O διπλός κίνδυνος της οικονομικής πολιτικής, του Πέτρου Πέτρου
Η οικονομική πολιτική του κόμματος αποτελεί κορυφαίο ζήτημα, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της συνεχόμενης συρρίκνωσης του βιοτικού επιπέδου και της απαξίωσης της αξίας της εργατικής δύναμης.
Το κόμμα συνεχώς επιδιώκει να αναβαθμίζει τις οικονομικές του θέσεις, οι οποίες συχνά υιοθετούνται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Η προσπάθεια εξεύρεσης σύγχρονων και υλοποιήσιμων οικονομικών προτάσεων συγκεκριμενοποιώντας τους ευρύτερους γενικούς στόχους-θέσεις για την εξυπηρέτηση των εργατικών συμφερόντων είναι απαραίτητη για τη βέλτιστη παρέμβαση στους υλικούς όρους διαβίωσης των εργαζομένων αλλά και για τη συσπείρωση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων στην καθημερινή ταξική πάλη. Αναμφισβήτητα, το κόμμα έχει έμπρακτα αποδείξει τις τελευταίες δεκαετίες ότι δεν εφησυχάζει και δεν αρκείται σε ανέξοδες και αόριστες δήθεν υπερεπαναστατικές διακηρύξεις, ούτε υποτιμά τα στενά αλλά υπαρκτά περιθώρια βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου εντός του καπιταλισμού. Έτσι το κόμμα (και κατ’ επέκταση το λαϊκό κίνημα), μακριά από σεχταριστικές και τυχοδιωκτικές προσεγγίσεις, προσανατολίζεται -και συχνά- επιτυγχάνει, στο βαθμό που είναι εφικτό, βελτίωση των αγοραίων μισθών και του κοινωνικού μισθού.
Η υποτίμηση και -συνεπώς- η περιορισμένη αξιοποίηση των σχετικών, ποσοτικών περιθωρίων που υπάρχουν στην καπιταλιστική οικονομία-κοινωνία αποτελεί τον πρώτο κίνδυνο και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση.
Ταυτόχρονα, όμως, απαιτείται συνεχής διατύπωση και υπενθύμιση ότι η δυνατότητα παρέμβασης είναι πολύ περιορισμένη και επιδιώκεται μόνο προσωρινά, στο πλαίσιο της στρατηγικής για απελευθέρωση της Κύπρου και επανένωση του λαού και της εργατικής τάξης, που σήμερα αποτελεί προϋπόθεση για να έρθει στο προσκήνιο ο απώτερος στόχος του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Σε αυτόν τον δεύτερο και πιο σημαντικό κίνδυνο θεωρώ ότι χρειάζεται να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή από το κόμμα.
Σαφέστατα, η οικονομική πολιτική του κόμματος -με δεδομένη τη στρατηγική σχετικά με τον αντικατοχικό αγώνα- δεν πρέπει να περιορίζεται σε γενικές διακηρύξεις, παραπέμποντας απλά και μόνο στη μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία. Εξίσου, όμως, δεν πρέπει να υποτιμούνται ή αποσιωπώνται οι ανυπέρβλητοι οικονομικοί νόμοι κίνησης του καπιταλισμού που αντικειμενικά και αναπόφευκτα οδηγούν στις κρίσεις και τη φτωχοποίηση.
Η έλλειψη ικανοποιητικής διευκρίνισης των εγγενώς περιορισμένων δυνατοτήτων για ουσιαστική παρέμβαση εντός της καπιταλιστικής οικονομίας συντελεί στη δημιουργία αυταπατών στους εργαζομένους, υποσκάπτει την ταξική συνειδητοποίηση και ζύμωση υπέρ του σοσιαλισμού, ενώ, παράλληλα, τροφοδοτεί την απογοήτευση και τη «μοιρολατρία» που φυσιολογικά έπεται, όταν αναπόφευκτα η αδυσώπητη πραγματικότητα επιβεβαιώνει τα στενά όρια παρέμβασης ειδικά σε συνθήκες κρίσης. Οι βραχυπρόθεσμοι στόχοι τακτικής για την επιτυχή έκβαση μιας συγκεκριμένης κοινωνικής, οικονομικής ή εκλογικής πάλης αιτιολογούν αλλά δεν δικαιολογούν την απουσία της πιο πάνω διευκρίνησης στον δημόσιο λόγο του κόμματος.
Η παράθεση της πλαισίωσης-διεκρίνησης σε κομματικά έγγραφα, αποφάσεις, σώματα και σχολές δεν αρκεί, καθώς περιορίζει τη διάδοση και εμπέδωσή της μόνο σε ένα μέρος των κομματικών μελών. Βεβαίως, η πλαισίωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να αναζητείται ή επιδιώκεται σε κάθε μεμονωμένη δημόσια παρέμβαση-τοποθέτηση. Ωστόσο, πρέπει να είναι διάχυτη, ευδιάκριτη και ξεκάθαρη συνολικά στην άρθρωση δημόσιου πολιτικού λόγου του κόμματος. Μόνο έτσι η θέση γίνεται κτήμα των εργαζομένων και αποκτά υλική δύναμη. Τέλος, η τάση υπερτίμησης των περιθωρίων παρέμβασης εντός της καπιταλιστικής οικονομίας και της υποτίμησης της οξύτητας της ταξικής πάλης πέραν από μεμονωμένα ελλιπείς τοποθετήσεις -σε κάποιες περιπτώσεις- οδηγεί και σε διατυπώσεις που είναι ταξικά και επιστημονικά λανθασμένες.
Η συνεχής προσοχή στον διπλό κίνδυνο της οικονομικής πολιτικής και η επίτευξη της διαλεκτικής ισορροπίας θα ενδυναμώσουν περαιτέρω την επαναστατική παρέμβαση και προσανατολισμό του ηρωικού κόμματος της εργατικής τάξης.
Ζήτω το 23ο Συνέδριο.
Ζήτω η εργατική τάξη και το κόμμα της.
Πέτρος Πέτρου
Κ.Ο. ΑΚΕΛ Αθήνας