Τι να κάνουμε; του Χριστάκη Χριστοδουλίδη

Το κόμμα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που παίρνει θέση και αποφάσεις για κάθε ζήτημα της πολιτικοκοινωνικής ζωής του τόπου. Αφετηρία, πυξίδα και οδηγός των αποφάσεων αυτών υπήρξε ανέκαθεν η ιδεολογική του βάση που το καθοδηγεί σε ένα ανθρωποκεντρικό τρόπο σκέψης. Επιδίωξη του κόμματος είναι οι αποφάσεις που λαμβάνονται να υπηρετούν το καλώς νοούμενο συμφέρον των ανθρώπων, με έμφαση τους λιγότερο προνομιούχους. Γιατί λοιπόν αφού αυτή είναι η επιδίωξη, το κόμμα να μην έχει το ανάλογο «αντάλλαγμα» και την ανάλογη ανταπόκριση από το εκλογικό σώμα αλλά, να γνωρίζει όλο και περισσότερα «γυρίσματα της πλάτης» από ολοένα και περισσότερα άτομα;
Μήπως οι αποφάσεις είναι λανθασμένες; Λανθασμένες ή σωστές, οι όποιες αποφάσεις έχουν πολιτικό κόστος.
Για παράδειγμα το κόμμα παίρνει ξεκάθαρη  θέση για το μεταναστευτικό. Κυρίαρχη έγνοια του, η αντιμετώπιση του προβλήματος,  μακριά από ρατσιστικές και ξενοφοβικές προσεγγίσεις. Αυτό έχει πολιτικό κόστος. Οι άλλοι παίρνουν θέση καλλιεργώντας τα πιο ταπεινά ένστικτα των ανθρώπων, αλιεύοντας ψήφους από τους ανυποψίαστους, καταταλαιπωρημένους ψηφοφόρους που εύκολα μπορούν να «ανακαλύψουν» την αιτία της κακοδαιμονίας τους στους μετανάστες. Και δυστυχώς τέτοια θύματα είναι πλέον και άνθρωποι αριστεροί ή «αριστεροί».
Το κόμμα παίρνει ξεκάθαρη  θέση για τα θέματα της ΛΟΑΤΙ κοινότητας με σαφή κατεύθυνση το σεβασμό της διαφορετικότητας.  Αυτό έχει πολιτικό κόστος. Οι άλλοι παίρνουν θέση με βάση στερεότυπα που η κοινωνία ενέπνεε στους ανθρώπους για αιώνες ή στην καλύτερη περίπτωση, δεν παίρνουν θέση, φοβούμενοι τις ψήφους που θα χάσουν. Όταν η κοινωνία γίνει πιο ανεκτική (που νομοτελειακά θα γίνει) για τα άτομα αυτής της κοινότητας, οπότε και θα χάνουν ψήφους αν διατηρήσουν τις θέσεις τους , τότε εύκολα θα υιοθετήσουν θέσεις που το κόμμα μας ήδη υιοθετεί.
Το κόμμα παίρνει ξεκάθαρη  θέση για τη λύση του Κυπριακού με βάση τη ΔΔΟ, ακόμα και αν, η Τουρκία τρυπά στην ΑΟΖ ή στην τουρκοκυπριακή κοινότητα εκλέγεται ένας διχοτομιστής. Αυτό έχει πολιτικό κόστος. Οι άλλοι θα χρησιμοποιήσουν τα πιο πάνω πισωγυρίσματα, για να ψαρέψουν ή να συγκρατήσουν ψηφοφόρους, διαστρεβλώνοντας ή εκθειάζοντας κατά περίπτωση ή κατά το ακροατήριο το περιεχόμενο της ΔΔΟ.
Μπορούν να απαριθμηθούν δεκάδες παραδείγματα. Πού καταλήγουμε όμως;
Κατά την άποψη μου οι θέσεις του κόμματος είναι κατά κανόνα σωστές γιατί αντικατοπτρίζουν την προοδευτική, γνήσια δημοκρατική και αριστερή με όλη τη σημασία της λέξης, φυσιογνωμία του. Θεωρώ ότι αυτό, πρέπει να το πιστωθεί η ηγεσία . Οι θέσεις όμως από μόνες τους δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Οι άλλοι διαθέτουν υπεροπλία. Διαθέτουν κανάλια, ραδιόφωνα, σχολεία, κατηχητικά, προσκοπικά, άμβωνες, ένα καλά οργανωμένο δίκτυο που διαρκώς προκαλεί φθορά στις συνειδήσεις. Και είναι τόση η πίεση που δέχεται ο πολίτης, που προσωπικά σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις θαύμαζα τον κόσμο της αριστεράς, για το σθένος και την αντίσταση που επεδείκνυε εξακολουθώντας να εμπιστεύεται το κόμμα του.
Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει. Το κόμμα δεν έμεινε αλώβητο από τη φθορά. Τα φαινόμενα ανιδιοτελούς προσφοράς, υποχωρούν μπροστά στα φαινόμενα καιροσκοπισμού. Η πολιτική δράση όλο και περισσότερο παραλληλίζεται με προσωπικές ατζέντες. Οι μαζικοί λαϊκοί αγώνες, που ήταν η δική μας υπεροπλία, υπάρχουν πλέον μόνο στα λευκώματά μας. Θεωρώ ότι η αδράνεια για αντιμετώπιση των πιο πάνω φαινομένων, πρέπει να χρεωθεί στην ηγεσία. Πολλά θα μπορούσαν να γίνουν. Δεν έγιναν. Ελαφρυντικά υπάρχουν, δικαιολογίες δε χωρούν.
…συνοψίζοντας όσα εκθέσαμε παραπάνω, μπορούμε στο ερώτημα: τι να κάνουμε; Να δώσουμε τη σύντομη απάντηση:
Να ξεμπερδεύουμε με* τα πιο πάνω.

* Β . Ι . ΛΕΝΙΝ
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ

 

Χριστάκης Χριστοδουλίδης

Κ.Ο. Παύλου Λιασίδη, Στρόβολος