Καμώνεται πως δεν ακούει, του Στέφανου Στεφάνου

Υποστήριξη, ζήτησε ο Έλληνας Πρωθυπουργός από τον Κύπριο Πρόεδρο, για την προσπάθεια που κάνει η κυβέρνησή του να αλλάξει το πρόγραμμα δανειοδότησης της Ελλάδας. Ο Κύπριος Πρόεδρος δεν αντίδρασε καθόλου. Είτε δεν κατάλαβε είτε έκανε πως δεν κατάλαβε τι ζήτησε ο Αλέξης Τσίπρας.

Όπως και να ‘ναι, το γεγονός είναι ένα: οι κυβερνώντες δεν νιώθουν καθόλου άνετα με την προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να διαπραγματευτεί μια νέα συμφωνία δανειοδότησης. Το ομολόγησε άλλωστε ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ από τις Βρυξέλλες. Την ώρα που η Ελλάδα δίνει μάχη με τους δανειστές της, ο Αβέρωφ Νεοφύτου επικρίνει την ελληνική κυβέρνηση και υποστηρίζει τους δανειστές της. Είναι φανερό ότι η πολιτική των κυβερνώντων για πιστή εφαρμογή του σκληρού μνημονίου λιτότητας, δεν εξυπηρετείται από την πολιτική της Κυβέρνησης Τσίπρα.

Για να αποφύγουν ανεπιθύμητες συγκρίσεις -διεκδικητική στάση της Ελλάδας από τη μια, δουλική στάση της κυπριακής κυβέρνησης από την άλλη- οι κυβερνώντες επιστρατεύουν διάφορες σοφιστείες. «Δεν είναι ίδιες οι περιπτώσεις της Κύπρου με την Ελλάδα». «Το πρόγραμμα το δικό μας πάει καλά σε αντίθεση με αυτό της Ελλάδας» υποστηρίζουν. Επομένως, ας μην γίνονται συγκρίσεις.

Ασφαλώς οι περιπτώσεις Κύπρου και Ελλάδας δεν είναι οι ίδιες. Η Ελλάδα οδηγήθηκε στο Μνημόνιο εξαιτίας δημοσιονομικής κρίσης. Η Κύπρος υποχρεώθηκε να ζητήσει δανειοδότηση από το Μηχανισμό εξαιτίας της κρίσης των τραπεζών και της ανάγκης ανακεφαλαιοποίησής τους με δισεκατομμύρια ευρώ.

Παρά ταύτα, τα μνημόνια που επιβλήθηκαν τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο και αλλού, στηρίζονται στο ίδιο μοντέλο και έχουν την ίδια φιλοσοφία. Στηρίζονται στη φιλοσοφία της «θεραπείας σοκ» που επιβάλλεται με αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις εξπρές, με πολιτικές σκληρής λιτότητας και άκαμπτη δημοσιονομική πειθαρχία.

Με αυτή τη «θεραπεία» εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, οι αγορές καθίστανται ανεξέλεγκτες και η εργασία απορυθμίζεται. Ενώ οι τράπεζες διασώζονται με πάρα πολλά δισεκατομμύρια ευρώ, οι μισθοί, οι συντάξεις, τα επιδόματα ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού και το κοινωνικό κράτος, πετσοκόβονται.

Όπως καταμαρτυρείται από τα επίσημα στοιχεία της ΕΕ, αλλά και από τη ζώσα εμπειρία, οι μνημονιακές πολιτικές προκαλούν φαύλο κύκλο ύφεσης και έχουν τεράστιο κοινωνικό κόστος. Η φτώχεια διευρύνεται, η ανασφάλιστη και χωρίς δικαιώματα εργασία επεκτείνεται, η ανεργία παραμένει σε πολύ ψηλά επίπεδα και αποκτά χαρακτήρα μονιμότητας. Στο αντίποδα τα κέρδη αυξάνονται, το ίδιο κι ο πλούτος μιας πολύ μικρής ομάδας ανθρώπων. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία, είναι αποτελέσματα της συγκεκριμένης πολιτικής λογικής και φιλοσοφίας που συνοδεύει τα μνημόνια και τη λιτότητα.

Όλα τα πιο πάνω δεν συμβαίνουν μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην Κύπρο. Όσο κι αν οι κυβερνώντες επαναλαμβάνουν το γνωστό τροπάρι ότι «πάμε καλά» και ότι παίρνουμε τα εύσημα από τους δανειστές μας, οι κοινωνικές πραγματικότητες άλλα λένε. Η φτώχεια αυξάνεται με γρήγορους ρυθμούς, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια επίσης, η ανεργία συνεχίζει να είναι πολύ ψηλή και αυξάνονται οι μόνιμα άνεργοι,  παρότι πολλοί Κύπριοι και ξένοι φεύγουν από την Κύπρο και την ίδια ώρα πολλοί νέοι δεν επιστρέφουν στον τόπο μας όταν αποπερατώσουν τις σπουδές τους.

Όταν βγαίνουν στην επιφάνεια όλα αυτά, οι κυβερνώντες συνήθως επιστρατεύουν το τελευταίο επιχείρημα. «Κάνετε υπομονή και με τις θυσίες μας θα βγούμε από την κρίση και θα φύγει η Τρόικα». Στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία η Τρόικα έφυγε αλλά στη θέση της επιβλήθηκε επιτροπή ελέγχου. Ορισμένοι δείχτες της οικονομίας βελτιώθηκαν. Οι πολιτικές λιτότητας όμως έμειναν, όπως και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου που έγινε με τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις. Έμειναν επίσης η φτώχεια, η ανεργία, η ανασφάλιστη εργασία και οι απορρυθμισμένες εργασιακές σχέσεις. Οι πολίτες υποφέρουν και οι θυσίες τους δεν έχουν κανένα θετικό κοινωνικό αντίκρισμα, γιατί με τις μνημονιακές πολιτικές ενισχύθηκε το μεγάλο κεφάλαιο και ξεγυμνώθηκε από δικαιώματα η εργασία.

Μπροστά στην απροθυμία των κυβερνώντων να στηρίξουν την Ελλάδα και να διεκδικήσουν για την Κύπρο, πρέπει να ορθωθεί η δύναμη των πολιτών και να ανοίξει δρόμους. Για την Κύπρο. Για την Ελλάδα. Για τη Ευρώπη.