Και αν στη ζωή πήρα μηδέν… ΠΟΤΕ δεν φταίει μια γυναίκα, της Μαρίας Πελεκάνου
Και γιατί; Γιατί οι γυναίκες είναι ο φορέας της ζωής, βασική συνιστώσα για την εξέλιξη της κοινωνίας και μια από τις κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας. Το Σικάγο του 1857 ήταν μια από τις πρώτες κραυγαλέες αποδείξεις πως η ιστορία γράφετε από τους αγώνες των λαών, των πολλών και όχι τις απαιτήσεις των λίγων. Την ιστορία κινεί η ανάγκη για δικαιοσύνη και ισάξια μεταχείριση. Οι γυναίκες των υφαντουργίων και ραφτάδικων της Νέας Υόρκης απαίτησαν τότε 10ώρο και όχι 16 ώρες εργασίας, απαίτησαν φωτεινές και υγιείς αίθουσες εργασίας, ίσα μεροκάματα με τους άντρες.
Το γεγονός ότι χρειάστηκαν πενήντα τρία χρόνια να τιμηθεί η «εξέγερση των 20.000» αποτελεί ακόμα μια απόδειξη του θάρρους που διέθεταν αυτές οι γυναίκες, στην πλειοψηφία τους μετανάστριες, να ζητήσουν «μια ζωή καλύτερη από την αγελαία». Ύψωσαν μέσα από τα σκοτεινά δωμάτια εργασίας το βλέμμα ψηλά, στον ήλιο, και αποφάσισαν πως η ζωή τους, η ζωή ολονών, δεν μπορεί και δεν θα είναι κάτεργο. Η εξέγερση βάφτηκε με αίμα, καταστολή, αλλά και την προσπάθεια των κατεστημένων να γράψουν την ιστορία με τα δικά τους γράμματα, χωρίς να αναφέρονται στην χαραμάδα ελπίδας που χάραξαν οι γυναίκες του 1857. Η ιστορία δεν γράφετε πάντα με τα λόγια του νικητή, ενόσω πάντα βρίσκονται οι σκυταλοδρόμοι που θα πάρουν τον αγώνα παρακάτω, στο επόμενο στάδιο˙ που θα κρατήσουν «τη μοίρα στα χέρια τους, περήφανα ένοχοι για τα νιάτα τους και για τη λαχτάρα τους για δικαιοσύνη».
Και εάν η τιμή προς την 8η του Μάρτη για κάποιους σημαίνει απλώς μια μέρα μεγαλεπήβολων ομιλιών, υποσχέσεων και γαρυφάλλων, για όλους τους υπόλοιπους είναι η ανανέωση του συμβολαίου με την ιστορία, με την κοινωνία, με την δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια. Μια αξιοπρέπεια που σήμερα προσπαθούν να τσαλακώσουν μέχρι τον εξευτελισμό. Και δεν είναι μόνο η τρόικα ή η κάθε είδους καταστρόικα που εισβάλει στις χώρες και αργά αλλά σταθερά καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό και κύρια ότι ροκανίζει την δημοκρατία από τα θεμέλια της.
Αν έχουμε υπόψη μας μόνο το τι συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη δεν είναι αρκετό για να καταλάβουμε σε πιο σημείο βρίσκεται ο κόσμος, η πλειοψηφία των λαών. Ως οι αναπτυγμένες χώρες του κόσμου θα ήταν καλά να ρίξουμε και μια ματιά τι γίνετε γύρω μας, έστω στη γειτονιά μας, και εάν η ανάγκη μας γίνει φιλοτιμία να σκεφτούμε και πέραν του εαυτού μας. Τα δεδομένα, λοιπόν, καταδεικνύουν ότι:
– η βία προκαλεί περισσότερους θανάτους και αναπηρίες στις γυναίκες μεταξύ των ηλικιών 15-44 από ότι θα προκαλούσε ο πόλεμος, η μαλάρια, ο καρκίνος ,κτλ.
– Τουλάχιστον 1 στις 3 γυναίκες παγκόσμια χτυπήθηκαν βάναυσα, έτυχαν σεξουαλικής εκμετάλλευσης ή άλλου είδους βία, με τους θύτες να είναι πρόσωπα από το στενό τους περιβάλλον.
– Σε πολεμικές συγκρούσεις ανά το παγκόσμιο το 90% των απωλειών αφορά άμαχο πληθυσμό, στην πλειοψηφία γυναίκες και παιδιά.
– Παγκόσμια, 10 εκατομμύρια κορίτσια εγκαταλείπουν το σχολείο σε σύγκριση με αγόρια της αντίστοιχης ηλικίας.
– 41 εκατομμύρια κορίτσια δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση.
– 780 εκατομμύρια στον κόσμο είναι οι αναλφάβητοι, τα 2/3 αυτών είναι γυναίκες.
– Μόνο το 17% των βουλευτών παγκόσμια είναι γυναίκες, και τέλος
– Οι γυναίκες παράγουν περίπου το 80% της τροφής σε αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά για αυτές υπάρχει περισσότερος κίνδυνος να βρεθούν στα όρια της πείνας παρά οι άντρες, ενώ την ίδια στιγμή τους αποστερούν το δικαίωμα να είναι οι ιδιοκτήτες γης.
Η ανάγκη γίνεται ιστορία, ας γίνουμε σοφοί για να την ξαναγράψουμε με την καλλιγραφία της αξιοπρέπειας.
Μαρία Πελεκάνου
