Κάποιες σκέψεις, του Γιώργου Ζήσιμου

Η κάθε εκλογική διαδικασία είναι μέτρηση. Συμβαίνει σε συγκεκριμένες συνθήκες οι οποίες και επηρεάζουν το αποτέλεσμα της μέτρησης.

Πολύ πριν φτάσουμε στην εκάστοτε εκλογική διαδικασία υπάρχουν ενδείξεις που δείχνουν την τάση στους ψηφοφόρους. Είναι ένα ζήτημα προς συζήτηση κατά πόσον λαμβάνουμε υπόψη αυτές τις ενδείξεις. Είναι επίσης ζήτημα προς διερεύνηση το γεγονός ότι ενώ 6 μήνες πριν τις εκλογές η γενική εντύπωση ήταν ότι στις εκλογές δεν θα έχουμε καλά αποτελέσματα, μόλις μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές, υπήρχε θετική εκτίμηση για το αποτέλεσμα λόγω “καλής” προεκλογικής εκστρατείας. Με άλλα λόγια διαφαίνεται ένας συλλογισμός που λέει ότι μια καλή προεκλογική εκστρατεία μπορεί να ανατρέψει σε μεγάλο βαθμό την καλά στεριωμένη πεποίθηση ότι κάτι δεν πάει καλά.

Επικράτησε η αντίληψη ότι με τις εκλογές κερδίζουμε συνειδήσεις! Δηλαδή πιο απλά, όσοι μας ψήφισαν τους κερδίσαμε συνειδησιακά και όσοι δεν μας ψήφισαν τους χάσαμε συνειδησιακά, ωσάν η συνείδησης να είναι απλά υπόθεση ψήφου!

Είναι ζήτημα προς προβληματισμό το γεγονός ότι τα άλλοτε στιβαρά κοινωνικά αισθητήρια όργανα μας, ως χώρος της αριστεράς, σήμερα τείνουν να πέφτουν σχεδόν πάντα έξω. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος/α ότι αυτό είναι καθαρά οργανωτικό ζήτημα και έχει να κάνει με την επαφή με τον κόσμο. Μας διαφεύγει όμως ότι η επαφή με τον κόσμο δεν ήταν ποτέ απλά επαφή. Ήταν κοινός συλλογισμός, εκτίμηση και ανάλυση. Ήταν σχέση βασισμένη στην εμπιστοσύνη. Ήταν η βάση του κινηματικού χαρακτήρα του κόμματος. Σήμερα, δυστυχώς, έγινε απλή επαφή και χειραψία κενή περιεχομένου. Κάτι σαν μεσσιανική υπόσχεση.

Αναφέρω επιγραμματικά τα πιο πάνω για να διαχωρίσω δύο ζητήματα που συχνά βλέπω να συνδέονται άκαρπα στις δημόσιες συζητήσεις. Τα δύο ζητήματα είναι αφενός το εκλογικό αποτέλεσμα και αφετέρου η κατάσταση στο κόμμα της αριστεράς. Ο βαθμός που θα συσχετιστούν τα δύο θα καθορίσει και τον τρόπο, τόνο και βάθος της συζήτησης που έπεται. Με άλλα λόγια, θα συζητήσουμε το δεύτερο απλά για να βελτιώσουμε το πρώτο ή θα συζητήσουμε το αποτέλεσμα για να διορθώσουμε τα κακώς έχοντα στο κόμμα; Και οι δύο δρόμοι θα οδηγήσουν σε στρεβλωμένες αναλύσεις.

Αν η συζήτηση επικεντρωθεί στο πως βελτιώνουμε τα εκλογικά μας αποτελέσματα, θα είναι μια λειψή συζήτηση. Αν δε, η συζήτηση επικεντρωθεί στη διαχείριση των εκλογικών αποτελεσμάτων θα είναι δύο φορές λειψή. Αν η συζήτηση αναλωθεί στο δίπολο, Μαρξιστικό/Λενινιστικό κόμμα ή κάτι άλλο, θα είναι ανόητη. Ούτε θεωρώ πως η συζήτηση μπορεί να επικεντρωθεί στην οριοθέτηση της δεξιόστροφής ή αριστερόστροφης πορείας του κόμματος.

Η συζήτηση οφείλει να ανοίγει δρόμους! Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο δρόμος για το κόμμα της αριστεράς δεν υπάρχει σήμερα. Χρειάζεται να φτιαχτεί ξανά. Πριν φτιαχτεί πρέπει το κόμμα να περπατήσει ξανά μαζί με τον κόσμο. Όχι απλά τον κόσμο “του” αλλά τον κόσμο. Όσοι/ες βασίζουν την ανάλυση τους στις ψήφους που έχασε το κόμμα στις τελευταίες δύο εκλογικές διαδικασίες, παραγνωρίζουν ότι η Κυπριακή κοινωνία τα τελευταία 10 χρόνια δεν έμεινε η ίδια. Κανείς και καμιά δεν πρέπει να θεωρηθεί δεδομένος/η. Θα πρέπει το κόμμα να κερδίσει την εμπιστοσύνη του , όχι απλά για να το ψηφίσει, αλλά για να το αποδεχτεί ως ένα χώρο που μπορεί να εμπιστευτεί να στοιχειοθετήσει και να παλέψει προοδευτική πολιτική. Θα χρειαστεί σε κάποιες περιπτώσεις να περπατήσει μαζί με τον κόσμο χιλιόμετρα ακόμα και προς τα δεξιά για να τον φέρει μετά μαζί του στα αριστερά. Χρειάζεται όμως αυτή η κατανόηση και συμπαράσταση.

Ο νέος δρόμος θα είναι κάτι σαν πλακόστρωτος. Η κάθε πλάκα πρέπει να βρει τη θέση της. Και με αυτό εννοώ ότι η πολιτική συζήτηση δεν μπορεί παρά να είναι και θεματική. Η πωλήτρια στο σουπερμάρκετ δεν κρίνει το ΑΚΕΛ από το αν είναι Μαρξιστικό/Λενινιστικό αλλά από τη στάση του στα εργασιακά, στα ζητήματα ισότητας, στην κατανόηση της δικής της καθημερινής μάχης. Ο φοιτητής κρίνει το κόμμα όχι από την υπόσχεση για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αλλά από τις πολιτικές που θα στηρίζουν το δικαίωμα στην ποιοτική μόρφωση, που θα ενθαρρύνουν τη διερεύνηση και σκληρή επιστημονική δουλειά. Που θα στρέφονται ρητά  ενάντια στους απαράδεκτα χαμηλούς μισθούς.

Για να μην υπάρχει παρεξήγηση. Δεν υπάρχει νόημα να κτίσεις δρόμο αν δεν έχεις τον κόσμο να το διανύσει. Η συζήτηση εν τέλει δεν μπορεί να είναι για το κόμμα, αλλά για τον κόσμο. Η ανάλυση είναι μόνο ένα μέρος της συζήτησης που πρέπει να γίνει. Η μετατροπή της ανάλυσης και γνώσης σε πολιτική και πολιτικές θέσεις αλλά και σε πράξη και λόγο και η ενδυνάμωση της ικανότητάς του χώρου να παράγει πολιτική είναι το μεγάλο ζητούμενο.

Γιώργος Ζήσιμος

Κ.Ο.Β. Βρυξελλών