Η Κύπρος του 2021 και το Κόμμα μας, του Φίλιππου Φιλίππου

 

(Α) Καμία Πατρίδα για τους μελλοθάνατους! Ο Κυπριακός Λαός αμνήμων και αγνώμων, ισχυροποίησε το κοινοβουλευτικό φασισμό κατά το διπλάσιο ενώ ταυτόχρονα μείωσε περαιτέρω το εκλογικό ποσοστό του ΑΚΕΛ σαν συνέχεια των εκλογών του 2016.

Όποια τραγωδία! Όποια Ύβρις!

Λαός που δεν διδάσκεται από τα παθήματα της ιστορίας είναι καταδικασμένος να τα ξαναζήσει! Τούτη τη φορά όμως δεν έχουμε πολυτέλεια για άλλη χαμένη πατρίδα. Αν επαναληφθεί το παρελθόν, θα χάσουμε και τα αυγά και τα πασχάλια. Μας βλέπω σε βάρκες στο Αιγαίο πρόσφυγες χωρίς πατρίδα να σεργιανίζουμε απελπισμένοι κοντά στα κύματα!

Ως λαός, αν συνεχιστούν οι λανθασμένες επιλογές, θα εισπράξουμε το κόστος της αμαρτωλής μας άγνοιας και αμετροέπειας… εκτός αν αντιστραφεί η διαγεγραμμένη πορεία προς τον όλεθρο.

(Β) Το Κόμμα μας πολιτεύθηκε έντιμα και με ειλικρίνεια έναντι του λαού. Είπε τα σύκα- σύκα και τη σκάφη- σκάφη, τόσο στο εθνικό πρόβλημα όσο και στα κοινωνικοοικονομικά ζητήματα. Ξεκάθαρες θέσεις! Είναι άλλου παπά ευαγγέλιο εν μιλήσουμε σε ώτα μη ακουόντων. Ο λαός συμπεριφέρθηκε ωχαδερφικά, του κουτουρού. Λες και είμαστε Ελβετία ή Σουηδία χωρίς υπαρκτό πρόβλημα εθνικής επιβίωσης, με τη κατοχή και τον Αττίλα. Κανένα άλλοθι, καμιά δικαιολογία ή ελαφρυντικό! Οι επικοινωνιακές αδυναμίες, τα όποια λάθη του κόμματος ήταν και είναι δυσανάλογα ασύμμετρες σε σχέση με την επιπολαία και απολίτικη συμπεριφορά του εκλογικό σώματος. Δεν βλέπω ευθύνες μόνο στις αδυναμίες μας. Η ευθύνη του αλλού θεωρώ ότι είναι μεγαλύτερη! Επαναλαμβάνω: όποια και να ήταν τα λάθη του κόμματος.

(Γ) για ότι αφορά τα καθ’ ημάς, λάθη και αδυναμίες, σημειώνω τηλεγραφικά κάποιες διαπιστώσεις, που νομίζω καταγράφονται και από άλλους συντρόφους/ισσες.

1. Έχουν ατονήσει οι “δεσμοί αίματος” ανάμεσα στο κόμμα και το λαό
2. Υπήρξε αδυναμία έμπρακτης στήριξης σε άτομα και ομάδες που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης καθ΄όλη τη διάρκεια της πανδημίας.
3. Σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, έχει εμπεδωθεί η αντίληψη ότι “μόνο με τη δεξιά θα έχουν ελπίδες να βρουν δουλειά”.
4. Να ανοίξουν επιτέλους οι πόρτες του κόμματος (πρακτικά και όχι θεωρητικά) στη νεολαία. Να κυκλοφορήσει ομαλά “το αίμα στις αρτηρίες” γιατί γεράσαμε ως κόμμα και πάθαμε πολλαπλές θρομβώσεις. (Δέστε το παράδειγμα του ΔΗΣΥ στη Πάφο: Ένα καθαρά νεολαιίστικο ψηφοδέλτιο, μετέτρεψε τη Πάφο Συναγερμοκρατούμενη. Ήταν η μόνη επαρχία όπου ο ΔΗΣΥ σημείωσε σημαντική αύξηση).
5. Ζούμε στην ηλεκτρονική εποχή του «Ήχου και της Εικόνας». Της διαφήμισης και τον Μάρκετινγκ. Από αυτή την άποψη ήταν φανερό ότι υστερούσαμε σε σύγκριση με τα αστικά κόμματα. Ήταν λες και το ΑΚΕΛ… να απουσίαζε.
6. Τη τελευταία δεκαετία, στο όνομα ενός παρεξηγημένου “πολιτικού πολιτισμού”, παραήμασταν ευγενικοί απέναντι σε ένα ανερχόμενο αλυτρωτικό εθνικισμό. Φθάσαμε στο σημείο αντιστροφής των όρων: το ΑΚΕΛ ενδοτικό (άρα προδοτικό) και τα αστικά κόμματα ανένδοτα (άρα πατριωτικά). Κάτι τέτοιο φάνταζε αδύνατο, τα χρόνια που ακολούθησαν μετά το 1974, όπου το γεγονότα ήταν νωπα και ο κόσμος τα έζησε. Σήμερα οι μεταπολεμικές γενιές, αυτοί που γεννήθηκαν μετά την τραγωδία, απλά δεν γνωρίζουν. Η άγνοια όμως δεν συνιστά τεκμήριο αθωότητας. Από την άλλη, εμείς αποτύχαμε να αναδεικνύουμε τους κινδύνους από την αναβίωση του εθνικισμού.

Ευελπιστώ ότι το επερχόμενο Συνέδριο θα καταστεί σταθμός και σημείο αναφοράς, ώστε να αντιστραφεί η καθοδική πορεία του Κόμματος. ότι το ζήτημα της ανανέωση θα λυθεί οριστικά και αμετάκλητα. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, αυτή η δυσκινησία στην ανέλιξη στελεχών που κατάντησε εκνευριστική, θα τερματιστεί.

 

Φίλιππος Φιλίππου

ΚΟΒ Μεσόγης- Πάφο