Οι κυβερνώντες, ο Ντάιζελμπλουμ και η Caritas Europe, του Στέφανου Στεφάνου

«Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην Ευρώπη, την πληρώνουν οι φτωχοί που δεν την προκάλεσαν, που γίνονται όσον περνά ο καιρός πιο πολλοί και πιο φτωχοί εξαιτίας των περιοριστικών πολιτικών που ακολουθούνται εν ονόματι της αντιμετώπισης της κρίσης». Τα πιο πάνω καταδεικνύει η Έκθεση της Οργάνωσης Caritas Europe με τίτλο «Η ευρωπαϊκή κρίση και ο αντίκτυπος της στους ανθρώπους. Έκκληση για δίκαιες εναλλακτικές οδούς και λύσεις».

H οργάνωση Caritas δεν είναι κάποια οργάνωση της Αριστεράς. Καμία σχέση. Είναι συνομοοπονδιακή Οργάνωση της Καθολικής Εκκλησίας που συνενώνει 164 οργανώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Έκθεσή της επισημαίνει το αυτονόητο. Ότι οι φτωχοί δεν πληρώνουν μόνο το αντίτιμο της οικονομικής κρίσης, αλλά πληρώνουν και τα οικτρά αποτελέσματα των αντιλαϊκών πολιτικών λιτότητας που η νεοφιλελεύθερη Δεξιά στην Ευρώπη επιβάλλει σε βάρος των εργαζομένων. Οι φτωχοί γίνονται περισσότεροι και φτωχότεροι.

Αυτές τις πολιτικές, όμως, ο Ντάιζεμπλουμ τις θεωρεί μονόδρομο. Αυτό (ξανα)είπε όταν επισκέφτηκε την Κύπρο. Δικαίωμά του. Άλλωστε αυτός δεν πληρώνει τίποτα. Αντίθετα, καλοπληρώνεται για να κάνει τη δουλειά που του ανέθεσαν το μεγάλο κεφάλαιο και η ολιγαρχία. Αυτές οι πολιτικές αποτελούν το «μανιφέστο της κυβέρνησης», όπως πρόσφατα δήλωσε σε διεθνές μέσο ενημέρωσης ο Υπουργός Οικονομικών. «Έπρεπε να τα είχαμε κάνει από καιρό και από μόνοι μας» είπε ο κ. Γεωργιάδης. Δηλαδή κατά τον Υπουργό, θα έπρεπε από καιρό τώρα να συρρικνωθούν οι συντάξεις των χαμηλό συνταξιούχων και τα επιδόματα των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού, να ξεπουληθούν οι δημόσιοι οργανισμοί, να ιδιωτικοποιηθούν η Υγεία και η Παιδεία, να καταργηθούν δικαιώματα και ωφελήματα των εργαζομένων που κερδήθηκαν με σκληρούς και ενίοτε αιματηρούς αγώνες.
Είναι φανερό ότι για τους λογής νεοφιλελεύθερους Ντάιζεμπλουμ (και οι κυβερνώντες ανήκουν στην ίδια κατηγορία), το κοινωνικό κόστος της οικονομικής κρίσης τούς είναι αδιάφορο. Δεν τους ενδιαφέρουν οι άνθρωποι. Τους ενδιαφέρει μόνο η μεγιστοποίηση του κέρδους, γι’ αυτό και επιβάλλουν πολιτικές που φορτώνουν τις ζημίες της κρίσης στους ώμους των εργαζομένων και της κοινωνίας, έστω κι αν αυτή προκαλείται από τις τράπεζες (και η κρίση στην Κύπρο προκλήθηκε από την κρίση των τραπεζών, όπως για ακόμα μια φορά υπέδειξε ο Ολι Ρεν σε πρόσφατη συνέντευξη του στο «Φιλελεύθερο»).
Απτό παράδειγμα τέτοιας προσέγγισης και αντίληψης αποτελεί η πολιτική του ΔΗΣΥ. Ο Συναγερμός ενοχοποιεί τα δικαιώματα και τα κεκτημένα των εργαζομένων, στοχοποιεί το κοινωνικό κράτος και τους δημόσιους οργανισμούς και προστατεύει τις τράπεζες. Αλήστου μνήμης είναι η δήλωση του Προέδρου του ΔΗΣΥ ότι «στην Κύπρο έχουμε τους καλύτερους τραπεζίτες», για να μην αναφερθούμε στις πάμπολλες δηλώσεις του προς υποστήριξη του κ. Θανάση Ορφανίδη.

Η επιμονή στην πιστή εφαρμογή του μνημονίου, όχι μόνο δεν οδηγεί σε έξοδο από την ύφεση αλλά την ενισχύει. Το κοινωνικό κόστος της κρίσης βαθαίνει και αγκαλιάζει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους. Οι κυβερνώντες, ακολουθώντας το παράδειγμα των ομοϊδεατών τους στην Ευρώπη, διαφημίζουν την έξοδο στις αγορές ως δείγμα επιτυχίας των μνημονίων που έχουν επιβληθεί. Οσοι, όμως, βιάστηκαν να πανηγυρίσουν γιατί η Ιρλανδία βγήκε στις αγορές, ας ακούσουν τι δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών της χώρας Μάικλ Νούναν: «Πρέπει να συνεχίσουμε την ίδια πολιτική λιτότητας, γιατί το έλλειμμα είναι πολύ υψηλό». Δηλαδή, η κρίοη φεύγει, η ληότητο όμως μένει. Εκεί οδηγεί η πολιτική των κυβερνώντων προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.