Ομιλία Χρίστου Χριστοφίδη κατα τη συζήτηση του Κρατικού Προϋπολογισμού για το 2022

Κύριε Πρόεδρε,

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Προσωπικά νιώθω ευγνώμων προς το κυπριακό εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα σε πολύ δύσκολους καιρούς, μετά το 1974, εμπνευσμένοι δάσκαλοι και καθηγητές, που έδωσαν τη δυνατότητα σε άτομα όπως εμένα, ανθρώπους που μεγάλωσαν στη φτώχια και την προσφυγιά, να σπουδάσουν και να βρουν την πορεία τους στην κοινωνία. Ήταν η εποχή που η Κύπρος διέπρεπε σε μια σειρά από σημαντικούς αλλά «κρυμμένους δείκτες» της εκπαίδευσης, όπως η κοινωνική κινητικότητα των μαθητών, δηλαδή το ποσοστό των νέων που καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα όρια των εισοδημάτων των γονιών τους, αλλά και δείκτες όπως η μείωση του ποσοστού των νέων που εγκαταλείπουν το σχολείο πριν την ολοκλήρωση της Γ λυκείου. Το κυπριακό εκπαιδευτικό σύστημα πέρασε πολλές δυσκολίες και πολλά σκαμπανεβάσματα.

Αυτό όμως το οποίο βιώνουμε σήμερα στα χρόνια της διακυβέρνησης Αναστασιάδη-Συναγερμού είναι πραγματικά πρωτόγνωρο. Οι αποφάσεις των κυβερνώντων, ένα μείγμα νεοφιλελεύθερων και ακραίων συντηρητικών επιλογών, αποτελούν μια ευθεία επίθεση κατά των πιο αδύναμων παιδιών μας, αλλά και ευάλωτων εκπαιδευτικών μας στο εκπαιδευτικό σύστημα. Επίθεση  κατά των παιδιών που προέρχονται από τα χαμηλότερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα. Επίθεση κατά των παιδιών με αναπηρία. Επίθεση κατά των παιδιών με μεταναστευτική βιογραφία. Επίθεση κατά χιλιάδων εκπαιδευτικών τους οποίους εργοδοτούν με αγορά υπηρεσιών.

Πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό τόσο από τους κυβερνώντες αλλά κυρίως από τους γονείς και το κυπριακό λαό αυτό που επιστημονικά θεωρείται δεδομένο: Ότι το κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον ενός παιδιού, η ταξική του προέλευση, αποτελεί ένα από τους καθοριστικότερους παράγοντες για την επιτυχία ή όχι ενός παιδιού στο σχολείο. Με πιο απλά λόγια πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό ότι οι αδυναμίες του παιδιού ανθρώπων που δεν είχαν την ευκαιρία και τη δυνατότητα στη ζωή τους να κάνουν λαμπρές σπουδές ή αντιμετωπίζουν κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, δεν οφείλονται σε χαμηλή νοημοσύνη αλλά στο κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουν. Σημαντικοί επιστήμονες όπως ο Pierre Bourdieu στη Γαλλία μέσα από τις ιστορικά σημαντικές κοινωνιολογικές έρευνές τους τεκμηρίωσαν, ότι μπορεί κάποιος να προβλέψει με πολύ ψηλά ποσοστά επιτυχίας, την πορεία ενός παιδιού στο εκπαιδευτικό σύστημα πριν να πάει καν αυτό το παιδί στο σχολείο, κρίνοντας από το κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο των γονιών του. Mε απλά λόγια τα παιδιά μας είναι τις πραγματικά ίσες ευκαιρίες που στερούνται. Αυτή την κατάσταση την οξύνουν τα τελευταία χρόνια οι αποφάσεις των κυβερνώντων και η λανθασμένη φιλοσοφία τους για το στόχο της εκπαίδευσης. Συντηρούν και ενισχύουν ένα σύστημα που στοχεύει στην προετοιμασία των παιδιών μας για εξετάσεις ενώ θα έπρεπε να προετοιμάζουμε τα παιδιά μας για τη ζωή. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν μπορεί να δώσει απάντηση σε πολλά κοινωνικά προβλήματα, στην ποιότητα ζωής των αποφοίτων του, ακριβώς διότι είναι εξετασιοκεντρικό και κατ’ επέκταση λανθασμένα προσανατολισμένο. Προσθέτουν οι κυβερνώντες εξετάσεις στη βάση της νεοφιλελεύθερης θεωρίας της μετρησιμότητας (accountability) που ισχύει στις επιχειρήσεις. Επιχειρούν δηλαδή να μετρούν συνεχώς γνώσεις και δεξιότητες για εξετάσεις, φορτώνοντας άγχος και αποτυχίες τους μαθητές και το βάρος της παραπαιδείας στους γονείς. Έχουν αφαιρέσει από το σχολείο εξαιρετικά σημαντικά στοιχεία για τα παιδιά μας όπως το να είναι ευτυχισμένα στο σχολείο, να μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν, να έχουν αναλυτική και συνθετική σκέψη, να κρίνουν και να δημιουργούν. Τα εφόδια δηλαδή που χρειάζονται για μια πραγματικά επιτυχημένη πορεία στη ζωή. Επιμένουν για τις εξετάσεις στα τετράμηνα ακόμη και εν μέσω πανδημίας, ακόμη και για τους τελειόφοιτους, απειλώντας να θυματοποιήσουν χιλιάδες μαθητές οι οποίοι θα καλεστούν μέσα σε πέντε μήνες να δώσουν τρεις καθοριστικές για το μέλλον τους εξετάσεις.

Στη δημοτική εκπαίδευση θα έπρεπε, ιδιαίτερα εν μέσω πανδημίας και εν μέσω των κενών που αντικειμενικά δημιουργούνται να μειώνουν τους μαθητές ανά τάξη και να ενδυναμώνουν την ενισχυτική διδασκαλία. Επέλεξαν με οδηγίες να στοιβάζουν 25 μαθητές σε κάθε τάξη, το μέγιστο δηλαδή επιτρεπόμενο αριθμό μαθητών. Αυτό συμβαίνει ακόμη και με τάξεις στις οποίες φοιτούν παιδιά που χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή, όπως παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, παιδιά με αναπηρία και παιδιά με μεταναστευτική βιογραφία. Οι επιλογές που γίνονται στο εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και η κατάσταση που επικρατεί ευρύτερα στην κοινωνία σχετίζονται άμεσα με την αύξηση της παραβατικότητας στο σχολείο, και ιδιαίτερα τα φαινόμενα εκφοβισμού που παρατηρούνται και για τα οποία οι κυβερνώντες σφυρίζουν αδιάφορα θυματοποιώντας καθημερινά εκατοντάδες παιδικές ψυχές. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έχουν καν εφαρμόσει τη νομοθεσία που πριν ένα χρόνο ψήφισε η βουλή, είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπάρχει κανένα συγκεκριμένο συγκροτημένο σχέδιο για αντιμετώπιση της κατάστασης.

Τα μεγαλύτερα θύματα ίσως της κυβερνητικής πολιτικής των τελευταίων χρόνων αποτελούν η πιο ευάλωτη ομάδα παιδιών μας που είναι τα παιδιά μας με αναπηρία. Από την πρωτοφανή συμπεριφορά εκδίωξης των παιδιών με αναπηρία από τα σχολεία λόγω κορωνοϊού πριν ένα χρόνο μέχρι την αμίμητη συμπεριφορά να παρέχονται συνοδοί, όχι με βάση τις ανάγκες των παιδιών, αλλά με βάση το πόσα χρήματα θέλει ο Υπουργός Παιδείας να ξοδέψει. Έχουμε καταθέσει συνολική πρόταση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της ειδικής ενιαίας εκπαίδευσης. Πρόταση για δημιουργία κέντρων δημιουργικής απασχόλησης και κατάρτισης ατόμων με αναπηρία μετά τα 21 τους χρόνια. Πρόταση για εκσυγχρονισμό του θεσμού των σχολικών συνοδών και σταδιακή επιμόρφωση όλων των εμπλεκόμενων από τους οδηγούς των λεωφορείων μέχρι τους εκπαιδευτικούς. Μια συνολική πρόταση 30 σελίδων από την οποία τόσα χρόνια η κυβέρνηση δεν αξιοποίησε τίποτε. 9 χρόνια τώρα εκατοντάδες παιδιά με αναπηρία και εκατοντάδες γονείς έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την αναλγησία των κυβερνώντων. Η κυβέρνηση του Συναγερμού παραπέμπει συνεχώς εδώ και 9 χρόνια σε μια νομοθεσία η οποία θα λύσει υποτίθεται τα προβλήματα, νομοθεσία την οποία όλο και ακούμε αλλά ποτέ δεν βλέπουμε.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της κοινωνικής αναλγησίας των κυβερνώντων αποτελεί η συμπεριφορά τους απέναντι σε 5000 σχεδόν εκπαιδευτικούς που εργάζονται στα απογευματινά και βραδινά προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας. Εδώ και 9 χρόνια με μία πολιτική απόφαση μετέτρεψαν όλους αυτούς τους εκπαιδευτικούς σε εργαζόμενους με αγορά υπηρεσιών, αποκόπτοντας με μια απόφασή τους το 35% των εισοδημάτων των ανθρώπων αυτών. Θυματοποιούν δηλαδή 5000 οικογένειες ενώ υπάρχει απόφαση δικαστηρίου για την παρανομία της κυβερνητικής απόφασης. Τα δικά τους παιδιά βέβαια, μέσα από πολιτικούς διορισμούς μετατράπηκαν σε δημοσίους υπαλλήλους. Το μέγεθος της αναλγησίας βέβαια δεν σταματά εδώ. Τα ολοήμερα σχολεία, ένας πολύ σημαντικός θεσμός καθυστερούν να ξεκινήσουν ενώ λειτουργούν με σοβαρά προβλήματα, λόγω ακριβώς της απαράδεκτης μεθόδου της αγορά υπηρεσιών. Οδηγούν οργανωμένα τα κρατικά ινστιτούτα επιμόρφωσης (ΚΙΕ) στο κλείσιμο για να εξυπηρετήσουν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.

Αποτυχία έχει υπάρξει και στη διαχείριση και στήριξη των παιδιών με μεταναστευτική βιογραφία. Χωρίς ουσιαστική στήριξη για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, αλλά και ουσιαστική στήριξη για τη δημιουργική συμπερίληψη στο σχολικό περιβάλλον και στην κοινωνία.

Σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της πανδημίας εντός των σχολείων, αυτή χαρακτηρίζεται από αποφάσεις που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, αντιφατικά μέτρα  και μέτρα τα οποία λαμβάνονται χωρίς διάλογο και επεξήγηση, μυρίζουν δηλαδή αυταρχισμό και ετσιθελισμό. Αρκετά σχολεία περιμένουν ακόμη τα μονά θρανία. Δεκάδες μαθητές στοιβάζονται κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι στα λεωφορεία χωρίς να τηρούνται στοιχειώδη μέτρα. Αποφάσεις λαμβάνονται εν μία νυχτί, χωρίς διαβούλευση με γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές.

Κυρίες και κύριοι,

Όπως εύστοχα σημείωσε ο Πλάτωνας «παιδεία είναι και τα τείχη της πόλης». Παιδεία είναι δηλαδή ό,τι διαμορφώνει τη συνείδηση και τη σκέψη των ανθρώπων. Με βάση αυτή την αρχή, σκεφτείτε πόση ζημιά έχει προκαλέσει στην παιδεία μας η συμπεριφορά του Υπουργού Παιδείας, ο οποίος παραπέμποντας σε μαύρες εποχές της ιστορίας μας σκίζει σελίδες από βιβλία, κυνηγά καλλιτέχνες εκπαιδευτικούς για το έργο τους και λογοκρίνει προληπτικά τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Είναι για να διερωτάται πραγματικά κανείς πώς μπορεί να προχωρήσει μπροστά η παιδεία μας με τέτοιες αντιλήψεις. Και επειδή όπως είπαμε παιδεία δεν είναι μόνο η δραστηριότητα εντός της τάξης, φανταστείτε τι συνείδηση διαμορφώνουν τα παιδιά μας, ακούγοντας καθημερινά τη διαπλοκή και τη διαφθορά να βασιλεύει, τον πρόεδρο, την κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα να πρωταγωνιστούν στην παρακμή. Φανταστείτε τι συνειδήσεις διαπλάθονται σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, η οποία επιδιώκει τη λευτεριά και την επανένωση για να έχει μέλλον, οι προτάσεις και τα παζαρέματα περί δύο κρατών, ο «νέος ρεαλισμός» της παράδοσης στις τουρκικές επιδιώξεις και η αποδοχή των συνομοσπονδιακών βρετανικών προτάσεων. Η μεγάλη τραγωδία στο χώρο της Παιδείας είναι ότι κάθε αποτυχία έχει κόστος ανθρώπινες παιδικές ζωές.

Κύριε πρόεδρε, κυρίες και κύριοι

Η οικονομία μιας χώρας δεν είναι αφηρημένοι αριθμοί και ακρωνύμια. Η οικονομία υπάρχει και πρέπει να είναι υγιής για να εξυπηρετεί την ευμάρεια και ευτυχία του συνόλου της κοινωνίας. Το κύριο ερώτημα για τους πολίτες, για το λαό, δεν είναι λοιπόν μόνο το πόσα παράγουμε. Το κύριο ερώτημα είναι ποιοι επωφελούνται από όλα αυτά που παράγουμε; Επωφελείται το σύνολο της κοινωνίας ή μια μικρή ελίτ; Οι αριθμοί λένε ότι στο ακαθάριστο εθνικό μας προϊόν, το σύνολο δηλαδή της οικονομικής δραστηριότητας το ποσοστό των κερδών τα τελευταία χρόνια αυξάνεται την ίδια στιγμή ου το ποσοστό των μισθών μειώνεται. Το ποσοστό των μισθών στο ΑΕΠ έπεσε στο 45,8%, ενώ τα κέρδη ανέβηκαν 6 ποσοστιαίες μονάδες στο ΑΕΠ τα τελευταία 10 χρόνια. Αυτά τα δεδομένα δεν είναι ούτε αριθμοί ούτε θεωρίες. Είναι η απόδειξη ότι στον τόπο μας οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί και τα μεσαία στρώματα φτωχότεροι. Είναι η καθημερινότητα που βιώνουν οι πολίτες τα τελευταία χρόνια που βλέπουν την αγοραστική αξία των μισθών τους να μειώνεται.

Την ίδια στιγμή η ακρίβεια πλήττει ακόμα περισσότερο τα νοικοκυριά, ενώ οι κυβερνώντες κάνουν ότι δεν βλέπουν. Δύο μόνο παραδείγματα: ο δείκτης τιμών για τα καύσιμα καταγράφει αύξηση 20% σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο πέρσι. Ο δείκτης τιμών στο ηλεκτρικό ρεύμα καταγράφει αύξηση 39% σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο πέρσι. Σημειώνουμε αυτό που υπογράμμισαν τόσο ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ όσο και οι κύριοι Παπαδόπουλος και Σιζόπουλος: ότι σήμερα 115 χιλιάδες πολίτες βρίσκονται στο όριο της φτώχιας και 1 στα 7 νοικοκυριά στερούνται βασικών αγαθών για την επιβίωσή τους. Αυτό που βλέπει και αντιλαμβάνεται όλη η Κύπρος για την οικονομική κατάσταση, αρνούνται να αντιληφθούν οι κυβερνώντες.

H μεγάλη διαφορά φιλοσοφίας της κυβέρνησης Συναγερμού με το ΑΚΕΛ, αλλά και με άλλες πολιτικές δυνάμεις, φάνηκε ξεκάθαρα κατά τη συζήτηση της πρότασης νόμου που καταθέσαμε για μείωση του ΦΠΑ στην τιμή του ρεύματος. Η κυβέρνηση με πολλές προφάσεις, επικαλούμενη ακόμα και την προστασία του περιβάλλοντος, προσπάθησε και προσπαθεί να τουμπάρει μία πρόταση η οποία θα ξαλαφρώσει τους πολίτες και θα ενισχύσει την κατανάλωση στην οικονομία. Για να έρθει μέχρι και το Συμβούλιο των Υπουργών Οικονομικών της Ε.Ε. (ECOFIN) να προτείνει μείωση του ΦΠΑ ως μέτρο στήριξης των πολιτών και της οικονομίας. Ποιος είχε τελικά δίκαιο; Οι εμμονές μιας κυβέρνησης που είναι πιο συντηρητική ακόμα και από τις πλείστες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις; Ή το ΑΚΕΛ και η αντιπολίτευση που μια συγκεκριμένη πρόταση κάνουν αυτό που έπρεπε η κυβέρνηση να κάνει για να βοηθήσει τους πολίτες και την οικονομία;

Σε ότι αφορά στο Ταμείο Ανθεκτικότητας και Ανάκαμψης πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Πρώτο, τα λεφτά που θα πάρουμε είναι δάνειο από τις επόμενες γενιές. Δεύτερο ότι είναι χρέος της κυβέρνησης μέσα από το διάλογο και τη σύνθεση να επιτυγχάνει συναινέσεις για την υλοποίηση δεσμεύσεων της κυπριακής δημοκρατίας. Δεν μπορεί το ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας να χρησιμοποιείται ως μέσο εκβιασμού για να επιβάλλει η κυβέρνηση τις πολιτικές που θέλει. Τρίτο, έχει μεγάλη σημασία ποια κυβέρνηση και με ποια πολιτική φιλοσοφία θα υλοποιήσει τα όσα περιλαμβάνονται στο σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Περιλαμβάνεται, για παράδειγμα, στο σχέδιο η επέκταση της προδημοτικής εκπαίδευσης στα τέσσερα χρόνια. Σωστό μέτρο. Πώς θα το υλοποιήσει όμως η κυβέρνηση του Συναγερμού; Με την ιδιωτικοποίηση της προδημοτικής εκπαίδευσης, με την ιδιωτικοποίηση δηλαδή για πρώτη φορά μέρους της υποχρεωτικής δημόσιας εκπαίδευσης.

Δεκατέσσερα περίπου δισεκατομμύρια θα καλεστούν οι κύπριοι πολίτες να καταβάλουν στους διαχειριστές μη εξυπηρετούμενων δανείων. Αυτό σημαίνει ότι τα επόμενα χρόνια πολλά δισεκατομμύρια σε περιουσίες και λεφτά θα φύγουν από τα χέρια κυπρίων πολιτών και από την οικονομία μας, για να καταλήξουν σε πολυεθνικές εταιρείες. Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι με τη στήριξη κυβέρνησης και Συναγερμού διαμορφώνεται μία άλλη Κύπρος, με άλλους αφέντες της γης μας και με χιλιάδες πιο φτωχούς πολίτες.

Τέλος, θέλω να επισημάνω ότι θεωρώ μεγάλο λάθος να μην περιλαμβάνει ο υπουργός οικονομικών ανάμεσα στους μεγάλους δημοσιονομικούς κινδύνους το μεγαλύτερο όλων: τη συνεχιζόμενη κατοχή, την παρουσία 40 χιλιάδων τούρκων στρατιωτών στην πατρίδα μας και την επιθετική προκλητικότητα της κατοχικής Τουρκίας.

Πριν κατέβω από το βήμα θα ήθελα δύο σύντομα σχόλια στα όσα ακούστηκαν χτες. Είπε ο κος Αβέρωφ Νεοφύτου ότι δεν είναι δυνατό κάποιος να διαμαρτύρεται για τα ασφαλτικά στο Δάλι και την ίδια στιγμή για τη μεταφορά στο Μιτσερό. Η αλήθεια κυρίες και κύριοι του Συναγερμού είναι η εξής: Εδώ κα πολλά χρόνια με την ανοχή και τη στήριξή σας σε διαπλεκόμενα συμφέροντα, χιλιάδες πολίτες και κυρίως παιδιά δηλητηριάζονται στην περιοχή του Δαλιού και ιδιαίτερα στην ενορία Κωνσταντίνου και Ελένης. Έχετε δίκαιο ότι όλα αυτά τα χρόνια ήμασταν δίπλα στους κατοίκους, στους αγώνες και τις προσπάθειές τους να φύγουν τα εργοστάσια που δηλητηρίαζαν τους ίδιους και τα παιδιά τους. Όταν μετά από πολλά χρόνια επιτέλους ευαισθητοποιηθήκατε για να κάνετε κάτι, η λύση που σκεφτήκατε ήταν να πάει το εργοστάσιο στο Μιτσερό, σε χώρο που οι επιστήμονες λένε ότι είναι ακατάλληλος για να δηλητηριάζετε τώρα τους κατοίκους όλων των γύρω κοινοτήτων και μάλιστα σε γη που βρίσκεται σε γεωργική ζώνη. Έχετε το θράσος να μας ρωτάτε να επιλέξουμε εάν θα δηλητηριάζονται οι κάτοικοι του Δαλιού ή του Μιτσερού. Για να είναι το εργοστάσιο κοντά στα λατομεία του Μιτσερού και να έχει εύκολη πρόσβαση στις πρώτες ύλες. Και δεν σας πέρασε από το μυαλό, φαντάζομαι, ότι τα εργοστάσια πρέπει να μεταφερθούν σε μια βιομηχανική ζώνη, η οποία υπάρχει ή θα διαμορφωθεί, χωρίς να επηρεάζονται κατοικημένες περιοχές και άνθρωποι.

Το δεύτερο που θέλω να σχολιάσω είναι οι ανιστόρητες φωνασκίες του ΕΛΑΜ για το Γρίβα. Η είδηση δεν είναι βέβαια ότι το ΕΛΑΜ υπερασπίζεται την προδοσία του 74 που μας κουβάλησε την κατοχική Τουρκία. Η είδηση είναι ότι το 2022, η έγνοια της κυβέρνησης του Συναγερμού είναι να δημιουργήσει ακόμη ένα μνημείο για τον ολετήρα της Κύπρου Γρίβα. Συναγερμός και ΕΛΑΜ, χέρι με χέρι, συνεχίζουν την προσπάθεια για παραχάραξη της ιστορίας και για δικαίωση των προδοτών και της προδοσίας κατά της Κύπρου. Και αυτό λέει πολλά.

Κυρίες και κύριοι, συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Τελικά όσα και να πούμε, φτάνουμε στο δια ταύτα: Αυτό που ο τόπος πραγματικά χρειάζεται, είναι το 2022 να είναι η τελευταία χρονιά διακυβέρνησης του Συναγερμού. Δεν πάει άλλο. Επιβάλλεται μια συστράτευση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για να έρθει η Αλλαγή που τόσο χρειάζεται ο τόπος. Ο τόπος δεν αντέχει άλλη διακυβέρνηση Συναγερμού και μάλιστα με τον Αβέρωφ Νεοφύτου πρόεδρο. Για να επιτευχθεί η μεγάλη Αλλαγή όμως πρέπει και ο λαός και ιδιαίτερα αυτοί που υποφέρουν και πιέζονται, οι νέοι και οι νέες μας, να αφήσουν τη γενική και αόρατη απογοήτευση, να κινητοποιηθούν και να κατανοήσουν ότι ουσιαστικά αυτοί είναι που θα αλλάξουν τα πράγματα.

Καλές γιορτές, Υγεία, ευημερία και δημιουργικότητα.

Καλή Λευτεριά και επανένωση στον τόπο μας.