Το δικαίωμα στη στέγη είναι Ανθρώπινο Δικαίωμα, Της Βέρας Πολυκάρπου
Στις 10 Δεκεμβρίου 1948, τρία χρόνια μετά το πέρας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που άφησε πίσω του εκατομμύρια θύματα, τεράστιες υλικές και οικονομικές καταστροφές, η διεθνής κοινότητα είχε τη δύναμη να σταθεί στην ανθρώπινη διάσταση και να συντάξει την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Ένα από αυτά τα δικαιώματα είναι και το δικαίωμα στη στέγη. Το Άρθρο 25(1) διακηρύττει: « Καθένας έχει δικαίωμα σε ένα βιοτικό επίπεδο ικανό να εξασφαλίσει στον ίδιο και στην οικογένεια του υγεία και ευημερία, και ειδικότερα τροφή, ρουχισμό, κατοικία, ιατρική περίθαλψη όπως και τις απαραίτητες κοινωνικές υπηρεσίες. ‘Εχει ακόμα δικαίωμα σε ασφάλιση για την ανεργία, την αρρώστια, την αναπηρία, τη χηρεία, τη γεροντική ηλικία, όπως και για όλες τις άλλες περιπτώσεις που στερείται τα μέσα της συντήρησής του, εξαιτίας περιστάσεων ανεξαρτήτων της θέλησης του.»
Και ενώ σήμερα γίνονται πόλεμοι για τη προστασία και αποκατάσταση τάχα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυτό το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα του να μπορεί ο κάθε άνθρωπος, η κάθε οικογένεια, ο κάθε απόστρατος της δουλειάς και το κάθε παιδί να διαβιεί σε αξιοπρεπείς συνθήκες έχει προ πολλού ξεχαστεί.
Σταδιακά αλλά τα τελευταία χρόνιαμε αυξημένους ρυθμούς, με πρόφαση και την συστημικήοικονομική κρίση του καπιταλισμού, καταρρακώθηκε το κοινωνικό κράτος που γνώρισε η Ευρώπη μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μαζί παρασύρεται και το δικαίωμα στη στέγη.
Στην Ισπανία, ενώ οι τράπεζες με την κατασκευαστική βιομηχανία δημιούργησαν την οικοδομική φούσκα, τα δισεκατομμύρια της οικονομικής στήριξης από τους μηχανισμούς της ΕΕ πήγαν για να σώσουν τις τράπεζες, και το σπάσιμο της φούσκας το πληρώνουν οι απλοί άνθρωποι. Μόνο το 2012 έγιναν 30.034 εκποιήσεις πρώτης κατοικίας: μια οικογένεια στο δρόμο κάθε 15 λεπτά! Από το 2007 έχουν εκποιηθεί 400.000 κατοικίες. Ταυτόχρονα τα στοιχεία που δίνουν διάφορες κοινωνικές οργανώσεις μιλούν για την ύπαρξη 3,4 εκατομμυρίων κενών κατοικιών. Η κορύφωση του δράματος: οι αυτοκτονίες των γονιών, που ανήμποροι βλέπουν τις οικογένειες τους ναπετάγονται στους δρόμους. Με την κυβέρνηση του δεξιού Λαϊκού Κόμματος να σφυρίζει ανέμελα. Αντίθετα, η κυβέρνηση της Ανταλουσίας στην οποία μετέχει η Ενωμένη Αριστερά Ισπανίας, συνέταξε νόμο που δίνει διέξοδο στο τεράστιο αυτό πρόβλημα χωρίς να πετάγονται οι οικογένειες στους δρόμους. Νόμο που απέπεμψε η κεντρική κυβέρνηση.
Στην Κύπρο, που βίωσε την προσφυγιά του ενός τρίτου του πληθυσμού, το φάσμα των εκποιήσεων επικρέμεται πάνω από χιλιάδες οικογένειες και επαγγελματίες. Το κοινωνικό δράμα που φέρει αυτή η απειλή είναι ασήκωτο. Δεν μπορεί η κυβέρνηση του ΔΗΣΥ να νίπτει τας χείρας της. Είναι ξεκάθαρο πως η στήριξη του ΔΗΣΥ, και όχι μόνο, δίνεται ολόψυχα στους εκπροσώπους του κεφαλαίου και όχι στο λαό.
Μαζί με τον αγώνα που δίνει το ΑΚΕΛ για νομοθετική ρύθμιση με στόχο την αποφυγή των εκποιήσεων χρειάζεται και η έγκαιρη μαζική κινητοποίηση των συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων αλλά και του καθενός από μας. Θα πρέπει να σηκώσουμε το ανάστημα μας και να δείξουμε πως έχουμε αντιστάσεις και διεκδικούμε τα δικαιώματα μας, υπερασπιζόμαστε την αξιοπρέπεια μας. Για να μην φτάσουμε ποτέ να προβάλουν από τις οθόνες των τηλεοράσεων μας εικόνες εξώσεων και αυτοκτονιών. Για να μπορεί να έχει το κάθε παιδί μας την ασφάλεια της οικογενειακής του στέγης.
Βέρα Πολυκάρπου
