Στην εποχή του αποφασίζομεν και διατάσσομεν, της Μαρίας Πελεκάνου

Το πέρασμα από την εποχή των παγετώνων στη νέα εποχή της Κύπρου, αυτής που προκαλεί τη μνήμη και αναβιώνει το γνωστό «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», μπορεί να έγινε απότομα αλλά όχι αναπάντεχα. Ζήσαμε όλη την περίοδο των παγετώνων στην ολότητά της, τη βιώσαμε στο πετσί μας, διαπερνά κάθε μέρος της καθημερινότητάς μας. Από το Μάρτιο του 2013 βρήκαν την ευκαιρία και άρχισαν την αποδόμηση, επέβαλαν τη θεραπεία σοκ που προετοίμαζαν χρόνια· πάγωσαν την εξέλιξη και την ανάπτυξη, φυλάκισαν μια ολόκληρη κοινωνία και οικονομία σε αέναη λιτότητα.

Τώρα, καθώς είναι η συνήθειά τους, κινούν ξανά βίαια το χρόνο και οδηγούν τις πολιτειακές διαδικασίες σε ένα άλλο πλαίσιο. Αυτό του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Και αφού πέρασαν την εποχή των παγετώνων πολιτικά σχεδόν αναίμακτα –αφού πάντα έβρισκαν τους συνοδοιπόρους τους- αλλά με τρανταχτές κοινωνικές και εργασιακές θυσίες, τώρα περνούν στο επόμενο στάδιο. Αυτό που μπορεί να γίνει όσο πιο αντιδημοκρατικό, όσο πιο αντικοινωνικό θέλει, διότι πλέον δεν μας χρειάζεται ούτε ως πελάτες, ούτε μας θέλει ως ιδεολόγους του. Πιθανώς μπελάδες να μας εκλαμβάνει διότι συνεχίζουμε να διεκδικούμε γι’ αυτή που πάντοτε ήταν και είναι υπέρ ο αγώνας μας, της πλειοψηφίας, δηλαδή του λαού.

Η νέα λοιπόν τακτική είναι αυτή που εκδίδει διατάγματα, αυτή που ξεχνά ότι υπάρχουν νόμοι και θεωρεί ότι μπορεί να επιβάλλεται και να αυθαιρετεί ακατάπαυστα. Για τι, άραγε, λοιπόν, χρειάζεται η κοινοβουλευτική πλειοψηφία και έγκριση; Ή ακόμα καλύτερα το ερώτημα προς την κυβέρνηση είναι: χρειάζεστε τη Βουλή; Ελεγχος και ισορροπία δεν χρειάζεται;

Διατάγματα, λοιπόν, επιβάλλει η κυβέρνηση για όλα τα ακανθώδη ζητήματα που πρέπει να λυθούν. Στη λογική της, όμως, αυτά λύνονται μόνο στο πλαίσιο του μνημονίου, εναλλακτικές αποκλείονται και δεν θεωρούνται λύσεις.

Διάταγμα, λοιπόν, για τα ωράρια καταστημάτων. Διατάγματα για τις εκποιήσεις. Διατάγματα για την εφαρμογή του πλαισίου αφερεγγυότητας. Διατάγματα για τους οφειλέτες που βρίσκονται σε πρόγραμμα διευθέτησης οφειλών σύμφωνα με το πλαίσιο αφερεγγυότητας. Αλήθεια, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ρυθμίζεται με διατάγματα; Διατάγματα για τις εργασίες της Αρχής Λιμένων. Διατάγματα για σειρά τελών, δηλαδή υπό τύπο φορολογίες, που στην κρίση της κυβέρνησης δεν χρειάζεται η έγκριση της Βουλής.

Μήπως στο επικαιροποιημένο μνημόνιο υπάρχει πρόνοια για κατάργηση της Βουλής, των διαδικασιών και ελεγκτικών αρμοδιοτήτων της; Δεν δικαιολογείται όμως η ανησυχία των κυβερνώντων και της Τρόικας. Οι κοινοβουλευτικοί συνοδοιπόροι τους είναι πάντα εκεί για να κάνουν την «υπέρβαση», τρομοκρατούμενοι τάχα από το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας.

Περί δημοκρατίας λοιπόν ο λόγος και μακάρι τα πιο πάνω να ήταν απλώς θέμα σχέσεων κυβέρνησης-Βουλής. Λόγος για δημοκρατία ουσίας και όχι εικόνας. Μιας ουσίας που ως κοινωνία διατηρούμε ένα κομμάτι της, αντίθετα με την κυβέρνηση που στηρίζεται μόνο στην εικόνα για την εικόνα της. Μιας εικόνας που επιτρέπει στη συγχορδία του μνημονίου να ισχυρίζεται ότι επιβάλλει τροπολογίες που θα βελτιώσουν την κατάσταση, αλλά καταφέρνει μόνο να επιχαίρει η Τρόικα σε βάρος μας. Μιας εικόνας που κάθε βράδυ στις οκτώ κατακλύζει τους τηλεοπτικούς δέκτες με τη μαυρίλα της διαπλοκής, αλλά την ίδια στιγμή καλύπτει τη μεγαλύτερη διαπλοκή ·τη διαχρονική που κατέστρεψε τον τόπο, και τότε και σήμερα.

* Γραμματέας Κοινοβουλευτικής Ομάδας ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις