Το δημόσιο χρέος, ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης, του Νεοκλή Συλικιώτη

Στις 02 του Ιούλη έγινε στο Ευρωκοινοβούλιο με πρωτοβουλία της Ομάδας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς μια ημερίδα για το χρέος των χωρών της περιφέρειας της ΕΕ. Η χρονική στιγμή της ημερίδας ήταν κομβική, τόσο για την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και για την Αριστερά. Η μάχη που δίνεται στην Ελλάδα, και η οποία έχει κύριο της άξονα το χρέος είναι και μια μάχη εξόχως πολιτική. Μια μάχη για τη δημοκρατία ενάντια στις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών στις χώρες -μέλη της Ευρωζώνης.

Ανάμεσα στους ομιλητές βρίσκονταν επιφανείς οικονομολόγοι και ερευνητές, όπως ο κύριος Toussaint (συντονιστής της επιστημονικής ομάδας της επιτροπής αλήθειας του Δημόσιου χρέους στην Ελλάδα), και οι κύριοι Hudson (καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Μισσούρι), Keen (οικονομολόγος από την Αυστραλία), και Leao οικονομολόγος- πανεπιστημιακός του πανεπιστημίου της Λισαβόνας).

Ο κάθε ένας από αυτούς εξέφρασε τα δικά του επιχειρήματα για το τί είναι και πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί το χρέος: ο Eric Toussaint εκτός της απόδειξης πως τουλάχιστο μέρος του χρέους της Ελλάδας είναι παράνομο, αθέμιτο και απεχθές, σύγκρινε αυτές τις πρακτικές με περιπτώσεις χρέους στη Λατική Αμερική.  Ο Michael Hudson μίλησε για χρηματοδότηση που χρησιμοποιείται ως πόλεμος, ως μέσο δηλαδή επιβολής πάνω σε λαούς και κράτη, ενώ οι Steve Keen και Pedro Leao ανάλυσαν αφενός την παράμετρο του ιδιωτικού χρέους ως αιτία της κρίσης, και αφετέρου τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της βάσης της Ευρωζώνης.

Παραμένοντας όμως στην πολιτική ανάλυση, το παράδειγμα της Ελλάδας, δυστυχώς δεν είναι το μόνο παράδειγμα προσπάθειας επιβολής των κυρίαρχων κύκλων των Βρυξελλών στην Ευρωζώνη.  Λόγω των ίδιων πολιτικών, η  Κύπρος έχει σήμερα δημόσιο χρέος που ανέρχεται  στο 107% του ΑΕΠ, το Βέλγιο 106,5%, η Ιρλανδία 110%, η Ιταλία 132% και η Πορτογαλία 130.2% του ΑΕΠ καταδεικνύοντας πως ακόμα και αν μια χώρα έχει περάσει από πρόγραμμα προσαρμογής και μνημόνιο, αυτό που μένει πίσω είναι η συνέχιση της λιτότητας, της βίαιης απορρύθμισης της αγοράς εργασίας, της αποβιομηχανοποίησης, των ιδιωτικοποιήσεων  και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους.

Το χρέος επιβάλλεται στους λαούς ως μέσο εξάρτησης. Τα μνημόνια που συνυπογράφονται στα πλαίσια της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, λόγω ακριβώς του νεοφιλελεύθερου και αντιαναπτυξιακού χαρακτήρα της, δεν αποτελούν σχέδια εξυγίανσης, αλλά πολιτικές εμβάθυνσης της σκληρής λιτότητας. Η ίδια η συμμετοχή του ΔΝΤ στην Τρόικα αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Με πρόφαση την πραγματογνωμοσύνη του, προωθούνται μέσω της Τρόικα μοντέλα τα οποία ήδη δοκιμάστηκαν με καταστροφικές συνέπειες στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Κατά συνέπεια το διακύβευμα πλέον δεν είναι η πραγματογνωμοσύνη κανενός, αλλά η ίδια η δημοκρατία. Το δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση, κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική ανάπτυξη.

Η πρωτοβουλία της Ομάδας της ΕΕΑ/ΒΠΑ, έδειξε ακριβώς την προθυμία της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο να θέσει το θέμα του χρέους, της Ευρωζώνης και του Ευρώ στην ατζέντα των συζητήσεων της, και σε αυτή την προσπάθεια να συμπαρασύρει κοινωνικά κινήματα, και άλλα κόμματα πέραν της Αριστεράς στην Ευρώπη. Απαιτείται να διεκδικήσουμε με αποφασιστικότητα μείωση του δημόσιου χρέους, είτε με επαναδιαπραγμάτευση, είτε με διαγραφή, ενώ η πρόταση για πανευρωπαϊκή διάσκεψη για αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, στο πρότυπο της συμφωνίας του Λονδίνου για διαγραφή του 50% του χρέους της Δ. Γερμανίας το 1953, πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά. Έτσι θα ανοίξει ο δρόμος της απεξάρτησης από το φαύλο κύκλο του χρέους, της λιτότητας και της εξάρτησης.

*Το άρθρο περιέχει αποσπάσματα από την ομιλία του Ευρωβουλευτή του ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις, αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/Βόρειας Πράσινης Αριστεράς Νεοκλή Συλικιώτη