Ομιλία Γιώργου Τ. Γεωργίου, Μέλος Πολιτικού Γραφείου ΑΚΕΛ – στην εκδήλωση για την Επέτειο της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης
Τιμούμε την συμπλήρωση 105 χρόνων από την μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, την επανάσταση που έμελλε να αλλάξει το ρουν της ιστορίας.
Χιλιάδες άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας σ’ όλον τον κόσμο που δίνουν την μάχη στους τόπους δουλειάς, που προβληματίζονται και αναζητούν διέξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, τιμούν και γιορτάζουν το έπος που ενέπνευσε την εργατική τάξη και τους λαούς σ’ όλο τον κόσμο, που απέδειξε ότι ο καπιταλισμός, ούτε αιώνιος είναι, ούτε ανίκητος. Ότι μπορεί να οικοδομηθεί μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια κοινωνία κοινωνικής δικαιοσύνης
Εδώ και 105 χρόνια, ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε, η γραμμή χαράχτηκε!
Τιμάμε και εμπνεόμαστε από την πάλη των εκατομμυρίων εργατών και φτωχών αγροτών που απέδειξαν ότι μπορεί να ανατραπεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα και να ξεριζωθεί η προκαπιταλιστική καθυστέρηση.
Και ο Μεγάλος Οκτώβρης απέδειξε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος!
Ότι μπορούν οι λαοί να οικοδομήσουν μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η ανερχόμενη ιστορικά δύναμη, η εργατική τάξη, με το επαναστατικό κίνημά της, μπορεί να ηγηθεί της υπόθεσης της κοινωνικής προόδου, του περάσματος από τον παλιό τρόπο παραγωγής και οργάνωσης της κοινωνίας, τον
καπιταλιστικό, στο νέο, τον μοναδικά ελπιδοφόρο για την ανθρωπότητα, τον σοσιαλιστικό.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν ήταν ούτε ατύχημα της Ιστορίας, ούτε πραξικόπημα των μπολσεβίκων, όπως λένε και γράφουν οι αστοί, αλλά ούτε ανώριμη και πρώιμη επανάσταση, όπως λένε και γράφουν οι κάθε είδους αποστάτες, οπορτουνιστές – τυχοδιώκτες.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση υπήρξε το κορυφαίο κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ού αιώνα το οποίο σήμανε την έναρξη της εποχής στην οποία η εργατική τάξη γίνεται ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων και μπορεί να σπρώξει τον τροχό της Ιστορίας, παίρνοντας την εξουσία και οργανώνοντας τις νέες σοσιαλιστικές – κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής, αναμορφώνοντας όλη την κοινωνία.
“Το ατσάλι δένεται στο μεγάλο ψύχος και στη δυνατή φωτιά. Έτσι ατσαλώθηκε και η δική μας γενιά κι έμαθε να μην παραδίνεται”, έγραφε ο Οστρόφσκι.
Συντρόφισσες, σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,
Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Δεν ήταν μια παρόρμηση της στιγμής. Της απόφασης για την εξέγερση του Οκτώβρη είχε προηγηθεί προετοιμασία, η οποία στηρίχθηκε στα κοινωνικοοικονομικά και πολιτικά δεδομένα της εποχής. Ήταν γέννημα της όξυνσης των αντιθέσεων που βίωνε η ρωσική κοινωνία αλλά και ο κόσμος όλος.
Στα χρόνια πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση η ρωσική κοινωνία ασφυκτιούσε κάτω από την απολυταρχία του Τσαρισμού και τα φεουδαρχικά κατάλοιπα. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος όξυνε ακόμη περισσότερο τις αντιθέσεις και επιτάχυνε τις επαναστατικές διαδικασίες.
Η Ρωσία παρά την οικονομική ανάπτυξη παρουσίαζε σοβαρή καθυστέρηση σε όλους τους τομείς. Η παραγωγή κοινωνικοποιείτο ολοένα και περισσότερο, αλλά το αποτέλεσμα της το καρπώνονταν οι λίγοι. Παρέμεναν στη χώρα ισχυρά φεουδαρχικά κατάλοιπα, αφού μεγάλο ποσοστό της καλλιεργήσιμης γης ανήκε σε μια μικρή αριστοκρατία. Από την άλλη, ιδρύονταν πληθώρα βιομηχανιών και εργοστασίων και γεννιέται κι αναπτύσσεται γρήγορα ο μονοπωλιακός καπιταλισμός.
Η εξουσία άνηκε στους φεουδάρχες και το Τσάρο. Η αστική τάξη είχεν την οικονομική δύναμη, όχι όμως και την πολιτική εξουσία. Την ίδια στιγμή η εργατική τάξη πολλαπλασιάζεται και πολλά εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στα πολιτικά και οικονομικά κέντρα της χώρας. Ο λαός, εργαζόμενοι και ακτήμονες αγρότες, ήταν το μεγάλο θύμα. Υπέφεραν, ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας και πείνας και στερούνταν βασικών πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Από το καλοκαίρι του 1917 η εργατική τάξη και οι στρατευμένοι αγρότες, απογοητευμένοι από τα μικροαστικά κόμματα και εκτιμώντας τις θέσεις, τη συνέπεια, την αγωνιστικότητα αλλά και το όραμα των Μπολσεβίκων για ένα καινούργιο κόσμο, άρχισαν να στρέφονται μαζικά προς το Κόμμα του Λένιν. Μέχρι τον Οκτώβρη του 1917 το Μπολσεβίκικο Κόμμα κατέκτησε την πλειοψηφία στα Σοβιέτ. Το προλεταριάτο, η αληθινά επαναστατική τάξη, πέρασε από τη θεωρία στην πράξη. Το σύνθημα «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ!» κέρδισε την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και γρήγορα προσέλκυσε εκατομμύρια αγρότες και στρατιώτες. Η επίγνωση ότι μόνο ο σοσιαλισμός θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από τη βαθιά κρίση και να ανοίξει καινούργιες προοπτικές, έριξε στη μάχη της επανάστασης ολόκληρο το ρωσικό λαό.
Τα ξημερώματα της 24ης Οκτωβρίου (6 Νοεμβρίου με το παλιό ημερολόγιο) αρχίζει η ένοπλη εξέγερση. Η Κόκκινη Φρουρά αποτελούμενη από εργάτες και στρατιώτες καταλαμβάνει όλα τα επίκαιρα σημεία της πρωτεύουσας Πετρούπολης. Ως το βράδυ της επομένης μέρας, το μοναδικό σημείο που βρίσκεται εκτός του ελέγχου των επαναστατικών δυνάμεων είναι τα Χειμερινά Ανάκτορα, έδρα της προσωρινής αστικοτσιφλικάδικης κυβέρνησης. Η ένοπλη επανάσταση στην Πετρούπολη εξελίχθηκε σχεδόν αναίμακτα. Το καταδρομικό Αβρόρα με μια κανονιά δίδει το σύνθημα της επίθεσης κατά των Χειμερινών Ανακτόρων, τα οποία καταλαμβάνονται τα μεσάνυκτα της 25ης προς την 26η του Οκτώβρη.
Εν τω μεταξύ, το Δεύτερο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ διακηρύσσει ότι η εξουσία έχει περάσει εξ’ ολοκλήρου στα Σοβιέτ. Με πρόταση του Λένιν το Συνέδριο υιοθετεί το διάταγμα για την Ειρήνη, που τερματίζει την συμμετοχή της Ρωσίας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και προτείνει σε όλους τους εμπόλεμους μια δημοκρατική ειρήνη χωρίς αποζημιώσεις και προσαρτήσεις εδαφών. Με πρόταση του Λένιν υιοθετείται και το διάταγμα για τη Γη που εθνικοποιεί την γη των τσιφλικάδων και την παραχωρεί στους αγρότες.
Σχηματίζεται η πρώτη σοβιετική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Λένιν, στην οποία εκτός των Μπολσεβίκων μετέχουν και οι Αριστεροί Εσέροι. Το γεγονός αυτό κονιορτοποιεί τη διαστρέβλωση της αστικής προπαγάνδας ότι σοσιαλισμός εξ ορισμού τάχα σημαίνει μονοκομματικό σύστημα.
Την ίδια ώρα, η σοβιετική κυβέρνηση διακηρύσσει το δικαίωμα των λαών της Ρωσίας για αυτοδιάθεση.
Μέσα σε μια νύκτα, η σοσιαλιστική επανάσταση έκανε πράξη τα κεντρικά αιτήματα των λαϊκών μαζών για ειρήνη και ανακατανομή της γης και παραχώρησε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στους λαούς της Ρωσίας. Μέσα σε μια νύκτα η σοβιετική εξουσία έκανε όσα δεν μπόρεσε και δεν θέλησε να κάνει η προσωρινή αστικοτσιφλικάδικη κυβέρνηση. Το ζήτημα της ειρήνης, το ζήτημα της γης και το ζήτημα της αυτοδιάθεσης δεν ήταν ζητήματα σοσιαλιστικού χαρακτήρα. Έγιναν όμως το όχημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Κι αυτό είναι ακόμα ένα μεγάλο διαχρονικό δίδαγμα του λενινισμού. Το επαναστατικό κόμμα προχωρά μπροστά επιλύοντας τα ζητήματα που την δεδομένη στιγμή θέτει μπροστά του η ιστορική εξέλιξη, τα ζητήματα που απασχολούν και ταλανίζουν το λαό. Δεν προχωρά μόνο με οράματα και διακηρύξεις αλλά και με την πάλη για τα υπαρκτά προβλήματα του λαού.
Η Επανάσταση του Οκτώβρη ήταν και παραμένει η κορυφαία των επαναστάσεων γιατί τόλμησε το καινούριο. Έδειξε στους καταπιεσμένους ότι τη ζωή και την τύχη τους μόνο οι ίδιοι μπορούν να την αλλάξουν με τη δύναμη της τάξης τους, με την οργάνωση και τον αγώνα. Για πρώτη φορά η εργατική τάξη μπαίνει στο προσκήνιο της ιστορίας και βάζει στην πρώτη γραμμή τον αγώνα για κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο. Την οικοδόμηση μιας κοινωνίας όπου ο παραγόμενος πλούτος κατανέμεται δίκαια και ισότιμα, όπου τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα όπως η υγεία, η παιδεία, η στέγαση είναι κατοχυρωμένα για όλους, όπου δεν θα υπάρχουν διακρίσεις με βάσει τη φυλή ή το φύλο του κάθε ανθρώπου.
Από τις προοδευτικές τομές στη σοβιετική κοινωνία παραδειγματίστηκαν τα πολιτικά και συνδικαλιστικά κινήματα των καπιταλιστικών κρατών και πέτυχαν ουσιώδεις κατακτήσεις· το καθολικό δικαίωμα ψήφου, την αναγνώριση πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, το οκτάωρο, την εργατική νομοθεσία και τις κοινωνικές ασφαλίσεις.
Το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης λειτούργησε παρακινητικά για την εργατική τάξη, αλλά και ως φορέας στήριξης και διεθνιστικής αλληλεγγύης για τους λαούς που αγωνίζονταν ενάντια στην αποικιοκρατία, για ανεξαρτησία, λευτεριά και αυτοδιάθεση. Αυτή την στήριξη και αλληλεγγύη εισέπραξε και η Κύπρος, καθώς η Σοβιετική Ένωση και ολόκληρη η κοινότητα των σοσιαλιστικών κρατών υπήρξε σταθερή και συνεπής δίπλα στους αγώνες μας για βιώσιμη λύση στη βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και των αρχών του διεθνούς δίκαιου. Μια στήριξη η οποία συνεχίζεται και σήμερα από τη Ρωσική Ομοσπονδία. Μια στήριξη η οποία όμως, απειλείται, καθώς πολλά είναι τα προβλήματα και η ζημιά που προκαλεί η κυβέρνηση Αναστασιάδη με τις αντιφάσεις, το δογματισμό και τις αλλοπρόσαλλες προσεγγίσεις της στην εξωτερική πολιτική, η οποία όλο και περισσότερο υποδουλώνεται στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση έδωσε ώθηση στο διεθνές επαναστατικό κίνημα και αισιοδοξία στην πάλη των λαών όπου Γης, επιτάχυνε τις διαδικασίες ίδρυσης μιας σειράς κομμουνιστικών κομμάτων.
Το Κόμμα μας είναι κι αυτό καρπός της επαναστατικής φλόγας του Οκτώβρη.
Είμαστε περήφανοι για κάθε στιγμή της ηρωικής δράσης μας.
«(…) Η επανάσταση όμως είναι η μόνη μορφή “πολέμου” – κι αυτός είναι ένας αξιοπερίεργος νόμος της ιστορίας – στην οποία η τελική νίκη μπορεί να προετοιμαστεί μόνο με μια σειρά από “ήττες”. Tι μας δείχνει όλη η ιστορία του σοσιαλισμού και όλων των σύγχρονων επαναστάσεων; H πρώτη σπίθα ταξικής πάλης στην Ευρώπη, η εξέγερση των υφαντών μεταξιού στη Λυόν το 1831 κατέληξε σε βαριά ήττα; το κίνημα των Χαρτιστών στη Βρετανία κατέληξε σε ήττα, η εξέγερση του παρισινού προλεταριάτου τις μέρες του Ιουνίου του 1848 συνετρίβη και η Παρισινή Κομμούνα κατέληξε σε τρομερή ήττα.
Ολόκληρο το μονοπάτι του σοσιαλισμού – σε ότι αφορά την επαναστατική πάλη – είναι στρωμένο με συντριπτικές ήττες και μόνο. Κι όμως, την ίδια στιγμή, η ιστορία προελαύνει χωρίς δισταγμό, βήμα το βήμα προς την τελική νίκη! Που θα ήμασταν σήμερα χωρίς αυτές τις “ήττες“, από τις οποίες αντλούμε ιστορική πείρα, κατανόηση, δύναμη και ιδεαλισμό;
Σήμερα, στο πλαίσιο των αγώνων μας, την καθημερινή ταξική πάλη σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο, στέκουμε πάνω στα θεμέλια αυτών ακριβώς των ήττων, και δε θα μπορούσαμε χωρίς καμία από αυτές, γιατί η καθεμία συμβάλλει στη δικιά μας δύναμη και κατανόηση (…). Μέχρι στιγμής, οι επαναστάσεις δεν μας έχουν δώσει τίποτα παρά ήττες. Αυτές οι αναπόφευκτες ήττες μας δίνουν σωρεία εγγυήσεων για την τελική νίκη. Υπάρχει μοναχά ένας όρος.
Το ερώτημα του γιατί προέκυψε η κάθε ήττα πρέπει να απαντηθεί. Προέκυψε γιατί η μαχητική, ενεργητική έφοδος προς τα μπρος των μαζών συγκρούστηκε με το φραγμό ανώριμων ιστορικών συνθηκών, ή ήταν η αναποφαστικότητα, η αδράνεια και η εύθραυστη εσωτερική συγκρότηση που χαντάκωσε την ίδια την επαναστατική παρόρμηση; (…)» (Ρόζα Λούξεμπουργκ: «Η τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο» – μετάφραση Κώστας Αρβανίτης)
Εκατό πέντε χρόνια μετά, στο φόντο των εξελίξεων του ’90, το ερώτημα έρχεται και επανέρχεται: Ο,τι έγινε το 1917 ήταν, πράγματι, ένα βήμα μπροστά στην ιστορία της ανθρώπινης περιπέτειας;
Ναι! Η Οκτωβριανή Επανάσταση, τα προτάγματα της, το μήνυμά της, ο προσανατολισμός της, οι κοινωνικές δυνάμεις που έφερε στο προσκήνιο, το πολιτικό «μάθημα» που πρόσφερε για το τι σημαίνει στρατηγική και τακτική
της νίκης στον ταξικό πόλεμο υπέρ της εργατικής τάξης, ήταν και παραμένουν φάρος στο δύσκολο δρόμο του ανθρώπου να ξεφύγει από τη μοίρα του Σίσυφου.
Βεβαίως δεχόμαστε να εξετάσουμε και να συζητήσουμε κάθε άλλη σκέψη, προσέγγιση και απάντηση. Αρκεί αυτός που την εκφέρει να διαθέτει τα στοιχειώδη εχέγγυα ώστε να έχει νόημα να ασχοληθεί και να συζητήσει κανείς μαζί του. Και αυτού του είδους τα εχέγγυα προκύπτουν από τις απαντήσεις σε μερικά προκαταρτικά ερωτήματα, όπως:
- Είναι αλήθεια ή ψέματα πως ό,τι κέρδισαν οι λαοί στην Ευρώπη και στον κόσμο μετά το 1917, είχε την σφραγίδα της επιρροής που άσκησε στην πορεία των κοινωνιών η σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία;
- Είναι αλήθεια ή ψέματα πως ό,τι χάθηκε τις τελευταίες δεκαετίες κουβαλάει πάνω του τη σφραγίδα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη;
- Είναι αλήθεια ή ψέματα πως η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αντί της «ελευθερίας» που έταζαν οι κάθε λογής ανιστόρητοι του «Τέλους της Ιστορίας» συνοδεύτηκε από την ανελέητη επίθεση του υπαρκτού καπιταλισμού εναντίον κάθε πλευράς της ζωής όλων των λαών της υφηλίου;
- Είναι αλήθεια ή ψέματα ότι ο απαλλαγμένος από το «σιδηρούν παραπέτασμα» κόσμος είναι ένας κόσμος όπου δεν υπάρχει πια γωνιά του που να μην έχει καταστεί συνώνυμη της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας και της «δημοκρατίας» των λίγων, της οικονομικής εξαθλίωσης και της πιο στυγνής καταπίεσης, της αδυσώπητης εκμετάλλευσης και της φτώχειας, της ανεργίας και της ανελέητης για τους λαούς καπιταλιστικής κρίσης;
- Είναι αλήθεια ή ψέματα πως αντί του «τέλους των πολέμων» που θα έφερνε το τέλος του ψυχρού πολέμου και η ήττα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου εκείνο που είδαμε στις δεκαετίες που πέρασαν ήταν την μετατροπή του πολέμου σε μέθοδο μαζικής πλέον χρήσης και πρωτόγονης αγριότητας σε κάθε σχεδόν σημείο του πλανήτη, πρώτα και κύρια στη γειτονιά μας από τα Βαλκάνια και τη λεκάνη της Μεσογείου μέχρι τη Μέση Ανατολή και την ευρασιατική γεωστρατηγική σκακιέρα;
- Είναι αλήθεια ή ψέματα πως αντί της «εξομάλυνσης» και του «ορθολογισμού» στις διεθνείς σχέσεις εκείνο που είδαμε είναι συγκρούσεις επί συγκρούσεων και τη μετατροπή του ΟΗΕ σε πειθήνιο όργανο του ΝΑΤΟ;
- Είναι αλήθεια ή ψέματα πως αντί της «ευημερίας» εκείνο που είδαμε ήταν τους ξέφρενους ρυθμούς της επίθεσης ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, την αφαίρεση δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων, την εξώθηση στο περιθώριο, στην ανεργία, στη δυστυχία, στην ανασφάλεια δισεκατομμυρίων ανθρώπων;
Όσο σίγουρο είναι, λοιπόν, ότι το Τείχος έπεσε και μαζί του ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα, όσο σίγουρο είναι ότι όχι μόνο οι κομμουνιστές που δεν βολεύονται με τα τσιτάτα αυτοικανοποίησης άλλα και κάθε σοβαρός πολιτικός νους θα αναζητούν απαντήσεις στο «γιατί» έπεσε, άλλο τόσο σαφές είναι για την ανθρωπότητα πάνω σε ποιούς έπεσαν τα συντρίμμια του: Στα κεφάλια μας.
Δεν υπάρχει πιο αδιαμφισβήτητη αλήθεια από αυτή που βιώνουν τα δισεκατομμύρια του πλανήτη: Σήμερα, 105 χρόνια μετά, η ανθρωπότητα σέρνεται πολλά βήματα πίσω. Ο,τι κατάφεραν να αποσπάσουν οι λαοί μέσα στον αιώνα που πέρασε, η «σιδερένια φτέρνα» του καπιταλισμού το παίρνει πίσω. Με τόκο.
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα 105 χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, 32 σχεδόν χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες, επιμένουμε: Ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος.
Η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού, η δυνατότητα κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής πηγάζουν από την καπιταλιστική εξέλιξη που οδηγεί στη συγκεντρωμένη παραγωγή.
Η σύγχρονη καπιταλιστική ιδιοκτησία ακυρώνει τη δυνατότητα να ζήσουν όλοι οι εργαζόμενοι σε κοινωνικά οργανωμένες καλύτερες συνθήκες που να ανταποκρίνονται στις αυξανόμενες ανθρώπινες ανάγκες.
Εδώ μπορεί κανείς να βρει την απάντηση σε ένα σωρό ερωτήματα όπως:
– Γιατί δεν μπορούν να έχουν όλοι δουλειά, να ζουν χωρίς τον εφιάλτη της ανεργίας;
– Γιατί δεν μπορούν να εργάζονται λιγότερες ώρες απολαμβάνοντας καλύτερο επίπεδο ζωής;
– Γιατί τα παιδιά μας δεν μπορούν να απολαμβάνουν υψηλού επιπέδου αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία και όλοι μας Υγεία, Πρόνοια;
Συντρόφισσες, σύντροφοι
Φίλες και φίλοι,
Ο σοσιαλισμός του 20ού αιώνα απέδειξε την ανωτερότητά του απέναντι στον καπιταλισμό, τα τεράστια πλεονεκτήματα που παρέχει για την εργασία και τη ζωή των εργαζομένων.
H Σοβιετική Ένωση και το παγκόσμιο σοσιαλιστικό σύστημα αποτέλεσαν το μόνο πραγματικό αντίβαρο στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
O ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, κατά τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν καθοριστικός. Συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάλυση του αποικιοκρατικού συστήματος.
Τα σοσιαλιστικά κράτη έδωσαν ιστορικά παραδείγματα διεθνιστικής αλληλεγγύης σε λαούς που αγωνίζονταν ενάντια στην εκμετάλλευση, στην ξένη κατοχή και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Οι κατακτήσεις των εργαζομένων στα σοσιαλιστικά κράτη, για αρκετές δεκαετίες, ήταν σημείο αναφοράς και συνέβαλαν στην κατοχύρωση κατακτήσεων από το εργατικό και λαϊκό κίνημα των καπιταλιστικών κρατών.
Η κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής απελευθέρωσε τον άνθρωπο από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς, άνοιξε το δρόμο για την παραγωγή και την ανάπτυξη των επιστημών, με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Συντρόφισσες, σύντροφοι
Φίλες και φίλοι,
Το Κόμμα μας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου-ΑΚΕΛ είναι καρπός και της ακτινοβολίας της Οκτωβριανής Επανάστασης που φώτισε τις συνειδήσεις και τις καρδιές των εργατών της Κύπρου. Εμείς ως Κόμμα μαρξιστικό-λενινιστικό καθοδηγούμαστε από την κοσμοθεωρία «που αναπτύσσεται με την ασταμάτητη πρόοδο της γνώσης και την οικονομική και πολιτική εξέλιξη».
Το ΑΚΕΛ λαμβάνοντας έγκαιρα τα μηνύματα των καιρών επέλεξε τη διαλεκτική ανάλυση και την άντληση των διδαγμάτων εκείνων που μας βοηθούν να κρατάμε ζωντανό το όραμα για ένα καλύτερο αύριο, για κοινωνική δικαιοσύνη, για απελευθέρωση, για σοσιαλισμό. Αρνηθήκαμε να απορρίψουμε το σοσιαλισμό και να υποστείλουμε τα λάβαρα της ταξικής πάλης, όπως απαιτούσαν οι σειρήνες του συστήματος τότε. Αλλά την ίδια ώρα αρνηθήκαμε την ωραιοποίηση ή τη στασιμότητα. Ως εκ τούτου, προχωρήσαμε στη διαμόρφωση «της δικής μας αντίληψης για το Σοσιαλισμό», εκσυγχρονίζοντας και ανανεώνοντας τις δικές μας ιδεολογικές προσεγγίσεις. Με πάντα τον ίδιο γνώμονα και μέτρο: τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Το ΑΚΕΛ με αυτοκριτική, ανανέωση, δουλειά και συνεχή προσπάθεια για βελτίωση παραμένει ένα Κόμμα ταξικά και ιδεολογικά προσανατολισμένο. Πάντοτε στην πρώτη γραμμή των αγώνων υπέρ των εργαζομένων και των χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων. Ένα Κόμμα συνεπές με τις διαχρονικές του θέσεις και την πολιτική του για την Κύπρο, το λαό, τους εργαζόμενους, τους νέους, τους συνταξιούχους, τον άνθρωπο. Ένα Κόμμα ενωμένο και ισχυρό πολιτικά, οργανωτικά και ιδεολογικά. Ένα Κόμμα με δυνατή φωνή που διεκδικεί για όλους την ειρήνη, την πρόοδο και την ευημερία.
Ένα Κόμμα που έχει στρατηγική η οποία συνδέει τον αγώνα για το σήμερα με το όραμα για το αύριο. Που συνδέει τον αγώνα για τον άμεσο στρατηγικό μας στόχο, την απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας και του λαού μας, τις καθημερινές διεκδικήσεις για τα δικαιώματα των εργαζομένων, για προοδευτικές τομές στην κοινωνία και στο κράτος. Μαζί με το όραμα για το σοσιαλιστικό αύριο της πατρίδας μας, της Ευρώπης και του κόσμου. Αυτό υπηρετούμε εμείς. Την ιστορική εξέλιξη, την κοινωνική πρόοδο, το όραμα και την προοπτική ενός άλλου κόσμου, ποιοτικά ανώτερου.
Ο σοσιαλισμός είναι το αύριο, το νέο.
Ισχυροποιούμε το εργατικό κίνημα, δυναμώνουμε το Λαϊκό Κίνημα, ισχυροποιούμε το ΑΚΕΛ.
Όπως έγραφε και ο Μαγιακόφσκι:
“Εμείς, ο καθένας από εμάς, κρατάμε μέσα στη γροθιά μας τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος”.
Η εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων είναι μπροστά μας.
Η ορμητική είσοδος των εργαζόμενων λαϊκών δυνάμεων στην επαναστατική πάλη θα σαρώσει αργά ή γρήγορα την καπιταλιστική βαρβαρότητα, την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
Ο Οκτώβρης φωτίζει την πάλη των λαών, ο σοσιαλισμός είναι ανάγκη των καιρών».
