Απέχθεια προς τους λιγότερο τυχερούς της ζωής, του Πάμπου Παπαγεωργίου

Πριν λίγες μέρες ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου υπέβαλε το ερώτημα κατά πόσο είναι σωστό εκατομμυριούχοι να παίρνουν κοινωνική σύνταξη. Δεν γνωρίζω κατά πόσο υπάρχουν εκατομμυριούχοι ανάμεσα στους 15.000 συμπολίτες μας που παίρνουν κοινωνική σύνταξη (αν και το βλέπω κάπως χλωμό να έχει κάνει αίτηση ένας εκατομμυριούχος για να παίρνει κάθε μήνα 336 ευρώ. Είναι πιο πιθανό να έχει κάνει αίτηση σε κανένα φίλο του τραπεζίτη και να πήρε 336 εκατομμύρια ευρώ δανεικά και αγύριστα).

Ας πούμε, όμως, ότι υπάρχουν και μερικοί εκατομμυριούχοι που παίρνουν την κοινωνική σύνταξη. Ερωτάται ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου και η κυβέρνηση: Είναι σωστό να αποκοπεί η κοινωνική σύνταξη από 3000 άτομα (όπως προβλέπει η αρχική κυβερνητική πρόταση), επειδή πιθανόν να υπάρχουν τρεις ή τριάντα που δεν τη χρειάζονται;

Επί του ιδίου θέματος σημειώνω τη δήλωση του Υπουργού Οικονομικών που χαρακτήρισε αδικαιολόγητες τις αντιδράσεις για την αποκοπή της κοινωνικής σύνταξης επειδή «ξοδεύονται πολλά χωρίς κριτήρια και στόχευση». Και ως εκ τούτου η κυβέρνηση αποφάσισε ότι όποιοι έχουν εισόδημα (δυο άτομα) 1200 ευρώ και πάνω, θα πρέπει να χάσουν την κοινωνική σύνταξη.

Αυτή η πρόταση θα μπορούσε να ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Ομως υπάρχει μια σειρά μέτρων και προσπαθειών της κυβέρνησης και της κυβερνητικής πλειοψηφίας που δείχνουν ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Αναφέρω ενδεικτικά: • Την προσπάθεια να επιβληθεί το μίνιμουμ τέλος ακίνητης ιδιοκτησίας 75 ευρώ ακόμα και για όσους κατείχαν ένα χωραφάκι ευτελούς αξίας.

• Την επιβολή κομίστρων στους μαθητές χωρίς πραγματική στόχευση. Δηλαδή να πληρώνουν όλοι, πλούσιοι και φτωχοί.
• Την άρνηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας να μειώσει τα ενοίκια για όσους έχουν παγιδευτεί σε ακριβά συμβόλαια.
• Την κατάργηση του πασχαλινού επιδόματος (το οποίο ήταν στοχευμένο) και τη μείωση της συμπληρωματικής σύνταξης που παίρνουν οι πιο φτωχοί συνταξιούχοι.

Άφησα τελευταίο ένα λυπηρό γεγονός. Αναφέρομαι στην κατάργηση στην αρχή της χρονιάς, του χυμού που δινόταν σε 10 χιλιάδες άπορους μαθητές για λόγους οικονομίας. Τότε μάλιστα κάποιος λειτουργός του Υπουργείου Παιδείας αρθρογραφούσε κατηγορώντας όσους επέκριναν την περικοπή και έμμεσα συνιστούσε στους άπορους μαθητές να πίνουν νερό από τις βρύσες. Η πιο πάνω περιγραφή κάθε άλλο παρά εξαντλητική είναι. Σήμερα, με τη βοήθεια της Τρόικας βιώνουμε την εισαγωγή του νεοφιλελευθερισμού στην κοινωνική πολιτική με καθυστέρηση τριάντα χρόνων. Για το νεοφιλελευθερισμό του Ρήγκαν, της Θάτσερ και των σημερινών τους επιγόνων, το Κράτος δεν πρέπει να κάνει κοινωνική πολιτική. Η ελεύθερη αγορά είναι αυτή που πρέπει να κρίνει ποιος παίρνει τι. Όσοι είναι φτωχοί φέρουν ευθύνη για την κατάστασή τους και οι άλλοι δεν έχουν την υποχρέωση να τους συντηρούν. Αν θέλει, βεβαίως, κάποιος να είναι φιλάνθρωπος, δικαίωμά του. Τέτοιες ιδέες δεν ήταν κυρίαρχες ούτε στην κοινή γνώμη ούτε στην κυπριακή Δεξιά, ακόμα και τον καιρό που ανθούσαν στον αγγλοσαξονικό κόσμο. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Θυμίζω την κριτική για τα «τσιεκκούθκια» του Χριστόφια. Τα μικροποσά δηλαδή που δίνονταν στους πιο ταλαιπωρημένους και φτωχούς συμπολίτες μας.

Ο νεοφιλελευθερισμός στην κοινωνική πολιτική δεν είναι απλώς ένας σνομπισμός, μια απέχθεια προς τους λιγότερο τυχερούς της ζωής. Είναι μια συνειδητή ταξική πολιτική. Μια πολιτική που αποβλέπει στην αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου από τους πολλούς φτωχούς στους λίγους πλουσίους και συμπληρώνει τη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας.

Η άμυνα απέναντι σε αυτή την αντικοινωνική πολιτική που ευνοεί τους λίγους προνομιούχους εις βάρος των πολλών είναι η συλλογική δράση. Ο καθένας από μόνος του δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει. Μαζί, όμως, μπορούμε.