Κείμενο προσυνεδριακού διαλόγου του Νίκου Αναστασίου

Ευχαριστώ για την ευκαιρία να εκφράσω την άποψη μου.

Αυτή η ευκαιρία δίνει την προοπτική προόδου στο κόμμα αφού λάβει υπόψη τις διαφορετικές απόψεις του προοδευτικού κόσμου, αλλά συνάμα περιέχει κινδύνους περαιτέρω απομόνωσης αν κρίνει ο κόσμος ότι οι απόψεις του δεν λήφθηκαν υπόψη.

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι το ΑΚΕΛ είναι το μοναδικό αριστερό κόμμα του τόπου αλλά και το πλέον σοβαρό κόμμα σε σχέση με το εθνικό θέμα (της λύσης του Κυπριακού) και αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί. Κατά την άποψη μου αν εξέλειπαν τα δύο αυτά στοιχεία, το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήταν πολύ χειρότερο. Έχω όμως την αίσθηση ότι εάν το κόμμα δεν βρει τον τρόπο να προοδεύσει, σιγά σιγά ο κόσμος θα ακολουθήσει διαφορετικές επιλογές εκτός από την αποχή.

Στο Κυπριακό το ΑΚΕΛ παραμένει το κόμμα με τις πιο σταθερές θέσεις για μια εφικτή λύση που εκτιμάται από τον λαό, παραμένει ωστόσο απορία ή η κριτική γιατί δεν πέτυχε περισσότερα όταν ήταν στην εξουσία – όσο και να λέμε ότι κάναμε πολλά τότε – παραμένει μια χαμένη δική μας ευκαιρία.

Γίνεται μεγάλη συζήτηση τελευταίως για τις αρχές του λενινισμού και του μαρξισμού. Γενικότερα το κόμμα δεν δείχνει ότι προοδεύει από τη στιγμή που παραμένει προσηλωμένο στον Μαρξ, τον Λένιν και τον κομμουνισμό, έστω στην θεωρία. Αν δεν καταστούμε πιο ρεαλιστές στο τι είδους αριστερό κόμμα θέλουμε να είμαστε, δεν θα πάμε ποτέ μπροστά. Πιστεύω η αποδοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι απαραίτητη, χωρίς δισταγμούς και πολλά “αλλά”. Το μέλλον μας είναι εκεί, αυτό πρέπει να γίνουμε: ένα σύγχρονο προοδευτικό αριστερό Ευρωπαϊκό κόμμα, υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς δισταγμούς.

Οι όποιες διαφορετικές απόψεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Κυπριακή οικονομία, , τη λύση, τους Τουρκοκύπριους, τους μετανάστες, το περιβάλλον, την εκπαίδευση, τη φορολογία, την υγεία, τον τουρισμό κλπ., χρειάζεται να τυγχάνουν επεξεργασίας, αλλά και να τεκμηριώνονται από ειδικούς και όχι απλά από τα ίδια κομματικά πρόσωπα (σ.σ. τα πέντε – έξι ίδια πρόσωπα, ούτε καν το σύνολο των στελεχών του, κομματικούς ή μη), τα οποία πολύ συχνά αισθάνομαι ότι επαναλαμβάνουν στεγνές απαρχαιωμένες απόψεις με ξύλινη γλώσσα. Είναι δε κοινώς αποδεκτό ότι η επικοινωνία δεν είναι από τα δυνατά σημεία του κόμματος, οφείλει λοιπόν και επί του προκειμένου να λάβει βοήθεια από ειδικούς. Το ΑΚΕΛ γνωρίζει πολλούς μορφωμένους, νέους και ειδικούς σε καίριες θέσεις, με φρέσκες απόψεις που θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Οι οποίοι σήμερα είναι απογοητευμένοι και δυστυχώς χάνονται με την πάροδο του χρόνου. Χρειάζεται νέος τρόπος διεύθυνσης και λειτουργίας. Το εργατικό περιβάλλον δεν είναι αυτό του 1960, είναι ο καιρός των επαγγελματιών, των υπηρεσιών, όπου οι συντεχνίες δεν είναι τόσο σχετικές ή δεν ξέρουν να είναι. Αλλά και εδώ υπάρχουν πιο σύγχρονες χώρες να πάρουμε παραδείγματα όπως η Γερμανία ή Σουηδία. Το ΑΚΕΛ διοικείται (δεν διευθύνεται) με στόχους συγχυσμένους, μη ξεκάθαρους, που δεν έχουν σχέση με τον σύγχρονο Κύπριο Ευρωπαίο.

Το προφίλ του Κύπριου αριστερού ποικίλει: δεν είμαστε πλέον κομμουνιστές, γινόμαστε γελοίοι κάποτε όταν περηφανευόμαστε ως κομμουνιστικό κόμμα. Αυτό είμαστε εν έτη 2021, σοβαρολογούμε;

Σε σχέση με τη διαφθορά, αυτό που βγαίνει προς τα έξω είναι ότι δεν είμαστε καθαροί, τα πολλά χρόνια έχουν φθείρει το κόμμα. Το επιχείρημα “οι άλλοι είναι χειρότεροι” δεν βοηθά. Ο λαός περιμένει σωστά, καθαρά πράγματα από το ΑΚΕΛ. Και αυτό είναι καλό, επειδή σημαίνει ότι ο κόσμος ακόμα ελπίζει από το ΑΚΕΛ, αλλά ένα σύγχρονο ΑΚΕΛ. Και οφείλουμε να πράξουμε όσο είναι νωρίς και πριν να μείνουμε μερικοί γραφικοί Λενιστές και Μαρξιστές. Οι αριστεροί του σήμερα είναι διαφορετικοί και ποικίλοι και πρέπει να είναι, αλλά δυστυχώς θα χαθούν αν δεν γίνει κάτι σημαντικό και σχετικό πολύ γρήγορα.

Δρ Νίκος Αναστασίου