Να ανοίξουμε δρόμους για τη λύση του Κυπριακού και δρόμους για τη λύση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, του Τουμάζου Χριστάκη

Να ανοίξουμε δρόμους για τη λύση του Κυπριακού και δρόμους για τη λύση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Αφού ευχαριστήσω την ΚΕ που δίνει αυτή τη δυνατότητα για συμμετοχή στον προσυνεδριακό διάλογο, να χαιρετήσω τη γενναιότητα της απόφασης για υλοποίηση Συνεδρίου μέσα στο βαρύ κλίμα της πανδημίας και να ευχηθώ γόνιμο διάλογο και σοφές αποφάσεις.

Από πάντα, τα Συνέδρια των αριστερών κομμάτων ήταν μια γιορτή. Τις περισσότερες φορές ήταν κυρίως μια γιορτή της Δημοκρατίας. Αυτό θέλω να προσδοκώ και για το 23ο συνέδριο του κόμματος. Οπου θα ακουστούν όλες οι φωνές και θα ληφθούν οι κατάλληλες αποφάσεις. Συλλογικά.

Οι αποφάσεις που περιμένει το κομματικό σύνολο, οι φίλες και οι φίλοι, οι υποστηρικτές του κόμματος αλλά και ολόκληρος ο Κυπριακός Λαός, είναι οι αποφάσεις εκείνες που ανοίγουν δρόμους.

Δρόμους για τη λύση του Κυπριακού και δρόμους για τη λύση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Και όσον φορά τον πρώτο δρόμο δεν είναι δυνατό να τον περπατήσουμε χωρίς να είμαστε πιασμένοι χέρι με χέρι με τους συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριους.             Με καθημερινές δράσεις. Με κοινούς αγώνες. Σε κάθε επίπεδο και κάθε μορφή.

Για το δεύτερο δρόμο έχουν γραφτεί ολόκληρες βιβλιοθήκες. Αυτή τη στιγμή η  πρώτη έγνοια όλων μας και πρωτίστως των συντεχνιών, θα πρέπει να είναι η ανάκτηση και σφυρηλάτηση των δεσμών με όλους τους εργαζόμενους, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης τους, να σταθούμε μπροστάρηδες στους αγώνες για προάσπιση και διεύρινση των δικαιωμάτων, για καλυτέρευση της ζωής.

Σε εκείνο που ίσως μπορώ να συμβάλω, είναι να θυμίσω ποιά είναι η τωρινή κατάσταση που περνά ο τόπος. Δηλ. η κατοχή και ο κίνδυνος για οριστική διχοτόμηση.  Είμαι από τους τελευταίους που θα υποτιμήσουν τον τεράστιο ρόλο της ιδεολογικής μάχης στο κόμμα και στην κοινωνία. Όμως η όποια ιδεολογική διαπάλη στους κόλπους του κόμματος, μπορεί να περιμένει ή να ατονίσει.

Κανένας δεν είναι πιο Μαρξιστής από τον άλλο, ούτε και από εμένα. Εκείνο στο οποίο πιστεύω ότι διαφέρω, είναι ότι πορεύομαι  με γνώμονα τη Διαλεκτική Φιλοσοφία.    Με δυό λέξεις: Εγώ προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι για μισή σοσιαλιστική πατρίδα. Τη θέλω ολόκληρη και για όλους.

Οι απόψεις, οι θέσεις, το πρόγραμμα του κόμματος πρέπει από εδώ και πέρα να ξεδιπλώνονται σε όλη τους την έκταση. Το σεντόνι πρέπει να είναι ανοιχτό και ολοκάθαρο και όχι διπλωμένο στα τέσσερα.

Και αυτό είναι ευθύνη όλων μας. Ιδιαίτερη όμως ευθύνη έχουν οι σ. που είναι επιφορτισμένοι με τη δημόσια επικοινωνία και εικόνα του κόμματος.

Μπροστά σε μια γιορτή δεν προτίθεμαι να μεμψιμοιρήσω, ούτε να γκρινιάξω.

Θέλω όμως μέσα από τη ψυχή μου, να καλέσω όλους, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Να δουν την πραγματικότητα κατάματα, να βγάλουν από μπροστά τους τα πέπλα του εγώ, του προσωπικού κά. συμφέροντός τους.

Να παραμερίσουν τα «συνηθισμένα», να ψάξουν για νέες διαδικασίες, να αφήσουν πίσω τα κακώς κείμενα στον κομματικό μηχανισμό.

Να στηρίξουν το κόμμα επάνω στις ανεξάντλητες δυνάμεις του λαϊκού και εργατικού κινήματος και στις Κομματικές Οργανώσεις. Από εκεί που αντλεί την πραγματική του δύναμη.

Υπάρχει η σταθερή άποψη ότι οι ευθύνες είναι συλλογικές και όχι προσωπικές.

Ναι. Με την πολύ σημαντική όμως παρατήρηση, ότι τα συλλογικά όργανα έχουν ευθύνη και υποχρέωση, με συστηματικό τρόπο να προλαβαίνουν και αν όχι να εντοπίζουν και να καταλογίζουν τις ατομικές ευθύνες, τα λάθη και τις παραλείψεις του κάθε στελέχους στον τομέα ευθύνης του.

 

Τουμάζου Χριστάκη

Καθηγητής

Κατερίνη

Κ.Ο. Θεσσαλονίκης