Ομιλία Γενικού Γραμματέα της Κ. Ε. ΑΚΕΛ, Άντρου Κυπριανού, στην εκδήλωση του ΚυπροΚουβανικού Συνδέσμου Φιλίας για αλληλεγγύη στους 5 Κουβανούς πατριώτες
Από μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ απευθύνω θερμό χαιρετισμό στη σημερινή εκδήλωση. Εκδήλωση με την οποία η Κύπρος ενώνει, για άλλη μια φορά, τη φωνή της με το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης προς τους Πέντε Κουβανούς αγωνιστές. Συγχαίρω τον ΚυπροΚουβανικό Σύνδεσμο για την πραγματοποίηση της αλλά και για τη γενικότερη δράση που αναπτύσσει για την εμβάθυνση της φιλίας ανάμεσα στους λαούς της Κύπρου και της Κούβας.
Η υπόθεση των Πέντε Κουβανών πρέπει να εξεγείρει κάθε δημοκρατική συνείδηση στον κόσμο, ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει o καθένας για το κοινωνικοοικονομικό σύστημα της Κούβας. Πρόκειται για σκανδαλώδη αδικία. Κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συνεχίζεται εδώ και 16 χρόνια. Πρόκειται επίσης και για μια από τις πιο χαρακτηριστικές επιδείξεις αλαζονείας από την πλευρά των ΗΠΑ.
Οι Πέντε Κουβανοί, Χεράρδο Ερνάντες, Ρενέ Γκονζάλες, Ραμόν Λαμπανίνο, Φερνάντο Γκονζάλες και Αντόνιο Γκερέρο βρίσκονταν στο Μαϊάμι στα μέσα της δεκαετίας του 1990 με εντολή της κουβανικής κυβέρνησης. Αποστολή τους ήταν να συγκεντρώσουν στοιχεία για το δίκτυο τρομοκρατών το οποίο με έδρα τη Φλώριδα διενεργούσε επιθέσεις και δολιοφθορές σε βάρος της Κούβας. Αυτό το δίκτυο, αποτελείτο από στοιχεία της μαφίας και από Κουβανούς αντίπαλους της Επανάστασης, ενώ παράλληλα είχε την κάλυψη και τη στήριξη των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. 3,5 χιλιάδες νεκροί, χιλιάδες ανάπηροι και τεράστιες ζημιές στην οικονομία της Κούβας είναι ο μέχρι σήμερα απολογισμός της δράσης αυτών των ομάδων. Ουσιαστικά, η τρομοκρατική δράση της μαφίας του Μαϊάμι, επιστρατεύτηκε και αξιοποιήθηκε από τις ΗΠΑ στη συνολική πολεμική εξόντωσης της Κούβας την οποία ασκεί από τη μέρα της νίκης της Κουβανικής Επανάστασης.
Οι Πέντε Κουβανοί, λοιπόν, με προφανείς κινδύνους για τη ζωή και την ασφάλεια τους, συγκέντρωναν στοιχεία για τη δράση αυτών των ομάδων. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν παραβίασαν κανένα νόμο των ΗΠΑ. Άλλωστε οι μυστικές υπηρεσίες που παρακολουθούσαν τους Πέντε, με μυστικά μικρόφωνα και κρυφές διαρρήξεις στα σπίτια τους, δεν μπόρεσαν ποτέ να βρουν ούτε ένα στοιχείο για παράνομη πράξη. Ο ίδιος ο πρώην διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Πενταγώνου παραδέχτηκε ότι δεν είχε διαπραχθεί κατασκοπεία σε βάρος των ΗΠΑ. Η εισαγγελία παραδέχτηκε ότι οι κατηγορούμενοι δεν είχαν έρθει ποτέ σε επαφή με απόρρητες πληροφορίες.
Όταν οι Πέντε Κουβανοί συνελήφθησαν το 1998 έγινε φανερό ότι οι αμερικανικές αρχές δεν αναζητούσαν την αλήθεια, ούτε στόχευαν στην πάταξη κάποιας παρανομίας που ούτως ή άλλως δεν υπήρχε. Στόχος τους ήταν να συντρίψουν τους Πέντε Κουβανούς οι οποίοι ξεσκέπασαν τους εγκληματίες και όσους βρίσκονταν πίσω τους. Στόχος τους, ακόμα, ήταν να στείλουν μήνυμα στην Κούβα και στον κόσμο, ότι κανείς δεν μπορεί να αμφισβητεί την υπερδύναμη ακόμα και όταν αυτή εγκληματεί ή όταν καλύπτει εγκληματίες. Ακολούθησε πρωτοφανής αντικουβανική υστερία και μια στημένη δικαστική διαδικασία, που μόνο με τις δίκες του διαβόητου γερουσιαστή Μακκάρθι της δεκαετίας του 1950 μπορεί να συγκριθεί.
Οι Πέντε ρίχθηκαν σε 17μηνη απομόνωση ενώ ο αμερικανικός Τύπος πανηγύριζε ότι εξάρθρωσε δίκτυο πρακτόρων που ήθελε τάχα να μεταφέρει στρατιωτικά μυστικά των ΗΠΑ στην κυβέρνηση του Κάστρο. Σκόπευαν οι συλληφθέντες, έλεγαν οι εισαγγελείς, να «χτυπήσουν στην καρδιά του συστήματος εθνικής ασφάλειας της χώρας μας, στην καρδιά των δημοκρατικών μας θεσμών». Τίποτε βέβαια από αυτά δεν μπόρεσε να τεκμηριωθεί, αφού δεν υπήρχαν στοιχεία, ούτε καν από τις καταθέσεις των μαρτύρων κατηγορίας. Τότε επιστρατεύτηκε η κατηγορία της «συνωμοσίας», μια αόριστη κατηγορία που χρησιμοποιείται από τις αμερικανικές αρχές όταν δεν μπορούν να αποδείξουν παράνομες ή εγκληματικές ενέργειες.
Η δικαστική διαδικασία που ακολούθησε παραβίασε σειρά δικονομικών αρχών και δικαιωμάτων των κατηγορουμένων, όχι μόνο της διεθνούς νομοθεσίας αλλά και της ίδιας της αμερικανικής. Επρόκειτο για μοναδική περίπτωση στα χρονικά της αμερικανικής δικαιοσύνης. Ο περιορισμός στην επικοινωνία με τους δικηγόρους, η απαγόρευση επισκέψεων από τα μέλη των οικογενειών τους, η περιορισμένη πρόσβαση σε έγγραφα που αφορούσαν τη δίκη, η σύνθεση των ενόρκων και οι συνθήκες κράτησης των Πέντε, οδήγησαν τον ένα από τους δικηγόρους τους, τον Αμερικανό Μάρτιν Γκάρμπους να πει χαρακτηριστικά ότι «δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι πρόκειται για τη χειρότερη δίκη στην ιστορία των ΗΠΑ». Η ίδια η Διεθνής Αμνηστία χαρακτήρισε τη μεταχείριση των Πέντε Κουβανών ως «αντίθετη στα πρότυπα ανθρώπινης μεταχείρισης των κρατουμένων».
Τελικά, οι Πέντε καταδικάστηκαν με τις μεγαλύτερες δυνατές ποινές. Ορισμένοι σε ισόβια και άλλοι σε πολυετή φυλάκιση. Υποβλήθηκαν στις χειρότερες δυνατές συνθήκες κράτησης.
Έκτοτε, άρχισε τιτάνια δικαστική μάχη με συνεχείς ανατροπές. Το 2005 το Ομοσπονδιακό Εφετείο ακύρωσε την καταδίκη των Πέντε γιατί αναγνώρισε ότι η δίκη στο Μαϊάμι δεν ήταν δίκαιη. Το 2008, το Εφετείο της Ατλάντα ακύρωσε τις ποινές για τους τρεις ως στερούμενες νομικής βάσης και ως υπερβολικές ακόμα και για τα δεδομένα των ΗΠΑ. Μία εκ των δικαστών, μάλιστα, υποστήριξε ότι τα εισαγγελικά τεκμήρια είναι «στην καλύτερη περίπτωση εικασίες», αφήνοντας δηλαδή να νοηθεί ότι υπήρξε σκευωρία. Κάθε φορά όμως, κάποιο αόρατο χέρι επενέβαινε ανατρέποντας τα πράγματα ώστε να μην αναδυθεί η αλήθεια και να μην αθωωθούν οι Πέντε. Μάλιστα, το 2009 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αρνήθηκε να επανεξετάσει την υπόθεση των Πέντε, χωρίς να δώσει καμιά αιτιολογία για την άρνηση.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία πάντως σε αυτό το δικαστικό γολγοθά, είναι οι πρόσφατες αποκαλύψεις ότι η αμερικανική κυβέρνηση πλήρωνε συστηματικά και μυστικά γνωστούς δημοσιογράφους του Μαϊάμι για να ενοχοποιούν, με τα ρεπορτάζ και την αρθρογραφία τους, τους Πέντε Κουβανούς.
Σε όλη τη διάρκεια αυτής της φοβερής δοκιμασίας, οι Πέντε Κουβανοί δεν λιποψύχησαν, δεν δέχτηκαν να εξαγοραστούν και να στραφούν ενάντια στην πατρίδα τους, αλλά υπερασπίστηκαν μέχρι τέλους το δίκαιο τους και το δίκαιο ολόκληρου του λαού τους. Για αυτό λοιπόν, οι Πέντε Κουβανοί είναι ήρωες της εποχής μας. Ήρωες της εποχής της νέας τάξης, όπου η υπερδύναμη συντρίβει κάθε φωνή αντίστασης, κάθε αμφισβήτηση στα σχέδια της. Ας σκεφτούμε άλλωστε ότι το αμερικανικό κράτος δεν διστάζει να ασκεί παρόμοιες εξοντωτικές διώξεις ακόμα και σε Αμερικανούς πολίτες. Ηχηρό παράδειγμα ο Έντουαρντ Σνόουντεν, τον οποίο οι ΗΠΑ κυνηγούν μέχρι την άλλη γωνιά του πλανήτη επειδή αποκάλυψε το παγκόσμιο δίκτυο παρακολουθήσεων που έστησαν οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών.
Σήμερα, οι δύο από τους Πέντε Κουβανούς, οι Φερνάντο Γκονζάλες και Ρενέ Γκονζάλες, έχουν απελευθερωθεί αφού εξέτισαν τις ποινές τους. Υπόκεινται όμως ακόμα στις συνέπειες της άδικης φυλάκισης τους, όπως ο Ρενέ Γκονζάλες που τον περασμένο μήνα δεν του επιτράπηκε η είσοδος στη Βρετανία, παρά το ότι είχε προσκληθεί από είκοσι βουλευτές της χώρας. Οι άλλοι τρεις, οι Γκεράρδο Ερνάντες, Αντόνιο Γκερέρο και Ραμόν Λαμπανίνο, παραμένουν ακόμα στα μπουντρούμια της αμερικανικής αδικίας.
Μέχρι να αφεθεί ελεύθερος και ο τελευταίος από τους Πέντε Κουβανούς θα συνεχίσουμε, μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλους ανθρώπους και οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, να υψώνουμε φωνή διαμαρτυρίας και καταγγελίας και να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και συμπαράστασης. Είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικό ότι τέτοιες θαρραλέες φωνές ακούγονται πλέον και στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών, από ανθρώπους των γραμμάτων και του πολιτισμού, από το νομικό κόσμο και από οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι η υπόθεση των 5 Κουβανών δεν είναι παρά ένα μόνο δείγμα της πολεμικής των ΗΠΑ ενάντια στο Νησί της Επανάστασης και στα σχέδια τους για ανατροπή του συστήματος στην Κούβα. Μια πολεμική που περιλαμβάνει τη συνέχιση –κατά παράβαση δεκάδων αποφάσεων της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ- του απάνθρωπου οικονομικού, εμπορικού και χρηματοπιστωτικού αποκλεισμού της Κούβας από τις ΗΠΑ εδώ και 60 χρόνια. Που περιλαμβάνει επίσης χιλιάδες σαμποτάζ κατά της Κούβας, αμέτρητες απόπειρες δολοφονίας του Φιντέλ Κάστρο, επιθέσεις βιολογικού πολέμου, διαρκή πόλεμο διπλωματικής απομόνωσης και καθημερινή αντικουβανική προπαγάνδα από τα αμερικανικά ΜΜΕ.
Πρόσφατα έγιναν αποκαλύψεις για νέα σχέδια των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ προκειμένου να επέμβουν στο εσωτερικό της Κούβας και να ανατρέψουν τη σοσιαλιστική Επανάσταση. Το Associated Press, αποκάλυψε πριν μερικούς μήνες ότι οι αμερικάνικες υπηρεσίες κρύβονταν πίσω από τη λειτουργία, εντός της Κούβας, ενός μέσου κοινωνικής δικτύωσης, τύπου «τούιττερ». Στόχος ήταν, αφού πρώτα αποκτούσε απήχηση στη νεολαία της Κούβας, να άρχιζε σταδιακά τη μετάδοση πολιτικών αντικυβερνητικών μηνυμάτων, προκειμένου να προκαλέσει «αντικαθεστωτικές κινητοποιήσεις και αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης της χώρας». Το πρόγραμμα όμως διακόπηκε στα τέλη του 2012 όταν ξεσκεπάστηκε από τις κουβανικές αρχές. Σε μια άλλη αποκάλυψη του, το Associated Press έφερε στη δημοσιότητα ένα άλλο πρόγραμμα της Υπηρεσίας των ΗΠΑ για τη Διεθνή Ανάπτυξη (USAID) το οποίο με όχημα προγράμματα εθελοντισμού για αντιμετώπιση του aids, θα έστηνε δίκτυο στρατολόγησης αντικυβερνητικών Κουβανών μέσα στην Κούβα.
Όλα αυτά καταδεικνύουν ότι 55 χρόνια μετά τη Νίκη της Κουβανικής Επανάστασης οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους, δεν έχουν χωνέψει ακόμα ότι η Κούβα δεν πρόκειται να λυγίσει τον αυχένα της. Ότι δεν θα δεχτεί να καταστήσει το λαό και το φυσικό της πλούτο βορά στους αμερικανικούς επιχειρηματικούς κολοσσούς. Ότι θα μείνει όρθια διεκδικώντας το δικαίωμα να επιλέγει τον τρόπο ανάπτυξης και την ηγεσία της.
Η Κούβα, μαζί με την εξουθενωτική εξωτερική πίεση που δέχεται από τις ΗΠΑ αλλά και την ΕΕ, έχει να αντιμετωπίσει, παράλληλα, τις αντικειμενικές δυσκολίες και προκλήσεις που συνεπάγεται το τιτάνιο έργο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Βέβαια, μπροστά σε αυτές τις προκλήσεις, η Κούβα δεν απαντά με υποχώρηση ή με ακύρωση της Επανάστασης. Αντιθέτως, παίρνει τέτοιες αποφάσεις ώστε να δώσει ώθηση στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της χώρας υπερασπιζόμενη έτσι το σοσιαλισμό και τις κατακτήσεις του. Αλήθεια, ποια από τις καπιταλιστικές χώρες του πλανήτη, που κάνουν μάλιστα μαθήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα, μπορεί να συγκριθεί με την Κούβα ως προς τα όσα προσφέρει στο λαό της στην παιδεία, τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, την υγεία, την επιστήμη, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τη θέση της γυναίκας, τη συμμετοχή της κοινωνίας στη διακυβέρνηση;
Παράλληλα, η Κούβα παραμένει πρωτοπόρα στη διεθνή αλληλεγγύη. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στη Λατινική Αμερική και σε όλο τον κόσμο έχουν θεραπευτεί από Κουβανούς εθελοντές γιατρούς. Μόνο τον περασμένο μήνα, η Κούβα έγινε η πρώτη χώρα που έστειλε πολυάριθμη αποστολή ιατρικού προσωπικού στη Σιέρα Λεόνε για την αντιμετώπιση του ιού εμπόλα (δεχόμενη και τα συγχαρητήρια του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας) ενώ ταυτόχρονα προσέφερε στην αιμορραγούσα Παλαιστίνη έξι τόνους φαρμακευτικού υλικού και υποτροφίες σε Παλαιστίνιους νέους για την ιατρική σχολή της Κούβας. Αυτή είναι η Κούβα. Αυτός είναι ο σοσιαλισμός.
Είναι λοιπόν, και τιμή και χρέος, όχι μόνο για την Αριστερά της Κύπρου αλλά και για ολόκληρη την Κύπρο, να διατηρούμε και να εμβαθύνουμε τις σχέσεις φιλίας και αλληλεγγύης με την Κούβα και το λαό της. Από το 1990 και μετά άλλωστε, δύσκολα θα βρει κανείς άλλο κράτος, πέραν της Ελλάδας, που να τάσσεται με τόση συνέπεια στα διεθνή φόρα, υπέρ της Κυπριακής Δημοκρατίας και του αγώνα μας. Το ΑΚΕΛ είναι περήφανο που πρωτοστατεί στην αλληλεγγύη προς την Κούβα και τον αγώνα της για άρση του αμερικανικού αποκλεισμού. Που αγωνιζόμαστε και από το βήμα του ευρωκοινοβουλίου για να αποκρούουμε τις άδικες επιθέσεις της ευρωπαϊκής δεξιάς ενάντια στην Κούβα. Που παλεύουμε για να καταργηθεί η λεγόμενη «Κοινή Θέση της ΕΕ για την Κούβα» η οποία ουσιαστικά επιδιώκει ανατροπή της κουβανικής κυβέρνησης. Είμαστε επίσης διπλά περήφανοι, γιατί η κυβέρνηση του Δημήτρη Χριστόφια προχώρησε σε απτά βήματα σύσφιγξης των σχέσεων Κύπρου-Κούβας και δεν παρασύρθηκε από τις αντικομμουνιστικές αγκυλώσεις του ΔΗΣΥ που –καθ’ υπόδειξη άλλων- αντιδρούσε σφόδρα. Το ΑΚΕΛ διαβεβαιώνει και από αυτό το βήμα ότι θα επαγρυπνεί ώστε οι σχέσεις Κύπρου-Κούβας να μην υποστούν οποιαδήποτε υποβάθμιση ένεκα των φιλοδυτικών αγκυλώσεων της σημερινής κυβέρνησης.
Ο αγώνας της Κούβας, η υπόθεση των Πέντε Κουβανών και η υπεράσπιση της Κούβας από την αμερικανική πολεμική, πιστεύουμε ότι δεν είναι υπόθεση μόνο της Αριστεράς. Είναι υπόθεση κάθε ανθρώπου στην Κύπρο και στον κόσμο, που πιστεύει ότι κάθε λαός έχει αναφαίρετο δικαίωμα να επιλέγει το μέλλον του. Να επιλέγει το δρόμο ανάπτυξης και την ηγεσία της χώρας του. Να είναι κυρίαρχος και αφέντης της πατρίδας του. Διότι η Κούβα δεν είναι μόνο ένα υψωμένο λάβαρο της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Είναι ταυτόχρονα και ένα οικουμενικό σύμβολο αξιοπρέπειας, πατριωτισμού και ανυποχώρητης στάσης απέναντι στους Γολιάθ του σύγχρονου ιμπεριαλισμού.
Κλείνω συγχαίροντας τους διοργανωτές της σημερινής εκδήλωσης αλλά και κάθε ένα που βρέθηκε απόψε εδώ συμβάλλοντας στο να σταλεί ένα ισχυρό μήνυμα και από την Κύπρο υπέρ της απελευθέρωσης των άλλων τριών Κουβανών αγωνιστών. Υπέρ του αγώνα της Κούβας και του ανυπότακτου λαού της.
Ζήτω η σοσιαλιστική Κούβα! Ζήτω η φιλία των λαών της Κύπρου και της Κούβας!
