Ομιλία του Γ.Γ. της ΚΕ του ΑΚΕΛ Στέφανου Στεφάνου, στο 20ο Συνέδριο της ΕΔΟΝ

 

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές,

Όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι στην πολιτική, συνήθως αποφεύγω να δίνω προσωπικό τόνο στις ομιλίες και τις παρεμβάσεις μου. Σήμερα όμως αισθάνομαι ότι αυτό είναι μονόδρομος.

Γιατί, αν από αυτό το βήμα δεν μιλήσω προσωπικά με οδηγό το συναίσθημα, τότε δεν θα είμαι ειλικρινής απέναντί σας.

Η ΕΔΟΝ για μένα ποτέ δεν ήταν μονάχα η οργάνωση νεολαίας στην οποία εντάχθηκα από τα πολύ νεανικά μου χρόνια. Η ΕΔΟΝ για μένα ήταν το δεύτερό μου σπίτι και η δεύτερή μου οικογένεια.

Είχα την τύχη και την τιμή να τη γνωρίσω σπιθαμή προς σπιθαμή. Από τη θέση του απλού μέλους, μέχρι και το αξίωμα του Γενικού Γραμματέα της Οργάνωσης.

Αυτός είναι ο λόγος που συναντώντας σας σήμερα, μπορώ να νιώσω τον παλμό, τον ενθουσιασμό και το πάθος για όλα αυτά που μας εμπνέουν.

Για όλα αυτά που συνεχίζουν να μας ενώνουν, παρά τα χρόνια που μας χωρίζουν. Για όλα αυτά που μας δένουν σαν μια γροθιά.

Η συγκίνηση είναι τέτοια που με πάει πολύ πίσω. Από τα μαθητικά μου χρόνια, όταν εντάχθηκα στις γραμμές της ΠΕΟΜ. Θα μπορούσα λοιπόν να ξεκινήσω από εκεί και να θυμηθώ τους αγώνες για την αναγνώριση του μαθητικού συνδικαλισμού σε μια εποχή που η πολιτεία κώφευε για τέτοιου είδους αιτήματα.

Θα μπορούσα να πω ακόμα περισσότερα για την περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων, όταν το μεγαλύτερο κομμάτι του κυπριακού φοιτητικού κινήματος βρισκόταν στο εξωτερικό και, ειδικά, στις χώρες του τότε υπαρκτού σοσιαλισμού. Αυτές οι χώρες με τις υποτροφίες που παραχωρούσαν έδωσαν διέξοδο σε χιλιάδες φτωχές και μικρομεσαίες οικογένειες οι οποίες δεν είχαν τα μέσα να σπουδάσουν τα παιδιά τους.

Βλέπετε τότε στην Κύπρο δεν υπήρχε δημόσιο πανεπιστήμιο κι ας μιλούμε για τη δεκαετία του ’80. Για την ίδρυσή του, καθοριστικό ρόλο είχε διαδραματίσει η Αριστερά ενώ ένα σημαντικό κομμάτι της Δεξιάς εναντιώθηκε. Αν είναι ποτέ δυνατόν κάποιος να είναι ενάντια στην ίδρυση Πανεπιστημίου!

Θα μπορούσα για ώρες να αναφερθώ στα συνέδρια της τότε ΠΟΦΝΕ. Τα παγκόσμια φεστιβάλ νεολαίας, τις αναρίθμητες εκδηλώσεις αλληλεγγύης για την Κύπρο, αλλά και τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης για άλλους αγωνιζόμενους λαούς.

Θα μπορούσα να αναφερθώ στις κοινές εκδηλώσεις με τους Τουρκοκυπρίους, όταν ακόμα η επικοινωνία μαζί τους ήταν εξαιρετικά δύσκολη κι όταν διάφοροι «υπερπατριώτες» μάς κατηγορούσαν ότι με την επαναπροσέγγιση δήθεν νομιμοποιούμε την τούρκικη κατοχή.

Θα μπορούσα να αναφερθώ στα παγκόσμια φεστιβάλ νεολαίας και φοιτητών καθώς και στα αντίστοιχα φεστιβάλ της ΕΔΟΝ.

Παρότι είναι μεγάλος ο πειρασμός να πάω πίσω στο παρελθόν δεν θα ενδώσω σ’ αυτόν. Αυτό που έχει περισσότερο αξία σήμερα είναι να αναδείξω το βασικό που, κατά την άποψή μου, μαθαίνει κάποιος ή κάποια από τη συμμετοχή στην ΕΔΟΝ.

Θα σας το πω με τα λόγια του μεγάλου Τσε Γκεβάρα:

«Είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκουμε το αδύνατο».

Αγωνιζόμαστε δηλαδή και διεκδικούμε το σήμερα, με το βλέμμα μας στραμμένο στο αύριο.

Το αύριο που εμείς οι Αριστεροί οραματιζόμαστε.

Το αύριο μιας κοινωνίας πιο δίκαιης που να έχει στο επίκεντρο την ευημερία των πολλών και όχι των κοινωνικά και οικονομικά προνομιούχων.

Αυτή η αντίληψη κυριαρχεί στην όλη παρουσία της ΕΔΟΝ και αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό της δράσης του ΑΚΕΛ: Με ρεαλισμό, να επιδιώκουμε το αδύνατο!

Ένα από τα πιο κρίσιμα ζητήματα στην πολιτική της Αριστεράς είναι η διαμόρφωση της διαλεκτικής σχέσης μεταξύ του οράματός της για σοσιαλισμό και της παρέμβασής της στις συνθήκες του υφιστάμενου συστήματος.

Η παγκόσμια εμπειρία αποδεικνύει ότι η Αριστερά μεγαλούργησε και βρέθηκε στο προσκήνιο της Ιστορίας, όταν πρωταγωνίστησε στην αντιμετώπιση των μεγάλων ζητημάτων της εποχής, χωρίς φυσικά να εγκαταλείπει τους απώτερους της στόχους. Έτσι καταφέρνει να κερδίζει συνειδήσεις για το  όραμά της, την ιδεολογία της, τα ιδανικά και τις αξίες της.

Μ’ αυτό τον τρόπο  αγωνίζεται και πολιτεύεται η κυπριακή Αριστερά στα ενενήντα-πέντε χρόνια ζωής της και γι’ αυτό μεγαλούργησε, γιγαντώθηκε, μαζικοποιήθηκε. Γι’ αυτό έγινε μεγάλη πολιτική δύναμη, σεβαστή απ’ όλους με πρωταγωνιστικό ρόλο και λόγο.

Το όραμά μας για μια ανθρώπινη και ποιοτικά ανώτερη κοινωνία ποτέ δεν αναχαίτισε τη δράση μας. Ποτέ δεν μας έκανε αδιάφορους για τα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός μας. Ποτέ δεν εγκλωβιστήκαμε στην αντίληψη ότι τα όσα αρνητικά γεννά ένα σύστημα στο οποίο εμείς δεν πιστεύουμε, δεν είναι δικό μας θέμα. Δεν ξοφλούμε με την προσέγγιση ότι «έτσι είναι ο καπιταλισμός, τα αδιέξοδα τα γεννά η ίδια του η φύση και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει».

Εμείς θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο και ανοίγουμε την προοπτική της αλλαγής στο σήμερα.

Στην ΕΔΟΝ λοιπόν μάθαμε να μην περιοριζόμαστε στις ερμηνείες.

Μάθαμε να είμαστε παρόντες στην πρώτη γραμμή των αγώνων για υπεράσπιση της πατρίδας μας, της κοινωνίας, των εργαζομένων, της νέας γενιάς.

Μάθαμε να βγαίνουμε μπροστά για ολοένα νέες κατακτήσεις.

Μάθαμε να μην μένουμε αδιάφοροι, αλλά να στεκόμαστε αλληλέγγυοι στις χώρες και τους λαούς που δυστυχούν, υποφέρουν, πεινούν και δίνουν αγώνα για επιβίωση.

Αυτό μάθαμε στην ΕΔΟΝ. Αυτό συνεχίζουμε να κάνουμε να κάνουμε στο ΑΚΕΛ και την Αριστερά.

Αυτό θα πρέπει να συνεχίσει η ΕΔΟΝ να μαθαίνει στους νέους και τις νέες μέσα από τη δράση της.

ΕΔΟΝίτες και ΕΔΟΝίτισσες,

Είμαι βέβαιος ότι πολλές φορές θα έχετε ακούσει εμάς τους παλαιότερους  να μιλάμε για τη δική μας εποχή συνοδεύοντας την αφήγησή μας με τη γνωστή ατάκα: «στον τζιαιρό μας εμείς κάναμε αυτό ή εκείνο».

Είναι πολύ γοητευτική και νοσταλγική η επιστροφή στο παρελθόν. Μην ξεχνάτε όμως ποτέ ότι, κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, τα δικά της διακυβεύματα, τις προτεραιότητές της, τις προκλήσεις και τα προβλήματά της. Η αποτελεσματική αντιμετώπιση των προκλήσεων δεν βρίσκεται στην αντιγραφή πρακτικών από διαφορετικές εποχές. Ο δογματισμός και ο εγκλωβισμός στο παρελθόν οδηγεί σε λάθος εκτιμήσεις, σε λάθος αποφάσεις και πολιτικές. Το παρελθόν πρέπει δημιουργικά να το προσεγγίζουμε μέσα από το πρίσμα των σύγχρονων δεδομένων και καταστάσεων.

Είναι γεγονός ότι εμείς οι παλαιότεροι ζήσαμε σε περιόδους που είχαν τέτοια χαρακτηριστικά γνωρίσματα, τα οποία έσπρωχναν στην πολιτικοποίηση, τη μαζική οργάνωση και κινητοποίηση της νέας γενιάς.

Με φόντο τις συνέπειες από το δίδυμο έγκλημα του πραξικοπήματος και της εισβολής και των όσων προηγήθηκαν, μαζικά διαδηλώναμε στους δρόμους, ασφυκτικά γεμίζαμε τους συλλόγους και τις αίθουσες εκδηλώσεων ζητώντας δικαιοσύνη και τιμωρία για τους ενόχους της κυπριακής τραγωδίας. Συνωστιζόμασταν στις μπουάτ με μια κιθάρα και ένα μπουζούκι για να τραγουδήσουμε Θεοδωράκη και Λοΐζο ενάντια στον φασισμό, τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στον εθνικισμό και σε κάθε τι που ευτέλιζε την κοινωνία και τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Όλα αυτά με φόντο τη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών στη δεκαετία του ’60 και ’70 ενάντια στους πυρηνικούς εξοπλισμούς, ενάντια στις χούντες, ενάντια στον βρώμικο πόλεμο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ.

Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όχι γιατί η κατάσταση βελτιώθηκε. Κάθε άλλο! Χειρότερη είναι. Οι ανισότητες διευρύνονται, ο πλούτος συνεχίζει να συσσωρεύεται στα χέρια λιγότερων και η φτώχεια να βασανίζει ολοένα και περισσότερους. Οι ληστρικοί πόλεμοι συνεχίζουν να μαίνονται και ο κόσμος να ξαναμοιράζεται από τους ισχυρούς του πλανήτη. Ο καπιταλισμός συνεχίζει με περισσότερη ένταση να καταστρέφει τις δύο πηγές του πλούτου: τον άνθρωπο και το περιβάλλον.

Οι εξουσιαστικές ελίτ όμως με τα σύγχρονα μέσα που διαθέτουν ακόμα πιο  αποτελεσματικά αμβλύνουν και εκτονώνουν τη λαϊκή αντίδραση χειραγωγώντας την κοινή γνώμη, προωθώντας την απογοήτευση, σπέρνοντας τη μοιρολατρία και καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις για το σύστημα.

Χρησιμοποιείται ο φόβος για αναστολή της λογικής. Ο λαϊκισμός για αντικατάσταση του ορθολογισμού. Η συνωμοσιολογία για κατάργηση της πολιτικής σκέψης.

Όλα αυτά κάνουν πιο δύσκολο τον εντοπισμό της ρίζας των προβλημάτων. Κάνουν τον ταξικό και πολιτικό αντίπαλο ακόμα πιο αόρατο. Ενισχύουν την απελπισία, την παθητικότητα και την αποχή από το πολιτικό γίγνεσθαι και τις εκλογές. Η αποχή, όμως, και η αλλοτρίωση δεν οδηγούν πουθενά αλλού παρά στην εμβάθυνση και την ενίσχυση της κατάστασης, η οποία είναι η πηγή της δυστυχίας και των προβλημάτων των σύγχρονων κοινωνιών.

Ζούμε στην εποχή μιας φοβερής αντίθεσης. Ενώ φαίνεται πως η δημοκρατία και η ελευθερία ενισχύονται από την ψηφιακή εποχή και την επανάσταση στις τεχνολογίες της επικοινωνίας, η κατασκευασμένη πληροφόρηση, η λογοκρισία και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης απειλούν όσο ποτέ άλλοτε τη δημοκρατία.

Η διαπλοκή ΜΜΕ, κατεστημένου και πολιτικής είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της εποχής μας η οποία έχει πάρει πολύ επικίνδυνες διαστάσεις. Είναι τόσο βαθιά η διαπλοκή, που καθορίζει αποτελέσματα εκλογών, νομιμοποιεί εγκληματικές και αντιλαϊκές πολιτικές, ελέγχοντας τη σκέψη, κατασκευάζοντας εικονικές πραγματικότητες και διαμορφώνοντας ανώδυνες για το σύστημα κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές. «Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς αφού υπάρχει η τηλεόραση», εύστοχα έγραψε κάποτε ο στοχαστής Ουμπέρτο Έκο, πριν μάλιστα σημειωθεί η έκρηξη στις τεχνολογίες επικοινωνίας. Σκεφτείτε σε ποιο βαθμό συμβαίνει αυτό σήμερα!

Το «όλοι είναι οι ίδιοι» και το «τίποτα δεν αλλάζει» είναι προσεγγίσεις που προκύπτουν από τη χειραγώγηση της σκέψης και τον έλεγχο της συμπεριφοράς των μαζών στις σύγχρονες κοινωνίες. Αυτές οι αντιλήψεις, που είναι πολύ δημοφιλείς και στον τόπο μας και ευρέως χρησιμοποιούνται από τους κυβερνώντες, κάνουν πιο δύσκολη τη δουλειά της Αριστεράς η οποία στηρίζεται στην ταξική προσέγγιση, στον ορθολογισμό, την πίστη σε εναλλακτικές επιλογές, τις δυνατότητες για αλλαγή, τη συλλογική διεκδίκηση και αγώνα.

Αυτού του τύπου οι κοινωνικές αντιλήψεις και συμπεριφορές είναι ιδιαίτερα έντονες στη νέα γενιά, η οποία είναι απογοητευμένη και θυμωμένη από την οικτρή πραγματικότητα που βιώνει. Το κατεστημένο όμως καταφέρνει να εκτονώνει την αντίδρασή της μέσω της καλλιέργειας της απαισιοδοξίας, της απογοήτευσης, του ατομικισμού, της απαξίωσης της πολιτικής, της αποχής από το πολιτικό γίγνεσθαι.

Αυτή είναι μια επιπρόσθετη δυσκολία που σήμερα αντιμετωπίζει η ΕΔΟΝ στην οργάνωση και την κινητοποίηση της νεολαίας. Εκεί που δεν υπάρχει πίστη σε αλλαγή, δύσκολα υπάρχει κίνητρο για δράση. Το αντιπάλεμα αυτής της κατάστασης είναι δύσκολο πλην όμως επιβεβλημένο.

Η μακρόχρονη εμπειρία της ΕΔΟΝ στην ανάπτυξη δράσης είναι πολύ χρήσιμη για την αντιμετώπιση αυτών των αρνητικών φαινομένων. Και όπως ήδη έχω αναφέρει, να μαθαίνουμε από το παρελθόν, αλλά να μην μένουμε δογματικά αγκιστρωμένοι σ’ αυτό. Να αξιοποιούμε δημιουργικά ότι είναι επίκαιρο και χρήσιμο. Να απορρίπτουμε όσα πλέον έχουν ξεπεραστεί από τη ζωή. Να αναζητούμε νέους τρόπους και μεθόδους δουλειάς που να ανταποκρίνονται στο σήμερα.

Αυτό που πρέπει να μας καθοδηγεί είναι πώς και πόσο αποτελεσματικά απευθυνόμαστε, συγκινούμε και κινητοποιούμε τη νέα γενιά. Όχι να επιμένουμε σε μορφές δουλειάς οι οποίες στο παρελθόν μπορεί να ήταν αποτελεσματικές αλλά πλέον έχουν εξαντλήσει τον ρόλο τους.

 

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές,

Όλοι μιλούν για την πρόοδο του τόπου και του λαού μας. Ο καθένας βάζει το δικό του περιεχόμενο στην έννοια της προόδου. Τι σημαίνει όμως πρόοδος και πώς μπορούμε να την καθορίσουμε; Κατά την άποψή μου, το πιο καθοριστικό κριτήριο για την πρόοδο είναι τα παιδιά μας να ζουν σε συνθήκες καλύτερες απ’ αυτές των γονιών τους.

Αναπόφευκτα τίθεται το ερώτημα: στη σημερινή κυπριακή πραγματικότητα, εσείς οι νέοι και οι νέες ζείτε καλύτερα από τους γονιούς σας; Υπάρχει προοπτική να βελτιωθούν τα πράγματα;

Η απάντηση στα δύο αυτά ερωτήματα είναι αρνητική. Ούτε ζείτε καλύτερα ούτε διαφαίνεται στον ορίζοντα η προοπτική να αλλάξει προς το καλύτερο η κατάσταση.

Η χώρα μας και η κοινωνία μας βρίσκονται ενώπιον σκληρών και επικίνδυνων αδιεξόδων τα οποία επιβάλλεται να αντιμετωπιστούν. Δυστυχώς, όμως, η κυβέρνηση του ΔΗΣΥ, η οποία για εννιά χρόνια κυβερνά τον τόπο, έχει αποδείξει ότι όχι μόνο είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδα, αλλά είναι η ίδια που προκαλεί τα περισσότερα. Η κυβέρνηση του ΔΗΣΥ είναι μέρος των προβλημάτων και δεν μπορεί να τα επιλύσει.

Η κατάσταση δεν πάει άλλο! Ο ΔΗΣΥ πρέπει να φύγει από την εξουσία. Και θα φύγει με τη δική μας δουλειά. Με τη δική μας σκληρή προσπάθεια!

Η διαπλοκή και η διαφθορά έχει απογειωθεί από τότε που ο ΔΗΣΥ έγινε κυβέρνηση. Το όνομα της Κύπρου διασύρεται διεθνώς κι έγινε συνώνυμο με πλυντήριο βρώμικου χρήματος και καταφύγιο απατεώνων. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι δημοσιογράφοι περιμένουν στη βροχή τον Ν. Αναστασιάδη για να τον ρωτήσουν για τα Pandora Papers. Αυτό στο εξωτερικό βέβαια, γιατί στην Κύπρο οι κυβερνώντες δεν στέκονται για ερωτήσεις. Προτιμούν τους μονόλογους και τη δημιουργία δικής τους ατζέντας ελέγχοντας τη μεγάλη πλειοψηφία των ΜΜΕ. Όποιος τολμά στην Κύπρο να ρωτήσει κάτι τον Πρόεδρο συνήθως τον παίρνει ο δαίμονας.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης του ΔΗΣΥ είναι κάτι που για πολλά χρόνια δεν υπήρχε μαζικά στην Κύπρο. Πρόκειται για την κοινωνική και οικονομική ανασφάλεια που αντιμετωπίζουν δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, και ειδικά πάρα πολλοί νέοι και νέες. Στον τόπο μας για πάρα πολύ κόσμο τίποτε δεν είναι βέβαιο, τίποτε δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο. Σε ένα βράδυ οι κυβερνώντες κούρεψαν τις καταθέσεις. Σε μια μέρα ξεπούλησαν τον Συνεργατισμό. Σε μια ψηφοφορία στη Βουλή αποφάσισαν ότι θα εκποιούνται οι κόποι μιας ζωής. Κατά τη διακυβέρνησή τους έριξαν το ένα τέταρτο του πληθυσμού στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Οι κυβερνώντες κομπάζουν για το χαμηλό ποσοστό ανεργίας. Δεν μας λένε όμως για τι είδους θέσεις εργασίας μιλάμε. Οι νέοι της Κύπρου, οι πλείστοι πτυχιούχοι, δουλεύουν για 700 και 800 ευρώ τον μήνα τη στιγμή που χρειάζονται άλλα τόσα για να ενοικιάσουν ένα δυάρι. Πολλές από τις θέσεις εργασίας είναι με ελάχιστα δικαιώματα και χωρίς προστασία. Η απόκτηση στέγης έγινε απομακρυσμένο όνειρο. Η δημιουργία οικογένειας μπαίνει κάτω από την αφόρητη πίεση μιας ανεπαρκούς κοινωνικής πολιτικής που δεν παρέχει τις αναγκαίες δομές και την απαραίτητη στήριξη.

Ασφαλώς, είναι κάποιοι πολύ πιο τυχεροί από τους υπόλοιπους. Υπάρχουν οι ημέτεροι των κυβερνώντων για τους οποίους ισχύουν άλλοι κανόνες. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν θέσεις τις δημιουργούν για να τους βολέψουν κάπου. Διόρισαν  κουμπάρους, φίλους και συμμαθητές στον Συνεργατισμό και σε άλλες θέσεις κλειδιά. Πήραν έμμισθους του ΔΗΣΥ στο Προεδρικό ως συνεργάτες και εν μια νυκτί τούς μετέτρεψαν σε δημόσιους υπαλλήλους. Διορίζουν αδελφότεκνες σε καίρια πόστα για να ελέγχουν τη βιομηχανία των χρυσών διαβατηρίων. Αν προσθέσουμε εδώ και το πρωτοφανές σκάνδαλο με τον Γιάννη Γιαννάκη των φτωχών μαθηματικών, τότε καταλαβαίνουμε ότι η αξιοκρατία έχει κατρακυλήσει στα τάρταρα. Στη διακυβέρνησή τους τα προσόντα αντικαταστάθηκαν με την ταυτότητα του ΔΗΣΥ. Έτσι είναι που διορίζουν τους άριστους των αρίστων.

Οι κυβερνώντες όμως δεν ανησυχούν. Αν κάποιο σκάνδαλο τους ξεφύγει και αποκαλυφθεί, η συνταγή είναι απλή. Κρύβονται και δεν απαντούν μέχρι να κοπάσει ο θόρυβος. Κι αν ο θόρυβος επιμένει, Κυβέρνηση και ΔΗΣΥ απλώς σκίζουν τη σελίδα και πάνε παρακάτω. Αυτό κάνουν με ό,τι δεν τους αρέσει, με ό,τι διαφωνούν. Σκίζουν σελίδες από βιβλία, διώκουν ανθρώπους για τις απόψεις τους. Αυτοί είναι! Όση χρυσόσκονη και αν τους ρίξουν οι αδρά πληρωμένοι σύμβουλοι, αυτοί είναι και δεν πρόκειται να αλλάξουν.

Μα η χειρότερη κληρονομιά που αφήνει το δεκαετές πέρασμά τους από τη διακυβέρνηση αυτού του τόπου είναι οι χειρισμοί τους στο Κυπριακό.

Το Κυπριακό βρίσκεται σε τέλμα. Και πολύ χειρότερα, η οριστική διχοτόμηση βρίσκεται επί θύραις. Η Τουρκία, αποενοχοποιημένη για το αδιέξοδο από τη διεθνή κοινότητα, καταστρατηγεί κάθε έννοια δικαίου και ξετσίπωτα παραβιάζει σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ. Εκμεταλλεύεται την άγονη παρέλευση του χρόνου προκαλώντας νέα κατοχικά τετελεσμένα στο έδαφος και τη θάλασσα. Κι όταν συνέβαιναν όλα αυτά, οι κυβερνώντες εξέφραζαν βεβαιότητα ότι πρόκειται για επικοινωνιακά κόλπα της κατοχικής δύναμης, καλλιεργούσαν ψευδαισθήσεις για δήθεν οχύρωση της ΑΟΖ από τις πολυμερείς συναντήσεις και για επιβολή κυρώσεων από την Ευρώπη που θα πονέσουν την Τουρκία.

Ενώπιον αυτού του επικίνδυνου σκηνικού, η κυβέρνηση του ΔΗΣΥ δεν ανησυχεί. Με τις αντιφατικές και λανθασμένες ενέργειές της δημιουργεί ζωτικό χώρο στην Τουρκία να προκαλεί και να παρανομεί χωρίς κανένα ουσιαστικό πολιτικό κόστος. Ο πρόεδρος και η κυβέρνηση του ΔΗΣΥ έχουν χάσει την αξιοπιστία τους διεθνώς και δεν πείθουν ότι έχουν την πολιτική βούληση για επίτευξη λύσης. Γι’ αυτό ο Γ.Γ. του ΟΗΕ και στην τελευταία του Έκθεση συνεχίζει να θεωρεί συνυπεύθυνη την πλευρά μας για το αδιέξοδο και το διαπραγματευτικό κενό. Και ακόμα χειρότερα, την ώρα που η Τουρκία θέτει θέμα για λύση δύο κρατών, ο Γ.Γ. του Διεθνούς Οργανισμού δεν αναφέρεται στη συμφωνημένη βάση λύσης της δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας.

Αντί όμως οι κυβερνώντες να ανησυχήσουν για το αρνητικό περιεχόμενο της Έκθεσης, το μόνο που βρήκαν να πουν είναι για τις ίσες αποστάσεις που τηρεί ο κ. Γκουτέρες. Ακόμα και σ’ αυτό δεν τολμούν οι κυβερνώντες να πουν την αλήθεια. Δεν είναι ίσες αποστάσεις που τηρεί ο κ. Γκουτέρες. Αποδίδει ίσες ευθύνες στις δύο πλευρές. Οι κυβερνώντες όμως προφανώς δεν ενδιαφέρονται για την κακή κατάσταση που έχουν φτάσει τα πράγματα. Το μόνο που για ακόμα μια φορά τους ενδιαφέρει είναι η επικοινωνιακή διαχείριση ελέγχοντας την πληροφόρηση στο εσωτερικό. Αδιαφορούν για τους κινδύνους που ελλοχεύουν, σιωπούν για τις αρνητικές συνέπειες.

Εμείς όμως που δεν βολευόμαστε με τη διχοτόμηση, εμείς που γνωρίζουμε πολύ καλά τους κινδύνους από τη μη λύση, δεν πρόκειται να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και να αφήσουμε τον χρόνο να παγιώνει την παράνομη παρουσία της κατοχικής Τουρκίας στην Κύπρο. Εμείς θέλουμε μόνιμη ασφάλεια και μόνιμη ειρήνη στην Κύπρο, ειδικά για εσάς τους νέους και τις νέες που αποτελείτε το μέλλον αυτού του τόπου. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για λύση που θα απελευθερώσει και θα επανενώσει τον τόπο και τον λαό στο πλαίσιο των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και της συμφωνημένης βάσης.

Φίλες και φίλοι,

Η αδιέξοδη κατάσταση στην  οποία βρίσκεται η χώρα και η κοινωνία μας γεννά την ανάγκη για αλλαγή. Πραγματική, ουσιαστική, προοδευτική αλλαγή.

Δεν είναι λογικό να αναμένει κάποιος από τον κ. Αβέρωφ Νεοφύτου που κυβερνά εννιά χρόνια ότι τώρα θα αναλάβει την προεδρία και θα μας σώσει, θα αλλάξει τα πράγματα. Ο τόπος χρειάζεται πραγματική αλλαγή βασισμένη σε ένα προοδευτικό, φιλολαϊκό πολιτικό πρόγραμμα. Για να γίνουν πράξη όσα προσδοκεί η νέα γενιά.

Για ποιοτική Δημόσια Υγεία και Παιδεία.

Για εργασία με δικαιώματα, αξιοπρέπεια και προοπτική.

Για κράτος που να μπορεί αποτελεσματικά να στηρίζει όσους έχουν ανάγκη.

Για Κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις.

Για Πολιτικές που να προστατεύουν το περιβάλλον. Να επενδύουν στην έρευνα, στην καινοτομία, στο μέλλον.

Με λίγα λόγια, η Κύπρος έχει ανάγκη από μια κυβέρνηση και έναν πρόεδρο που να δίνει στους ανθρώπους της προοπτική για το αύριο και όχι να εγκλωβίζει τις δημιουργικές της δυνάμεις σε κοινωνικά αδιέξοδα.

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές,

Πολλές φορές διερωτώμαι: πώς θα ήμουν αν δεν περνούσα τα νεανικά μου χρόνια στην ΕΔΟΝ;

Πώς θα είχα εξελιχθεί ως άνθρωπος αν δεν φοιτούσα στο μεγάλο ΕΔΟΝίτικο πανεπιστήμιο του αγώνα, της διεκδίκησης, της συλλογικότητας, του εθελοντισμού, της αυτομόρφωσης, της γνώσης;

Είμαι βέβαιος ότι την ίδια ερώτηση θέτουν στον εαυτό τους όσοι και όσες πέρασαν και διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα τους μέσα από την ΕΔΟΝ.

Αλήθεια, πόσες ανεπανάληπτες εμπειρίες ζήσαμε. Πόσους καινούριους κόσμους γνωρίσαμε. Πόσα όνειρα κάναμε και πόσους ορίζοντες ανοίξαμε. Πόσο πλάτυναν οι ορίζοντές μας ανακαλύπτοντας την παγκόσμια λογοτεχνία και ποίηση. Πόσο βάθυνε η σκέψη μας φιλοσοφώντας τον κόσμο, ερμηνεύοντας τον κόσμο, προσδοκώντας για τον κόσμο. Πόσο ομόρφυνε η ζωή μας κερδίζοντας γνώση που το σχολείο δυστυχώς δεν παρέχει ενώ θα έπρεπε να το κάνει.

Ένας ορίζοντας πλατύς η ΕΔΟΝ. Ένα μεγάλο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής του καθενός, που μάς έμαθε για τη ζωή, μάς έμαθε τη ζωή, μάς έμαθε να αγωνιζόμαστε για τη ζωή. Ένα μεγάλο πανεπιστήμιο κοινωνικής, ανθρωπιστικής, πολιτιστικής, πολιτικής μόρφωσης, διαπαιδαγώγησης και δράσης.

Εκεί που το άλφα και το ωμέγα είναι ο Άνθρωπος, το Μέλλον, το Αύριο.

Η ΕΔΟΝ ήταν και θα παραμείνει η φλέβα:

• Που δίνει χτύπο και ρυθμό στην καρδιά μας,
• Που δίνει χρώμα στα όνειρά μας,
• Που δίνει ορμή στους αγώνες μας.

Καλόν αέρα, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, στα όνειρά μας!

Καλή δύναμη στους αγώνες μας!

Μαζί συνεχίζουμε να τραβάμε μπροστά!

Για την Κύπρο μας!

Για τον κόσμο ολόκληρο!

Ζήτω η ΕΔΟΝ!

Ζήτω η νέα γενιά της Κύπρου!