνει ένα εκλογικό αποτέλεσμα, δεν είναι η ορθότητα των θέσεων ενός κόμματος, αλλά η απήχηση που αυτές βρίσκουν μέσα στην κοινωνία. Σαφώς, η συμφωνία επί των θέσεων δεν είναι ο μόνος παράγοντας που καθορίζει την πολιτική επιλογή ενός ψηφοφόρου. Είναι, όμως, γεγονός ότι για να μην στηρίζει κάποιος εκλογικά το ΑΚΕΛ, σημαίνει ότι είτε δεν κατάφερε να ακούσει τις θέσεις του, είτε δεν συμφωνεί με αυτές, είτε ακόμα και αν συμφωνεί δεν πείστηκε ότι πρέπει να το εκφράσει και μέσα στην κάλπη, θέτοντας αυτό ως βασικό πολιτικό κριτήριο. Αυτό, επομένως, που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι «φωτογραφίζει» το εκλογικό αποτέλεσμα είναι ο βαθμός συνειδητοποίησης του λαού με βάση αυτό που προστάζουν τα οράματα και τα ιδανικά της Αριστεράς.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι, αντικειμενικοί και υποκειμενικοί, για το γεγονός ότι μερίδα του κόσμου, απομακρύνεται εκλογικά αλλά και συνολικότερα από το ΑΚΕΛ. Θα πρέπει νηφάλια, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα δεδομένα, να προβούμε σε σωστά συμπεράσματα. Όσο οφείλει το ΑΚΕΛ να αφουγκράζεται τις ανησυχίες του κόσμου, άλλο τόσο οφείλει να μην οδηγείται σε εύκολες λύσεις, σε χάιδεμα αυτιών και σε διασπορά αυταπατών. Οφείλει να αντισταθεί σε πιέσεις που θα στοχεύουν τον χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία του από όποια πλευρά κι αν εμφανίζονται, οφείλει να τηρεί τις συνεδριακές του αποφάσεις, προϊόν συλλογικής σοφίας, ακόμα και αν αυτές έχουν πολιτικό κόστος. Οφείλει να αναλαμβάνει τις πρωτοβουλίες, να βελτιώνει και να εμπλουτίζει τις πολιτικές του θέσεις, να αναβαθμίζει τη δράση του, να αποκαθιστά και να στεριώνει την επαφή του με τον κόσμο και παράλληλα να θυμίζει φορτικά πως η όποια αλλαγή περνά μέσα από τη συλλογική και ατομική ευθύνη, από την οργανωμένη δράση, από τους αγώνες και τις θυσίες των πολλών.
Είναι σύνηθες, μετά από μια εκλογική αποτυχία τα «πυρά», φίλια και εχθρικά, επικεντρώνονται στην ηγεσία του κόμματος και κυρίως στον ΓΓ της Κ.Ε. Σαφώς, στα προβμήματα και στα λάθη, αντιστοιχούν ευθύνες. Σε κόμματα του δικού μας τύπου, οι ευθύνες, οι αποτυχίες και οι επιτυχίες, τα καλά και τα κακά μας αγγίζουν όλους. Δεν είμαστε αρχηγικό κόμμα, αλλά κόμμα με συλλογική ηγεσία, με μέλη, καταστατικό και συνεδριακές αποφάσεις, κόμμα με ιδεολογική τοποθέτηση και κατεύθυνση. Όσο μπορεί να χρειάζεται ανανέωση σε επίπεδο προσώπων, ή αναβάθμιση σε επίπεδο πρακτικών άλλο τόσο πρέπει να αποκλείεται από το δικό μας χώρο η λογική του κανιβαλισμού και των εξιλαστήριων θυμάτων. Το κόμμα μας στην ιστορική του πορεία έχει υπάρξει θύμα τέτοιων καταστάσεων και το τελευταίο που μπορούμε να επιτρέψουμε είναι να συμπεριφερθούμε εμείς με αντίστοιχο τρόπο. Με πολιτικά επιχειρήματα, με συντροφική κριτική και λαμβάνοντας υπόψη όλα τα δεδομένα μέσα στα οποία βρέθηκε επικεφαλής του κόμματος, να σταθούμε απέναντι και δίπλα από την ηγεσία μας όπως θα στεκόμασταν απέναντι και δίπλα σε οποιοδήποτε σύντροφο. Όπως σφίγγουμε το χέρι σε όποιον τραβάει μαζί μας την ανηφόρα.
Οι διαπιστώσεις είναι η μια πτυχή. Η άλλη, εξίσου κρίσιμη και σοβαρή είναι το τι κάνουμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαστε καταδικασμένοι να κοιτάμε μπροστά. Να ανασκουμπωθούμε, να οργανωθούμε και να δουλέψουμε. Με εξωστρέφεια και αποφασιστικότητα. Με δράση και όχι με μοιρολατρία. Να υπερασπιστούμε το κόμμα, τις αρχές και τα ιδανικά του, τη φυσιογνωμία και την μαρξιστική-λενινιστική του ιδεολογία και να το επαναφέρουμε εκεί που πρέπει. Να μπορεί να παρεμβαίνει και να επιδρά σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας. Όχι για το γόητρο, ούτε από κομματικό «φανατισμό». Αλλά γιατί είμαστε ταγμένοι να υπηρετούμε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Γιατί οφείλουμε να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να επανενωθεί ο τόπος και ο λαός μας. Γιατί οφείλουμε να παλεύουμε με κάθε τρόπο και από κάθε μετερίζι η εργατική τάξη να δίνει τις μάχες από καλύτερη θέση μέσα σε ένα άδικο και εκμεταλλευτικό σύστημα. Μέχρι να κτίσει στα ερείπιά του μια δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία, την κοινωνία της ειρήνης και του σοσιαλισμού.
Χρυσόστομος Μωυσέως
ΚΟΒ ΑΚΕΛ ΤΡΑΧΩΝΑ – ΛΑΚΚΟΥΔΙΑ – ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΝΑΤΟΥ