Χαιρετισμός Γενικού Γραμματέα ΚΕ ΑΚΕΛ Στ. Στεφάνου στην εκδήλωση για τη Μέρα της Γυναίκας
Τρίτη 8 Μαρτίου 2022 και ώρα 19:00, Δημοσιογραφική Εστία
Οι γυναικείοι αγώνες έχουν χαράξει βαθιά στη συλλογική μνήμη και στην ιστορική συνείδηση τη σημασία της 8ης του Μάρτη γι’ αυτό και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη υπόμνηση.
Η 8η του Μάρτη υπάρχει για να υπενθυμίζει ότι η ανισότητα των φύλων είναι άμεσα συνδεδεμένη με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ότι οι γυναίκες συνεχίζουν να αποτελούν αντικείμενο διπλής εκμετάλλευσης. Και ως γυναίκες και ως εργαζόμενες.
Ολόκληρος ο 20ός αιώνας είναι γεμάτος με γυναίκες αγωνίστριες. Λαϊκές αγωνίστριες που με τον ηρωισμό, την αυταπάρνηση και το αγωνιστικό σθένος που επέδειξαν μέσα στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες, κατάφεραν να αλλάξουν την αντίληψη της κοινωνίας για τις δυνατότητες και τον ρόλο της γυναίκας.
Κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία του γυναικείου κινήματος, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι έχουν γίνει μεγάλα βήματα προόδου. Σήμερα, είναι προφανές ότι οι γυναίκες ζουν καλύτερα από ότι ζούσαν οι μητέρες και οι γιαγιάδες μας, τουλάχιστον στον ανεπτυγμένο, όπως αποκαλείται, κόσμο.
Oι σκληροί συλλογικοί αγώνες που δόθηκαν για την ισότητα και την ισοτιμία των φύλων, οι θυσίες και το αίμα απέφεραν καρπούς. Μπορεί όμως κανείς να μιλήσει για πραγματική ισότητα των φύλων στις μέρες μας, σχεδόν δύο αιώνες μετά τις πρώτες απεργίες των γυναικών;
Πολλές γυναίκες σήμερα μπορεί να έπαψαν να δουλεύουν σε κάτεργα εργοστασίων, με εκκωφαντικούς θορύβους και μολυσματικά αέρια όπως οι εργάτριες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης. Μπορεί να έχουν δικαιώματα που δεν είχαν τότε, όπως το δικαίωμα να μορφώνονται, να επιλέγουν τον σύντροφό τους, το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά ότι στις μέρες μας οι γυναίκες βρίσκονται αντιμέτωπες με νέες μορφές εκμετάλλευσης.
Οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα της ανεργίας. Συχνά η ιδιότητα της μητέρας αποτελεί παράγοντα απόλυσης ή μη εργοδότησης. Οι γυναίκες βρίσκονται εκτεθειμένες σε επισφαλείς μορφές εργασίας, με αρρύθμιστα και κυλιόμενα ωράρια τα οποία έχουν πραγματικά μετατρέψει τη ζωή σε λάστιχο και έχουν ισοπεδώσει τον εργάσιμο με τον ελεύθερο χρόνο. Η ελευθεροποίηση των ωραρίων στο λιανικό εμπόριο και τα συστήματα βάρδιας στους τομείς των υπηρεσιών, πλήττουν κυρίως γυναίκες που προέρχονται από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Αυτές που έχουν ανάγκη ακόμη και τον πιο πενιχρό μισθό και κάνουν τα πάντα για να τον εξασφαλίσουν. Γιατί, πώς αλλιώς θα ανταποκριθούν στα ολοένα αυξανόμενα έξοδα της καθημερινότητας; ενοίκια, τρόφιμα, ηλεκτρισμός, καύσιμα, δίδακτρα για τα παιδιά και ένα σωρό άλλες υποχρεώσεις.
Την ίδια στιγμή, οι γυναίκες βρίσκονται αντιμέτωπες με το χάσμα αμοιβών και συντάξεων. Ο σεξισμός και τα έμφυλα στερεότυπα που συνεχίζουν να επικρατούν στην κοινωνία ορίζουν πως οι γυναίκες πρέπει να περιορίζονται σε συγκεκριμένα επαγγέλματα. Αν καταφέρουν να εξασφαλίσουν θέση εργασίας στα λεγόμενα ανδροκρατούμενα προσοδοφόρα επαγγέλματα, συνήθως δεν έχουν την ανέλιξη που έχουν οι άντρες συνάδελφοί τους. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο λόγω των στερεότυπων αντιλήψεων, αλλά και λόγω των πολλαπλών υποχρεώσεων που έχει μια εργαζόμενη γυναίκα, που συχνά την κρατούν πίσω από τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις και την καθιστούν τον αδύναμο κρίκο στον ανταγωνισμό.
Όλα αυτά εντείνονται εξαιτίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και αντιλήψεων που έχουν επικρατήσει σε πολλές χώρες του κόσμου, όπως και στη δική μας τα τελευταία 9 χρόνια.
Ο κατακερματισμός των κοινωνικών δομών και η σχεδόν πλήρης εξάλειψη των δημόσιων δομών φροντίδας παιδιών είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχουν μπροστά τους τα νέα ζευγάρια και κυρίως οι γυναίκες.
Μπροστά σε κάθε νέα μητέρα μπαίνει το δίλημμα: να πληρώνει τα 400 από τα 800 ευρώ του μισθού της για να στείλει το παιδάκι της στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο, ή να κλειστεί στο σπίτι για να το μεγαλώσει;
Σε όλα αυτά προστίθεται και η πανδημία. Ερευνητές ανά το παγκόσμιο έχουν χαρακτηρίσει την υγειονομική κρίση, κρίση με θηλυκό πρόσημο. Οι γυναίκες βρέθηκαν πρώτες αντιμέτωπες με την ανεργία ενώ πλήγηκαν ιδιαίτερα από τις συνθήκες που δημιούργησε η τηλεργασία. Οι γυναίκες ενώ δούλευαν από το σπίτι, έπρεπε να ανταποκριθούν και στο ρόλο της φροντίστριας και της δασκάλας των παιδιών. Αυτή η πρακτική φαίνεται μάλιστα να επιβάρυνε ιδιαίτερα τις γυναίκες ακόμα και στις περιπτώσεις που και οι δύο γονείς δούλευαν από το σπίτι.
Επιπρόσθετα, η επιβολή κατ’ οίκον περιορισμού για προστασία από τον κορονοϊό υπήρξε δίκοπο μαχαίρι για τις γυναίκες που αναγκάστηκαν να παραμείνουν σε σπίτια με βίαιους συντρόφους. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έκανε λόγο για αύξηση των κρουσμάτων έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας μέχρι και σε ποσοστό 60% σε κάποιες χώρες. Στη χώρα μας, το θλιβερό πρόβλημα της έμφυλης βίας φαίνεται να καταγράφει, σύμφωνα με την Αστυνομία, αύξηση κατά 30%.
Με αυτή την ευκαιρία θέλω ξανά να υπογραμμίσω ότι ως ΑΚΕΛ βρισκόμαστε πάντοτε στο πλευρό των θυμάτων κάθε μορφής έμφυλης βίας. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε όσες βρίσκουν το θάρρος να καταγγείλουν τη βία που υπόκεινται, τη σεξουαλική παρενόχληση, τον βιασμό αλλά και νέες μορφές βίας όπως η παρενοχλητική παρακολούθηση και η εκδικητική πορνογραφία. Εκφράζουμε τη δέσμευσή μας να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε μέσα κι έξω από τη Βουλή για τη συνεχή ενίσχυση του νομοθετικού πλαισίου ενάντια στην έμφυλη βία και, κυρίως, για να διασφαλίζεται στην πράξη η εφαρμογή του.
Φίλες και φίλοι,
Ξέρουμε από πρώτο χέρι ότι οι συνθήκες για τις γυναίκες της Κύπρου τα τελευταία χρόνια έχουν οξυνθεί ιδιαίτερα. Η κυβέρνηση Αναστασιάδη – ΔΗΣΥ έχει αποδείξει πολλές φορές ότι στη λίστα των προτεραιοτήτων της, η έμφυλη ισότητα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις.
Σε κανένα στάδιο της διακυβέρνησής της δεν έθεσε σε προτεραιότητα κανένα σοβαρό θέμα για την έμφυλη ισότητα. Χαρακτηριστικό αυτής της αντίληψης αποτελεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση κουτσούρεψε και παρόπλισε τη Σύμβαση της Κωνσταντινουπόλεως, θέτοντας εξαιρέσεις στην εφαρμογή των προνοιών της και δίνοντας για την εφαρμογή της ένα πενιχρό προϋπολογισμό.
Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη αν αναλογιστούμε ότι η μη φιλική για τις γυναίκες κυβερνητική αντίληψη εφαρμόζεται στο πλαίσιο μιας συνολικότερης κοινωνικο-οικονομικής πολιτικής που αποσαρθρώνει το κοινωνικό κράτος, απορρυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις, υποβιβάζει το κράτος δικαίου και η οποία έχει ως πρώτα θύματα τις γυναίκες.
Ξέρουμε πολύ καλά πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για τις γυναίκες μονογονιούς, που παλεύουν με πενιχρά επιδόματα να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, για τις ηλικιωμένες, τις άνεργες, για τις γυναίκες με αναπηρία.
Γνωρίζουμε καλά με ποιο τρόπο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τις μετανάστριες που ζουν στη χώρα μας. Τις γυναίκες πρόσφυγες και αιτήτριες ασύλου που ζουν σε άθλιες συνθήκες στην Πουρνάρα και την Κοφίνου.
Το ΑΚΕΛ θα συνεχίσει να δίνει, μαζί με το Γυναικείο Κίνημα της ΠΟΓΟ, τη μάχη για την ισότητα και την ισοτιμία.
Με προτάσεις που προέρχονται από τις ίδιες τις ανάγκες των γυναικών και προνοούν, ανάμεσα σε άλλα, για πολιτικές αναχαίτισης της γυναικείας ανεργίας.
Με πολιτικές καταπολέμησης της ανισομισθίας, για στήριξη των δικαιωμάτων των νέων εργαζόμενων μητέρων και ενίσχυση της προστασίας τους, για εισαγωγή σχεδίου πληρωμένης γονικής άδειας, για μέτρα και υποδομές που να στηρίζουν τη μητρότητα ως κοινωνική ευθύνη, για πρόληψη και αντιμετώπιση όλων των μορφών βίας, για πλήρη και ουσιαστική εφαρμογή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης.
Με κάθε ευκαιρία θα συνεχίσουμε να επαναλαμβάνουμε ότι δεν αρκεί να νομοθετούμε. Χρειάζεται οι νομοθεσίες να στηρίζονται σε προϋπολογισμούς που να τις καθιστούν εφαρμόσιμες, να βγαίνουν από τα συρτάρια και να υλοποιούνται προς όφελος της κοινωνίας.
Το πραγματικό μήνυμα της 8ης του Μάρτη φωτίζεται μόνο μέσα από τους αγώνες, τις διεκδικήσεις και τις κατακτήσεις των γυναικών, οι οποίες αποτελούν συστατικό και ουσιαστικό μέρος των λαϊκών κατακτήσεων.
Με την ευκαιρία, λοιπόν, της 8ης του Μάρτη απευθύνουμε αγωνιστικό κάλεσμα σε όλες όσες βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωπες με ένα σύστημα που τις καταδικάζει στην ανεργία, την φτώχεια, την εκμετάλλευση.
Φίλες και συναγωνίστριες,
Σας καλούμε στον δρόμο του συλλογικού αγώνα. Του αγώνα που είτε σας λένε Κλειώ, είτε σας λένε Κατίνα, Βίλμα, Ηλέκτρα, Φάνη ή Εμπρού έχετε μία και μόνο επιλογή. Να παλεύετε οργανωμένα και συλλογικά. Για τις πολλές και τους πολλούς, τους μη προνομιούχους. Να παλεύετε για να βελτιώσετε τη ζωή τη δική σας, αλλά και όλων των υπολοίπων, χωρίς να πάψετε να οραματίζεστε έναν κόσμο που η ισότητα των φύλων θα είναι ένα από τα βασικά του χαρακτηριστικά.
Ζήτω οι αγώνες των γυναικών!
Ζήτω η 8η του Μάρτη!
