Τι ορίζουμε ως επιτυχία; του Τάκη Χατζηγεωργίου

 Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ  είναι αλήθεια πως έφερε μια βαθειά ικανοποίηση στους πολίτες κυρίως βέβαια στην Ελλάδα και την Κύπρο. Αναφέρομαι σε πολίτες πέραν της αριστεράς αφού θα έπρεπε να το  θεωρώ δεδομένο για τους αριστερούς. Όμως το ερώτημα που πλανιέται, και το οποίο ρωτούν πολλοί και εμένα, είναι αν θα πετύχει τους σκοπούς της η νέα κυβέρνηση. Αυτό για να το προβλέψει κανείς πρέπει να ανιχνεύει βήμα προς βήμα τις ενέργειες της κυβέρνησης. Είμαστε όμως στην αρχή και γι αυτό είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς με βεβαιότητες. Θυμίζω όμως πως η πιο συχνή λέξη που ακούστηκε κατά τις συναντήσεις Ελλήνων και Ευρωπαίων αξιωματούχων, ήταν η λέξη “συμβιβασμός”. Μακράν η πιο συχνά εκφρασθείσα λέξη. Κάτι λέει αυτό. Όσον άφορα την κίνηση  του κου Ντράγκι, προσωπικά νομίζω πως προσθέτει μόνο στο επίπεδο των εντυπώσεων και πως είναι μια κίνηση που δεν μιλά μόνο στην Αθήνα. Ταυτόχρονα μπορεί και να υποβάλλει και προς άλλους αποδέκτες, πως πρέπει να κινηθούν συμβιβαστικά, γιατί τα πράγματα μπορεί να πάνε στα άκρα. Καθόλου ωφέλιμο για κανένα.

Θέλω όμως να προσθέσω κάποια πράγματα. Η επιτυχία στέκει στους ώμους της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, όμως είναι και στα χέρια εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών. Στέκει και στην οργανωμένη συμπαράσταση όλων των προοδευτικών κινημάτων και κομμάτων της Ευρώπης. Φοβούνται την οργή των πολιτών που άρχισε να εκφράζεται σε διάφορα σημεία της ηπείρου. Και φοβούνται ακόμα πως αν δεν πετύχει η αριστερά  που έρχεται με διάθεση συζήτησης, αυτό που θα ακολουθήσει είναι η ακροδεξιά. Και αυτό σημαίνει τουλάχιστον αποχώρηση από την ΕΕ της Γαλλίας, και δεν το αποκλείω και της Αγγλίας.

Όμως όταν ρωτάμε με ανησυχία αν θα πετύχει η νέα Ελληνική κυβέρνηση, θα πρέπει να καθορίσουμε τι εννοούμε ως επιτυχία. Για μένα επιτυχία θα είναι να συγκρουστούν κάθετα με την διαφθορά, τη διαπλοκή και την φοροδιαφυγή. Και από την Ευρώπη, το λίγο να κερδίσουν,  είναι πολύ. Και αυτά πιστεύω πως θα γίνουν. Να οργανώσουν ένα κράτος με θεσμούς που να λειτουργούν προς όφελος των πολιτών. Μεγάλος και μακρινός στόχος αν ξέρει κανείς ότι εδώ και δεκαετίες για να κάνεις τη δουλειά σου έπρεπε να λαδώσεις. Στην Κύπρο δυστυχώς δεν είμαστε μακριά απ αυτό. Για να γίνουν όμως αυτά, χρειάζεται να χορεύουν δυο. Κυβέρνηση και πολίτες. Αν ο καθ’ ένας αισθάνεται πως φέρει ευθύνη για το μέλλον του τόπου (ολιγότερη από του Προέδρου και του Υπουργού, αλλά παρ’ όλα αυτά μεγάλη) τότε μόνον μπορεί ένας τόπος να πάει πραγματικά μπροστά.

Αυτά λοιπόν τα πιστεύω. Κι αν ακόμα και αυτά δεν γίνουν και η κυβέρνηση εξαναγκασθεί σε παραίτηση (δεν το πιστεύω αλλά επειδή το κυκλοφορούν αυτό το σενάριο διάφοροι τύποι δεξιά αριστερά, το σχολιάζω) τότε ο αγώνας ανανεώνεται. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Ο λαός θα ξέρει σε τέτοια περίπτωση ότι πέρασαν από εδώ άνθρωποι που θέλησαν να δουλέψουν τίμια.  Και πως θα επιστρέψουν!

Όμως ενώ τα λέω όλα αυτά δεν θα ήμουν απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου αν δεν έλεγα πως ένα σκεπτικισμό τον έχω. Δεν μου αρέσει καθόλου η μεγαλαυχία. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι τύποι που νομίζουν πως η ιστορία τους περίμενε χρόνια για να συναντήσει ακριβώς αυτούς.

Ωφείλω όμως να πω πως αν διακατέχομαι από αυτό τον σκεπτικισμό,  είναι επειδή κάνω ένα παραλληλισμό με την Κύπρο. Κυκλοφορούν κάτι παιδιά, με τέτοια μεγαλοστομία, τέτοια κομπορρημοσύνη, τόσο απίστευτα ευτελείς μέσα στην αλαζονεία τους, οι οποίοι θέλουν και να πιουν ακόμα και το αίμα του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να παχυνθούν  περαιτέρω. Τόσο οι ίδιοι όσο και οι μωροφιλοδοξίες τους. Χωρίς μέτρο και χωρίς πρόγραμμα. Θέλουν να γίνουν κυβερνήτες μιας μισής Κύπρου κατεχόμενης, όχι για να την πλατύνουν μέσα στο γεωγραφικό της όριο, μα για να διασώσουν λέει το κέλυφος της. Δηλαδή να την αφήσουν μισή!

Χωρίς να νοιάζονται αν αυτό κέλυφος θα μετατραπεί πολύ σύντομα σε κουφάρι χωρίς την λύση της ομοσπονδίας. Το έχω αναλύσει αυτό σε προηγούμενα άρθρα μου.

Αυτού του τύπου λοιπόν τα φυράματα εμφανίστηκαν να το παίζουν πρωτοπόροι στην υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ.