Ομιλία Γιώργου Λουκαΐδη στη εκδήλωση της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ για τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση
ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΟΥΚΑΪΔΗ, ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ Π.Γ. ΤΗΣ Κ.Ε. ΑΚΕΛ, ΒΟΥΛΕΥΤΗ, ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Λευκωσία, 7/11/2014
Ο ρωσικός Οκτώβρης, ο κόκκινος Οκτώβρης του Λένιν και των Μπολσεβίκων, 97 χρόνια μετά τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, είναι και θα παραμείνει μια από τις κορυφαίες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας.
Σε πείσμα των καιρών, ένα σχεδόν αιώνα μετά, οι ιδέες που ενέπνευσαν και οδήγησαν στην οικοδόμηση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, όχι μόνο δεν ξεθώριασαν αλλά αντίθετα συνεχίζουν να ακτινοβολούν και να διατηρούν ζωντανά τα οράματα δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, που παλεύουν ενάντια στο άδικο, την εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Η κατάληξη της πρώτης ιστορικής απόπειρας για οικοδόμηση του σοσιαλισμού αποτέλεσε αναντίλεκτα ένα σοβαρό πισωγύρισμα στην πάλη του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος για μια ποιοτικά ανώτερη σοσιαλιστική κοινωνία. Δεν αποτέλεσε όμως και το τέλος της σοσιαλιστικής ιδεολογίας ή το τέλος της ιστορίας, όπως κάποιοι βιάστηκαν να πανηγυρίσουν.
Ο καπιταλισμός, στο ανώτατο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, εκμεταλλεύτηκε αμέσως το κενό που δημιουργήθηκε. Γι αυτό και παρουσιάζεται έκτοτε ολοένα και πιο επιθετικός σε βάρος των λαών και των εργαζομένων. Οξύνοντας όμως, κατ’ αυτό τον τρόπο περαιτέρω τις εγγενείς αντιθέσεις του συστήματος. Που για να τις προσπερνά και να επιβιώνει ως κοινωνικο- πολιτικό σύστημα, συνεχίζει να τρέφεται από το αίμα και την ανθρωποθυσία χιλιάδων ανθρώπων, άμαχων γυναικών και παιδιών, που γίνονται βορά των άδικων ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων.
Συνεχίζει να τρέφεται από τον πόνο και το δάκρυ των εκατομμυρίων καταπιεσμένων, εξαθλιωμένων και περιθωριοποιημένων αυτού του κόσμου, οι οποίοι συνθλίβονται στις μυλόπετρες της ασίγαστης μανίας και της απληστίας για ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη των πολυεθνικών μονοπωλίων.
Το καπιταλιστικό σύστημα επιβιώνει και καταφέρνει να ξεπερνά τις επαναλαμβανόμενες κρίσεις του, δημιουργώντας νέες ζώνες φτώχιας και ανέχειας, οξύνοντας την άνιση κατανομή του πλούτου και εντατικοποιώντας τη ληστρική εκμετάλλευση χωρών και λαών.
Κατά συνέπεια, το σκληρό, απάνθρωπο πρόσωπο του καπιταλισμού και οι εγγενείς αντιφάσεις του, εξ ορισμού συνεχίζουν να δημιουργούν όχι μόνο την ανάγκη της οργανωμένης ταξικής αντίστασης μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων απέναντι στο άδικο, εκμεταλλευτικό αυτό σύστημα, αλλά και τις προϋποθέσεις για ανατροπή του.
Κοντολογίς, είναι οι εγγενείς αντιθέσεις του καπιταλισμού που συνεχίζουν να γεννούν και να αναπαράγουν την προοπτική για ανατροπή του. Τροφοδοτώντας ταυτόχρονα και κρατώντας ζωντανά και επίκαιρα τα μηνύματα του Οκτώβρη και τα υψηλά ιδανικά και τις αξίες του σοσιαλισμού.
Ο Ρωσικός Οκτώβρης, υπήρξε ακριβώς το αποτέλεσμα της συσσώρευσης και της όξυνσης των αντιθέσεων του καπιταλισμού, όχι μόνο στη Ρωσία αλλά σε παγκόσμια κλίμακα. Ήταν ταυτόχρονα το αποκορύφωμα μιας μακρόχρονης και σύνθετης επαναστατικής διαδικασίας.
Η Ρωσία εκείνης της περιόδου υπέφερε από πολλά φεουδαρχικά κατάλοιπα, βάδιζε όμως με γοργά βήματα στο δρόμο του καπιταλισμού. Οι ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας ήταν μεγαλύτεροι από άλλα αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη. Από την αρχή του 20ου αιώνα εμφανίστηκαν στη Ρωσία τα μονοπώλια. Στις πόλεις συγκεντρώθηκαν εκατομμύρια μισθωτοί εργάτες που δούλευαν στη βιομηχανία. Η ποιότητα του ρωσικού προλεταριάτου, ατσαλωμένη μέσα σε σκληρούς ταξικούς και πολιτικούς αγώνες, ήταν ζηλευτή. Ο καπιταλισμός με όλες του τις αντιθέσεις ήταν παρών στη Ρωσία στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Τα φεουδαρχικά κατάλοιπα όξυναν ακόμα περισσότερο αυτές τις αντιθέσεις. Η συνύπαρξη ενός κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού από τη μια, με τις μισοφεουδαρχικές σχέσεις στην ύπαιθρο και τον τσαρισμό από την άλλη, δημιουργούσε ένα εκρηκτικό κράμα.
Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος διαδραμάτισε ρόλο καταλύτη. Επιτάχυνε τη διαδικασία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά και εμβάθυνε και όξυνε τις ήδη υπάρχουσες αντιθέσεις. Αντιθέσεις οικονομικές, πολιτικές, θεσμικές, ιδεολογικές. Ξεγύμνωσε την ανικανότητα του τσαρικού καθεστώτος. Επιτάχυνε τη σήψη και τη φθορά του. Απελευθέρωσε την εργατική τάξη και την αγροτιά από τις όποιες αυταπάτες εξακολουθούσαν να υπάρχουν για τον Τσάρο. Η επαναστατική κατάσταση οδήγησε στην πρώτη έκρηξη με την αστικοδημοκρατική Επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, που είχε ως αποτέλεσμα την ανατροπή της μοναρχίας. Εκείνη η Επανάσταση, που σε μεγάλο βαθμό ήταν ένα αυθόρμητο, ανοργάνωτο ξέσπασμα του λαού, δεν έλυσε τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Η αστική τάξη αναρριχήθηκε μεν στην εξουσία αλλά στάθηκε ανίκανη να επιλύσει τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Ούτε μπορούσε, ούτε και ήθελε να επιλύσει ακόμα και τα αστικοδημοκρατικά καθήκοντα που η ίδια η ζωή έθετε μπροστά της. Η αστική τάξη αρνήθηκε να δώσει ριζοσπαστική λύση στο πρόβλημα της γης γιατί επιζητούσε τη στήριξη και τη συμμαχία των γαιοκτημόνων. Αρνήθηκε να δώσει τέλος στον πόλεμο γιατί είχε ανάγκη από τη στήριξη των συμμάχων της, ιμπεριαλιστών.
Ο Λένιν επεξεργάστηκε σχέδιο για ειρηνική μετάβαση στο δεύτερο, το σοσιαλιστικό στάδιο της επανάστασης. Είναι οι γνωστές «Θέσεις του Απρίλη», που αποστομώνουν όσους επιμένουν ότι ο σοσιαλισμός μόνο με τα όπλα επιβάλλεται. Ζήτησε να αναλάβουν όλη την εξουσία τα Σοβιέτ και οι δυνάμεις που τάσσονταν υπέρ του σοσιαλισμού να εφαρμόσουν το πρόγραμμα τους ειρηνικά αφού κατακτήσουν την πλειοψηφία στα Σοβιέτ. Το σύνθημα «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» έγινε το λάβαρο των επαναστατικών γεγονότων και κινητοποιήσεων την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1917.
Ο παλιός κόσμος της Ρωσίας αντέδρασε βίαια. Οι δυνάμεις καταστολής πυροβόλησαν ενάντια στις μαζικές διαδηλώσεις του Ιούλη σκοτώνοντας πολλούς διαδηλωτές. Εξαπολύθηκε κύμα δεξιάς τρομοκρατίας. Επιχειρήθηκε να τεθεί εκτός νόμου το Μπολσεβίκικο Κόμμα. Ο Λένιν αναγκάστηκε να καταφύγει προσωρινά στη Φιλανδία. Το Κόμμα συνέχισε τον αγώνα μέσα σε συνθήκες διώξεων και αντικομμουνιστικού παροξυσμού.
Τα δεδομένα όπως είχαν διαμορφωθεί ανάγκασαν τους Μπολσεβίκους να τερματίσουν την προσπάθεια για ειρηνική μετεξέλιξη της επανάστασης. Άρχισε η προετοιμασία της ένοπλης εξέγερσης. Το σύνθημα «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» προσωρινά αποτραβιέται. Ο λενινισμός διδάσκει ότι τα συνθήματα πρέπει να υπηρετούν μια ευέλικτη τακτική χωρίς να καταδυναστεύουν την πολιτική πάλη. Αλλά ακόμα και τότε που ετοιμάζεται η ένοπλη εξέγερση, η πρώτη προτεραιότητα ήταν η κατάκτηση της πλειοψηφίας στα Σοβιέτ γιατί όπως διδάσκει ο λενινισμός, ένα επαναστατικό κόμμα μόνο τότε κατορθώνει να επιτύχει τους στόχους του όταν κατακτά την πλειοψηφία των εργαζομένων, την πλειοψηφία του λαού.
Σε επιστολή που απέστειλε το Σεπτέμβρη του 1917 στην Κ.Ε. του κόμματος, ο Λένιν υπογραμμίζει τις τρεις προϋποθέσεις επιτυχούς έκβασης της εξέγερσης.
«- Η εξέγερση, για να πετύχει δεν μπορεί και δεν πρέπει να στηρίζεται στη συνωμοσία, ούτε σε ένα κόμμα, αλλά στην πρωτοπόρα τάξη.
– Πρέπει να στηρίζεται στην επαναστατική άνοδο του λαού.
– Πρέπει να γίνει σε τέτοια κρίσιμη στιγμή, όπου η δραστηριοποίηση των πρωτοπόρων στοιχείων του λαού είναι η μέγιστη και οι ταλαντώσεις στο στρατόπεδο των εχθρών είναι οι πιο έντονες. Όλες αυτές οι προϋποθέσεις υπάρχουν», συμπλήρωνε.
Οι μπολσεβίκοι συνέχισαν την πολιτική διαφωτιστική δουλειά στα εργοστάσια, στις συνοικίες, στους στρατώνες, στο μέτωπο και τα μετόπισθεν προωθώντας τη βασική τους θέση ότι μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να λύσει τα μεγάλα προβλήματα της Ρωσίας.
Με βάση την αρχή της ανακλητικότητας το φθινόπωρο του 1917 οι εργάτες και οι στρατιώτες απογοητευμένοι από τους σοσιαλδημοκράτες και δεξιούς Εσέρους αντιπροσώπους, τους ανακαλούν μαζικά και στη θέση τους στέλλουν Μπολσεβίκους αντιπροσώπους, που ακολουθούν μια συνεπή επαναστατική γραμμή. Έτσι στις παραμονές της Οκτωβριανής Επανάστασης η πλειοψηφία στα Σοβιέτ περνά με το μέρος των Μπολσεβίκων και των Αριστερών Εσέρων. Τότε επανέρχεται με ακόμα πιο μεγάλη ένταση το σύνθημα «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ».
Η άκρα φιλομοναρχική δεξιά επιχειρεί πραξικοπηματικά να αρπάξει την εξουσία και να τερματίσει την επανάσταση. Ο στρατηγός Κορνίλοφ με τα στρατεύματα του βαδίζει ενάντια στην Πετρούπολη. Οι Μπολσεβίκοι δεν ταλαντεύονται ούτε στιγμή. Πολεμούν ενάντια στον Κορνίλοφ για να σώσουν την επανάσταση από το μεγαλύτερο κίνδυνο που την απειλούσε, έστω και αν αυτό θα έδινε ανάσα ζωής στην προσωρινή κυβέρνηση. Ακόμα ένα λενινιστικό δίδαγμα. Την κάθε στιγμή του αγώνα επικεντρώνεσαι στο κύριο και το καθοριστικό, έστω και αν αυτό σημαίνει ένα προσωρινό συμβιβασμό. Η συντριβή του Κορνίλοφ επιταχύνει τις εξελίξεις.
Τα ξημερώματα της 24ης Οκτωβρίου (6 Νοεμβρίου με το παλιό ημερολόγιο) αρχίζει η ένοπλη εξέγερση. Η Κόκκινη Φρουρά αποτελούμενη από εργάτες και στρατιώτες καταλαμβάνει όλα τα επίκαιρα σημεία της πρωτεύουσας Πετρούπολης. Ως το βράδυ της επομένης το μοναδικό σημείο που βρίσκεται εκτός του ελέγχου των επαναστατικών δυνάμεων είναι τα Χειμερινά Ανάκτορα, έδρα της προσωρινής αστικοτσιφλικάδικης κυβέρνησης. Η ένοπλη επανάσταση στην Πετρούπολη εξελίχθηκε σχεδόν αναίμακτα. Το καταδρομικό Αβρόρα με μια κανονιά δίδει το σύνθημα της επίθεσης κατά των Χειμερινών Ανακτόρων. Το Χειμερινά Ανάκτορα καταλαμβάνονται τα μεσάνυκτα της 25ης προς την 26η του Οκτώβρη.
Εν τω μεταξύ, το Δεύτερο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ διακηρύσσει ότι η εξουσία έχει περάσει εξ ολοκλήρου στα Σοβιέτ. Με πρόταση του Λένιν το Συνέδριο υιοθετεί το διάταγμα για την Ειρήνη, που τερματίζει τη συμμετοχή της Ρωσίας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και προτείνει σε όλους τους εμπολέμους μια δημοκρατική ειρήνη χωρίς αποζημιώσεις και προσαρτήσεις εδαφών. Με πρόταση του Λένιν, υιοθετείται και το διάταγμα για τη Γη, που εθνικοποιεί τη γη των τσιφλικάδων και την παραχωρεί στους αγρότες. Σχηματίζεται η πρώτη σοβιετική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Λένιν και στην οποία εκτός των Μπολσεβίκων μετέχουν και οι Αριστεροί Εσέροι, γεγονός που κονιορτοποιεί την άλλη διαστρέβλωση της αστικής προπαγάνδας ότι σοσιαλισμός εξ ορισμού τάχα σημαίνει μονοκομματικό σύστημα. Η σοβιετική κυβέρνηση διακηρύσσει το δικαίωμα των λαών της Ρωσίας για αυτοδιάθεση.
Μέσα σε μια νύκτα, λοιπόν, η σοσιαλιστική επανάσταση έλυσε το ζήτημα της ειρήνης και της γης και παραχώρησε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στους λαούς της Ρωσίας. Μέσα σε μια νύκτα η σοβιετική εξουσία έκαμε όσα δεν μπόρεσε και δεν θέλησε να κάμει η προσωρινή αστικοτσιφλικάδικη κυβέρνηση. Το ζήτημα της ειρήνης, το ζήτημα της γης και το ζήτημα της αυτοδιάθεσης δεν ήταν ζητήματα σοσιαλιστικού χαρακτήρα. Έγιναν όμως το όχημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ακόμα ένα μεγάλο διαχρονικό δίδαγμα του λενινισμού. Το επαναστατικό κόμμα προχωρά μπροστά λύοντας τα ζητήματα που τη δεδομένη στιγμή θέτει μπροστά του η ιστορική εξέλιξη, τα ζητήματα που απασχολούν και ταλανίζουν το λαό. Δεν προχωρά μόνο με οράματα και διακηρύξεις, αλλά και με την πάλη για τα υπαρκτά προβλήματα του λαού.
Συντρόφισσες, σύντροφοι
Η σημερινή επέτειος, προσφέρεται για αποτίμηση και άντληση διδαγμάτων από την ίδια τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, αλλά και την 70χρονη πορεία του σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Όχι όμως, για να οδηγούμαστε σε μια ατέρμονη, εσωστρεφή, θεωρητική αναζήτηση αιτιών και αιτιατών. Τα οποία στο κόμμα μας τα συζητήσαμε στο χρόνο που έπρεπε και κυρίως με τον τρόπο που έπρεπε. Χωρίς αφορισμούς και ισοπεδωτικές προσεγγίσεις. Με αντικειμενικότητα και αυτοκριτική διάθεση. Χωρίς σε καμιά περίπτωση να αυτομαστιγωνόμαστε, αλλά και χωρίς καμιά διάθεση να αποσιωπήσουμε λάθη, παραλείψεις, διαστρεβλώσεις και παρεκκλίσεις από τις βασικές αρχές της ιδεολογίας μας, αλλά και εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του μαρξισμού- λενινισμού.
Ο σοσιαλισμός μετά τη νίκη του Οκτώβρη οικοδομήθηκε μέσα σε φοβερά αντίξοες συνθήκες, χωρίς το προηγούμενο μιας θετικής ή αρνητικής εμπειρίας. Περικυκλωμένος από εχθρικές δυνάμεις που συνεχώς καραδοκούσαν. Και με αφετηρία μια εντελώς κατεστραμμένη οικονομία αφού ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος είχε ισοπεδώσει ότι είχε μείνει όρθιο από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρόλα αυτά, ο σοσιαλισμός ελευθέρωσε τεράστιες δημιουργικές δυνάμεις και ένα πρωτόγνωρο επαναστατικό ενθουσιασμό, που κατόρθωσε να κάμει θαύματα. Με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος η επανάσταση μετάτρεψε τη Σοβιετική Ένωση σε μια ισχυρή, βιομηχανικά προηγμένη χώρα, όπου αναβαθμίστηκε η ποιότητα ζωής του σοβιετικού λαού. Πραγματοποιήθηκαν άλματα στον τομέα του πολιτισμού, της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής μέριμνας. Η Σοβιετική Ένωση έγινε το προπύργιο πάνω στο οποίο συνετρίβη ο χιτλεροφασισμός. Στις χώρες όπου ο σοσιαλισμός επεκράτησε μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι λαοί αυτών των χωρών γνώρισαν επίσης τεράστια βήματα προόδου. Αλλά και ο κόσμος ολόκληρος χάριν στο σοσιαλισμό απέφυγε ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Το αντίπαλο δέος στο πρόσωπο της σοσιαλιστικής κοινότητας συγκρατούσε για δεκαετίες την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού. Το δέος μιας ενδεχόμενης σοσιαλιστικής επανάστασης συγκρατούσε τις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου και διευκόλυνε τους εργαζόμενους στις καπιταλιστικές χώρες στους δικούς τους αγώνες και στην επίτευξη των δικών τους αξιόλογων κοινωνικο- οικονομικών και πολιτικών κατακτήσεων.
Η ύπαρξη της σοσιαλιστικής κοινότητας και η βοήθεια που αυτή απλόχερα πρόσφερε στους λαούς που πάλευαν για την εθνική τους ανεξαρτησία, στάθηκε ένας από τους πιο βασικούς παράγοντες που οδήγησαν στην κατάρρευση του αποικιοκρατικού συστήματος του ιμπεριαλισμού. Εμείς εδώ στην Κύπρο γνωρίσαμε από πρώτο χέρι τη σημασία της συμπαράστασης της Σοβιετικής Ένωσης και των σοσιαλιστικών χωρών στην πάλη για τη διαφύλαξη της ανεξαρτησίας της χώρας μας. Και σήμερα που απουσιάζει ο παράγοντας Σοβιετική Ένωση γνωρίζουμε επίσης από πρώτο χέρι τι θα πει να αγωνίζεσαι για την επανένωση της πατρίδας σου στα πλαίσια της λεγόμενης νέας τάξης.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη του νομίσματος. Τα λάθη και οι παρεκκλίσεις από την ιδεολογία μας. Τα οποία δεν μας επιτρέπεται να παραγράψουμε. Αντίθετα πρέπει να συνεχίσουμε να αντλούμε διδάγματα και από αυτά. Για να τα αποφεύγουμε στον τρόπο λειτουργίας μας, στην πολιτική μας δράση, στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες μας και στη σχέση μας με το λαό και τους εργαζομένους.
Τηρώντας μια κριτική στάση απέναντι στην πρώτη ιστορική απόπειρα σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αυξάνουμε την αξιοπιστία μας και ενισχύουμε περαιτέρω τη θέση μας στην ιδεολογική πάλη και στην προβολή και υπεράσπιση των σοσιαλιστικών ιδανικών. Στα οποία παραμείναμε και θα παραμείνουμε μέχρι τέλους πιστοί. Όχι από δογματισμό, ο οποίος ούτως ή άλλως είναι ασύμβατος με τη μαρξιστική- λενινιστική ιδεολογία.
Αλλά γιατί οι αρχές και οι αξίες, τις οποίες υπηρετούμε είναι ότι πιο ανθρώπινο και αληθινό γεννήθηκε στη μακραίωνη ιστορία του κόσμου τούτου. Αλλά και γιατί η ίδια η ζωή καθημερινά δικαιώνει τη σοσιαλιστική ιδεολογία αφαιρώντας το έδαφος κάτω από τα πόδια των απολογητών του καπιταλισμού.
Αρκεί μόνο να προβούμε σε μια απλή σύγκριση της σημερινής καπιταλιστικής πραγματικότητας με τις πραγματικότητες που ίσχυαν στο σοσιαλισμό, παρά τις στρεβλώσεις και τα λάθη του.
Σήμερα εκατομμύρια εργαζόμενοι χάνουν τη δουλειά τους και μαζί την ανθρώπινη τους αξιοπρέπεια. Η λέξη ανεργία ήταν άγνωστη στις σοσιαλιστικές χώρες.
Σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν ακόμα και τα σπίτια τους, ενώ στο σοσιαλισμό με την αρωγή του κράτους, παρά τα όποια προβλήματα καλύπτονταν οι στεγαστικές ανάγκες των ανθρώπων και δεν είχαμε τα φαινόμενα των αστέγων.
Σήμερα το κοινωνικό κράτος διαλύεται στο όνομα της εξόδου από την κρίση, σε αντίθεση με το σοσιαλισμό που το κοινωνικό κράτος και η κοινωνική πρόνοια βρίσκονταν στο επίκεντρο της προσοχής και ενισχύονταν συνεχώς.
Σήμερα αγαθά όπως η παιδεία και η υγεία θυσιάζονται στο βωμό της αγοράς και του κέρδους, ενώ αντιθέτως η δωρεάν παιδεία και η δωρεάν υγεία για όλο τον πληθυσμό ήταν από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του σοσιαλισμού.
Σήμερα οι συντάξεις και οι κόποι μιας ζωής εξανεμίζονται. Στο σοσιαλισμό η τρίτη ηλικία ήταν διασφαλισμένη, η συνταξιοδότηση εξασφαλισμένη και κανένας δεν ανησυχούσε για το αν θα μπορούσε να ζήσει με αξιοπρέπεια τα γηρατειά του.
Σήμερα που οι δαπάνες για τον πολιτισμό θεωρούνται περιττή πολυτέλεια και στο όνομα της αγοράς ανθίζει η υποκουλτούρα, υπενθυμίζουμε ότι η παραγωγή ποιοτικού πολιτισμού με τη συμμετοχή εκατομμυρίων ανθρώπων και με την αρωγή του σοσιαλιστικού κράτους γνώρισε αξεπέραστες κορυφές στις σοσιαλιστικές χώρες.
Σήμερα που η αβεβαιότητα και η αγωνία για την επόμενη ημέρα είναι η καταθλιπτική πραγματικότητα για εκατομμύρια συνανθρώπους μας, υπενθυμίζουμε ότι η μεγαλύτερη ίσως κατάκτηση του σοσιαλισμού ήταν το αίσθημα της ασφάλειας και της σιγουριάς για το αύριο.
Κοντολογίς, αυτά που στις σημερινές συνθήκες αλλά ακόμα και σε ομαλές συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης φαντάζουν μακρινό όνειρο, στον υπαρκτό σοσιαλισμό ήταν πραγματικότητες.
Συντρόφισσες, σύντροφοι
Αν οι απολογητές του καπιταλισμού δυσκολεύονται μια φορά να υπερασπιστούν τη σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα συγκρινόμενη με τα κατακτήσεις του υπαρκτού σοσιαλισμού, εκεί που βρίσκονται σε πραγματική αδυναμία είναι όταν καλεστούν να απαντήσουν στο ερώτημα κατά πόσο ο καπιταλισμός μπορεί όντως να αποτελέσει το μέλλον, δίνοντας λύσεις στις τεράστιες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Στο ζήτημα της ειρήνης, της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της απελευθέρωσης του ανθρώπου απ’ όλα τα δεσμά του, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας, της εξάλειψης της φτώχειας, της κοινωνικής περιθωριοποίησης και της εξαθλίωσης, της αποτελεσματικής προστασίας του περιβάλλοντος και της βιώσιμης ανάπτυξης.
Η μόνη απάντηση που μπορούν να δώσουν είναι η παραπομπή στο μεταφυσικό. Προβάλλοντας τη φτηνή δικαιολογία ότι έτσι είναι γραφτό να είναι ο κόσμος και ότι δεν θα αλλάξει ποτέ, γιατί τέτοια είναι φύση του ανθρώπου.
Αυτοί που μας αποκαλούν, ανάμεσα σε άλλα, ουτοπιστές γιατί πιστεύουμε σ’ ένα καλύτερο, δικαιότερο κόσμο, προσφεύγουν κατά τα άλλα στη μοίρα και το πεπρωμένο, ώστε να εξηγήσουν γιατί δισεκατομμύρια άνθρωποι θα πρέπει να ζουν στη φτώχεια, στην ανέχεια, στην εκμετάλλευση, στη δυστυχία και την ανασφάλεια.
Αν υπάρχει όμως μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια είναι ότι «τα πάντα ρει» κατά τον Ηράκλειτο. Σε ποια κατεύθυνση όμως, είναι που αλλάζει ο κόσμος;
Μα ασφαλώς στην κατεύθυνση που εξυπηρετεί την υπέρτατη αξία και την κινητήρια δύναμη του καπιταλιστικού συστήματος. Την εξασφάλιση ολοένα και περισσότερων κερδών για τους ελάχιστους κεφαλαιοκράτες σε βάρος των δυο βασικών πηγών του πλούτου τους. Των εργαζομένων και του περιβάλλοντος.
Ζούμε σ’ ένα πλανήτη όπου κατοικούν 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Σ’ αυτόν τον πλανήτη λιγότεροι από 2.000 άνθρωποι κατέχουν περιουσία που -σύμφωνα με τη «λίστα Forbes» – έχει εκτιναχτεί στα 6,4 τρισεκατομμύρια δολάρια, αλλά την ίδια ώρα το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού στερείται την πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Ζούμε σ’ έναν κόσμο που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων θα μπορούσε να εξασφαλίσει να έχουν όλα τα βασικά αγαθά για όλους. Αλλά το 1/6 της ανθρωπότητας είναι θύμα υποσιτισμού.
Οι ακόλουθες διαπιστώσεις ακούγονται εξωφρενικές, αλλά καταγράφουν την πραγματικότητα:
- Θα ήταν αρκετό μόνο το 4% της περιουσίας των 225 πλουσιότερων κεφαλαιοκρατών για να εξασφαλιστεί τροφή για όλους τους κατοίκους της Γης.
- Θα αρκούσαν οι περιουσίες των 7 πλουσιότερων καπιταλιστών για να εξαλειφθεί για πάντα η φτώχεια.
- Οι 356 πλουσιότερες δυναστείες του κόσμου απολαμβάνουν πλούτο που ξεπερνά το ετήσιο εισόδημα του 40% της ανθρωπότητας.
- Μόλις 740 πολυεθνικές ελέγχουν το 80% του παγκόσμιου πλούτου!
- Μόλις 147 από τις παραπάνω πολυεθνικές κατέχουν από μόνες τους το 40% του παγκόσμιου πλούτου!
Συντρόφισσες, σύντροφοι
Οι τεράστιες αυτές κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες ερμηνεύουν τα φαινόμενα βαρβαρότητας που βιώνει η ανθρωπότητα, όχι κατά τρόπο ολοκληρωμένο πρέπει να επισημάνουμε.
Ο ολοένα αυξανόμενος πλούτος και η ισχύς που έχει συγκεντρωθεί στα χέρια των πολυεθνικών μονοπωλίων, τους επιτρέπει να ελέγχουν και να διοικούν τον πλανήτη. Όχι χρησιμοποιώντας κατ’ ανάγκη χούντες και πραξικοπήματα. Έχουν πλέον τις λεγόμενες αγορές στα χέρια τους για να εκβιάζουν και να επιβάλουν τα εγωιστικά τους συμφέροντα, τιμωρώντας ολόκληρους λαούς αν τολμήσουν να αντισταθούν στις αρπακτικές τους ορέξεις. Έχουν τη δύναμη να παρεμβαίνουν στο εσωτερικό των κοινωνιών και με χειρουργικό τρόπο, χωρίς να εμφανίζονται καθόλου, να οργανώνουν διαφόρων χρωμάτων λεγόμενες επαναστάσεις για να καθορίζουν τις εξελίξεις και τον προσανατολισμό κρατών και λαών. Μη διστάζοντας να συνεργαστούν ακόμα και με νεοναζί για να πετύχουν τους στόχους τους, όπως συνέβηκε αυτή την περίοδο στην Ουκρανία. Στοχοποιώντας ταυτόχρονα και τους κομμουνιστές, που για τους ιμπεριαλιστές δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για τα συμφέροντα τους.
Έχουν στα χέρια τους την τεράστια ισχύ των ΜΜΕ και της μαζικής υποκουλτούρας για να καθορίζουν ή να αποκοιμίζουν συνειδήσεις.
Αναγκάζονται όμως ακόμη, στο πλαίσιο της νέας τάξης πραγμάτων, να συνεχίζουν τις παλιές, καλά γνωστές τους πρακτικές των άδικων, ιμπεριαλιστικών πολέμων και τις στρατιωτικές επεμβάσεις με πρόσχημα την προώθηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και την αντιμετώπιση ανθρωπιστικών κρίσεων. Έτσι ακριβώς είναι που μόνο την τελευταία περίοδο, έφεραν τη «δημοκρατία, την ειρήνη και την ευημερία» στους λαούς της Λιβύης, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Συρίας, της Παλαιστινιακής Γάζας. Δια της ατέρμονης σφαγής τους.
Χρειάζεται, είναι αλήθεια, να κραδαίνουν την πολεμική τους βιομηχανία για να μπορεί να διατηρείται ο τζίρος των δισεκατομμυρίων για τις πολυεθνικές.
Αλλά και γιατί είναι και κάποιοι λαοί που δεν υποτάσσονται. Όπως ο ηρωικός λαός της Παλαιστίνης. Αλλά και όπως ο ηρωικός λαός της Κούβας που υπερασπίζεται τη σοσιαλιστική επανάσταση σθεναρά, ανοίγοντας το δρόμο για την κοινωνική και εθνική ριζοσπαστικοποίηση σε σειρά χωρών της Λατινικής Αμερικής, με σαφή αριστερό προσανατολισμό.
Συντρόφισσες, σύντροφοι
Ο κόκκινος Οκτώβρης συγκλόνισε όχι μόνο τη Ρωσία, αλλά και τον κόσμο ολόκληρο. Στάθηκε η αφετηρία κοσμογονικών εξελίξεων και γεγονότων. Απότοκο του Οκτώβρη ήταν και η ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου, άξιος συνεχιστής του οποίου από το 1941 είναι το Ανορθωτικό Κόμμα του Εργαζόμενου Λαού.
Στην σχεδόν 90χρονη ιστορία του, το ΑΚΕΛ, έχοντας ως οδηγό την μαρξιστική- λενινιστική του ιδεολογία και παρά τους διωγμούς, τις φυλακίσεις, την τρομοκρατία και τις δολοφονίες συντρόφων μας, κατάφερε να καταστεί πρωταγωνιστική δύναμη στην Κύπρο, επηρεάζοντας καθοριστικά το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι στον τόπο μας.
Το ΑΚΕΛ έχει και διατηρεί ισχυρούς, άρρηκτους δεσμούς με το λαό και τον κόσμο της εργασίας, με τη νεολαία, τις γυναίκες, τους αγρότες, τους σκαπανείς του πνεύματος και του πολιτισμού και γενικότερα με τα λαϊκά στρώματα της κυπριακής κοινωνίας. Γιατί το ΑΚΕΛ ήταν πάντοτε ένα με το λαό και τους εργαζόμενους.
Παλέψαμε και πετύχαμε σημαντικές οικονομικές και κοινωνικές κατακτήσεις και δίκαια, ακόμη και οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, κατά καιρούς αναγνώρισαν τη σημαντική συμβολή του ΑΚΕΛ στην κοινωνική πρόοδο και προκοπή του λαού μας.
Οι αγώνες του ΑΚΕΛ για ελευθερία και δημοκρατία, όπως και οι αγώνες του για την αδελφοσύνη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, κόντρα στο σοβινισμό και τη μισαλλοδοξία, επίσης αναγνωρίζονται ευρύτατα.
Είναι για τούτο που οι ρίζες του ΑΚΕΛ, ποτισμένες με το αίμα και τον ιδρώτα των πρωτοπόρων συντρόφων και των ηρώων μας, εισχώρησαν βαθιά, πολύ βαθιά στην κυπριακή γη.
Είναι γι αυτό, που όταν ο σοσιαλισμός γνώριζε την ήττα στην ανατολική Ευρώπη και κόμματα του δικού μας τύπου λιποτακτούσαν ιδεολογικά ή συρρικνώνονταν δραματικά, ο λαός μας κράτησε το ΑΚΕΛ όρθιο και αγέρωχο, ενισχύοντας το μάλιστα ακόμη περισσότερο.
Όσοι απογοητεύτηκαν οικτρά τότε, θεώρησαν ότι βρήκαν χρυσή ευκαιρία από τον Ιούλιο του 2011 και εντεύθεν να πετύχουν τον ανομολόγητο στόχο της σημαντικής συρρίκνωσης του ΑΚΕΛ, ώστε να μην είναι πλέον ικανό να επηρεάζει τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στον τόπο μας. Το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο εκμεταλλεύτηκε όλα σχεδόν τα μέσα που έχει στη διάθεση του για να πλήξει το ΑΚΕΛ, με ένα πρωτόγνωρα αντιδεοντολογικό έως ανήθικο τρόπο. Η πολεμική συνεχίστηκε με μεγάλη ένταση μέχρι και τις ευρωεκλογές του περασμένου Ιουνίου.
Το κατά τους πολέμιους του ΑΚΕΛ, απολίθωμα της ιστορίας, έστω τραυματισμένο από τις ανελέητες επιθέσεις που δέχτηκε, για μια ακόμη φορά δεν γονάτισε. Ο λαός το κράτησε όρθιο και ισχυρό, επαναβεβαιώνοντας τον πρωταγωνιστικό του ρόλο. Ωστόσο, το ικανοποιητικό υπό τις περιστάσεις αποτέλεσμα για το κόμμα μας, σε καμιά περίπτωση δεν μας οδήγησε σε εφησυχασμό. Ως βασική προτεραιότητα μας παραμένει να προβούμε σε εκείνες τις αναγκαίες αλλαγές στη λειτουργία και την δράση του κόμματος. Επιδίωξη μας, είναι να αντιμετωπίσουμε κενά, αδυναμίες και προβλήματα που εμφανίστηκαν με εντονότερο τρόπο το προηγούμενο διάστημα και διευκόλυναν τους πολέμιους του κόμματος στην εργολαβική προσπάθεια τους να πλήξουν το ΑΚΕΛ. Το επικείμενο 22ο συνέδριο του κόμματος, που θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο του 2015, εξ αντικειμένου, φιλοδοξούμε να αποτελέσει το βασικό όχημα για την επίτευξη αυτού του στόχου. Στόχος που είναι άμεσα συναρτημένος με το επίσης κεντρικό καθήκον και προτεραιότητα μας, που είναι η ισχυροποίηση και αποτελεσματικότερη παρέμβαση του ΑΚΕΛ σ’ ολόκληρο το φάσμα των εξελίξεων και των πρωτόγνωρων προκλήσεων που αντιμετωπίζει ο κυπριακός λαός.
Τούτη την ώρα που οι τροϊκανοί δανειστές μας και η κυβέρνηση ΔΗΣΥ- Αναστασιάδη, επιχειρούν να φορτώσουν τα σπασμένα της καπιταλιστικής και τραπεζικής κρίσης στους ώμους των εργαζομένων και των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού, ως ΑΚΕΛ έχουμε καθήκον και υποχρέωση να ενδυναμώσουμε την αντίσταση απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές λιτότητας.
Στην επιχειρούμενη προσπάθεια κυβερνώντων και τρόικας να ισοπεδώσουν όλες τις κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις του λαού μας και να εκποιήσουν όχι μόνο τον εθνικό μας πλούτο, αλλά και την κύρια κατοικία και την επαγγελματική στέγη των θυμάτων της τραπεζικής κρίσης, ως ΑΚΕΛ οφείλουμε να ενδυναμώσουμε τον πρωταγωνιστικό μας ρόλο στη συγκρότηση ενός πλατιού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα ανακόψει την πορεία φτωχοποίησης του λαού μας και την επιβολή νέων τιμωρητικών μέτρων σε βάρος του.
Τούτη την κρίσιμη περίοδο για την πορεία του κυπριακού, που πολύς κόσμος και πέραν της Αριστεράς, εμπιστεύεται τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα του ΑΚΕΛ, πρέπει να συνεχίσουμε και να εντείνουμε τις προσπάθειες μας για απόκρουση της τουρκικής αδιαλλαξίας και προκλητικότητας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας. Αλλά και να συνεχίσουμε να επιδιώκουμε την αλλαγή πλεύσης στη κυβερνητική πολιτική, τόσο στην εξωτερική πολιτική όσο και στη στάση που τηρεί στις διαπραγματεύσεις ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε επανακτήσουμε την απολεσθείσα διεθνή αξιοπιστία και πολιτικο- διπλωματική θωράκιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, μετριάζοντας τη σοβαρή ζημιά που ήδη υποστήκαμε. Την οποία επιμετρούμε με τη διευκόλυνση των τυχοδιωκτισμών της Τουρκίας και τη δημιουργία τετελεσμένων στην κυπριακή ΑΟΖ.
Συντρόφισσες, σύντροφοι
Είναι αποδεδειγμένο ότι η ιστορία κινείται προς τα μπρος, παρά τα προσωρινά πισωγυρίσματα. Άλλωστε όλη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι ιστορία ταξικών αγώνων και αλλαγής κοινωνικών συστημάτων.
Ο καπιταλισμός, παρά την ανθεκτικότητα και τη ικανότητα προσαρμογής που επέδειξε, δεν μπορεί να ξεπεράσει τις εγγενείς αντιθέσεις του. Όταν εμφανίστηκε αντικαθιστώντας τη φεουδαρχία έφερε μαζί του το καινούργιο, δίνοντας ώθηση στις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας. Όπως και η φεουδαρχία, ο καπιταλισμός έχει την ημερομηνία λήξης του, τα ιστορικά του όρια. Η αδικία, η φτώχεια, η ανεργία, η εκμετάλλευση και η καταπίεση, ο πόλεμος και όλα όσα συνθέτουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, δεν μπορεί και δεν θα είναι η αιώνια μοίρα της ανθρωπότητας.
Μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να κόψει τον γόρδιο δεσμό των καπιταλιστικών αντιθέσεων, οδηγώντας στην απελευθέρωση του ανθρώπου και σ’ ένα κόσμο της πραγματικής δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης.
Οι απολογητές του καπιταλισμού, μας υποβάλλουν ότι είμαστε ρομαντικοί και ουτοπιστές, ενώ διατηρούν για τον εαυτό τους το χαρακτηριστικό του ρεαλισμού.
Είναι ρεαλισμός κατ’ αυτούς να αποδέχεσαι την αθλιότητα και τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Και είναι ουτοπία να παλεύει κάποιος ενάντια στο άδικο, για ένα καλύτερο κόσμο. Τους απαντάμε ότι αν αλήθεια ισχύει ο δικός τους ρεαλισμός, οι δούλοι θα ήταν ακόμη δούλοι. Και ο κόκκινος Οκτώβρης θα ήταν πραγματικότητα μονάχα στα όνειρα των μπολσεβίκων και του Λένιν.
Μόνο που η βολή του Αβρόρα ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Φωτίζοντας μέχρι σήμερα τους αγώνες όλων όσων παλεύουν ενάντια στα σκοτάδια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για ένα καλύτερο κόσμο και για σοσιαλισμό.
«Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο» είχε πει ο Λένιν. «Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό, δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε, ο δρόμος χαράχτηκε».
Αυτό τον τιμημένο δρόμο είναι που συνειδητά επιλέξαμε και σ’ αυτό θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε.
Ζήτω η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση!
Ζήτω οι αγώνες για ειρήνη, κοινωνική δικαιοσύνη, σοσιαλισμό!
