Επίσκεψη ΑΚΕΛ στο Κέντρο Προσωρινής Φιλοξενίας Πουρνάρα: Μεγάλη ντροπή για την Κυπριακή Δημοκρατία

Δήλωση του μέλους του Πολιτικού Γραφείου Κ.Ε. ΑΚΕΛ, Βουλευτή Άριστου Δαμιανού 

Στο Πουρνάρα υπάρχει σε εξέλιξη μία πολύ μεγάλη ανθρωπιστική κρίση. Ως Κύπριοι ντρεπόμαστε, ως βουλευτές ντρεπόμαστε διπλά και ως άνθρωποι προερχόμενοι από την Αριστερά εκφράζουμε κραυγή αγωνίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που επισκεπτόμαστε το Πουρνάρα και ασφαλώς η ενασχόλησή μας με τα ζητήματα που αφορούν την ανθρωπιστική κρίση γύρω από το μεταναστευτικό και το προσφυγικό δεν είναι σημερινή. Ωστόσο, αυτό που σήμερα διαπιστώσαμε είναι αυτό για το οποίο προειδοποιούσαμε εδώ και πάρα πολλούς μήνες. Σε ένα χώρο, υποτιθέμενο προσωρινής κράτησης, υπάρχουν ασυνόδευτα παιδιά που βρίσκονται κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης για πέντε, έξι και εφτά μήνες. Για ένα αριθμό πέραν των 360 ασυνόδευτων παιδιών, που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ δυνάμει διεθνών συμβάσεων, υπάρχουν δύο λειτουργοί, δηλαδή ένας λειτουργός των υπηρεσιών κοινωνικής ευημερίας ανά 180 ασυνόδευτα παιδιά.

Την ίδια ώρα, έχουμε δει με τα μάτια μας εικόνες που θυμίζουν την προσφυγιά του 1974, 15 ανήλικα παιδιά να βρίσκονται σε πλαστικές καμπίνες με μία στρατιωτική κουβέρτα, εκατοντάδες άτομα είτε στοιχειωδώς με flip-flops, είτε ρακένδυτοι, είτε με ενδυμασία που δεν ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στην ανθρώπινη ανάγκη για αξιοπρέπεια. Τουαλέτες που θυμίζουν ότι χειρότερο από στρατόπεδα της δεκαετίας του ‘60. Με μία φράση μία μεγάλη ντροπή για την Κυπριακή Δημοκρατία.

Για πολλοστή φορά απευθυνόμαστε στην κυβέρνηση Αναστασιάδη- Δημοκρατικού Συναγερμού και στον αρμόδιο Υπουργό και υπογραμμίζουμε την αναγκαιότητα η Κυπριακή Δημοκρατία να ευθυγραμμιστεί άμεσα με τις διεθνείς συμβάσεις και το διεθνές δίκαιο. Είναι λυπηρό ένα κράτος προσφύγων, ένα κράτος μεταναστών να μεταχειρίζεται ανθρώπους με αυτό τον τρόπο. Με ένα τρόπο που πλήττει καθημερινά την ανθρώπινη φύση, την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητα των ατόμων.

Πολλά έχουν λεχθεί στο παρελθόν για πολιτική ευθιξία. Δεν αναμένουμε ανάληψη πολιτικής ευθύνης και επίδειξη πολιτικής ευθιξίας. Αυτό που απαιτούμε όμως είναι ανθρωπιά. Διερωτώμαι αν οποιοσδήποτε και οποιαδήποτε από εμάς θα διανοητό να ζήσει έστω και 24 ώρες κάτω από αυτές τις συνθήκες που σε κάποιες περιπτώσεις δεν προσομοιάζουν με χώρο φιλοξενίας, παρά τις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλει το προσωπικό, αλλά πολύ φοβάμαι ότι προσομοιάζουν με στρατόπεδα συγκέντρωσης άλλων εποχών.

11/03/2022