Ομιλία Γενικού Γραμματέα Κ.Ε. Στέφανου Στεφάνου στο Μνημόσυνο του Αθανάση Χριστοφόρου Γεωργίου και τ’ αποκαλυπτήρια της προτομής του αγνοούμενου Γιαννάκη Γεωργίου
Είναι ιστορίες ηρώων του τόπου μας που αποτυπώνουν με εμφαντικό τρόπο την τραγικότητα και τις συνέπειες του διπλού εγκλήματος που έγινε σε βάρος της Κύπρου. Μια τέτοια περίπτωση είναι η ιστορία των ανθρώπων, δύο αδέλφια, που τιμούμε σήμερα.
Του ήρωα Αθανάση Γεωργίου και του αγνοούμενου Γιαννάκη Γεωργίου. Ο Αθανάσης έπεσε υπερασπιζόμενος τη δημοκρατία και τη νομιμότητα κατά την εκδήλωση του φασιστικού πραξικοπήματος της χούντας των Αθηνών και της ΕΟΚΑ Β’. Ο Γιαννάκης έσπευσε να υπερασπιστεί την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου μετά την εκδήλωση της τουρκικής εισβολής και έκτοτε αγνοείται.
Βαρύς φόρος αίματος για την οικογένεια του Χριστόφορου και της Δήμητρας Γεωργίου, που ανέθρεψαν με βάσανα και στερήσεις δέκα παιδιά και έχασαν τους δύο λεβέντες τους τον τραγικό Ιούλιο του 1974.
Ο Αθανάσης, απόφοιτος της Αστυνομικής Ακαδημίας, είχε μετατεθεί το 1973 στην Προεδρική Φρουρά, αναλαμβάνοντας καθήκοντα περιφρούρησης στην Αρχιεπισκοπή. Ήταν τότε που η ΕΟΚΑ Β’, σε συνεργασία με τα εδώ όργανα της χούντας, είχε εντείνει τη δράση της υποσκάπτοντας το νόμιμο κράτος και απειλώντας τη ζωή του εκλεγμένου Προέδρου της Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’. Ο Αθανάσης βρισκόταν σε υπηρεσία το πρωινό της 15ης Ιουλίου όταν ξέσπασε το πραξικόπημα και υπερασπίστηκε την Αρχιεπισκοπή από την επιθετική μανία των πραξικοπηματιών. Ο Αθανάσης σκοτώθηκε στις σκληρές μάχες που έδωσαν οι αντιστασιακοί για να κρατήσουν ελεύθερη την Αρχιεπισκοπή. Είναι ο μοναδικός νεκρός των μαχών που έγιναν στην εκεί.
«Θέλω σε μισή ωρούλα να μου ετοιμάσεις τάφους για 75 νεκρούς…. Στο κοιμητήριο ήρθαν τέσσερα καμιόνια γεμάτα πτώματα. Είπα στον αξιωματικό να ταφούν ανά ίσο αριθμό σε κάθε τάφο που ανοίξαμε. Τότε άρχισε τις βρισιές «ρε βρωμόπαπα αυτοί εδώ είναι κομμουνιστές-σκυλιά, οι στρατιώτες θα ταφούν με τιμές εδώ. Οι μουσκικοί (δηλαδή οι οπαδοί του Μακαρίου) όλοι έξω μακριά».
Αυτή είναι η μαρτυρία του ιερέα του κοιμητηρίου Κωνσταντίνου και Ελένης, του Παπάτσεστου, τον οποίο ανάγκασαν οι πραξικοπηματίες να θάβει πρόχειρα νεκρούς των μαχών του πραξικοπήματος. Και επιτιθέμενους και αμυνόμενους. Η μαρτυρία του Παπάτσεστου είναι πολύ αποκαλυπτική για το πώς συμπεριφέρονταν οι πραξικοπηματίες ακόμα και στους νεκρούς. Ας διαβάσουν αυτή τη μαρτυρία όσοι επιμένουν να χαρακτηρίζουν το προδοτικό πραξικόπημα «εμφύλιο σπαραγμό» και την αντίσταση στις δολοφονικές πράξεις της ΕΟΚΑ Β’ «βία και αντιβία» εξισώνοντας την προδοσία με την υπεράσπιση της νομιμότητας. Τα υποστηρίζουν αυτά όλοι όσοι θέλουν να καλύψουν τις ενοχές της ακροδεξιάς κι ενός τμήματος της Δεξιάς για την τραγωδία που έζησε και ζει ακόμα η Κύπρος.
Είναι ο Παπάτσεστος που αναγκάστηκε τελικά να θάψει τον Αθανάση με τους υπόλοιπους νεκρούς ήρωες της Αντίστασης έξω από το κοιμητήριο σε ομαδικό τάφο. Είναι αυτός που έδωσε το μαύρο μαντάτο στους γονείς του Αθανάση που τον έψαχναν απεγνωσμένα. Θυμόταν ότι έθαψε ένα λεβέντη με ελιά στο μάγουλο και πού ακριβώς τον είχε θάψει.
Όταν ο Γιαννάκης, αδελφός του Αθανάση που υπηρετούσε στην Εθνική Φρουρά, έμαθε ότι ο αδελφός του σκοτώθηκε στο πραξικόπημα, έτρεξε να δει τους γονείς του. Μάταια τον παρακαλούσε όλη η οικογένεια να μην επιστρέψει στη μονάδα του. Επέστρεψε και μετά την εκδήλωση της εισβολής τηλεφώνησε στους γονείς του στις 11 Αυγούστου για να τους ενημερώσει ότι η μονάδα του θα μετακινηθεί στο Παλαίκυθρο. Τρεις μέρες αργότερα, στις 14 Αυγούστου, το τάγμα του κλήθηκε να αντιμετωπίσει την προέλαση του Αττίλα στον β’ γύρο της τουρκικής εισβολής. Από τότε κανένας δεν έλαβε νέο του. Ο Γιαννάκης χάθηκε μέσα στον ορυμαγδό των μαχών και από τότε αγνοείται. Με τον διπλό καημό για τους δύο λεβέντες τους έφυγαν από τη ζωή ο Χριστόφορος και η Δήμητρα.
Συμπατριώτισσες, συμπατριώτες,
Με το βάρος της δικαίωσης της θυσίας τους στεκόμαστε σήμερα εδώ εμείς, προσκυνητές της μνήμης και της τιμής στον ηρωισμό τους. Με συνείδηση του χρέους που έχουμε να τερματίσουμε την τουρκική κατοχή και να επανενώσουμε την πατρίδα και τον λαό μας, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την επίτευξη λύσης στο Κυπριακό.
Η επίτευξη λύσης δεν είναι μόνο εκπλήρωση χρέους έναντι των παιδιών της πατρίδας μας που θυσίασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, τη ζωή τους, για να αναπνέουμε όλοι εμείς αέρα δημοκρατίας και ελευθερίας έστω σε συνθήκες ημικατοχής. Η επίλυση του Κυπριακού αποτελεί και εκπλήρωση χρέους έναντι της νέας γενιάς του τόπου. Γιατί χωρίς λύση, οι κίνδυνοι για το μέλλον της πατρίδας μας είναι τεράστιοι, ειδικά στον κόσμο που ζούμε ο οποίος χαρακτηρίζεται από αστάθεια, συγκρούσεις, πολέμους, αιματοχυσία. Οι τελευταίες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή καθώς και στην Ουκρανία, έχουν για πολλοστή φορά αποδείξει ότι δεν υπάρχουν παγωμένες συγκρούσεις και διενέξεις. Έχουν ξανά αποδείξει ότι δεν γίνεται να αφήνονται προβλήματα σε εκκρεμότητα γιατί κάποια στιγμή μπορεί να αναφλεγούν.
Επομένως, η προσωρινότητα που ζούμε από το 1974, η οποία έχει βολέψει διάφορα κατεστημένα να κάνουν περιουσίες και να στήνουν καριέρες, ας μην μάς παρασύρει. Η προσωρινότητα δεν μπορεί να προσφέρει μόνιμη ασφάλεια και ειρήνη. Όσοι πιστεύουν ότι η προσωρινότητα της ντε φάκτο διαίρεσης ή ότι τα δύο κράτη είναι η λύση, ας κοιτάξουν τον Πενταδάκτυλο και το απεχθές μισοφέγγαρο της κατοχής πάνω του από τα ρετιρέ των πύργων τους ή από τις επαύλεις τους στις προνομιούχες περιοχές της Λεμεσού κι αλλού.
Ανεξαρτήτως των δυσκολιών που προκαλεί η αρνητικότητα και ενίοτε η προκλητικότητα της τουρκικής πλευράς, εμείς πρέπει να παραμείνουμε προσηλωμένοι στην προσπάθεια για λύση. Πρέπει να αναλάβουμε ουσιαστικές πρωτοβουλίες που να πείθουν το διεθνή παράγοντα ότι όντως διαθέτουμε ειλικρινή πολιτική βούληση για λύση. Πρωτοβουλίες που θα υποχρεώσουν την Τουρκία είτε να ανταποκριθεί στην ανάγκη για συνέχιση των διαπραγματεύσεων από το σημείο που διακόπηκαν είτε να φορτωθεί την ευθύνη για τη στασιμότητα και τα αδιέξοδα. Γιατί, από το 2017 η Τουρκία είναι αποενοχοποιημένη από την όποια ευθύνη κι αυτό το γεγονός το κεφαλαιοποιεί με την προώθηση της οριστικοποίησης της διχοτόμησης.
Το ΑΚΕΛ εδώ και καιρό έχει καταθέσει συγκεκριμένη πρόταση για το τι πρέπει να κάνουμε ως ελληνοκυπριακή πλευρά και εν γένει ως Κυπριακή Δημοκρατία. Στον Πρόεδρο εναπόκειται να ανταποκριθεί. Αυτός χειρίζεται το Κυπριακό, αυτός έχει και την ευθύνη για ό,τι προκύψει. Ειδικά, αν μας μείνει η διχοτόμηση και συνδεθεί το όνομά του με αυτή.
Συμπατριώτισσες, συμπατριώτες,
Το ΑΚΕΛ δεν πρόκειται ποτέ ν’ αποδεχθεί ότι αυτό που ζούμε είναι το τέλος του δρόμου. Δεν πρόκειται ποτέ να σηκώσουμε ψηλά τα χέρια και ν’ αποδεχθούμε η Κύπρος να παραδοθεί στην Τουρκία, πρώτα η μισή και έπειτα ολόκληρη. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε μέχρι την απελευθέρωση και την επανένωση του τόπου μας. Μέχρι τη μέρα που η Κύπρος θ’ ανασάνει ξανά ελεύθερη και οι επόμενες γενιές θα κτίζουν το μέλλον τους πάνω στα γερά θεμέλια της ειρήνης και της συνεργασίας.
Αυτό θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τους ήρωες του τόπου μας.
Αυτή θα είναι η καλύτερη τιμή στους αγώνες των αδελφών Αθανάση και Γιαννάκη Γεωργίου.
Αιωνία η μνήμη των ηρώων μας!
