Δημοσιογραφική Διάσκεψη Γ.Γ. Κ.Ε. ΑΚΕΛ, Άντρου Κυπριανού για την έναρξη των εκδηλώσεων προς τιμήν των 90 χρόνων ΚΚΚ- ΑΚΕΛ
Δημοσιογραφική Διάσκεψη Γενικού Γραμματέα Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, Άντρου Κυπριανού,
για την έναρξη των εκδηλώσεων προς τιμήν των 90 χρόνων ΚΚΚ- ΑΚΕΛ
Το 2016 θα συμπληρωθούν 90 χρόνια παρουσίας και δράσης του ΚΚΚ-ΑΚΕΛ στον τόπο μας. Έχουμε ήδη ξεκινήσει τις συζητήσεις για τις εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν προς τιμήν των 90χρόνων του Κόμματος μας.
Το ΑΚΕΛ είναι το παλαιότερο πολιτικό Κόμμα του τόπου. Από αυτή την άποψη είναι και το ιστορικότερο. Γεννήθηκε από είκοσι ανθρώπους, το 1926, σε ένα μικρό σπίτι στη Λεμεσό. Στόχος του ήταν να παλέψει για να βγάλει τους μεροκαματιάρηδες, τους εργάτες, τους αγρότες, τους εξαθλιωμένους Κυπρίους από τη μιζέρια και να τους καθοδηγήσει στον αγώνα και τη διεκδίκηση. Οι πρωτοπόροι κομμουνιστές δεν είχαν, ασφαλώς, δεχτεί κάποια επιφοίτηση. Είχαν αγκαλιάσει τα μηνύματα που είχε στείλει σε όλη την ανθρωπότητα ο ρώσικος Οκτώβρης, λίγα χρόνια πριν.
Οι πρωτοπόροι κομμουνιστές ίδρυσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου μέσα στην πιο δύσκολη εποχή. Πάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις για να την κάνουν καλύτερη. Ήταν λογικό ότι το ντόπιο κατεστημένο και η αποικιοκρατία θα επιχειρούσαν να πνίξουν το Κόμμα στη γέννηση του. Σε αυτό έβλεπαν τη δύναμη που αμφισβητούσε την κυριαρχία τους και το θεωρούσαν κίνδυνο. Μετά τα Οκτωβριανά, το 1931, το ΚΚΚ τέθηκε στην παρανομία για πρώτη φορά. Τα στελέχη του υπέστησαν εξορίες και διώξεις. Ακόμα όμως και μέσα στην παρανομία συνέχισε να αναπτύσσει τη δράση του. Κατάφερε να απλωθεί σε ολόκληρη την Κύπρο. Τα ίδια χρόνια ανέπτυξε διεθνιστική δράση, συμμετέχοντας στις Διεθνείς Ταξιαρχίες για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας στην Ισπανία.
Το ΚΚΚ δεν μπορούσε να δουλέψει μαζικά λόγω της παρανομίας γι΄αυτό και στο 4ο Συνέδριο του αποφάσισε την ίδρυση νόμιμης πολιτικο-μαζικής οργάνωσης. Την ίδρυση του ΑΚΕΛ. Η ιδρυτική συνέλευση που έγινε στη Σκαρίνου τον Απρίλη του 1941, εξέδωσε μια λακωνική ανακοίνωση. Το ΑΚΕΛ ιδρύθηκε ως Κόμμα «με καθαρώς Δημοκρατικόν, Αντιφασιστικόν και Αντιχιτλερικόν χαρακτήρα». Γι’ αυτό και η πρωτοβουλία του για εθελοντική κατάταξη στο αντιχιτλερικό στρατόπεδο. Σε εκείνη την ανακοίνωση εκφράστηκε λύπη γιατί από την ιδρυτική συνέλευση έλειπε «το τουρκικό στοιχείο». Αυτό αποκαλύπτει ένα ακόμα χαρακτηριστικό στοιχείο του ΑΚΕΛ, που βρίσκεται στο DNA του· το Κόμμα μας ήταν από την πρώτη στιγμή και είναι μέχρι σήμερα, Κόμμα όλων των εργαζομένων Κυπρίων. Ελληνοκυπρίων,Τουρκοκυπρίων, Μαρωνιτών, Αρμενίων και Λατίνων. Η ίδια λύπη εκφράστηκε και για την απουσία περισσότερων αγροτών από τη συνέλευση της Σκαρίνου. Είναι επίσης προφανές ότι στον όρο «εργαζόμενος λαός» οι ιδρυτές του ΑΚΕΛ συμπεριελάμβαναν και τους αγρότες, όπως άλλωστε συμπεριελάμβαναν και τους μικρομεσαίους. Αυτή η πλατιά αντίληψη ότι το ΑΚΕΛ είναι εκφραστής του κόσμου της εργασίας, με την ευρεία έννοια του όρου, ήταν μια κατάκτηση του Κόμματος μας από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης του. Κατάκτηση που άνοιγε πλατιούς ορίζοντες δράσης.
Έτσι στα χρόνια που ακολούθησαν απέκτησε μαζική επιρροή και εξελίχθηκε σε ισχυρή κοινωνικοπολιτική δύναμη. Κινητοποιούσε συνεχώς το λαό με διαδηλώσεις και πολιτικές απεργίες, απαιτώντας την απαλλαγή του από την καταπίεση και την απαλλαγή της Κύπρου από την αποικιοκρατία. Υποστήριξε με επιμονή και σθένος τη θέση ότι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας είναι αγώνας του συνόλου του κυπριακού λαού, απορρίπτοντας το σοβινισμό που απέκλειε τους τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας. Από τότε μέχρι σήμερα, το Κόμμα μας ήταν και παραμένει η αμετάβλητη σταθερά που παλεύει ενάντια στο σοβινισμό και τον εθνικισμό.
Το ΑΚΕΛ, διαπίστωσε έγκαιρα ότι τα συμφέροντα των εργαζομένων με αυτά των αγροτών, των μισθωτών, της διανόησης και των μικρομεσαίων ήταν ταυτόσημα. Η πρωτοβουλία της οργάνωσης αυτών των στρωμάτων είχε ως αποτέλεσμα πολλές και σημαντικές κατακτήσεις. Η ΠΕΟ, η ΕΔΟΝ, η ΠΟΓΟ και η ΕΚΑ, που συναποτελούν μαζί με το ΑΚΕΛ το Λαϊκό Κίνημα, σφυρηλάτησαν τους δεσμούς του Κόμματος μας με το λαό. Η κάθε μια από τις Λαϊκές μας Οργανώσεις έχει σφραγίσει με τη δική της παρουσία την ιστορία του Κινήματος αλλά και του τόπου. Το ΑΚΕΛ είχε και έχει ανεκτίμητη προσφορά όχι μόνο στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, αλλά και στον πολιτισμό. Με τη ριζοσπαστική απόφαση να ιδρυθούν οι μορφωτικοί σύλλογοι, άνοιξε ο δρόμος για να αναδειχτούν μορφές του πολιτισμού και των γραμμάτων, όπως ο Τεύκρος Ανθίας, ο Θοδόσης Πιερίδης, ο Παύλος Λιασίδης, ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης και τόσοι άλλοι που με το έργο τους τίμησαν και τιμούν τον τόπο.
Σ’ όλες τις δεκαετίες της δράσης του, το ΑΚΕΛ βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την ελευθερία της Κύπρου. Τη δεκαετία του 1940 και του ’50, το Κόμμα μας, διεξήγαγε έντονο αντιαποικιακό αγώνα με αίτημα το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και την κατάκτηση πολιτικών ελευθεριών. Ακόμα και στην παρανομία, το 1955, το Κόμμα παρέμεινε καθοδηγητής του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα του κυπριακού λαού. Όταν αργότερα ο τόπος μας δοκιμάστηκε, με τη δολοφονική δράση της ΕΟΚΑ Β’ και την προδοσία του ΄74 , το ΑΚΕΛ βρέθηκε και πάλι στην πρώτη γραμμή. Χιλιάδες ΑΚΕΛιστές συνελήφθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και τα ονόματα τους μπήκαν σε καταλόγους για εκτέλεση. Όταν ο Αττίλας εισέβαλε στο Νησί χιλιάδες μέλη του Κόμματος έτρεξαν στην πρώτη γραμμή για να υπερασπιστούν την πατρίδα. Πολλοί από αυτούς δε γύρισαν πίσω ποτέ.
Μετά το δίδυμο έγκλημα του 1974 το ΑΚΕΛ ήταν ο σταθερός συμπαραστάτης των χιλιάδων προσφύγων. Οργάνωσε και πραγματοποίησε τεράστιες πρωτοβουλίες για την ηθική και υλική υποστήριξη τους. Ήταν επίσης και ο βασικός σκαπανέας του κινήματος της επαναπροσέγγισης που θεμελίωσε την προοπτική της επανένωσης του τόπου μας πάνω στα ερείπια του πολέμου. Χάρη στους άρρηκτους και διαχρονικούς δεσμούς του ΑΚΕΛ με την τουρκοκυπριακή κοινότητα, το κίνημα της επαναπροσέγγισης στέριωσε και κρατά μέχρι σήμερα άσβεστη την ελπίδα για ειρήνη και επανένωση.
Η πορεία του ΑΚΕΛ ήταν συνεχώς ανοδική, με σημαντικές εκλογικές νίκες. Στις βουλευτικές εκλογές του 2001 και του 2006, το ΑΚΕΛ αναδείχθηκε πρώτο Κόμμα και ο τότε ηγέτης του, Δημήτρης Χριστόφιας, εκλέγηκε Πρόεδρος της Βουλής, το 2001. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Κύπρου, ΑΚΕΛιστής ηγέτης κατέλαβε πολιτειακό αξίωμα. Το 2003, το ΑΚΕΛ πρωταγωνίστησε για την αλλαγή στη διακυβέρνηση του τόπου. Ο Φλεβάρης του 2008 αποτέλεσε κορυφαίο ορόσημο της ιστορίας του ΑΚΕΛ.
Επί Δημήτρη Χριστόφια παρουσιάστηκε η πιο ολοκληρωμένη, θα μπορούσε να πει κάποιος, πρόταση επανένωσης του τόπου και του λαού μας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Άνοιξε ο δρόμος για να καταστεί η Κύπρος ενεργειακό κέντρο και ο φυσικός της πλούτος παράγοντας ειρήνης και ευημερίας για ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή. Όσο και αν δε θέλουν να το παραδεχθούν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, επί διακυβέρνησης Χριστόφια τραβήχτηκε γραμμή προστασίας των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.
Σήμερα, ενενήντα χρόνια μετά την ίδρυση του ΚΚΚ – ΑΚΕΛ μελετώντας τα έγγραφα εκείνου του πρώτου Συνεδρίου μπορεί κάποιος να καταλάβει γιατί το Κόμμα μας υπάρχει από τότε μέχρι σήμερα. Μπορεί να καταλάβει γιατί δεν είναι εύκολο να ξεριζωθεί από τη συνείδηση του κυπριακού λαού· να εξοντωθεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Το ΑΚΕΛ εδώ και ενενήντα χρόνια δίνει μια πάλη που έχει συνέχεια στο χρόνο. Πάλη για την απελευθέρωση του Τόπου. Πάλη για την επανένωση του και την ειρηνική συμβίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Πάλη ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο, είτε αυτό ήταν στις αρχές του περασμένου αιώνα σφιχταγκαλιασμένο με την Εκκλησία, είτε διψά σήμερα, όπως και τότε, για περισσότερο κέρδος, όπως και η Εκκλησία για περισσότερη πολιτική παρέμβαση. Γιατί έθεσε το ζήτημα της εξουσίας που δε θα επιβάλλεται «κληρονομικώ δικαίω», ούτε θα αποτελεί «θέλημα Θεού» αλλά θάναι αποτέλεσμα της λαϊκής κυριαρχίας. Κινητοποίησε μαζικά τον κυπριακό λαό στη διεκδίκηση του δικαιώματος να είναι ο κυρίαρχος και να μην ελέγχεται από τους λίγους και εκλεκτούς. Γιατί, εδώ και ενενήντα χρόνια, αμφισβητεί τους πολιτικούς χώρους που εκφράζουν την οικονομική εξουσία, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Εδώ και ενενήντα χρόνια το ΑΚΕΛ είναι το Κόμμα όλων των Κυπρίων. Κόμμα του λαού και όχι των εθνοτικών ομάδων. Κόμμα των Ελληνοκυπρίων, των Τουρκοκυπρίων, των Μαρωνιτών, των Αρμενίων και των Λατίνων. Κόμμα όλων των εργαζομένων.
Στις αρχές του περασμένου αιώνα το πρώτο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου μιλούσε για την ανάγκη συγκρότησης ενός ενιαίου αντι-ιμπεριαλιστικού μετώπου ελλήνων και τούρκων. Απαιτούσε την αύξηση των μεροκαμάτων, την εφαρμογή του οκταώρου, την προστασία των εργαζομένων, τη δωρεάν περίθαλψη, την οικονομική υποστήριξη ανέργων και την ελευθερία οργάνωσης των εργαζομένων. Απαιτούσε τον τερματισμό της καταναγκαστικής πώλησης κτημάτων, την απαλλοτροίωση του μεγαλύτερου μέρους των μοναστηριακών και εκκλησιαστικών κτημάτων, την κατάργηση του φόρου της δεκάτης και του κτηματικού φόρου, τη φορολόγιση των κερδών αυτών που πλούτισαν από τη μαύρη αγορά. Τη φορολόγηση των κληρονομιών και των ειδών πολυτελείας, και την αύξηση της πολύ χαμηλής φορολογίας των μεταλλευτικών εταιρειών. Απαιτούσε το επιτόκιο των δανείων από τη γεωργική τράπεζα, που έπρεπε να ιδρυθεί, να μην υπερβαίνει το 5% και άλλα πολλά.
Αν αναλογιστεί κανείς πόση επίθεση υπέστη τότε το ΚΚΚ και έπειτα το ΑΚΕΛ, γιατί ήθελε να συνενώσει ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους σε ένα κοινό πολιτικό μέτωπο και πόσο πολεμήθηκε ο Δ. Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ για την πρόταση για εκ περιτροπής Προεδρία μπορεί να καταλάβει πόσο εύκολα ορισμένοι θέλουν να πάρουν την Κύπρο δεκαετίες πίσω. Αν αναλογιστεί κάποιος πόση επίθεση υπέστη η Αριστερά τις δεκαετίες του 1930 και του 1940 γιατί απαίτησε να φορολογηθούν τα κέρδη και ο πλούτος και πόση επίθεση εξαπολύθηκε όταν το ΑΚΕΛ επί Διακυβέρνησης Χριστόφια κατέθεσε πρόταση για φορολόγηση των κερδών και της μεγάλης ακίνητης ιδιοκτησίας, μπορεί να καταλάβει γιατί εξαπολύθηκε ολόκληρη εκστρατεία αποδόμησης του ΑΚΕΛ. Αν αναλογιστεί κάποιος πόση επίθεση εξαπολύθηκε ενάντια στην Αριστερά από την πρώτη στιγμή της γέννησης της γιατί πάλεψε για το οκτάωρο, για να εκλείψει η τοκογλυφία και οι κατασχέσεις της μικρής περιουσίας των εργατών και των αγροτών, θα καταλάβει γιατί σήμερα που όλα αυτά τίθενται πάλι στο στόχαστρο γίνεται και το ΑΚΕΛ στόχος.
Τα ενενήντα χρόνια παρουσίας του ΑΚΕΛ είναι η πιο τρανή απόδειξη πως η Αριστερά στην Κύπρο δεν είναι μια προσωρινή ή ασήμαντη υπόθεση. Είναι τέκνο της Ιστορίας και της ανάγκης του κυπριακού λαού για καλύτερο αύριο. Σήμερα μπροστά στην πρωτόγνωρη επίθεση που δέχεται ο λαός μας, νιώθουμε την ευθύνη να βαραίνει ακόμα περισσότερο στους ώμους μας. Γι΄αυτό θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να υπερασπιστούμε το λαό και να επανενώσουμε τον τόπο μας.
