Διάσκεψη «Γενεύη-2»: Να δοθεί μέχρι το τέλος η ευκαιρία στην ειρήνη στη Συριά, του Ηλία Δημητρίου
Μετά από 3 χρόνια σχεδόν εμφυλίου στη Συρία που αιματοκύλισε τη χώρα στη δίνη εσωτερικών αντιθέσεων που έχουν και εξωτερικές πτυχές, οι δύο αντιπαρατιθέμενες πλευρές κάθονται για πρώτη φορά ενώπιος ενωπίω στη Διάσκεψη «Γενεύη-2» που διεξάγεται αυτές τις μέρες υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Κανένας δεν μπορεί να προδικάσει εάν εύκολα ή σύντομα θα συμφωνηθεί μια μετεμφυλιακή κατάσταση πραγμάτων, αλλά το διακύβευμα σε αυτή την περίπτωση είναι ο τερματισμός της σύγκρουσης και του αίματος που οδήγησε ως τώρα στην τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και πρόσφυγες καθώς και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές.
Σε αυτό το αιματοκύλισμα σαφώς ρόλο έχουν πολλές πλευρές. Καταρχάς οι ακραίες φονταμενταλιστικές οργανώσεις που σχετίζονται με την Αλ Κάιντα, που αποτελούν σημαντικό κομμάτι της αντιπολίτευσης και επιδιώκουν μόνο τη βίαια σύγκρουση και όχι την ειρηνική μετάβαση για τερματισμό του εμφυλίου. Την ίδια στιγμή τόσο η κυβέρνηση Άσαντ όσο και οι Κούρδοι της Συρίας και άλλα κομμάτια της αντιπολίτευσης έχουν διαπράξει ενέργειες που αποτελούν ντροπή για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Βέβαια, υποκειμενική μπορεί να είναι η κρίση του καθενός για το αν νομιμοποιούνται να γίνονται πολλά πράγματα στο όνομα της άμυνας ή του αγώνα για δημοκρατία, αυτονομία κλπ.
Η σύγκρουση έχει βέβαια και τη διεθνή της διάσταση. Σε αυτή ρόλο είχαν όσοι τροφοδοτούσαν τους αντάρτες για να έχουν έρεισμα στη μεταπολεμική κατάσταση (Τουρκία, Σ. Αραβία, Κατάρ κ.α.) αλλά και αυτοί που για μεγάλο διάστημα υποκριτικά έβλεπαν στον ένοπλο αγώνα των ανταρτών ένα ρομαντικό αγώνα για «δημοκρατία, ελευθερία, Άνοιξη, Καλοκαίρι κλπ». Σε αυτό το παιγνίδι γίναμε μάρτυρες αμφισβήτησης της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας, τροφοδότησης του οπλοστασίου της μιας ή της άλλης πλευράς από τρίτους, παραβίασης των συνόρων της χώρας καθώς και απειλές εξωτερικής επέμβασης. Οι απειλές για εξωτερική επέμβαση από το ΝΑΤΟ, που κορυφώθηκαν τον περασμένο Αύγουστο, ευτυχώς δεν υλοποιήθηκαν. Η επικράτηση της λογικής του πολέμου, που εφάρμοσε το ΝΑΤΟ σε άλλες περιπτώσεις, θα οδηγούσε σε ένα βαθύτερο φαύλο κύκλο αίματος ενώ βέβαια… θα διασφαλίζονταν τα λάφυρα του πολέμου για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Το Ιράκ, Αφγανιστάν και Λιβύη είναι αρκετά παραδείγματα.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να θυμηθούμε επίσης και τη στάση της Κυπριακής κυβέρνησης, κατά την κλιμάκωση των απειλών του ΝΑΤΟ, που ήταν έτοιμη να κάνει πλάτες σε μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία από τις ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Επίσης ο ΥΠΕΞ μας διαβεβαίωνε τότε πως η Κύπρος δεν θα χρησιμοποιηθεί ως ορμητήριο επιθέσεων ενώ πολεμικά αεροσκάφη προσγειώνονταν στις βρετανικές βάσεις. Εδώ θέτονται πολλά ερωτήματα για το ρόλο που θέλουμε να έχει η Κύπρος σε διεθνείς συγκρούσεις. Θέλουμε να συμβάλλουμε σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις – στη στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων – ΝΑΤΟ κλπ ή να συμβάλλουμε στην ειρηνική επίλυση διαφορών;
Αναντίλεκτα μέσα από τη Διάσκεψη «Γενεύη-2» πρέπει πρώτιστα να συμφωνηθεί η κατάπαυση του πυρός και ο τερματισμός του αιματοκυλίσματος στη χώρα. Έπειτα πρέπει να διασφαλιστεί ότι θα εισακουστεί η φωνή του λαού της Συρίας και όλων των πλευρών και σε αυτή τη βάση να συμφωνηθεί η πολιτική μετάβαση στη μεταπολεμική κατάσταση πραγμάτων. Οι διαπραγματεύσεις πρόκειται να είναι δύσκολες αλλά αξίζει να δίνεται μέχρι το τέλος η ευκαιρία στην ειρηνική διαδικασία και σε καμιά περίπτωση στον απάνθρωπο δρόμο του πολέμου και της σύγκρουσης.
