Ομιλία Γενικού Γραμματέα Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, Άντρου Κυπριανού, στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής του Salah Ghanim
Ομιλία Γενικού Γραμματέα Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, Άντρου Κυπριανού, στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής του Salah Ghanim
07 Ιουλίου 2014
Από μέρους της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ απευθύνω θερμό χαιρετισμό στη σημερινή εκδήλωση.
Συγχαίρω το Salah Ghanim γιατί τα κατάφερε! Κατάφερε να περάσει μέσα από τη φωτιά της βίας και των πολέμων και να παραμείνει άνθρωπος που σκέφτεται, αισθάνεται και δημιουργεί. Που απαντά στο αίμα και στη φρίκη με χρώμα και τέχνη.
Ο Salah γεννήθηκε στην Παλαιστίνη το 1966 και έχει πέντε παιδιά. Προσπαθώντας να ζήσει ήρεμη και ασφαλή ζωή, κάτι που ήταν αδύνατο να γίνει στην πατρίδα του λόγω των συχνών ισραηλινών επιδρομών θανάτου, περιπλανήθηκε σε περισσότερες από τέσσερις χώρες. Τελικά εγκαταστάθηκε στην Κύπρο. Ο Salah δε θήτευσε ποτέ σε σχολή Καλών Τεχνών. Όλα του τα έργα δεν είναι αποτέλεσμα τεχνογνωσίας, αλλά απόσταγμα ψυχής. Μιας ψυχής που έζησε μέσα στη δίνη της αιματοχυσίας του παλαιστινιακού λαού. Το 2003 ο Salah έφτασε στην Κύπρο ως πολιτικός πρόσφυγας. Μόλις πριν από λίγες μέρες κατάφερε ο ίδιος και άλλοι μετανάστες έπειτα από δύσκολο και σκληρό αγώνα να εγκριθεί το αίτημα τους για απόκτηση κυπριακής υπηκοότητας.
Το ερώτημα είναι απλό και αυτονόητο: γιατί έπρεπε το Υπουργείο Εσωτερικών να υποβάλει αυτούς τους ανθρώπους σε απίστευτη ταλαιπωρία που έφτασε μέχρι την απεργία πείνας, για να τους δώσει την κυπριακή υπηκοότητα; Δυστυχώς, αυτές δεν ήταν οι μόνες περιπτώσεις που το Υπουργείο Εσωτερικών λειτούργησε με αυτόν τον τρόπο.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Ότι ενάντια ακόμα και σε απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, χωρίς αιτιολογία, διατάχθηκε να επανασυλληφθεί αλλοδαπός; ότι νήπια και παιδιά κρατούνταν μακριά από τις μητέρες τους οι οποίες βρίσκονταν στα κρατητήρια της Μενόγειας; Ότι μια οικογένεια ταλαιπωρείται εδώ και δύο χρόνια και δεν καταφέρνει να γράψει το παιδί της στα μητρώα επειδή το Υπουργείο τους θεωρεί «κατά λάθος» ελληνοκύπριους. Ότι γυναίκα που αναγνωρίστηκε από τις αρμόδιες υπηρεσίες της Δημοκρατίας ως θύμα εμπορίας προσώπων και ήταν η κύρια μάρτυρας σε δίκη κατά την οποία καταδικάστηκε ο εργοδότης της, απελάθηκε ξαφνικά από την Κύπρο και μάλιστα το όνομά της μπήκε στο stop list; Σημειωτέον ότι ειδικά σε ό, τι αφορά τη σωματεμπορία η Κύπρος αντί να την πολεμά αποφασιστικά και αποτελεσματικά, θεωρείται πλέον σύμφωνα με την έκθεση του αμερικάνικου Υπουργείου Εξωτερικών ελκυστικός προορισμός για γυναίκες θύματα εμπορίας για εργασιακή και σεξουαλική εκμετάλλευση. Παρατηρείται δε το φαινόμενο, σύμφωνα με την Έκθεση, οι ποινές να είναι σχετικά επιεικείς. Ο καθένας μπορεί εδώ να δει την αντίφαση. Το θύμα εμπορίας προσώπων απελάθηκε άρον-άρον ενώ οι εκμεταλλευτές των ανθρώπων αφήνονται να δρουν σχεδόν ανενόχλητοι.
Όλα αυτά δεν μας τιμούν ως πολιτεία. Δεν τιμούν την Κύπρο του 2014. Αντιθέτως διασύρουν τη χώρα μας διεθνώς. Την παρουσιάζουν ως χώρα όπου ούτε η νομοθεσία της, ούτε οι διεθνείς συμβάσεις που υπέγραψε γίνονται σεβαστές. Ως χώρα στην οποία ευδοκιμεί ο ρατσισμός και η ιδεοληψία του καθενός να κάνουν κουμάντο. Τέτοιες πρακτικές και νοοτροπίες δεν πρέπει να γίνονται ανεκτές από κανένα. Τόσο το αρμόδιο Υπουργείο, όσο και ο αρμόδιος Υπουργός οφείλουν να αναλάβουν τις πολιτικές τους ευθύνες και να τις πατάξουν.
Είναι όμως και κάτι άλλο για το οποίο πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως οργανωμένα σύνολα: ο ρατσισμός ο οποίος γιγαντώνεται ειδικά σε περιόδους κρίσης πρέπει να καταπολεμηθεί αποφασιστικά από όλους. Το ΑΚΕΛ ανέλαβε και αναλαμβάνει διάφορες πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση. Ελπίζουμε ότι και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις θα πράξουν το ίδιο.
Εμείς οι Κύπριοι γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει να αφήνεις τον τόπο σου και να φεύγεις για μια άλλη χώρα όπου αναζητείς καλύτερο μέλλον. Το ζήσαμε τα δύσκολα χρόνια πριν και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Το ζήσαμε το 1974 όταν αφήναμε τις οικογένειες μας μέσα στους συνοικισμούς της προσφυγιάς για να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας αλλού. Το ζούμε και σήμερα που βλέπουμε τους νέους μας να εγκαταλείπουν κατά χιλιάδες τον τόπο μας γιατί η ανεργία θερίζει τα όνειρα τους. Γι΄αυτό και επιμένουμε να αποστρεφόμαστε το ιδεολόγημα του ρατσισμού και του μίσους. Για το ΑΚΕΛ και ολόκληρο το Λαϊκό Κίνημα, κανένας μετανάστης δεν είναι εχθρός. Είναι σύμμαχος στον αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο. Μαζί με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες που ζουν και εργάζονται στην Κύπρο και παλεύουμε μαζί τους για το δικαίωμα στο αυτονόητο: στη ζωή, στη μόρφωση, στη δουλειά και στην αξιοπρέπεια.
Γιατί υπήρξαμε και εμείς μετανάστες και πολλοί γινόμαστε ξανά σήμερα μετανάστες. Γιατί ζούμε στο πετσί μας το δράμα μιας ολόκληρης γενιάς που ξενιτεύεται. Μιλώντας γι΄αυτή ματώνουμε. Όπως μάτωσαν και ματώνουν δεκαετίες τώρα εκατομμύρια Salah σε όλη τη γή. Είναι γι΄αυτό που η πάλη ενάντια στο σύστημα που γεννά τους πολέμους είναι αναγκαία και επίκαιρη: γιατί μόνο αν καταφέρει η ανθρωπότητα να νικήσει το παλιό και το σάπιο θα καταφέρει να ξεφύγει από τους πολέμους, τη βία και τη φτώχεια που γεννούν τη δυστυχία. Αυτός είναι και ο δικός μας αγώνας.
Εύχομαι στο Salah κάθε καλό.
