Ένωση στην εποχή της λύσης, Του Στέφανου Στεφάνου

Του Στέφανου Στεφάνου,
μέλος του Π. Γραφείου, βουλευτής ΑΚΕΛ

«Πρέπει να γνωρίζουμε την Ιστορία μας», είπαν τα κόμματα που ψήφισαν να τιμάται η επέτειος του ενωτικού δημοψηφίσματος στα σχολεία μας. Το ενωτικό δημοψήφισμα όμως είναι μέρος της διδακτικής ύλης. Μαθαίνεται από τα παιδιά. Και όλοι το γνώριζαν στη Βουλή. Έγινε για τούτο αναφορά.

Επομένως, ο λόγος για να τιμάται η επέτειος δεν είναι αυτός. Κάτι άλλο κρύβεται πίσω από την απόφαση του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ, της Συμμαχίας, της Αλληλεγγύης και των Οικολόγων να υπερψηφίσουν την πρόταση του ΕΛΑΜ. Κάτι άλλο κρύβεται πίσω από την απόφαση του ΔΗΣΥ να τηρήσει αποχή με αποτέλεσμα να περάσει η πρόταση. Ας δώσει το καθένα τις εξηγήσεις του.

Δεν θα ασχοληθούμε με αυτό. Θα ασχοληθούμε με τις προεκτάσεις της απόφασης. Όταν λαμβάνεται μια απόφαση αυτό που μετρά δεν είναι οι προθέσεις, τα κίνητρα και οι σκοπιμότητες, αλλά τα αποτελέσματά της σε σχέση με τους στόχους και τις επιδιώξεις που έχουμε ως χώρα και ως λαός.

Όσων ο στόχος είναι η επίτευξη λύσης που θα απελευθερώνει και θα επανενώνει τον τόπο στο πλαίσιο της συμφωνημένης λύσης, τα αποτελέσματα αυτής της απόφασης είναι αρνητικά. Δεν συνάδουν με τον επιδιωκόμενο στόχο, δεν τον εξυπηρετούν και δεν τον διευκολύνουν. Αντίθετα, τον αντιστρατεύονται και τον υποσκάπτουν.

Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που απορρίπτουν την ομοσπονδία, λογικό είναι να θέλουν με κάθε τρόπο να την πολεμήσουν. Τα κόμματα όμως που (τουλάχιστον) ισχυρίζονται ότι είναι υπέρ της ομοσπονδίας; Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί η απόφασή τους; Ο κυβερνών ΔΗΣΥ, που κάθε μέρα εκτοξεύει μύδρους κατά όλων που αντιστρατεύονται την πολιτική του Προέδρου στο Κυπριακό, πώς το σκέφτηκε; Θεωρεί ότι έτσι ενισχύεται η πολιτική του Προέδρου και προβάλλεται η καλή θέληση της πλευρά μας για λύση;

Είναι ενδιαφέρον να ακούσουμε τι έχει να πει ο ΔΗΣΥ. Είναι ενδιαφέρον να ξέρουμε τι λένε τα υπόλοιπα κόμματα που ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν την ομοσπονδία, δηλαδή τη συμβίωση και τη συν-διαχείριση του κοινού κράτους με τους Τουρκοκύπριους. Πείθουμε τους Τουρκοκύπριους για τις προθέσεις μας; Πείθουμε το διεθνή παράγοντα μιλώντας από τη μια για κοινό κράτος και από την άλλη τιμώντας την ένωση; Είναι μ’ αυτό τον τρόπο που καλλιεργείται η κουλτούρα λύσης και συμβίωσης με τους Τουρκοκύπριους; Όσοι νομίζουν ότι χωράει ο γιορτασμός του ενωτικού δημοψηφίσματος με την κουλτούρα λύσης, ας σκεφτούν τι εμείς θα λέγαμε αν η τουρκοκυπριακή κοινότητα αποφάσιζε να τιμήσει την (όποια) επέτειο για τη διχοτόμηση.

Η απόφαση για να τιμάται το ενωτικό δημοψήφισμα μάς τραβάει πίσω στο παρελθόν. Το αναβιώνει. Ήταν τότε που οι κυρίαρχες ελίτ της Δεξιάς αποφάσισαν για ανεξαρτησία και ακολούθως αντί να στηρίξουν το νεοσύστατο κράτος έκλειναν συνεχώς το μάτι στην ένωση με την Ελλάδα. Με την ένωση στην πρόταξη της πολιτικής τους η Χούντα και η ΕΟΚΑ Β’ έφεραν τον Αττίλα στην Κύπρο. Οι σύγχρονοι θιασώτες τους ακολουθούν τα βήματά τους. Οι υπόλοιποι γιατί γίνονται ουρά τους;