Ομιλία Γιώργου Λουκαΐδη στην κηδεία των λειψάνων του ήρωα Στυλιανού Κυριάκου

Η κοινότητα της Αλάμπρας θρηνεί μέσα σε διάστημα λίγων μόνο εβδομάδων ακόμη ένα άξιο τέκνο της, που θυσιάστηκε υπερασπιζόμενο την πατρίδα. Απευθύνουμε σήμερα το ύστατο χαίρε στο Στυλιανό Κυριάκου, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους Τούρκους εισβολείς το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Ο Στέλιος, όπως τον γνώριζαν όλοι, σε ηλικία 32 χρονών και πατέρας τεσσάρων παιδιών, θυσίασε ότι πολυτιμότερο, την ίδια τη ζωή του, υπηρετώντας με αυταπάρνηση τα ύψιστα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Ο Στέλιος γεννήθηκε στην Αλάμπρα το 1942 και ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά της πολύτεκνης οικογένειας του Κυριάκου και της Τσικίνας. Τον πατέρα του τον έχασε από πολύ μικρή ηλικία, όταν ήταν δυο χρονών, ενώ η μητέρα του πέθανε με τον καημό και την αγωνία για την τύχη του μικρότερου της γιου, του οποίου τα ίχνη του αγνοούνταν από τις 14 Αυγούστου του 1974.

Ορφανός από μικρός, ο Στέλιος από νωρίς μπήκε στη βιοπάλη. Από νεαρή ηλικία εργαζόταν στις οικοδομές. Το 1964 παντρεύτηκε την Κυριακή Αβραάμ και αμέσως μετά το γάμο τους κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Ο Στέλιος και η Κυριακή ευτύχησαν να αποκτήσουν τέσσερα παιδιά. Την Έλενα, την Ντίνα, τον Χριστάκη και τη Γιάννα. Όταν το μαύρο καλοκαίρι του 1974 έφυγε για το μέτωπο τα παιδιά του ήταν από δυο μέχρι οκτώ χρονών. Η κα Κούλα μεγάλωσε τα τέσσερα παιδιά τους μονάχη, με πολλούς κόπους, θυσίες και αυτοθυσία, γεγονός που την καθιστά όχι μόνο άξια μάνα αλλά εξίσου ηρωίδα.

Ο Στέλιος, όπως τον περιγράφουν όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά, ήταν άνθρωπος εργατικός, που αγαπούσε και νοιαζόταν πολύ για την οικογένεια του. Γαλουχημένος με τα ιδανικά της αριστεράς, ήταν δραστήριο μέλος του ΑΚΕΛ και της τοπικής οργάνωσης της ΠΕΟ στην Αλάμπρα. Επίσης, αγωνιζόταν στην ποδοσφαιρική ομάδα της ΕΔΟΝ Αλάμπρας, ενώ ταυτόχρονα εκτελούσε χρέη προπονητή στους νεαρότερους παίκτες. Η δράση του δεν σταματούσε εδώ. Άφησε το δικό του στίγμα στη θεατρική ομάδα και το χορευτικό συγκρότημα των Λαϊκών Οργανώσεων Αλάμπρας, όπου συμμετείχε με πολύ μεράκι.

Με την έναρξη της τουρκικής εισβολής στις 20 Ιουλίου, ο Στέλιος κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά,  για να εκτελέσει το καθήκον του προς την πατρίδα. Κατατάγηκε στο Δάλι, στο 305 Τάγμα Πεζικού, υπό τον ταγματάρχη Τάσο Μάρκου. Το τάγμα του μετακινήθηκε στη Μια Μηλιά κοντά στο βουνό Κουτσοβέντης. Στις 13 Αυγούστου πήρε άδεια για να επισκεφθεί την οικογένεια του. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που τον είδαν η σύζυγος του και τα τέσσερα παιδιά του. Με την επιστροφή του στο τάγμα, την επομένη ξέσπασε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής.

Τα οστά του βρέθηκαν διάσπαρτα σε μια πλαγιά του Κουτσοβέντη, μετά από πληροφορία ενός βοσκού που εντόπισε ένα κρανίο. Στο ίδιο μέρος βρέθηκαν και τα οστά άλλων τεσσάρων Αλαμπριτών, που μαζί έδωσαν τη μάχη για την υπεράσπιση της πατρίδας από τον Αττίλα.

Η θυσία του Στέλιου και των άλλων συγχωριανών του, όπως και η θυσία χιλιάδων συμπατριωτών μας, δυστυχώς δεν μπόρεσε να αποτρέψει το δίδυμο έγκλημα σε βάρος της πατρίδας μας.

Σαράντα χρόνια μετά, οι πληγές από το αμερικανόπνευστο φασιστικό πραξικόπημα της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ και της βάρβαρης τουρκικής εισβολής, παραμένουν ακόμη ανοικτές και αιμάζουσες. Το αίμα, ο πόνος, το δάκρυ, η δυστυχία που βίωσε ο λαός μας, μας συνοδεύουν μέχρι τούτη την ώρα αφού ακόμη θάβουμε τους νεκρούς μας.

Ακόμη αντικρίζουμε τη σημαία της κατοχής στον σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο. Ακόμη οι πρόσφυγες, όσοι απέμειναν στη ζωή, παραμένουν πρόσφυγες και οι εγκλωβισμένοι, εγκλωβισμένοι. Οι συγγενείς των περισσότερων αγνοουμένων ζουν ακόμη το μαρτύριο της αγωνίας για την τύχη των ανθρώπων τους, που χάθηκαν. Και για όσους ταυτοποιήθηκαν τα οστά τους με τη μέθοδο του DNA, όπως του Στέλιου που κηδεύουμε σήμερα ο πόνος των συγγενών που συνεχώς τους συνόδευε αναζωπυρώθηκε και η αγωνία αντικαταστάθηκε από ένα τεράστιο γιατί;

Τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες μετά, ο αγώνας για απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας και του λαού μας, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, συνεχίζεται.

Το όραμα για μια Κύπρο λεύτερη, ειρηνική και ευημερούσα όχι μόνο δεν εκπληρώθηκε, αλλά στον μαρτυρικό Γολγοθά του λαού μας  προστίθενται και νέες δοκιμασίες.

Όπως η δοκιμασία που τούτες τις μέρες βιώνουμε, εξαιτίας της αφόρητης πρόκλησης και της επιθετικότητας της Τουρκίας απέναντι στην Κυπριακή Δημοκρατία και στα κυριαρχικά της δικαιώματα στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Με την Τουρκία να επιδιώκει μέσα από μια νεο- οθωμανική νοοτροπία τη δημιουργία τετελεσμένων, που είναι τα χειρότερα μετά την παράνομη ανακήρυξη του ψευδοκράτους τον Νοέμβρη του 1983.

Τα πολλά χρόνια ανεπιτυχών προσπαθειών επίλυσης του Κυπριακού, η στρατιωτική υπεροπλία της Τουρκίας, οι ισχυροί ΝΑΤΟϊκοί της προστάτες και σύμμαχοι, η τουρκική επιθετικότητα και αδιαλλαξία, σε καμιά απολύτως περίπτωση δεν πρέπει να μας οδηγήσουν σε παραίτηση από τον αγώνα για επανένωση του νησιού μας.

Αντίθετα, όσο μεγάλες δυσκολίες και εμπόδια κι αν υπάρχουν στο δρόμο μας, αποτελεί ελάχιστη οφειλή στους ήρωες μας που θυσιάστηκαν για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας της Κύπρου, να μην συμβιβαστούμε ποτέ με την κατοχή και τη διχοτόμηση.

Αποτελεί ταυτόχρονα ύψιστο καθήκον να παραδώσουμε στα παιδιά μας και στις γενιές που έρχονται μια πατρίδα χωρίς συρματοπλέγματα, χωρίς στρατιωτικές απειλές και κινδύνους και χωρίς καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Για να μεγιστοποιήσουμε τις προοπτικές ανάσχεσης της τουρκικής επιθετικότητας και κάμψης της αδιαλλαξίας της, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για δίκαιη υπό τις περιστάσεις, βιώσιμη και λειτουργική λύση του Κυπριακού, απαιτείται συλλογικότητα και ενότητα στη βάση του συμφωνημένου στρατηγικού στόχου για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Απαιτείται συνέπεια και σταθερότητα στις βασικές αρχές λύσης και ευελιξία στην τακτική, μακριά από επικίνδυνους πολιτικούς ακροβατισμούς και μικρο- κομματικές σκοπιμότητες. Χρειάζεται η αξιοποίηση συμμαχιών και συγκλινόντων διεθνών συμφερόντων μέσα από μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που δεν θα διακρίνεται από αυταπάτες και ιδεολογικές αγκυλώσεις. Απαιτείται η ενίσχυση της πολιτικής της επαναπροσέγγισης και της λαϊκής κινητοποίησης με στόχο τη δημιουργία ενός κοινού μετώπου Ε/κ και Τ/κ για τη λύση του Κυπριακού, ενάντια στο διχοτομικό- κατοχικό στάτους κβο.

Μόνο κατ’ αυτό τον τρόπο μπορούμε βάσιμα να αισιοδοξούμε ότι θα ανατείλει ο ήλιος της δικαιοσύνης πάνω από το πολύπαθο νησί μας και θα σημάνουν οι καμπάνες της Ανάστασης του λαού μας. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα κλείσουν επιτέλους οι πληγές στο κορμί της Κύπρου και θα δικαιωθεί η θυσία του Στέλιου Κυριάκου και όλων όσων θυσιάστηκαν ηρωικά για την υπεράσπιση της πατρίδας.

Αιωνία σου η μνήμη Στέλιο Κυριάκου!

Τιμή και δόξα στους ήρωες μας!