Χαιρετισμός ΓΓ ΚΕ ΑΚΕΛ Στέφανου Στεφάνου Εγκαίνια Δικοινοτικής Εικαστικής Έκθεσης «Από τον Πόνο στην Ελπίδα»

 

Stelios Foundation, Λευκωσία

27/1/25

 

 

Αγαπητοί φίλοι/ες,

Σας καλωσορίζω στα εγκαίνια της δικοινοτικής εικαστικής έκθεσης «Από τον Πόνο στην Ελπίδα».

Έχουμε μόλις ολοκληρώσει μια χρονιά-ορόσημο των τραγικών επετείων της σύγχρονης ιστορίας του νησιού μας. Εξήντα χρόνια από το 1964. Πενήντα χρόνια από το 1974. Επέτειοι που ως επί το πλείστο αντικρίστηκαν για ακόμη μια φορά μονοδιάστατα και στις δύο πλευρές του συρματοπλέγματος. Χωρίς να αντικρίζεται ο ανθρώπινος πόνος της άλλης κοινότητας. Χωρίς να εντοπίζονται οι ευθύνες της πλευράς του καθενός για μια σειρά γεγονότων που οδήγησαν στο σημερινό απαράδεκτο διχοτομικό στάτους κβο. Χωρίς να εντοπίζονται επίσης τα αποκρουστικά εγκλήματα έναντι αθώων αμάχων κάθε πλευράς και όχι μόνο της πλευράς του καθενός. Εγκλήματα που είχαν αντίκτυπο στις ζωές των απλών ανθρώπων οι οποίοι έχασαν τους δικούς τους, τους τόπους τους και ο,τιδήποτε με το οποίο ήταν συναισθηματικά συνδεδεμένοι. Εγκλήματα που οδήγησαν ώστε οι Κύπριοι να χάσουν τη νιότη τους, την πορεία της ζωής τους, τον ίδιο τον εαυτό τους.

Για μας ο πόνος των ανθρώπων δεν διαχωρίζεται στη βάση της γλώσσας και της καταγωγής του καθενός. Ο πόνος είναι ανθρώπινος και τα εγκλήματα δεν είναι τίποτα άλλο πέραν από καταδικαστέα. Οι δολοφόνοι και κακοποιοί δεν μπορούν να βαφτίζονται ήρωες ή τρομοκράτες ανάλογα σε ποιο στρέφονταν τα εγκλήματά τους. Διότι οι εγκληματίες που έσπειραν τον πόνο, κακοποίησαν και βίασαν τα σώματα και τις ψυχές αθώων αμάχων δεν είναι παρά εγκληματίες άσχετα αν τις πράξεις τους τις βάφτισαν «εθνικό καθήκον» (που δεν ήταν), αντεκδίκηση ή «πράξεις εν βρασμώ ψυχής».

Μαζί με αυτά πρέπει να μιλήσουμε και για τα αφανή θύματα. Τις γυναίκες που κακοποιήθηκαν από σοβινιστές και μετά για δεύτερη φορά από την ίδια τους την κοινότητα η οποία τις στιγμάτισε και τις έβαλε στο περιθώριο. Τους αιχμάλωτους πολέμου και των συγκρούσεων, τους αμάχους, τους πρόσφυγες, τους εγκλωβισμένους, τα παιδιά του πολέμου που ωρίμασαν μέσα σε ένα καλοκαίρι.

Βεβαίως, δεν ήταν όλοι οι Κύπριοι που επέλεξαν τον δρόμο της σύγκρουσης. Είναι και οι αφανείς ήρωες που δεν τους τιμά επίσημα καμιά πλευρά. Είναι αυτοί που έσωσαν ζωές ατόμων από την άλλη κοινότητα. Είναι αυτοί που πρόταξαν την ειρηνική συνύπαρξη σε χαλεπούς καιρούς παρά το ότι τους βάφτιζαν και «προδότες» από πάνω.

Στους τελευταίους βέβαια ανήκει και ο δικός μας χώρος η Αριστερά που ήταν πάντα μέτωπο των κοινών αγώνων των δύο κοινοτήτων ενώ πρότασσε την ειρηνική συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων. Είναι ο χώρος που μέχρι σήμερα προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα για ειρήνη και ομοσπονδιακή λύση παρά το ζοφερό πολιτικό σκηνικό που μας περιβάλλει.

Μιλώντας για ελπίδα, αγγίζουμε το άλλο κομμάτι αυτής της έκθεσης. Η ελπίδα που επουλώνει πληγές του παρελθόντος και βοηθά τους ανθρώπους να πάνε πάρα κάτω. Που βοηθά τους Κυπρίους να κοιτάξουν μαζί κατάματα το παρελθόν όχι για να μείνουν εγκλωβισμένοι στο παρελθόν αλλά ούτε και για να διαγράψουν την ιστορία. Βλέπουν το παρελθόν για να κατανοήσουν τι πρέπει να αφήσουν πίσω και πάνω σε γερές βάσεις να κτίσουν ένα διαφορετικό μέλλον. Το μέλλον της ειρήνης, της ενσυναίσθησης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Γι’ αυτό το μέλλον γίνεται αυτή η εικαστική έκθεση που μέσα από τα έργα 12 συμπατριωτών μας, προσπαθεί να αποτυπώσει το παρελθόν αλλά και για να υποδείξει το διαδρομή που πρέπει να διανύσουμε για να μην επαναληφθεί η ιστορία που προκάλεσε αιματοχυσία, πόνο, οδύνη και σπαραγμό.

Να ευχαριστήσω τους συνδιοργανωτές μας που μαζί με το Γρ. Επαναπροσέγγισης του ΑΚΕΛ εργάστηκαν για την υλοποίηση αυτής της ιδιαίτερης έκθεσης. Το «Μαζί Μπορούμε» που είναι η μόνη δικοινοτική οργάνωση συγγενών αγνοουμένων και Θυμάτων Πολέμου με προσφορά στη διερεύνηση της τύχης των αγνοουμένων. Και βεβαίως την Κίνηση Πολιτισμού που διαχρονικά πρωτοστατεί στον πολιτισμό και τη δικοινοτική δράση.

Συγχαρητήρια στους καλλιτέχνες, τους καλλιτεχνικούς επιμελητές και τους εθελοντές για την πραγματοποίηση της της έκθεσης.