Ποιο άρθρο του μνημονίου περιορίζει τη δημοκρατία; της Μαρίας Πελεκάνου
«Η ειλικρίνεια αρχίζει πάντα εκεί που τελείωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς»[1].
Και παρόλο που στην Κύπρο οι τρόποι για να σωθούμε εξανεμίζονται ένας-ένας εδώ και ένα χρόνο, αφού από τις «δεσμεύσεις» καταλήγουμε σε αποδεσμεύσεις εκ μέρους της Κυβέρνησης, έστω και τώρα η ειλικρίνεια παραμένει στα ζητούμενα.
Με παράδειγμα την συζήτηση περί ιδιωτικοποιήσεων, ισχυρίζομαι ότι εκτός από τις πάγιες θέσεις του καθενός για το ζήτημα, που απλώς επιβεβαιώθηκαν˙ αποκαλύφθηκε και μια σειρά άλλων αντιλήψεων και επιλογών πολιτικής πρακτικής το ίδιο κρίσιμων και καίριων που δεν αφορούν το οικονομικό μέλλον της χώρας, αλλά αγγίζουν βασικά θέματα δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών. Ζητήματα που ακριβώς αναδεικνύουν τη συμπεριφορά της Κυβέρνησης και των Κομμάτων, που άμεσα ή έμμεσα την συναποτελούν, όταν πρόκειται να «ενώσουν δυνάμεις» όπως μας έλεγαν προεκλογικά. Και καταλήγει αυτή η «ένωση» να μην είναι τίποτα άλλο από την εφαρμογή του δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ενώ βέβαια έχει προηγηθεί η εφαρμογή του «δόγματος σοκ».
Και τι εννοώ; Τρόικα υπερ πάντων ο αγών. Εδώ καταλήγουν όλα τους τα επιχειρήματα, ξεχνώντας ότι και πριν την τρόικα υπήρχε κράτος, υπήρχαν θεσμοί. Με την τρόικα δεν δημιουργείς κράτος, αντίθετα σκοπός της είναι το λιγότερο.
Από τη μια ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ ισχυρίστηκε ότι το Κόμμα του πέτυχε να εντάξει στο νομοσχέδιο πρόνοιες για διασφάλιση των εργασιακών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των υπαλλήλων των ημικρατικών οργανισμών. Το επιχείρημα βρίθει ανακριβειών˙ θα αρκεστώ να ισχυριστώ πως οι διακοσμητικές αλλαγές στον νόμο ήταν η αφορμή που έψαχνε το ΔΗΚΟ για να ψηφίσει το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Ενώ ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ πρέπει να απαντήσει σε ακόμα κάτι: γιατί μόνος του ψήφισε τις ιδιωτικοποιήσεις, πριν ακόμα ενσωματωθούν οι αλλαγές που ήθελαν – αφού έτσι δεν διασφαλίζονταν οι εργαζόμενοι. Καταλήγουμε, λοιπόν, στο πρώτο σημείο: έψαχναν απλώς την αφορμή. Όσοι τόνοι μελανιού σπαταλούνται για τις αντιπολιτευτικές δηλώσεις στο Κυπριακό, τόσο οι αντιστάσεις χάνονται όταν πρόκειται για ζητήματα οικονομία.
Ο δε αρχηγός της δεξιάς παράταξης, κ. Νεοφύτου, ισχυρίστηκε ότι «η κυπριακή οικονομία βρίσκεται σε πορεία σταθερότητας, ανάκαμψης και γι’ αυτό τον λόγο δεν μπορούμε να κάνουμε πειράματα με άλλες πολιτικές επιλογές – μονόδρομος το μνημόνιο». Κατέληξε δε, με την υπερβολή ότι πολιτεύονται με πραγματισμό. Μάλλον ο πραγματισμός τους φτάνει ως εκεί που δεν έχουν το θάρρος να δουν τα ψηλά ποσοστά ανεργίας, το εκτοξευμένο πλέον δημόσιο χρέος, τον συρρικνωμένο κατά 50% τραπεζικό τομέα και τα υπό πώληση πλέον κρατικά περιουσιακά στοιχεία. Ανάκαμψη επί ερειπίων – αυτή είναι η ουσία.
Δυστυχώς, η ανειλικρίνεια θα συνεχιστεί και το αποδεικνύουν.
Χωρίς κανένα κοινωνικό διάλογο καταθέτουν νομοσχέδια που ξεπουλούν τον δημόσιο πλούτο. Άλλα που με την μεγαλύτερη ευκολία τροποποιούν το Σύνταγμα. Με άλλα περικόπτουν το κοινωνικό κράτος, αφού γι’ αυτούς η κοινωνική πολιτική είναι «λίπος».
Και επειδή θεωρούν ως Κυβέρνηση, δεδομένες τις ψήφους αυτών που κατά τ’ άλλα πλέον κατατάσσουν εαυτούς στην αντιπολίτευση, με την ίδια άνεση επικαλούνται περιορισμούς που επιβάλλουν οι δανειστές, ενώ την ίδια ώρα εκούσια περιορίζουν την δημοκρατία. Κανένα χρηματοδοτικό πρόγραμμα για την Κύπρο δεν θα κινδύνευε ένα γινόταν επαναδιαπραγμάτευση της πρόνοιας για ιδιωτικοποιήσεις. Μόνο η Κυβέρνηση περί άλλων τυρβάζει, η οποία στο τέλος της ημέρας από μόνη της παραγκωνίστηκε σε απλό διαμεσολαβητή της τρόικα στην Κύπρο.
Τέλος, είναι τραγικό να επιστρατεύονται άτομα που εκπροσωπούν θεσμούς και να αναλύουν αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου επιλεκτικά, ώστε να πείσουν για την τάχα νομιμότητα της πράξης να επαναφέρουν στην Βουλή ένα νομοσχέδιο που δεν περιείχε καμία ουσιαστική αλλαγή. Είναι υποχρεωμένοι να δέχονται τις αποφάσεις του Σώματος της Βουλής˙ έτσι ήταν υποχρεωμένοι να δεχτούν ότι στις 27/02/2014 έχασαν την ψηφοφορία για ιδιωτικοποιήσεις.
Με βεβαιότητα, οι συμπεριφορές αυτές θα συνεχίσουν, όσο υπάρχει το άλλοθι της τρόικα. Αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι η δική μας αντίληψη, η δική μας αντίδραση για να μην δεχόμαστε άκριτα τις όποιες κινδυνολογίες που έχουν ως αποτέλεσμα εμείς οι ίδιοι να περιορίζουμε την Δημοκρατία μας.
Μαρία Πελεκάνου
Γραμματέας Κοινοβουλευτικής Ομάδας ΑΚΕΛ
