Ομιλία Γιώργου Λουκαΐδη, Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου ΑΚΕΛ Άνοιγμα Έκθεσης Φωτογραφίας «Το συρματόπλεγμα που μας χωρίζει, το κοινό μέλλον που μας ενώνει»

Δερύνεια, 17 Απριλίου 2021

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Σας καλωσορίζω κι εγώ με τη σειρά μου στο άνοιγμα αυτής της ξεχωριστής δικοινοτικής  έκθεσης φωτογραφίας. Μια έκθεση που μας δίνει τη δυνατότητα να αντικρίσουμε το Κυπριακό μέσα από εικόνες που αποθανάτισαν με το φακό τους Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι και άλλης καταγωγής φωτογράφοι. Εικόνες μέσα από διαφορετικές εικαστικές προσεγγίσεις και από διάφορα μέρη της Κύπρου. Εικόνες που δείχνουν τόσο την τραγική όψη του απαραδέκτου διχοτομικού στάτους κβο αλλά την ίδια στιγμή μας στέλνουν μηνύματα ελπίδας για ένα ειρηνικό μέλλον απελευθέρωσης και επανένωσης της Κύπρου και του λαού μας.

Εκ μέρους της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, συγχαίρω θερμά όσους εργάστηκαν για την διεκπεραίωση τόσο της σημερινής έκθεσης όσο και του 2ου Δικοινοτικού Διαγωνισμού Φωτογραφίας του ΑΚΕΛ και της Ομάδας της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο – GUE/NGL. Ξεχωριστά συγχαρητήρια απευθύνω στους συμμετέχοντες και ιδιαίτερα σ’ όσους διακρίθηκαν οι φωτογραφίες τους στο διαγωνισμό. Τέλος, θα ήθελα να συγχαρώ την κριτική και οργανωτική επιτροπή του διαγωνισμού καθώς και το Γραφείο Επαναπροσέγγισης του ΑΚΕΛ.

Αξίζει να κοιτάξουμε ιδιαίτερα προσεκτικά αυτές τις φωτογραφίες.

Βλέποντας τις, από τη μια απεικονίζουν όσα βαραίνουν τις καρδιές μας και μας υπενθυμίζουν ότι δεν είναι αυτή την Κύπρο του σκοτεινού διχοτομικού στάτους κβο που θέλουμε. Ότι δεν μας αξίζει η Κύπρος των συρματοπλεγμάτων, των οδοφραγμάτων, της έντασης και των κινδύνων και ότι άλλο χαρακτηρίζει το συνεχιζόμενο στάτους κβο που βιώνουμε, Ε/κ και Τ/κ για 47 ολόκληρα χρόνια.

Ένα στάτους κβο που δεν είναι ούτε βιώσιμο αλλά ούτε και στατικό, αφού η άγονη παρέλευση του χρόνου, μέρα με τη μέρα, εδραιώνει περαιτέρω τα τετελεσμένα της κατοχής και της διαίρεσης, τόσο επί του εδάφους όσο και στις συνειδήσεις πολλών συμπατριωτών μας. Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε ότι ως ΑΚΕΛ, δεν θα συμβιβαστούμε ποτέ με μια Κύπρο όπου το διχοτομικό στάτους κβο θα διαιωνίζεται πάνω στα ερείπια περιουσιών, στις οποίες δεν θα έχουν δικαίωμα επιστροφής οι νόμιμοι ιδιοκτήτες τους. Ή πάνω στις ανίερες σκοπιμότητες όσων θέλουν να αξιοποιούν την αβέβαιη πολιτική κατάσταση για τα ιδιοτελή τους διαπλεκόμενα συμφέροντα ή για να κτίζουν πολιτικές καριέρες στηριγμένες στα ίδια παρωχημένα ιδεολογήματα του εθνικισμού-σοβινισμού, που τόσα κακά επισώρευσαν στο τόπο μας.

Από την άλλη, οι φωτογραφίες αυτής της έκθεσης μας θυμίζουν και φωτίζουν την άλλη Κύπρο. Την Κύπρο που προσδοκούμε. Την Κύπρο που θα βασίζεται σε ένα νέο όραμα και σε νέες υγιείς βάσεις. Την Κύπρο που μας αξίζει και κυρίως αξίζει και οφείλουμε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές. Μια επανενωμένη, ομοσπονδιακή Κύπρο που θα είναι απαλλαγμένη από τον έλεγχο και τις παρεμβάσεις των όποιων τρίτων και θα αποκαθιστά όσα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν απωλεσθεί όλα αυτά τα χρόνια. Που θα επουλώνει τις ανοικτές πληγές με τρόπο που δεν θα αφήνει έδαφος για νέες τραγωδίες αλλά αντίθετα, στη θέση της σημερινής ανωμαλίας και των θανάσιμων κινδύνων που ενυπάρχουν για το λαό μας, θα μπορέσει να αναπτυχθεί ένα μέλλον της συνεργασίας, της ευημερίας και της ειρήνης, για όλα τα παιδιά της μάνας κυπριακής γης.

Ο δρόμος για να φτάσουμε σε αυτή την Κύπρο είναι χαραγμένος και δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο από την απαραίτητη πολιτική βούληση από όλες τις πλευρές για να επιτευχθεί. Τη βάση λύσης την έχουμε αποφασίσει οι δύο κοινότητες από το 1977 ενώπιων της διεθνούς κοινότητας. Μετά από χρόνια αποτυχημένων διαπραγματεύσεων, από το 2008 οι Χριστόφιας και Ταλάτ ξεκίνησαν μια κυπριακής ιδιοκτησίας διαδικασία διαπραγματεύσεων, πάνω στην οποία έκτισαν οι Αναστασιάδης και Ακιντζί τη συνέχεια, για να φτάσουμε δυστυχώς το 2017, στο Κραν Μοντάνα, στο μεγαλύτερο ναυάγιο στην ιστορία του Κυπριακού για επίτευξη συμφωνημένης, αμοιβαία αποδεκτής λύσης.

Ως ΑΚΕΛ μιλήσαμε αρκετά για τις ευθύνες αυτού του ναυαγίου και για την περίοδο που το ακολούθησε, αλλά αυτή την ώρα επικεντρωνόμαστε στο στόχο της επίτευξης λύσης, ενόψει και της επικείμενης Διάσκεψης στη Γενεύη. Μιας λύσης στην οποία οι δύο ηγέτες είναι εφικτό να φτάσουν, υπό την προϋπόθεση ότι θα σεβαστούν αμφότεροι το κεκτημένο των μέχρι σήμερα διαπραγματεύσεων. Ειδικότερα, εάν και οι δύο ηγέτες συμφωνήσουν να συνεχίσουν στη βάση του πλαισίου Γκουτέρες και των συγκλίσεων που υπήρξαν μέχρι το Κραν Μοντανά, και επιδείξουν την απαιτούμενη βούληση για να διανύσουν το τελευταίο χιλιόμετρο του δρόμου που είχε απομείνει, τότε μπορούμε να φτάσουμε στην στρατηγική συναντίληψη, που θα μας φέρει ένα μονάχα βήμα πριν την επίτευξη συνολικής λύσης.

Εμείς για αυτό το στόχο θα αγωνιστούμε σε όλα τα επίπεδα χωρίς να κοιτάζουμε το όποιο πολιτικό κόστος. Θα αγωνιστούμε με τους συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριους, με τους οποίους μας ενώνουν κοινά συμφέροντα για την επανένωση της πατρίδας μας. Θα αγωνιστούμε με ολόκληρο τον κυπριακό λαό για να σπάσουμε το βαθύτερο ίσως αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε το Κυπριακό, το οποίο είναι ταυτόχρονα και το πιο επικίνδυνο και οριακό στην ιστορία του προβλήματος. Θα αγωνιστούμε στους δρόμους, στους χώρους εργασίας, στο κοινοβούλιο, σε όλα τα επίπεδα λήψης αποφάσεων για να επανέλθει το τρένο της επανένωσης στις ράγες του.

Σ’ αυτή τη σημαντική καμπή, κρίσιμο ρόλο θα διαδραματίσουν και οι επερχόμενες Βουλευτικές εκλογές. Στο βαθμό και όσο πιο δυνατό εξέλθει στις εκλογές το ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η εγγύηση για την αναγέννηση της ελπίδας και της προοπτικής για την επανένωση της πατρίδας μας.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Εμείς αντλούμε διδάγματα από την ιστορία και την ιδεολογία μας για να δημιουργήσουμε νέες βάσεις του κοινού αγώνα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Η επαναπροσέγγιση δεν είναι μια ευκαιριακή πολιτική για μας, αλλά τομέας πολιτικής δράσης γραμμένος στο DNA μας. Μια ιστορία που ξεκινά από τους κοινούς αγώνες Ε/κ και Τ/κ εργατών για ένα κομμάτι ψωμί στις δεκαετίες του 40 και 50, συνεχίζεται στον αγώνα κατά του σωβινισμού για τον οποίο θυσιάστηκαν ο Καβάζογλου κι ο Μισιαούλης, μέχρι και τους αγώνες μετά το 74 για να επουλώσουμε τις πληγές που άνοιξαν μεταξύ των δύο κοινοτήτων τα εγκλήματα των σωβινιστών της κάθε κοινότητας, η τούρκική εισβολή, η κατοχή και οι φορείς προώθησης του εθνικισμού και νεοφασισμού μέχρι και σήμερα.

Με αυτές τις παρακαταθήκες συνεχίζουμε τους σημερινούς μας αγώνες.

Ευελπιστούμε ότι σύντομα θα ανταμώσουμε τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας κι από κοντά με τους οποίους μας χωρίζουν τα μέτρα στις διελεύσεις στα οδοφράγματα, κυρίως από τ/κ πλευράς σε αυτή τη συγκυρία. Ασφαλώς το βλέμμα μας στρέφεται πιο πέρα, προσβλέποντας στη μέρα που δεν θα υπάρχουν ούτε οδοφράγματα, ούτε συρματοπλέγματα να μας χωρίζουν, στην νέα εποχή όπου το να ανταμώνουμε θα αποτελεί τη φυσιολογική μας  καθημερινότητα.