Ομιλία Γενικού Γραμματέα Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, Άντρου Κυπριανού, στην εκδήλωση μνήμης και τιμής των Καβάζογλου και Μισιαούλη

Είμαστε όλοι εδώ για ακόμα μια χρονιά. Για να τιμήσουμε τους μεγαλομάρτυρες της αδελφοσύνης του λαού μας. Για να διατρανώσουμε τη θέληση μας να αγωνιστούμε για τα ιδανικά και τα οράματα τους, που είναι και δικά μας. Όλοι γνωρίζουμε πώς σκότωσαν τους Καβάζογλου και Μισιαούλη. Το ζήτημα είναι να καταλάβουμε όλοι και γιατί τους σκότωσαν.

Σε μια από τις πιο σκοτεινές στροφές της Κυπριακής Ιστορίας, τότε που ο σοβινισμός ήθελε να διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία, τότε που ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία άρπαζαν τα όπλα για να ρημάξουν το λαό μας, τότε που τα διχοτομικά ιμπεριαλιστικά σχέδια καταστρώνονταν το ένα μετά το άλλο, το Λαϊκό Κίνημα που πάλευε για την ανεξαρτησία της πατρίδας μας και την ομόνοια του λαού μας, ύψωνε κάθε μέρα ανάστημα. Οι Καβάζογλου και Μισιαούλης ήταν αφιερωμένοι σε αυτή την υπόθεση. Στην πάλη για να παραμείνει ο λαός μας, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι, ενωμένοι. Για να αντιπαλέψουν το μίσος και το φανατισμό. Να ορθώσουν τείχος αντίστασης στον εθνικισμό και να δυναμώσουν τον κοινό αγώνα των δύο κοινοτήτων για τη σωτηρία της κοινής τους πατρίδας.

Ο Ντερβίς Αλή Καβάζογλου, μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ και ο σύντροφος και συναγωνιστής του Κώστας Μισιαούλης, στέλεχος της ΠΕΟ και μέλος της Επαρχιακής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Λευκωσίας, έγιναν με τη θυσία τους σύμβολα αυτού του αγώνα. Οι τρομοκράτες φονιάδες της φασιστικής ΤΜΤ τους έστησαν καρτέρι σε μια στροφή του δρόμου Λευκωσίας – Λάρνακας και τους δολοφόνησαν με τον πιο άγριο τρόπο. Οι δύο συντρόφοι μας σκοτώθηκαν, όμως δεν πέθαναν ποτέ! Η τελευταία αιματοβαμμένη αγκαλιά τους έγινε λάβαρο του αγώνα του λαού μας που μέχρι σήμερα υψώνεται και βροντοφωνάζει «μια πατρίδα-ένας λαός».

Τότε χρειαζόταν τόλμη να είσαι ένας Καβάζογλου. Χρειαζόταν τόλμη να είσαι ένας Μισιαούλης. Χρειαζόταν πίστη. Ήθος ανυποχώρητο. Αφοσίωση στην πάλη του λαού μας. Παρά τις συνεχείς προειδοποιήσεις οι δύο σύντροφοι μας αψήφησαν τον κίνδυνο∙ αψήφησαν το θάνατο. Το ίδιο και οι δολοφόνοι τους αψήφησαν τη μεγάλη αλήθεια: τους σκότωσαν επειδή τους φοβούνταν. Όπως το είχε προβλέψει και ο ποιητής, οι φασίστες φοβούνταν τα λόγια που θα έλεγαν οι Κύπριοι μαζί, ενωμένοι. Τότε τους φοβούνταν και τους σκότωσαν. Σήμερα, νεκρούς τους φοβούνται περισσότερο. Γιατί έκαναν τη δολοφονία τους θυσία, που εμπνέει το λαό μας.

Σήμερα, πενήντα ολόκληρα χρόνια μετά τη δολοφονία του Μισιαούλη και του Καβάζογλου χρειάζεται, δυστυχώς ακόμα, τόλμη να μιλήσει κάποιος για το νόημα της θυσίας τους, για το ιστορικό πλαίσιο της δολοφονίας τους. Για τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα την ακολούθησαν. Για το πώς μπορούμε να κλείσουμε πίσω μας μια για πάντα αυτά τα σκοτεινά χρόνια της αντιπαράθεσης.  Χρειάζεται τόλμη να μιλήσει κανείς για τους ομαδικούς τάφους που κρύβει το χώμα της πατρίδας μας, γεμάτους με οστά ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, άγρια δολοφονημένων από τους εξτρεμιστές των δύο κοινοτήτων. Χρειάζεται τόλμη να φωνάξει κάποιος πως και στις δύο κοινότητες οι θύτες έφεραν την ίδια ιδεολογική ταυτότητα. Χρειάζεται τόλμη να οραματιστεί και να μιλήσει κάποιος για το πώς το χθες, το γεμάτο εγκλήματα, μπορεί να γίνει το αύριο, το γεμάτο ελπίδα γι΄αυτόν τον τόπο. Χρειάζεται θάρρος και πίστη να αντέξει την επίθεση, τις αντιδράσεις όσων τα συμφέροντα τους είναι άλλα από το να γνωρίζει ο λαός μας την ιστορία του.

Το ΑΚΕΛ τόλμησε. Τόλμησε να μιλήσει για τις πληγές. Για τα άνομα και ανομολόγητα εγκλήματα. Για τις δολοφονίες. Για την προδοσία. Το ΑΚΕΛ τόλμησε να χτίσει πάνω στα ερείπια του 1974 την προοπτική. Πρωτοστάτησε στη γέννηση και στην πορεία του κινήματος της επαναπροσέγγισης του λαού μας.  Λοιδορήθηκε, χλευάστηκε και πολεμήθηκε για όλα αυτά. Όμως δεν υποχώρησε. Αντίθετα, δυνάμωνε ολοένα και πιο πολύ τη φωνή του. Ως το Κόμμα όλων των Κυπρίων. Το Κόμμα όλων των εργαζομένων. Το Κόμμα που μιλά για δύο κοινότητες πολιτικά ισότιμες. Για Κύπρο ολόκληρη που να ανήκει στο λαό της και όχι Κύπρο μισή για να είναι ελληνική.

Αυτό το όραμα το ΑΚΕΛ όχι μόνο το πιστεύει, αλλά το διεκδικεί! Με τη διαχρονική πολιτική του στο Κυπριακό. Αυτό το όραμα έγινε πράξη επί διακυβέρνησης Χριστόφια με τις προτάσεις που κατατέθηκαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Προτάσεις που καταργούν την εθνοτική αντιπαράθεση, καταλύουν τους φραγμούς που μας ήθελαν να ζούμε πλάι-πλάι και μιλούν για την Κύπρο του αύριο όπου ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι θα ζουν μαζί. Μήπως αυτή δεν είναι η ουσία της σύγκλισης Χριστόφια- Ταλάτ για εκ περιτροπής Προεδρία με διασταυρούμενη και σταθμισμένη ψήφο; Για δεκαετίες ολόκληρες το πλαίσιο που δίχαζε το λαό μας βασιζόταν στην αντίληψη πως στην Κύπρο υπάρχουν δύο ξεχωριστά σύνολα. Αυτή την αντίληψη θέλησε να καταργήσει η συγκεκριμένη πρόταση. Γκρεμίζοντας τα διαχωριστικά τείχη στη βάση της εθνοτικής καταγωγής. Μεταφέροντας την αντιπαράθεση από το εθνικό επίπεδο, στο πολιτικό και ταξικό. Αυτή την πρόταση και άλλες που έχουν στην καρδιά τους την πεποίθηση ότι η επανενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία είναι και πρέπει να παραμείνει το κοινό σπίτι ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, το ΑΚΕΛ τόλμησε να την προτάξει και να την υποστηρίξει.  Παρόλη την επίθεση και την πολεμική που δέχθηκε. Σήκωσε όλο το πολιτικό βάρος και άντεξε όλο το πολιτικό κόστος γιατί γνώριζε πως αυτές οι προτάσεις στο σύνολο τους είναι ρεαλιστικές, λειτουργικές και συνενωτικές.

Είναι γι΄αυτό που εξακολουθούμε να καλούμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων από τις συγκλίσεις Χριστόφια- Ταλάτ. Διατηρώντας το δικαίωμα να διαπραγματευτεί περαιτέρω σημεία τα οποία ίσως να κρίνει ότι χρειάζονται επανεξέταση. Άλλο όμως αυτό και άλλο να κατεδαφιστεί ό, τι χτίστηκε με κόπο για να διασφαλιστεί ότι η λύση που θα επιτευχθεί θα είναι δίκαιη, λειτουργική και βιώσιμη.

Μιλώντας για λύση, σίγουρα δεν εννοούμε την όποια λύση. Αυτό για το ΑΚΕΛ δεν είναι ούτε πρόφαση, ούτε πρόσχημα. Είμαστε ξεκάθαροι. Για το ΑΚΕΛ η λύση του κυπριακού είναι ο πρώτιστος και αμετάθετος του στόχος. Είναι ο μόνος τρόπος ο λαός μας, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι, να ζήσουν δίχως να απειλείται η επιβίωση τους, στον τόπο που γεννήθηκαν. Είναι ο μόνος τρόπος να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης, ευημερίας και προόδου. Αυτά σίγουρα δεν μπορεί να τα διασφαλίσει η όποια λύση, αλλά μόνο λύση που θα τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό. Που θα αποκαθιστά την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ενότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Λύση βασισμένη στα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου, στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Λύση που να αποστρατιωτικοποιεί την Κύπρο και θα αποκλείει τα όποια δικαιώματα επέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας από ξένες δυνάμεις. Λύση που θα επανενώνει το έδαφος, το λαό, τους θεσμούς και την οικονομία στο πλαίσιο δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως αυτή περιγράφεται στα κείμενα των Ηνωμένων Εθνών. Μια λύση με τέτοια χαρακτηριστικά θα πρέπει να τεθεί ενώπιον του κυπριακού λαού, αφού πρώτα συμφωνηθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Είναι σημαντικό να τα τονίζουμε όλα αυτά, ξανά και ξανά ενόψει της επανέναρξης των συνομιλιών. Εξίσου σημαντικό είναι να διασφαλιστεί ότι ο Πρόεδρος δε θα πάει σε συνομιλίες είτε υποκύπτοντας σε απειλές, είτε υποχωρώντας από κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο διάλογος μπορεί να επαναρχίσει μόνο κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις.    Ταυτόχρονα είναι σημαντικό με την επανέναρξη των συνομιλιών, οι χειρισμοί του Προέδρου να έχουν ως βάση τους τις διαχρονικές αρχές και θέσεις μας, καθώς και τις αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου. Αν ο Πρόεδρος λειτουργήσει με συνέπεια σε αρχές, συλλογικότητα, αποφασιστικότητα και σοβαρότητα, το ΑΚΕΛ θα στηρίξει τη διαδικασία και θα επιδιώξει να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση των προσπαθειών για λύση του Κυπριακού.

Η θυσία του Καβάζογλου και του Μισιαούλη, τόσα χρόνια μετά, παραμένει αδικαίωτη. Όσο ο χρόνος δικαιώνει το μήνυμα της, τόσο όσοι επιθυμούν ή προτιμούν τη διχοτόμηση του τόπου μας, θέλουν να θάψουν όσα ενώνουν το λαό μας. Είτε φανερά, είτε συγκαλυμμένα. Είτε μιλώντας για λύση δύο κρατών, την οποία συνοδεύουν με σχετικές θεωρίες περί «δύο κοινοτήτων που δε γνωρίζονται και δε συνεννοούνται μεταξύ τους», είτε υποδεικνύοντας πως «σαράντα χρόνια δεν πετύχαμε ομοσπονδιακή λύση γιατί δε μπορούμε να την πετύχουμε, άρα ας μείνουμε έτσι». Ακόμα όμως και εκείνοι που λένε «ας αναζητήσουμε μια άλλη λύση», επί της ουσίας δεν έχουν άλλη πρόταση. Έτσι η συζήτηση οδηγείται μοιραία στη μη λύση, ως λύση. Συνταγή που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στη διχοτόμηση. Υπάρχουν επίσης και οι θεωρίες για «επιστροφή στο ενιαίο κράτος», τις οποίες θα μπορούσε κάποιος να συζητήσει μόνο αν εγκαταλείψει τη σοβαρότητα του.

Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι είμαστε παιδιά της ίδιας πατρίδας. Στην κοινή μας ιστορία, στους κοινούς μας αγώνες, στο κοινό μας μέλλον, μόνο αυτή η αλήθεια υπάρχει. Και αυτή διεκδικούμε να κάνουμε πράξη με την επανένωση του τόπου μας. Δίχως εξαρτήσεις, δίχως επεμβάσεις, δίχως κηδεμόνες και δίχως μητέρες πατρίδες.

Ασκείται έντονη κριτική στο ΑΚΕΛ γιατί στηλίτευσε τη στάση της κυπριακής κυβέρνησης, έναντι της ελληνικής στο Eurogroup.

Ο κ. Χάρης Γεωργιάδης λέει σήμερα, επειδή έτσι τον εξυπηρετεί, ότι με την Ελλάδα μάς ενώνουν απλώς κοινοί πολιτιστικοί δεσμοί. Δεν είναι όμως βέβαιο πόσο το πιστεύει, όταν ο Πρόεδρος της κυβέρνησης του και τέως Πρόεδρος του κόμματος του, ξεκινά διαγγέλματα ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Πρόεδρος όλων των Κυπρίων, με την προσφώνηση «ελληνίδες και έλληνες». Δεν είναι βέβαιο πόσο ο ίδιος το πιστεύει, όταν ο πολιτικός χώρος ο οποίος τον γέννησε και τον ανάθρεψε, σκέπαζε τα πάντα με το πέπλο της έξαλλης εθνικοφροσύνης, μιλώντας για «εθνικό κέντρο», «μητροπολιτικό ελληνισμό» και «ανθελληνικό ΑΚΕΛ». Αυτό το παράδοξο είναι που κλήθηκε να εξηγήσει η κυπριακή κυβέρνηση: την εθνικοφροσύνη με την οποία εμφανίζεται στην Κύπρο σε αντιδιαστολή με τη θέση απέναντι στην Ελλάδα την οποία διάλεξε να πάρει, όταν βρέθηκε στο Eurogroup.

Εμείς λέμε πως ως ελληνοκύπριοι είμαστε περήφανοι για την καταγωγή μας. Το ίδιο υπερήφανοι για την καταγωγή τους δικαιούνται να είναι και οι τουρκοκύπριοι. Όμως οι δύο κοινότητες είμαστε συμπατριώτες, πολίτες της ανεξάρτητης και κυρίαρχης Κυπριακής Δημοκρατίας και πρέπει να είμαστε εξίσου περήφανοι γι΄αυτό. Στηρίζουμε την ελληνική κυβέρνηση γιατί διεκδικεί για το λαό της. Αυτό αναμένουμε να πράξει και η δική μας.

Η ιστορία της Ελλάδας και της Κύπρου είναι γεμάτη από αναφορές και παραδείγματα ελλήνων και κυπρίων που προτίμησαν τους ισχυρούς από την πατρίδα τους. Μήπως την περίοδο πριν από το 1821 δεν υπήρχαν στην Ελλάδα οι προύχοντες και οι κοτζαμπάσηδες που μάζευαν τα χαράτσια και αποκαλούσαν «τρελούς» και «άφρονες» αυτούς που ήθελαν να επαναστατήσουν ενάντια στο Σουλτάνο; Μήπως στην Κύπρο δεν υπήρχαν εκείνες οι κραταιές οικογένειες ελληνοκυπρίων που πλούτιζαν εξαιτίας της συνεργασίας τους με τους αποικιοκράτες και γι΄αυτό ανέλαβαν σκοτεινό ρόλο στον αγώνα του λαού μας για ελευθερία και ανεξαρτησία; Ήταν άραγε τυχαίο το γεγονός ότι τότε ο Κυβερνήτης της Κύπρου ένιωθε ότι οι κομμουνιστές ήταν «η μόνη παραφωνία» στη διακυβέρνηση που είχε καταφέρει να επιβάλει; Αυτό είναι το θέμα. Τότε υπήρχαν έλληνες που επέλεξαν να εξυπηρετήσουν το Σουλτάνο αντί την απελευθέρωση της πατρίδας τους. Τότε υπήρχαν Κύπριοι που επέλεξαν να παραμείνουν υποταγμένοι στους αποικιοκράτες παρά να παλέψουν για την ελευθερία. Σήμερα υπάρχουν αυτοί που προτιμούν να υποτάσσουν τα πάντα στο θέλημα και στα συμφέροντα της Τρόικα. Αυτοί που δε θέλουν, γι΄αυτό και δεν τολμούν να διαλέξουν άλλο δρόμο. Ή που είναι πλήρως ταυτισμένοι με τις θέσεις των κυρίαρχων κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δε θέλουν με τίποτα να διαταράξουν την «τάξη» και την «ηρεμία».

Για το ΑΚΕΛ οι καλύτεροι σύμμαχοι, οι σύντροφοι και οι αδελφοί μας, είναι όλοι οι λαοί που ξεσηκώνονται. Που αγωνίζονται, παλεύουν και διεκδικούν καλύτερο αύριο. Για το ΑΚΕΛ οι καλύτεροι σύμμαχοι είναι οι συμπατριώτες μας που παλεύουν για τη δικαίωση του τόπου μας, για την επανένωση και την ειρήνη. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι που ενώνουν τα χέρια πάνω από τα συρματοπλέγματα γιατί γνωρίζουν ότι μόνο μαζί, ενωμένοι έχουν μέλλον. Σε αυτούς προσβλέπουμε. Μαζί με αυτούς αγωνιζόμαστε και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι την τελική δικαίωση της Κύπρου. Μέχρι τη μέρα που θα επανενώσουμε τον τόπο μας και οι φωτογραφίες από τους κοινούς ταξικούς αγώνες που δίναμε μαζί, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι, θα ζωντανέψουν ξανά θα γίνουν ο δρόμος για το κοινό, ευτυχισμένο μέλλον μας!

Ζήτω η Κύπρος!

Yasasin Kibris!