Η φωνή αμφισβήτησης να γίνει δύναμη ανατροπής αντιλαϊκών πολιτικών, του Νεοκλή Συλικιώτη
Η επιβολή του νεοφιλελευθερισμού σε παγκόσμια κλίμακα ως του βασικού μοντέλου ανάπτυξης είχε ως αποτέλεσμα η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος να προσλάβει πρωτόγνωρες διαστάσεις. Στο ίδιο πλαίσιο, η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού στις πολιτικές της ΕΕ με πιο βίαιη έκφραση τις πολιτικές που επιβάλλονται στους λαούς των χωρών που βρίσκονται υπό καθεστώς μνημονίου, έχει σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομική, κοινωνική και εδαφική συνοχή της ΕΕ. Οι διαφορές μεταξύ των κρατών μελών αυξάνονται δραματικά. Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, κρατών, λαών και πολιτών, μεγαλώνει συνεχώς.
Οι οικονομικές πολιτικές που προωθεί η ΕΕ στοχεύουν στο να μεταφέρουν περισσότερη εξουσία στο διευθυντήριο των Βρυξελλών που αποφασίζει βάσει των συμφερόντων των κυρίαρχων δυνάμεων, και να εδραιώσουν στις χώρες που αποτελούν τον «αδύναμο κρίκο» ένα καθεστώς που αφαιρεί την κυριαρχία τους θεσπίζοντας μια καινούρια μορφή αποικιοκρατίας. Έτσι εντείνονται οι σχέσεις εξάρτησης. Στο Νότο αυξάνεται η οικονομική εξαθλίωση ενώ στον Βορρά αυξάνεται ο πλούτος, ο οποίος κατανέμεται άνισα.
Η εμβάθυνση του νεοφιλελευθερισμού, ως δήθεν απάντηση στην κρίση, βύθισε την Ευρώπη στη φτώχεια και την ανεργία. 24,512 εκατομ. συνανθρώπων μας είναι άνεργοι ενώ 122 εκατομ. ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Μονάχα στην Ισπανία το πρώτο τρίμηνο του 2015 χάθηκαν 114.000 θέσεις εργασίας. Στην Ελλάδα τον Ιανουάριο ο αριθμός των ανέργων ήταν 1,22 εκατομ. Στην Κύπρο οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει τις 70 χιλιάδες ενώ 240,000 άνθρωποι βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Όσον αφορά την Πορτογαλία το επιχείρημα της πρόωρης αποπληρωμής των δανείων είναι κενό νοήματος καθώς περίπου 2 εκατομ. Πορτογάλοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Αυτή είναι η εικόνα του Νότου. Και έτσι ακούμε συχνά να λέγεται λανθασμένα πως ο κερδισμένος της κρίσης είναι η Γερμανία. Δεν είναι όμως έτσι.
Ο μεγάλος κερδισμένος της κρίσης είναι το κεφάλαιο. Υπήρξε σιωπηλή λιτότητα και στην Γερμανία. Από την εισαγωγή του ευρώ μέχρι το 2012 οι μισθοί στη Γερμανία σημείωσαν μεγάλη μείωση. Και αυτό το ντάμπινγκ μισθών έχει οδηγήσει άλλες χώρες στη δίνη του χρέους. Οι εργασιακές μεταρρυθμίσεις που προώθησε η Γερμανία κατέστρεψαν πολλές θέσεις εργασίας ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις διέλυσαν την υποδομή της χώρας. Σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ εφαρμόζεται “μνημόνιο διαρκείας” που οδηγεί τους λαούς σε απόλυτη εξαθλίωση, διασφαλίζει φθηνότερη εργατική δύναμη και επιταχύνει την συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια των ολίγων.
Έχει επιβεβαιωθεί πως έξοδος από το μνημόνιο δεν σημαίνει απαλλαγή από τις πολιτικές της σκληρής λιτότητας. Πέρα από την Ελλάδα και την Κύπρο που βρίσκονται υπό καθεστώς μνημονίου, σε χώρες όπως η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλία, που υποτίθεται ότι έχουν εξέλθει από τα μνημόνια, συνεχίζονται οι ίδιες πολιτικές λιτότητας. Ιδιωτικοποιήσεις, εκποιήσεις σπιτιών, ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου.
Αποδεικνύεται λοιπόν πως στόχος είναι η διαιώνιση της νεοφιλελεύθερης, πιο εκμεταλλευτικής μορφής του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν είναι τυχαίο που με το λεγόμενο διπλό πακέτο νομοθεσιών της Ένωσης, τα κράτη για να αποκτήσουν ξανά μέρος της κυριαρχίας που απώλεσαν, πρέπει να αποπληρώσουν το 75% των χρεών τους. Εάν δεν απαλλαγούμε λοιπόν από τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές οι λαοί της Ευρώπης δεν πρόκειται να εξέλθουν ποτέ από την κρίση.
Οι αγώνες που δίνουμε καθημερινά μέσα από τα εθνικά και ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα καθώς και οι μαζικές κινητοποιήσεις που οργανώνονται σε όλες τις χώρες, η κοινή δράση και η ταξική πάλη ενδυναμώνουν όλο και περισσότερο τον αγώνα μας ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η φωνή της αμφισβήτησης των κυρίαρχων πολιτικών, πρέπει να μετατραπεί σε δύναμη ανατροπής των αντιλαϊκών πολιτικών.
(Απόσπασμα από την ομιλία του Ν. Συλικιώτη στις Ημέρες Μελέτης της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς στην Αθήνα 2-3 Ιουνίου)
Ευρωβουλευτή ΑΚΕΛ, Αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς
