Ποιοι πληρώνουν την κρίση; Του Άντρου Καυκαλιά
Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης όλο και αυξάνονται. Τα βάρη γίνονται ολοένα και περισσότερο ασήκωτα και το χάσμα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, των πλουσίων και των φτωχών, διευρύνεται. Γιατί μικρομεσαίοι δεν υπάρχουν πια, τους διάλυσε το σύστημα. Αυτή δεν είναι άλλωστε και η πεμπτουσία του καπιταλιστικού συστήματος; Να τρέφει την οικονομική κρίση και την ίδια ώρα να τρέφεται από αυτήν.
Το κράτος πρόνοιας διαλύεται. Καταργείται. Η μισθωτή εργασία πλήττεται, το κεφάλαιο ευνοείται και οι ανισορροπίες καλά κρατούν. Τα βάρη της κρίσης τα επωμίζονται εξ ολοκλήρου τα χαμηλά και μεσαία εισοδηματικά στρώματα, τα οποία οδηγούνται όλο και πιο βαθιά στη φτώχεια, τη μιζέρια και στην εξαθλίωση.
Στους δρόμους βρίσκονται οι μαθητές. Στους δρόμους και οι συνταξιούχοι. Σε μία… άστοχη πολιτική στόχευσης, οι λήπτριες κοινωνικής σύνταξης στοχοποιούνται, παρουσιαζόμενες περίπου ως η αιτία που η κατάσταση της οικονομίας του τόπου είναι τόσο τραγική.
Τα τέλη κυκλοφορίας πολλαπλασιάζονται, ο φόρος ακίνητης ιδιοκτησίας έγινε «μαρτύριο». Οι φοιτητές αγωνίζονται για κεκτημένα τους, η κατοχύρωση των οποίων έγινε κατορθωτή στην προσπάθεια οραματιστών πριν κάποια χρόνια. Και είναι κεκτημένο, δεν είναι κατά χάριν δικαίωμα η δωρεάν παιδεία, η οποία τίθεται στο στόχαστρο των κυβερνώντων προς εξυπηρέτηση συμφερόντων του ιδιωτικού τομέα.
Η παροχή δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης δεν ήρθε ως «μάννα εξ ουρανού». Και πάλιν κάποιοι οραματιστές αγωνίστηκαν για να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής των πολιτών. Σήμερα; Σήμερα υπόσχονται φάρμακα στους ασθενείς, αλλά δεν αποδεσμεύουν κονδύλια για να καταστεί εφικτή η αγορά και παροχή αυτών των φαρμάκων… Όταν από τα φάρμακα αυτά εξαρτάται η ίδια η επιβίωση των ασθενών.
Τα ωράρια των καταστημάτων επεκτείνονται και όλη η Κύπρος γίνεται ένα πολυκατάστημα, ανοικτό από το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα… Και ποιοι εξυπηρετούνται; Η απασχόληση, στο όνομα της οποίας γράφτηκε το διάταγμα; Ή πρόκειται για ένα διάταγμα «κομμένο -ραμμένο» για να εξυπηρετεί τα μεγάλα καταστήματα και τους ιδιοκτήτες τους;
Ποια πολιτική ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση; Την πολιτική του «λιγότερο». Λιγότερο κράτος, λιγότεροι να σπουδάζουν, λιγότεροι να γιατρεύονται, λιγότεροι να απολαμβάνουν το «οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ξεκούραση, οκτώ ώρες ύπνο» που όσο παλιομοδίτικο κι αν φαντάζει για ορισμένους είναι μια πραγματικότητα και μια αναγκαιότητα που για να καταστεί εφικτή κάποιοι έδωσαν αίμα…
Ποιοι πληρώνουν την κρίση, λοιπόν; Και γιατί τους κακοφαίνεται όταν τούς επισημαίνεται πως το βάρος της κρίσης, Κυβέρνηση και Τρόικα το φορτώνουν εξ ολοκλήρου στους ώμους των χαμηλών και μεσαίων εισοδηματικών στρωμάτων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων; Και αυτό γίνεται είτε γιατί οι πολιτικές της Τρόικας αυτό επιβάλλουν είτε γιατί η κυβέρνηση σπεύδει, ως μαθητής που θέλει να πρωτεύσει, να προκαταλάβει αποφάσεις και ντιρεκτίβες των διεθνών δανειστών μας. Ενίοτε και με πρόσχημα τον εκσυγχρονισμό εξυγίανση. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες…
