Της παπαθκιάς, της Μαρίνας Σάββα
Κατά την περασμένη πενταετία ασκήθηκε εξοντωτική κριτική στο Δ. Χριστόφια και στο ΑΚΕΛ. Οι κρίνοντες παρέλαυναν καθημερινά στα δελτία και στα τηλεοπτικά παράθυρα, στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο, οπλισμένοι με πνευματώδεις ατάκες, έχοντας έτοιμη την κριτική και, προπάντων, τη λύση για κάθε πρόβλημα. Ανέβασαν έτσι τον πήχυ πολύ ψηλά. Μόνο που σήμερα ο πήχυς θα μετρήσει το δικό τους μπόι.
Τον Οκτώβριο του 2011 ο κ. Αναστασιάδης, με αφορμή το Πόρισμα του κ. Πόλυ Πολυβίου δήλωνε σε τηλεοπτική εκπομπή: «ο πρόεδρος θα πρέπει να εγκαταλείψει το προνόμιο διορισμών και να λέει εγώ παίρνω κάποια ονόματα από τους διάφορους κομματάρχες και διορίζουμε τους τάδε…να διορίζονται εξειδικευμένες προσωπικότητες για να καταστήσουν τους ημικρατικούς οργανισμούς ανταγωνιστικούς και κερδοφόρους». Ερχόμενοι στο σήμερα, παρά τα πολλά του «δεν θα επιτρέψω να αφεθεί να νοηθεί» και λοιπά και λοιπά, πήρε λίστες, παζάρεψε και διόρισε.
Στην ίδια εκπομπή ο κ. Αναστασιάδης δήλωνε «αν ήμουν Πρόεδρος, δεν θα αγνοούσα τι συμβαίνει. Δεν θα προσποιούμουν ότι δε γνωρίζω τα προβλήματα στην υγεία. Χρειάζεται αποτελεσματικότητα, λήψη επί τόπου και αποφάσεων που το μόνο που προσφέρει είναι ταλαιπωρία και πολλές φορές όχι χωρίς συνέπειες στην ανθρώπινη υγεία». Ερχόμενοι στο σήμερα, γνωρίζει ο κ. Αναστασιάδης γιατί απεργεί έξω από την πόρτα του εδώ και 239 ημέρες ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Καρκινοπαθών ΕΛΑΖΩ; Αν δεν γνωρίζει, όφειλε να γνωρίζει, όπως θα έλεγε και ο κ. Πολυβίου. Γνώριζε για την έλλειψη του φαρμάκου που χρειάζονταν οι 11 θαλασσαιμικοί που τελικά έχασαν τη ζωή τους επειδή δεν το έλαβαν; Αν δεν γνώριζε, όφειλε να γνωρίζει, όπως θα έλεγε και ο κ. Πολυβίου.
Το Δεκέμβριο του 2008, ο κ. Ιωνάς Νικολάου δεν έχανε ευκαιρία να τοποθετείται δημοσίως και να καταδεικνύει τις ευθύνες του τότε Υπουργού Δικαιοσύνης και του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας αναφορικά με την απόδραση γνωστού ισοβίτη. Το 2010, δε δίστασε μάλιστα αναφερόμενος στην Αστυνομία να μιλήσει για την «Αστυνομία του Δημήτρη Χριστόφια». Ερχόμενοι στο σήμερα, με την ίδια λογική, θα μπορούσαμε να μιλούμε για πολιτικές ευθύνες του Υπουργού Δικαιοσύνης και του Προέδρου της Δημοκρατίας για την αυτοκτονία πέντε κρατουμένων και τον ομαδικό βιασμό κρατουμένου; Θα μπορούσαμε να μιλούμε για τις «Κεντρικές Φυλακές του Νίκου Αναστασιάδη»;
Τον Οκτώβριο του 2010, ο Δ. Χριστόφιας μιλώντας στο Ινστιτούτο Brookings είπε πως «οι εγγυήτριες δυνάμεις ατυχώς έχουν διαδραματίσει αρνητικό ρόλο στις εξελίξεις του κυπριακού. Και οι δύο οι ούτω καλούμενες μητέρες πατρίδες έχουν εισβάλλει. Ευτυχώς για τον ελληνικό λαό αυτή η εγκληματική πράξη της χούντας οδήγησε στην επιστροφή της δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε. Κι αυτό ήταν σαν ένα μικρό βάλσαμο μετά την μεγάλη αυτή τραγωδία για το λαό της Κύπρου. Όπως είπε ο Μακάριος, η δημοκρατία αποκαταστάθηκε στην Ελλάδα, όμως η Κύπρο πλήρωσε μεγάλο τίμημα». Όποιος ήθελε να καταλάβει, κατάλαβε πως ο Δ. Χριστόφιας αναφερόταν στη Χούντα που άλωσε σα σαράκι τα σωθικά της Κυπριακής Δημοκρατίας σε συνεργασία με τα πρωτοπαλίκαρα της ΕΟΚΑ Β΄το 1974. Όμως αυτό ήταν «πολύ» για να το αντέξουν οι υπερ-πατριώτες. Έγινε τότε χαλασμός κόσμου.
Ερχόμενοι στο σήμερα, τι να ήθελε άραγε να πει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης όταν υποδείκνυε προς το Βρετανό Πρωθυπουργό πως «ιστορικά ήμασταν πάντα μαζί»; Τι είναι αυτό που σφάλισε το στόμα σε όλους τους υπερ-πατριώτες που δεν έβγαλαν άχνα γι΄αυτή την ιστορική ατάκα; Δε θα μάθουμε ποτέ.
Αλλά ας μην επιμένουμε. Σήμερα δεν είναι στην εξουσία ούτε ο Δ. Χριστόφιας, ούτε το ΑΚΕΛ. Ως εκ τούτου οι λέξεις, πχ οι λέξεις «ευθιξία», «αμέλεια», «ευθύνη», «αγανακτισμένοι», πρέπει πλέον να αποκτήσουν άλλο νόημα.
