Ομιλία Γενικού Γραμματέα ΚΕ ΑΚΕΛ Α. Κυπριανού στην εκδήλωση μνήμης και τιμής της κοινότητας Κάμπου
Καταθέτουμε και φέτος στεφάνια τιμής στη θυσία των ηρώων του λαού μας. Των πραγματικών ηρώων. Αυτών που δε λογάριασαν τη ζωή τους. Αυτών που ενώ γνώριζαν ότι ίσως να μην ξαναέβλεπαν ποτέ τον ήλιο, επέλεξαν να σταθούν όρθιοι και να παλέψουν. Αυτή τη θυσία τιμούμε σήμερα, αναλαμβάνοντας την ιερή υποχρέωση να τη δικαιώσουμε. Αυτή τη θυσία τιμούμε σήμερα, υποσχόμενοι ότι δεν θα πάει χαμένη. Δεν πρέπει να σβήσει μαζί με το τελευταίο δάκρυ της χαροκαμένης μάνας. Δεν πρέπει να ξεθωριάσει μέσα στις παλιές φωτογραφίες. Δεν πρέπει να χαθεί με το πέρασμα του χρόνου.
Τιμούμε σήμερα τη μνήμη των ηρώων Ιωάννη Αχιλλέως, Αντρέα Γεωργαλίδη, Άρη Μαυροσκούφη, Χριστάκη Χριστοδουλίδη, Χρίστου Καλαιτζιή, Θεμιστοκλή Δράκου, Ευάγγελου Ευριπίδη, Χαράλαμπου Φαντάρου, Θεοχάρη Κιμή και Χαράλαμπου Αντωνίου.
Επιμένουμε στη διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων της κοινότητας, Αντρέα Χριστοδουλίδη, Αντρέα Χριστοφόρου και Θεοφάνη Ορφανού.
Πόση πίκρα και πόση περηφάνια έταξε στο λαό μας η Ιστορία! Για τη δημοκρατία και την ελευθερία αυτού του τόπου, θυσιάστηκε ο ανθός της Κύπρου. Νέοι άνθρωποι γεμάτοι όνειρα κι ελπίδες˙ γεμάτοι ενθουσιασμό για τον αγώνα˙ για το δίκαιο του κάθε λαού˙ για το μέλλον του δικού μας λαού. Νέοι άνθρωποι που την κρίσιμη ώρα έμειναν πιστοί στα ιδανικά και στις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Ήρωες που πολέμησαν παλικαρίσια την προδοσία και το έγκλημα που διέταξαν οι εχθροί της Κύπρου.
Όπως αποκαλύφθηκε από τις μαρτυρίες που περιλαμβάνονται στο Πόρισμα για το Φάκελο της Κύπρου, η πατρίδα μας θυσιάστηκε στα μεγάλα αμερικανονατοϊκά συμφέροντα. Όχι από άγνοια, ούτε από παραφροσύνη όπως επιμένουν κάποιοι να ισχυρίζονται μέχρι σήμερα. Αλλά από συνειδητές προδοτικές ενέργειες της ελλαδικής Χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄ που εκτελούσαν ως πειθήνια όργανα τα σχέδια του ιμπεριαλισμού.
Τι άλλο παρά συνειδητή προδοσία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αναφορά του Πορίσματος στην κατάθεση του στρατηγού Μπονάνου στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων; Σύμφωνα με αυτή ο Μπονάνος γνώριζε για την τουρκική απόβαση από τις 6 το πρωί της 20ης Ιουλίου, αλλά δεν ενημέρωσε κανένα γιατί όπως είπε «είχε ιεραρχήσει άλλα πράγματα να κάνει».
Τι άλλο από προδοσία μπορεί να χαρακτηριστεί η αναφορά του Πορίσματος στην κατάθεση του ταξίαρχου Γεωργίτση, ο οποίος ανάφερε ότι στους επιτελείς της Χούντας είχε λεχθεί να αφήσουν τους Τούρκους για λόγους «τιμής και γοήτρου» να ακουμπήσουν κάπου στην περιοχή της Κερύνειας;
Λίγες μέρες νωρίτερα οι ΗΠΑ εξέφραζαν στην Τουρκία «τη συμπάθεια, την κατανόηση και την ετοιμότητα τους να βοηθήσουν καταλλήλως και με όποιο τρόπο».
Όμως δυστυχώς, δεν ήταν μόνο οι ΗΠΑ, η Τουρκία και η Χούντα που πρωταγωνίστησαν στην προδοσία της Κύπρου. Όλοι αυτοί δεν θα πετύχαιναν τίποτα, αν δεν βρίσκονταν σύμμαχοι και συνεργάτες εντός της Κύπρου.
Το μίσος, η εξαλλοσύνη, ο φανατισμός και η υποστήριξη του παρακράτους, τα χρόνια μετά την ανεξαρτησία, κατέτρωγαν σαν σαράκι την προοπτική του λαού μας να ζήσει μονιασμένος, ανεξάρτητος και κυρίαρχος. Η διάβρωση του κράτους, η εθνικιστική προπαγάνδα σε στρατόπεδα και σε σχολεία, οι δολοφονίες, οι ανατινάξεις αστυνομικών σταθμών, οι ενέδρες, οι απαγωγές, οι κλοπές οπλισμού, τα εγκλήματα και οι παρανομίες της ακροδεξιάς προετοίμαζαν το έδαφος για την κορύφωση της προδοσίας. Οι απόπειρες εναντίον της ζωής του Μακαρίου διαδέχονταν η μια την άλλη. Το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών και της ΕΟΚΑ Β’ άνοιξε το δρόμο για την εισβολή του 1974.
Η Τουρκία εισέβαλε εντελώς παράνομα στην Κύπρο. Χιλιάδες οι νεκροί, οι πρόσφυγες και οι αγνοούμενοι. Μέσα σε ένα καλοκαίρι ο λαός μας βούλιαξε στο αίμα και στον πόνο.
Σαρανταπέντε χρόνια μετά, οι πληγές είναι ακόμα ανοικτές. Μέχρι σήμερα η Τουρκία εξακολουθεί να εγκληματεί σε βάρος της Κύπρου και του λαού της. Με την παράνομη κατοχή του 37% του κυπριακού εδάφους, το συνεχή εποικισμό, την παράνομη εκμετάλλευση των ελληνοκυπριακών περιουσιών και τη διατήρηση κατοχικών στρατευμάτων. Σαρανταπέντε χρόνια μετά, παλεύουμε ενάντια στις συνέπειες της εισβολής και της παράνομης κατοχής.
Η ευθύνη για το γεγονός ότι το Κυπριακό παραμένει άλυτο και το νησί διχοτομημένο εδώ και σαράντα πέντε χρόνια, ασφαλώς βαραίνει την Τουρκία. Ενώ τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και οι συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου προνοούν για ένα κράτος με μία και μόνη κυριαρχία, διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια και λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, η Τουρκία όλα αυτά τα χρόνια εμμένει σε θέσεις που παραπέμπουν σε συνομοσπονδιακό μόρφωμα. Ωστόσο, η στάση της πλευράς μας πρέπει πάντα να είναι τέτοια που να αποτρέπει και όχι να διευκολύνει τις τουρκικές επιδιώξεις. Έχει σημασία η πολιτική και οι χειρισμοί μας να πείθουν τη διεθνή κοινότητα και τους Τουρκοκύπριους που θέλουν λύση για την ετοιμότητα μας να εργαστούμε για επίτευξη συμφωνίας. Η τουρκική αδιαλλαξία είναι δεδομένη. Δεν μπορεί όμως να αποτελεί άλλοθι για δικά μας λάθη και παλινδρομήσεις από το συμφωνημένο στόχο της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, τα οποία δυστυχώς δεν αποφύγαμε.
Ενώ λοιπόν η ευθύνη για τη μη λύση βαραίνει την Τουρκία χρειάζεται να προσέξουμε τις δικές μας ενέργειες και δράσεις. Δεν πρέπει να περιοριζόμαστε στις διακηρύξεις. Δεν αρκεί να υποστηρίζουμε με κάθε ευκαιρία ότι θέλουμε να επαναρχίσουν οι συνομιλίες από εκεί που έμειναν. Ούτε υπάρχει λογική στο να πάμε πίσω, να βάλουμε στο τραπέζι δήθεν νέες ιδέες, ανοίγοντας ξανά κεφάλαια που ήδη συμφωνήθηκαν. Το μόνο που θα πετύχουμε με τέτοιες κινήσεις είναι να μπούμε σε περιπέτειες.
Ύστερα από δεκαετίες συνομιλιών, όλοι γνωρίζουμε πού μπορούμε να συναντήσουμε η μία πλευρά την άλλη, με ποιους συμβιβασμούς μπορούμε να ζήσουμε και με ποιους όχι. Όλοι όσοι ασχολούνται με το Κυπριακό γνωρίζουν ότι εκεί που υπάρχει πραγματική πολιτική βούληση υπάρχουν και λύσεις. Έχουμε καταλήξει σε πολλές και σημαντικές συγκλίσεις, λειτουργικές και εφαρμόσιμες. Στο Κρανς Μοντανά είχαμε φθάσει κοντά στην επίλυση των βασικών εκκρεμούντων θεμάτων. Οι διαρκείς και μαξιμαλιστικές παλινδρομήσεις, από όπου κι αν προέρχονται, απομακρύνουν ολοένα και περισσότερο την προοπτική της λύσης. Η κλεψύδρα αδειάζει. Ο σφιχτός εναγκαλισμός της τουρκοκυπριακής κοινότητας από την Τουρκία και η εδραίωση των τετελεσμένων επί του εδάφους επιβεβαιώνουν ότι το φάντασμα της οριστικής διχοτόμησης πλανάται πιο απειλητικά από ποτέ πάνω από την Κύπρο.
Βέβαια για να επαναρχίσουν διαπραγματεύσεις είναι απαραίτητος ο τερματισμός των απαράδεχτων Τουρκικών προκλήσεων στην ΑΟΖ μας.
Η δικαίωση της θυσίας των ηρώων αυτού του τόπου δεν θα έρθει με τα μεγάλα λόγια. Δεν θα έρθει αν καταθέτουμε ένα στεφάνι στη μνήμη τους μια φορά το χρόνο. Δεν θα έρθει με δηλώσεις επί δηλώσεων μπροστά στις κάμερες για εσωτερική κατανάλωση. Και αλοίμονο αν η ιστορία αποδείξει ότι πάνω από τη δικαίωση της θυσίας τους, πάνω από τη σωτηρία της Κύπρου κάποιοι έβαλαν τα μικροπολιτικά, μικροκομματικά και οικονομικά οφέλη.
Σε ότι μας αφορά δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε για λύση δίκαιη υπό τις περιστάσεις, λειτουργική και βιώσιμη. Για λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως την περιγράφουν τα κείμενα των Ηνωμένων Εθνών. Για την επανένωση του τόπου μας, για ειρήνη, πρόοδο και ευημερία του συνόλου του λαού μας. Αυτός είναι ο όρκος που δίνουμε κάθε φορά που τιμούμε τις θυσίες όσων χάθηκαν˙ κάθε φορά που σκεφτόμαστε το μέλλον αυτών που θα ρθουν.
