Με απροβίβαστο. Με τι άλλο; Κάθε φορά που θα μας επισκέπτονται οι βλοσυροί φίλοι τους, ανάλγητοι οικονομικοί και εν τέλει και πολιτικοί επικυρίαρχοι του τόπου μας, θα ακούμε το ίδιο παραμύθι. Οι κυβερνώντες, σχεδόν πανηγυρίζοντες, δεν κρύβουν τη χαρά τους για τα ξενικά εύσημα. Τροϊκανότεροι των τροϊκανών, επιζητώντας το ρόλο του «καλού παιδιού» και επικαλούμενοι το Μνημόνιο, υλοποιούν, κακά τα ψέματα, τις διαχρονικές πολιτικές και ιδεολογικές τους προτεραιότητες. Εφαρμόζουν ένα λαοκτόνο σχεδιασμό, ναι σχεδιασμό, και επιχαίρουν επειδή εξασφάλισαν μερικά ψίχουλα για αντιμετώπιση της νεανικής ανεργίας. Εδώ συντελείται μια γενοκτονία, προοιωνίζεται μια δημογραφική αιμορραγία και αυτοί χαίρονται που ρίχνουν τους νέους στα γρανάζια μια αρρύθμιστης, φτηνής εργασίας των 500 ευρώ. Ολα στο βωμό του κέρδους και της εξυπηρέτησης μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών. Κι όμως… Το πρώτο σοκ ξεπερνιέται ώρα με την ώρα. Οι νέοι, οι μαθητές κι οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, ο ευπαθής πληθυσμός, κοινωνικά κινήματα που αναφύονται δειλά-δειλά, όσοι συνειδητοποιούν πως ακυρώνονται τα όνειρα και οι προσδοκίες τους, όσο επιεικείς και να φανούν θα τους αφήσουν ανεξεταστέους, ντόπιους και ξένους. Οι κακόγουστοι θεατρινισμοί και τα επικοινωνιακά τερτίπια έχουν παραπάει. Φουσκώνει της πίκρας το προζύμι…

Επινοούνται λεκτικοί όροι για το χρύσωμα του χαπιού. Η αλήθεια, όμως, δεν κρύβεται, είναι αμείλικτη και υπερβαίνει τις όποιες ανιαρές και κακόγουστες διαβεβαιώσεις του βοηθού Κυβερνητικού Εκπροσώπου. Ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ, σε άλλο διαμοιρασμένο ρόλο, παραδέχεται ότι στο μνημόνιο υπάρχουν… κάποιες αλλαγές. Βεβαίως και υπάρχουν. Κάθε νέα αξιολόγηση θα συνοδεύεται με νέα μέτρα και νέους εκβιασμούς για εκταμίευση της επόμενης δόσης. Οι «δόσεις», όμως, ξέρετε πως οδηγούν σε εξαρτησιακές καταστάσεις και τελικά στο θάνατο… Η δεύτερη αξιολόγηση άφησε πίσω της πικρούς καρπούς: τον εκβιασμό για έγκριση πλάνου ιδιωτικοποιήσεων, την απαγόρευση νομοθετικής ρύθμισης για χαμήλωμα των επιτοκίων, την κατάργηση κάθε προσπάθειας για προστασία των πολιτών από τις εκποιήσεις της πρώτης κατοικίας, τη χαριστική βολή στις Κυπριακές Αερογραμμές, την περαιτέρω στόχευση -λέγε περικοπή-  των κοινωνικών παροχών, τη δημιουργία των προϋποθέσεων για εκχώρηση του τερματικού για το Φυσικό Αέριο στους ιδιώτες. Τι είναι αυτά; Είπαμε πού οδηγούν οι «δόσεις». Και των πολλών και κατά συρροή ψεμάτων…

Μα η πολιτική απόφαση για τις ιδιωτικοποιήσεις λήφθηκε κατά ένα πρωθύστερο τρόπο από τη δεκαετία του ’90. Τώρα ισχύει το «βρήκε ο γύφτος τη γενιά του κι αναγάλιασε η καρδιά του». Ο,τι δεν μπόρεσε να κάνει ο ΔΗΣΥ τότε (προχθεσινή δήλωση κ. Αβέρωφ Νεοφύτου: «αποτελεί πάγια θέση του Συναγερμού η μερική αποκρατικοποίηση στους τομείς των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας και της διαχείρισης των λιμένων») επιχειρείται τώρα. Το είπε και ο Ασμούσεν: ο Χριστόφιας αντιστέκεται, αναμένουμε το νέο Πρόεδρο για να προχωρήσουμε σε εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις. Οταν ο κ. Αναστασιάδης έστελνε εκείνη τη διαβεβαιωτική επιστολή στους εργαζομένους στους Ημικρατικούς, με την ακροτελεύτια φράση «αυτή είναι η δέσμευσή μας», στην Ευρώπη γελούσαν γιατί ήξεραν… Η απόφαση έχει ήδη ληφθεί. Μελέτες, νομπελίστες και μη, οικονομολόγοι συγκεκριμένων χρήσεων, δημοσιογράφοι, όλοι θέλουν το καλό μας. Δώστε, λένε, τους διεφθαρμένους Οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας. Για να ξανασώσουμε τις ηθικές τράπεζες και την τσέπη ξένων μονοπωλίων και εντόπιων ενδιαφερομένων. Τώρα είναι η ώρα των εργαζομένων σ’ αυτούς τους οργανισμούς, του κάθε πολίτη, της κοινωνίας, των πολιτικών κομμάτων, κυρίως του ΔΗΚΟ-εγγυητή του κ. Αναστασιάδη. Η πρόκληση είναι αφόρητη. Τίποτα δεν έχει κριθεί. Σώζοντας τους Ημικρατικούς διασώζουμε μέρος της αξιοπρέπειας, της δημοκρατίας και της κρατικής μας υπόστασης.

Η τραγικότερη διάσταση της κρίσης, μαζί με την ανεργία. Το αντίδοτο του Προέδρου να πληρώνεις δόση, να μένεις σ΄ ένα σπίτι που δεν θα σου ανήκει και θα σου το πάρουμε αργότερα. Παυσίπονο στον καρκίνο. Θύμωσαν οι τροϊκανοί, ξεχάστηκε κι αυτό, όπως και τόσα άλλα. Των αποδεσμεύσεών του «ουκ έσται τέλος».  Ας  χύνονται κροκοδείλια δάκρυα, οι εκποιήσεις επέρχονται με γρηγορότερους ρυθμούς απ΄ ό,τι αναμενόταν. Η Τρόικα απαγορεύει τώρα την έγκριση μέτρων που προστατεύουν τους πολίτες από την εκποίηση των κατοικιών τους, μεταθέτοντας μάλιστα την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου στη Βουλή από τα μέσα του 2014 στο Φεβρουάριο. Πρόκειται για casus belli. Εμείς, ως ΑΚΕΛ, καταθέτουμε τις επόμενες μέρες δύο νομοσχέδια στη Νουλή για παγοποίηση των  μη εξυπηρετούμενων δανείων και για προστασία της πρώτης κατοικίας. Πέρα και πάνω από τις επιταγές της Τρόικας και των όποιων επιτήδειων επικλήσεων του Συντάγματος, είναι ο απλός πολίτης και η αξιοπρέπειά του. Ας μαζέψουν τα μπόνους και τα κλοπιμαία των τραπεζιτών και το πρόβλημα θα έχει λυθεί.

Αυτή θα είναι μια αυθεντική επικαιροποίηση… Εξελίξεις που τρέχουν στην Ευρώπη, όπως η επιχειρούμενη Τραπεζική Ενωση, καθώς και η πρόσφατη επαναβεβαίωση στην παρουσία και του κ. Ολάντ –άνθρακας τελικά ο θησαυρός– ότι, αμετάκλητα, οι ευρωπαϊκοί συντηρητικοί κύκλοι επιμένουν σε μια καταστροφική επιλογή λιτότητας και εξαθλίωσης, ιδιαίτερα του Νότου, όπως και τα νέα δυσμενή δεδομένα που διαμορφώνονται για τον τόπο μας με την πάροδο του χρόνου, επιβάλλουν το φρεσκάρισμα της εναλλακτικής μας πρότασης. Αρχικά λοιδορήθηκε, όσο περνά όμως ο καιρός, δυστυχώς, θα γίνεται επίκαιρη. Επιβάλλεται η εκλαϊκευσή της καθώς δαιμονοποιήθηκε. Κι όμως, πέραν του ΔΗΣΥ και των συγκυβερνώντων, άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, πανεπιστημιακοί και έγκριτοι, αντικειμενικοί οικονομολόγοι,  μέσα από διάφορες διαβαθμίσεις «συναντώνται» με την πρόταση του ΑΚΕΛ. Μέσα από ένα ειλικρινή, πατριωτικό διάλογο πρέπει να στοχευτεί η δημιουργία ενός Μετώπου Αντίστασης και απεγκλωβισμού από τα μνημονιακά δεσμά. Τώρα, όσο είναι νωρίς.

–   Πόσο θα πρέπει να ανησυχούμε από το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν κατέστη δυνατό να επαναρχίσουν οι απευθείας συνομιλίες; 

Ο,τι και να συμβαίνει, η ανησυχία δεν μας εγκαταλείπει. Υπήρχε η βάση των διαπραγματεύσεων καθώς και το είδος της λύσης, μέσα από τα κοινά ανακοινωθέντα Χριστόφια–Ταλάτ. Τακτικισμοί, σκοπιμότητες και έλλειψη συλλογικής διαχείρισης μάς οδηγούν στο «όλα στο τραπέζι». Βάλαμε αρκετά αυτογκόλ… Η τουρκική πλευρά επαναφέρει απαράδεκτες θέσεις που δυσκολεύουν την έκδοση Κοινού Ανακοινωθέντος ως προϋπόθεσης έναρξης των συνομιλιών. Τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα όπως διαμορφώνονται στην περιοχή μας, ο διακηρυγμένος στόχος των ΗΠΑ για τη «Νέα Μέση Ανατολή», ο αναβαθμισμένος ρόλος της Τουρκίας, η ανεύρεση υδρογονανθράκων και η προσπάθεια της Ευρώπης για ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία σε συνδυασμό με τη δεινή οικονομική μας θέση εγκυμονούν κινδύνους και συνακόλουθα επιβάλλουν νούσιμους χειρισμούς και ευελιξία συνδυασμένη με επιμονή σε θέσεις αρχών, αναφορικά με την αναζήτηση λύσης, βιώσιμης και λειτουργικής. Προ του ορατού φάσματος μιας οριστικής διχοτόμησης, εάν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης λειτουργήσει μέσα σ΄ αυτά τα πλαίσια θα έχει την αμέριστη συμπαράστασή μας.