Προσυνεδριακός διάλογος της Έ.Ι.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος είχε πει πως «για να φτάσεις να πεις την αλήθεια, θα πρέπει λέει να μην περιμένεις πια τίποτα» κι εμείς σίγουρα είναι ώρα να πούμε αλήθειες, όχι όμως γιατί δεν περιμένουμε τίποτα, αλλά αντιθέτως γιατί περιμένουμε πολλά. Με την ευκαιρία που μου δίνεται μέσω του προσυνεδριακού διαλόγου θα ήθελα να αναφερθώ στην στάση που τήρησε το ΑΚΕΛ απέναντι στην πανδημία, ή μάλλον στην διαχείριση της πανδημίας από την σημερινή κυβέρνηση, κάτι που θεωρώ ότι διαδραμάτισε ρόλο στην αποτυχία του ΑΚΕΛ να συσπειρώσει. Εξ’ άλλου αυτή είναι η πραγματικότητά μας τους τελευταίους 15 μήνες.

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω εξ’ αρχής ότι δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης, είτε της ύπαρξης του ιού, είτε της επιθετικότητάς του ιδιαίτερα σε ηλικιωμένους και ευπαθείς. Κατανοώ απόλυτά την στάση του ΑΚΕΛ κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας, το πρώτο «λοκντάουν» καθότι ολόκληρη η κοινωνία υπέστη ένα ισχυρό σοκ. Ωστόσο, μετά την αποτυχία του πρώτου λοκντάουν, τις προφητείες περί δεύτερου κύματος για το φθινόπτωρο του 2020 οι οποίες ξεκίνησαν από το καλοκαίρι, τα γελοιότατα χωρίς καμία συνοχή, λογική ή επιστημονική τεκμηρίωση μέτρα της κυβέρνησης (και περιορίζομαι μόνο στην απαγόρευση του «λικνίσματος»), την αφαίμαξη των πολιτών μέσω των προστίμων και του κόστους διενέργειας των υποχρεωτικών PCR, τις αποκοπές μισθών και απολύσεις εργαζομένων που ξεκίνησαν την ίδια νύχτα με την πρώτη εξαγγελία των μέτρων, την ολοκληρωτική απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων μέσω της δήθεν σωτήριας τηλεργασίας, την ολοκληρωτική καταπάτηση κάθε προσωπικής ελευθερίας και ανθρώπινου δικαιώματος, τα απολύτως παράνομα διατάγματα του Υπουργού, την έκδηλη αντισυνταγματικότητα των μέτρων, την καταπάτηση ακόμη και του δικαιώματος του παιδιού στη μόρφωση (και αναφέρομαι στην απαγόρευση των μαθητών να εισέλθουν στις τάξεις χωρίς τεστ), την επιβολή καθεστώτος δικτατορίας μέσα από την τηλεόραση και τους καλοπληρωμένους δημοσιογράφους, την μετατροπή ενός «φονικού» ιού σε διαφημιστική καμπάνια εκατομμυρίων, την ύπουλη εξώθηση των μαζών και ιδιαίτερα της νεολαίας προς εμβολιασμό, την δημιουργία πολιτών δύο ταχυτήτων, τα φαινόμενα περιθωριοποίησης, την προώθηση του απόλυτου ατομικισμού ενάντια στην ανθρώπινη αλληλεγγύη και συνύπαρξη, την απότομη άνοδο και κάθοδο των κρουσμάτων σύμφωνα με το δοκούν των εντεταλμένων επιδημιολόγων, την ταυτόχρονη επιβολή ή χαλάρωση των μέτρων σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, τον καθαρά πολιτικό χαρακτήρα του λόκνταουν το Πάσχα του 2021, τις σημερινές απειλές περί επόμενου κύμματος την στιγμή που με εξαίρεση τις μάσκες έχουμε επιστρέψει σχεδόν σε πλήρη κανονικότητα πώς είναι δυνατόν το ΑΚΕΛ να μην κατάφερε να αναγνωρίσει πίσω από αυτή την πανδημία, μία ακόμη ύπουλη και τρισάθλια, ωστόσο τρομακτικά καινοτόμα εφαρμογή του δόγματος του ΣΟΚ; Το δήλωσε έμμεσα ακόμα και ο ίδιος ο κ. Καραγιάννης, σαν σύγχρονος Γιούεν Κάμερον, κατά τη επιβολή του δεύτερου λόκνταουν ότι «ένα σοκ είναι ό,τι πρέπει»! Πώς είναι δυνατόν το ΑΚΕΛ να πνίγηκε μέσα στη σιωπή του, στην εποχή της σύγχρονης δικτατορίας;  Πώς είναι δυνατόν να μην κατάφερε να αφουγκραστεί τις ανάγκες, τα θέλω και τις δυσκολίες της νεολαίας που υπήρξε το μεγαλύτερο θύμα, όχι της πανδημίας, αλλά των μέτρων; Της νεολαίας που είτε έτσι, είτε αλλιώς είναι το αύριο.

Πώς γίνεται το ΑΚΕΛ να επέτρεψε στα μέσα με τα οποία διαχρονικά απευθύνεται στο λαό και τα οποία ανέκαθεν αποτελούσαν πηγή έγκυρης και αμερόληπτης πληροφόρησης (και αναφέρομαι στον «Άστρα» και στον «Διάλογο») να συμπορευτούν πλήρως με την πρακτική τρομοκράτησης της μάζας και χαλιναγώγησης του πνεύματος των πολιτών που υιοθετήθηκε από τα ελεγχόμενα κανάλια της κυβέρνησης και τα παπαγαλάκια-δημοσιογράφους τους, τοποθετώντας μια νάρκη στην ίδια την προσπάθειά του να περάσει το μήνυμα ότι «δεν είναι όλοι ίδιοι».Υπάρχει μία πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ ενημέρωσης και τρομοκρατίας και αυτή την γραμμή, με όλο το σεβασμό, την προσπεράσαμε.

Είναι πραγματικά τρομακτική η εποχή μας. Κάποτε, αυτοί που κρύβονται πίσω από τις μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις που γεννά το ίδιο το σύστημα για να ενισχύει τις αγεφύρωτες ανισότητες που το χαρακτηρίζουν, διέκριναν τους ανθρώπους, σπέρνοντας διχόνοια, μεταξύ των βάρβαρων της Ανατολής και των πολιτισμένων της Δύσης, των χριστιανών και μουσουλμάνων, των λευκών και μαύρων, τώρα έχουν ανακαλύψει νέα φόρμουλα. Οι άνθρωποι χωρίζονται σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, οι χώρες σε κόκκινες, πράσινες, πορτοκαλί κατηγορίες ανάλογα με τα συμφέροντα που διακυβέυονται, ο «ανεμβολίαστος» είναι ο κακός, ο συνωμότης, αυτός που υπονομεύει την  υγεία του «εμβολιασμένου», ο «εμβολιασμένος» είναι ο καλός, ο υπάκουος που στην πραγματικότητα μπορεί απλά και να έχει βαρεθεί, είμαστε «υποψήφια κρούσματα» στην επιφάνεια και «υποψήφιοι άνεργοι» στο βάθος, υπάρχει μόνο μία «σωστή» επιστήμη και η αντίθετη προσέγγιση κατακεραυνώνεται άμεσα. Αυτό δεν είναι φασισμός;

Η συρρίκνωση των προσωπικών ελευθεριών του ατόμου και ο απόλυτος κοινωνικός έλεγχος μετατρέπονται από πολιτικό έκτρωμα σε πολιτική αναγκαιότητα, υπό το άλλοθι της προστασίας της δημόσιας υγείας. Η δικτατορία επιβάλλεται ως νόρμα στην πολιτική ζωή και πάλι υπό το άλλοθι της προστασίας της δημόσιας υγείας, η οποία πλέον δεν προστατεύεται με νοσοκομεία και ιατρούς αλλά με πρόστιμα και «κέρφιου». Το πολιτικά ανεπίτρεπτο γίνεται πολιτικά αναγκαίο υπό συγκεκριμένες συνθήκες που αυτό είναι και η πεμπτουσία του δόγματος του σοκ.

Ως προβληματιζόμενη νέα με απογοήτευσε το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της πανδημίας το μόνο αποκούμπι για μία μερίδα πολιτών υπήρξαν άτομα, τα οποία δεν ανήκουν στην αριστερά, και ωστόσο υποστηρίζοντας την επιστήμη τους, είτε δικηγόροι, είτε ιατροί, στάθηκαν απέναντι στον παραλογισμό των μέτρων της κυβέρνησης ασκώντας σφοδρότατη κριτική. Με ξενίζει το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ του 2021 δεν είναι κοντά στην νεολαία, δεν συνειδητοποιεί ότι αυτή η νεολαία είναι η αυριανή ψηφοφόρος του, αυτή η νεολαία είναι που άδικα κληροδότησε τον μισθό των €800 και πάνω σ’ αυτόν χτίζει τα όνειρά της, αυτή η νεολαία πλήρωσε το πιο βαρύ τίμημα της πανδημίας και αυτή η νεολαία είναι που περιμένει εδώ και 15 μήνες να δει το ΑΚΕΛ με ουσιαστική αντιπολίτευση απέναντι στην ίσως πιο διεφθαρμένη και φασίστικη διακυβέρνηση που είχε ποτέ η πατρίδα μας.

Το αριστερό κίνημα της Κύπρου πρέπει να ξυπνήσει και να ζήσει στην εποχή του διαφορετικά κινδυνεύει να χαθεί με το πέρασμα των γενεών που το δημιούργησαν… και δεν θα είναι θέμα ηγεσίας.

Με εκτίμηση,

E.I.