Ομιλία Γενικού Γραμματέα Κ.Ε. ΑΚΕΛ Α. Κυπριανού στην ταφή λειψάνων του Θεόδωρου Παπακωνσταντή στα Λύμπια
Λένε πως ο χρόνος επουλώνει τις πληγές. Στην περίπτωση της Κύπρου μας δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει. Τις πληγές τις κρατούν ανοικτές χιλιάδες καρφιά στην ψυχή και στο μυαλό μας. Τα συρματοπλέγματα της κατοχής. Οι προσφυγικοί συνοικισμοί. Οι φωτογραφίες αυτών που περιμένουμε να γυρίσουν. Οι φωτογραφίες αυτών που χάθηκαν για πάντα. Ο θρήνος μέσα στις αίθουσες τις ταυτοποίησης. Εκεί που δεν γράφεται ο επίλογος μιας τραγωδίας όπως συνηθίζουν πολλοί να λένε, αλλά ζούμε ξανά και ξανά την ίδια τραγωδία. Τον πόνο, το αίμα, τον ξεριζωμό, το θάνατο. Οι νεκροί αναπαύονται τελικά κάτω από ένα σταυρό, ο επίλογος όμως θα γραφτεί τη μέρα που θα δικαιωθεί η θυσία τους, τη μέρα που θα δικαιωθεί ο λαός μας.
Το θέμα των αγνοουμένων είναι μια από τις πιο τραγικές πτυχές της κυπριακής τραγωδίας. Ο δικός μας αγώνας έχει ως προτεραιότητα και τη διακρίβωση της τύχης και του τελευταίου αγνοούμενου. Οι συγγενείς τους έχουν κάθε δικαίωμα να γνωρίζουν τι απέγινε ο πατέρας, ο αδελφός, ο γιος. Η αγωνία της αβεβαιότητας, είναι πολύ σκληρή και απάνθρωπη. Είναι τραγική και άδικη. Γι’ αυτό και οφείλουμε όλοι μας να στηρίξουμε τις προσπάθειες που καταβάλλονται αλλά και να προχωρήσουμε ένα βήμα παρακάτω. Να ενθαρρύνουμε όσους γνωρίζουν, να μιλήσουν. Να καταφέρουμε όλοι μαζί να δώσουμε ένα τέλος στο δράμα των οικογενειών που εδώ και τέσσερις δεκαετίες περιμένουν.
Σήμερα στην κορυφή του Γολγοθά βαδίζει η οικογένεια του Θεόδωρου Παπακωνσταντή από τα Λύμπια. Τέσσερις δεκαετίες πόνου, οδύνης και αναμονής κλείνουν σήμερα. Μόνη παρηγοριά στην πληγή είναι η περηφάνια. Η ξεχωριστή τιμή για μια οικογένεια να έχει αναστήσει ένα ήρωα. Ένα νέο άνθρωπο που είχε όνειρα, που ζούσε μια ζωή όπως όλοι οι άλλοι, αλλά την κρίσιμη στιγμή έκανε το μεγάλο βήμα προς την αθανασία. Έτσι ξεκινά η πορεία ενός απλού ανθρώπου προς τη θυσία και τελικά την αθανασία. Έτσι μετατρέπεται το ιδανικό της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας σε ζήτημα ζωής ή θανάτου. Το χώμα της Κύπρου μας είναι γεμάτο από τέτοιους ήρωες. Από αυτούς που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά απλοί άνθρωποι. Αυτοί ήταν που έσωσαν την τιμή της Κύπρου εκείνες τις μαύρες μέρες της προδοσίας και του εγκλήματος. Οι υπόλοιποι που παρίσταναν τους υπερπατριώτες έτρεξαν να κρυφτούν στέλνοντας στην πρώτη γραμμή τα δικά μας παιδιά. Τα παιδιά ενός λαού που έτρεξε να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια σε μια μάχη εξαρχής χαμένη και προδομένη.
Ο Θεόδωρος έπεσε νεκρός μόλις στα 18 του χρόνια, την ημέρα της εισβολής. Εναντίον των θέσεων του 281 Τάγματος Πεζικού στο οποίο υπηρετούσε, στον Κοντεμένο, έγινε σφοδρή επίθεση από την Τουρκική πολεμική αεροπορία. ‘Έδωσε τη ζωή του θυσία στο ύψιστο νόημα του αγώνα του ανθρώπου. Την υπεράσπιση των υπέρτατων ιδανικών του ανθρώπου: της ζωής, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας του ανθρώπου. Είτε αυτές χωρούσαν στην αγκαλιά της μάνας του, στην αυλή του σπιτιού του, στο σύλλογο Ολυμπιάς, είτε απλώνονταν σε ολόκληρη τη μικρή του πατρίδα.
Ο Θεόδωρος γεννήθηκε το Γενάρη του 1956. Παιδί εργατικής και προοδευτικής οικογένειας, αθλητικό ταλέντο και ποδοσφαιριστής της Ολυμπιάδας. Ήταν ένας νέος κοινωνικός, ευκολοσχέτιστος και αξιαγάπητος. Πήγε στο στρατό στις 20 του Γενάρη 1974, παρόλο που μπορούσε να πάρει απαλλαγή λόγω του ότι υπηρετούσε και ο αδελφός του ο οποίος θα απολυόταν τον Ιούλιο του 1974. Όμως ο Θεόδωρος έκανε την επιλογή του, τη γενναία επιλογή του και πλήρωσε με τη ζωή του γι’ αυτό. Οι βόμβες τον σκότωσαν. Τάφηκε σε ομαδικό τάφο-κρατήρα που άνοιξαν οι βόμβες, μαζί με άλλους δώδεκα στρατιώτες.
Ο Θεόδωρος σήμερα θα αναπαύεται ως ήρωας, όπως του αξίζει. Η θυσία του, το αίμα που έδωσε για την πατρίδα, είναι το χρέος που σηκώνουμε όλοι εμείς που αγωνιζόμαστε για να επανενώσουμε τον τόπο μας. Για να ξημερώσουν επιτέλους καλύτερες μέρες για το λαό μας, μέρες ειρήνης, προόδου και ευημερίας.
Καρτερούμε μέρα νύχτα εκείνη τη μέρα. Τη μέρα που θα πάψουμε να ζούμε χωριστά. Τη μέρα που ο λαός μας, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι θα πάψει να συμβιώνει με 40,000 τούρκους στρατιώτες, με τη μόνιμη απειλή της κατοχής, με τον εφιάλτη της διχοτόμησης. Καρτερούμε τη μέρα εκείνη που ο εποικισμός δεν θα απειλεί την επιβίωση στη γη που μας γέννησε και που η προσφυγιά θα πάρει το δρόμο της επιστροφής. Καρτερούμε τη μέρα εκείνη που η λύση του Κυπριακού θα μας δώσει την ευκαιρία να χτίσουμε μαζί με τους συμπατριώτες μας το κοινό μας μέλλον.
Τέτοια λύση είναι μόνο λύση που θα αποκαθιστά την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ενότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Λύση βασισμένη στα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου, στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Λύση που θα αποστρατιωτικοποιεί την Κύπρο και θα αποκλείει τα όποια δικαιώματα επέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας από ξένες δυνάμεις. Λύση που θα επανενώνει το έδαφος, το λαό, τους θεσμούς και την οικονομία στο πλαίσιο δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως αυτή περιγράφεται στα κείμενα των Ηνωμένων Εθνών. Τονίζουμε ξανά και ξανά αυτές τις αρχές, για να είναι ξεκάθαρο ότι συμφωνία που δεν θα τις περιλαμβάνει, δεν θα γίνει αποδεκτή από το ΑΚΕΛ.
Είναι άραγε η παρούσα, η τελευταία ευκαιρία μας για να λυθεί το Κυπριακό; Ως ΑΚΕΛ το είπαμε πολλές φορές: τελευταίες ευκαιρίες δεν υπάρχουν. Πάντα θα υπάρχουν νέες ευκαιρίες, οι οποίες ωστόσο θα προκύπτουν με διαφορετικά δεδομένα. Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί, αυτό που πρέπει να κτυπήσει το καμπανάκι στον Πρόεδρο Αναστασιάδη ή και σε όσους αποβλέπουν στις επόμενες εκλογές και όχι στην επόμενη μέρα για τον τόπο, είναι ότι η Τουρκία όλο και εμβαθύνει την εξάρτηση των κατεχομένων.
Προωθείται η στρατιωτική, οικονομική και πολιτιστικό-θρησκευτική ενσωμάτωση των κατεχομένων. Μέσω χρηματοδοτήσεων στον κατασκευαστικό και τουριστικό τομέα, του υποθαλάσσιου αγωγού μεταφοράς νερού, των προγραμμάτων ιδιωτικοποίησης των λιμανιών και της ηλεκτρικής ενέργειας. Μέσω της ίδρυσης παραρτημάτων τουρκικών πανεπιστημίων. Της συμφωνίας ίδρυσης του «γραφείου συντονισμού» του Υπουργείου Νεολαίας και Αθλητισμού της Τουρκίας και της παρέμβασης της Τουρκίας στην ενίσχυση της δημόσιας παρουσίας της θρησκείας. Οφείλουμε να πούμε ότι η τουρκοκυπριακή κοινότητα ανθίσταται σε όλες αυτές τις ενέργειες. Για πόσο ακόμα όμως; Αυτές οι πραγματικότητες πρέπει να αφυπνίσουν όλους μας στην ελληνοκυπριακή κοινότητα πριν να είναι τραγικά αργά.
Η Τουρκία επαναλαμβάνει συνεχώς ότι επιθυμεί τη λύση του Κυπριακού. Αν το εννοεί, πρέπει να περάσει από τα λόγια στις πράξεις. Να αποδείξει ότι είναι πραγματικά διατεθειμένη να συμβάλει στο να επανενωθεί η Κύπρος. Στο να μετατραπεί σε ενωμένο κράτος που θα είναι φάρος και παράδειγμα αρμονικής συμβίωσης των κατοίκων της, για όλο τον κόσμο.
Σε ότι αφορά την ελληνοκυπριακή πλευρά, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης οφείλει να δείξει συνέπεια, αποφασιστικότητα και προσήλωση στο στρατηγικό μας στόχο. «Δεν υπάρχει πια ελπίδα να λυθεί το Κυπριακό, δεν ενδιαφέρει πλέον κανένα, τους απασχολούν άλλα θέματα» λένε πολλοί. Η απογοήτευση, η αδράνεια και η αδιαφορία σίγουρα σκοτώνουν την ελπίδα. Αλίμονο όμως αν χαθεί η ελπίδα. Αλίμονο αν υψώσουμε τα χέρια. Μοιραία θα διολισθήσουμε σε αρνητικότατες εξελίξεις. Καταστροφικές για την Κύπρο και το λαό μας. Εμείς δεν πρόκειται ποτέ να συμβιβαστούμε με κάτι τέτοιο. Θα αγωνιστούμε για την απελευθέρωση και την επανένωση της πατρίδας μας.
Καλούμε τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να προχωρήσει επί της ουσίας. Να φροντίσει να λειτουργήσει σωστά, με αρχές και με συνέπεια έτσι που να προχωρήσει η διαδικασία. Χρειάζεται και ο ίδιος αλλά και ολόκληρη η πολιτική ηγεσία του τόπου να συνειδητοποιήσουμε ότι πλέον δεν θα μας κρίνουν οι επόμενες εκλογές, αλλά οι επόμενες γενιές. Αλίμονο αν καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι τις θυσιάσαμε για τις καρέκλες της εξουσίας. Αλίμονο αν αντί τώρα που είναι η ώρα να αρθούμε όλοι στο ύψος των περιστάσεων και να προτάξουμε αρχές και διαχρονικές θέσεις για να πετύχουμε την επανένωση του τόπου μας, ξεκινήσουμε τις παλινδρομήσεις, τα παιχνίδια εντυπώσεων και τους τακτικισμούς. Οφείλουμε όλοι να μείνουμε προσηλωμένοι στο στρατηγικό μας στόχο. Να παλέψουμε μέχρι τέλους για τη λύση του Κυπριακού και την επανένωση του τόπου μας. Αυτό είναι ο μόνος δρόμος για την ανάπτυξη, την ευημερία και την πρόοδο του λαού μας.
Αν παρ’ ελπίδα διαλέξουμε άλλο δρόμο, σημαίνει ότι δεν αξίζαμε τη θυσία του Θεόδωρου, δεν αξίζαμε τη θυσία τόσων παλικαριών που έδωσαν τη ζωή τους για να την πατρίδα και την ελευθερία. Δεν έχουμε όμως αυτό το δικαίωμα. Γιατί χρωστούμε στις επόμενες γενιές μια άλλη Κύπρο. Μια Κύπρο της ειρήνης, της ευημερίας και της προόδου. Αυτή την Κύπρο οραματίστηκαν οι ήρωες μας, αυτή την Κύπρο οφείλουμε να παραδώσουμε και εμείς στα παιδιά και στα εγγόνια μας.
17 Ιουλίου 2016
