Ομιλία ΓΓ ΚΕ ΑΚΕΛ , στην εκδήλωση του Παγκύπριου Συνδέσμου Δημοκρατικών Αντιστασιακών Λεμεσού και της Παγκύπριας Οργάνωσης Συγγενών Πεσόντων Αντιστασιακών
14 Ιουλίου 2014
Συμπληρώνονται φέτος 40 χρόνια από το προδοτικό πραξικόπημα και τη βάρβαρη τουρκική εισβολή. Αυτή η θλιβερή επέτειος μας φέρνει στο συναπάντημα μνήμης και τιμής που οργανώνουν οι Δημοκρατικοί Αντιστασιακοί της Κύπρου.
Μαζευτήκαμε εδώ για να τιμήσουμε αυτούς που έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους στην υπεράσπιση της Δημοκρατίας από τις επιβουλές της Χούντας και τον εοκαβήτικο φασισμό. Σε αυτούς που αντιστάθηκαν στο Προεδρικό, στην Αρχιεπισκοπή, στο Αρχηγείο της Αστυνομίας, στο Καϊμακλί. Στους αστυνομικούς σταθμούς, στο «Εφτάπατο» και στο Γ’ Γυμνάσιο εδώ στη Λεμεσό. Στον αστυνομικό σταθμό της Λάρνακας και στην ενέδρα των πραξικοπηματιών στο Κολόσσι. Στην Πάφο από όπου ο Μακάριος διέψευσε το ελεγχόμενο από τη Χούντα ΡΙΚ ότι ήταν νεκρός καλώντας το λαό σε αντίσταση. Σε αυτούς που βασανίστηκαν μέχρι θανάτου, που συνελήφθηκαν και κακοποιήθηκαν από τους φασίστες σε κάθε χωριό και κάθε συνοικία της Κύπρου.
Σε αυτούς που έχυναν το αίμα τους, την ώρα που ο Νικόλαος Σαμψών μετά από «τιμητική επιλογή» του –όπως έλεγε- από τις ένοπλες δυνάμεις, αναλάμβανε πραξικοπηματικά Πρόεδρος «εν ονόματι Θεού και ανθρώπων». Μέχρι σήμερα όμως δεν μας απάντησαν: Ποιος θεός τους έχρισε «άξιους» να αιματοκυλίσουν την πατρίδα μας; Ποιοι άνθρωποι είναι αυτοί που άξιζαν περισσότερο από ολόκληρο τον κυπριακό λαό; Άξιζαν άραγε εκείνες οι οκτώ μέρες και τα τριάντα αργύρια, το όνειδος της προδοσίας που θα τους συνοδεύει για πάντα;
Είναι αλήθεια ότι εκείνες τις δραματικές στιγμές της Ιστορίας μας δεν είμαστε όλοι οι Κύπριοι στο ίδιο μετερίζι. Όσα αντιμακαριακά και αντικομμουνιστικά στοιχεία δεν είχαν αποκαλύψει το πρόσωπο τους κατά τα προηγούμενα χρόνια, στις 15 του Ιούλη φανερώθηκαν. Είτε με τη συμμετοχή τους στην πραξικοπηματική κυβέρνηση, είτε με τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα της ντροπής προς αυτή. Δεκάδες επώνυμοι, παράγοντες και φορείς της αστικής ελληνοκυπριακής δεξιάς, ανάμεσα τους το ΑΠΟΕΛ, η ΣΕΚ, η Επιτροπή Λάρνακας του «Ενιαίου Κόμματος», που ήταν τότε το κόμμα του Κληρίδη, μέχρι το Σύνδεσμο Αστυνομίας, έσπευσαν να ταχθούν από την πρώτη μέρα στο πλευρό του πραξικοπήματος. Υπενθυμίζουμε αυτές τις πτυχές της Ιστορίας, γιατί μόνο αν τις έχουμε υπόψη μας, μπορούμε να κατανοήσουμε τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Κατανοούμε για παράδειγμα γιατί ορισμένοι αρνούνται να χαρακτηρίσουν ως προδοτικό το πραξικόπημα και κάνουν λόγο για «ελλείμματα δημοκρατίας» του «μακαριακού καθεστώτος». Είναι οι ίδιοι που δυσκολεύονται να τιμήσουν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο αλλά συνωστίζονται για να καταθέσουν στεφάνια στον Γρίβα, στον Σαμψών και στον Γιωρκάτζη. Είναι οι ίδιοι που στήνουν ανδριάντες για αυτούς που σκοτώθηκαν επιτιθέμενοι στο Προεδρικό και μιλούν για «αμούστακα παιδιά που παρασύρθηκαν από τον πόθο της Ένωσης».
Ποιοι όμως αλήθεια είναι τα λεγόμενα «παρασυρμένα ενωτικά παιδιά»; Μήπως οι ΕΟΚΑΒητατζήδες που μέχρι σήμερα δηλώνουν περήφανοι και αμετανόητοι για όσα διέπραξαν; Ποιοι ακριβώς κατηγορούν το Μακάριο ότι ήταν δικτάτορας και εγωμανής; Αυτοί που συνεργάζονταν με τη δικτατορία των Αθηνών; Που οργάνωναν απόπειρες δολοφονίας του Προέδρου της χώρας; Που δολοφονούσαν μακαριακούς και αριστερούς, θέλοντας να επιβάλουν μια πολιτική την οποία απέρριπτε περισσότερο από το 90% του λαού της Κύπρου; Ποιοι είναι αυτοί που θέλησαν τότε και επιμένουν και σήμερα να κοστολογούν τον πατριωτισμό όλων των υπολοίπων; Αυτοί που ούρλιαζαν ότι θέλουν να φύγει ο Μούσκος κι «ας βλέπουν από το κελί τους τη Λευκωσία να καίγεται»; Αυτοί που άφησαν την ακτογραμμή της Κερύνειας απροστάτευτη για να στείλουν στρατιωτικές δυνάμεις να καταδιώξουν και να σκοτώσουν το Μακάριο; Αυτοί που κατάστρωναν πραξικοπηματικά σχέδια, όπως ήταν το Σχέδιο «Απόλλων» που βρέθηκε στα χέρια του Σύρου, στο οποίο δεν περιελάμβαναν την Κερύνεια, την επαρχία δηλαδή που κατέλαβε τελικά εξ ολοκλήρου η Τουρκία; Ήταν άραγε τυχαίο αυτό; Ή ήταν η απόδειξη ότι αυτοί που σχεδίαζαν το πραξικόπημα γνώριζαν ότι θα ακολουθούσε η τουρκική εισβολή και η κατάληψη της Κερύνειας; Αυτά είναι αποδείξεις ότι πραξικόπημα και εισβολή σχεδιάστηκαν από τα ίδια κέντρα. Ότι η συμμετοχή τους στο πραξικόπημα ήταν ουσιαστικά και συμμετοχή τους στην προετοιμασία της εισβολής του Αττίλα και στο ξεπούλημα της μισής Κύπρου. Ότι η προδοσία ήταν συνειδητή.
Ποιοι πείθονται –πέραν από όσους θέλουν να πείθονται- ότι ο Γρίβας είναι αθώα περιστερά, επειδή πρόλαβε να πεθάνει μερικούς μήνες πριν το πραξικόπημα; Δεν ήταν ο Γρίβας που ήταν σε συντονισμό με το δικτάτορα Ιωαννίδη; Δεν είναι την υπογραφή του Γρίβα, μαζί με του Σύρου και του Καρούσου, που φέρουν σχεδόν όλα τα πραξικοπηματικά σχέδια; Αφού ήταν τόσος θρυλικός ο Γρίβας γιατί δεν αποτόλμησε ποτέ να αναμετρηθεί με το Μακάριο στο δημοκρατικό στίβο; στην πολιτική και στις εκλογές;
Ποιοι είναι αυτοί που ριγούν από εθνική αγανάκτηση όταν μιλούμε για τους Ελλαδίτες προδότες και την χουντική προδοσία; Σε ποια ακριβώς κατάστιχα της ελληνικής ιστορίας πρέπει άραγε να κατατάξουμε τους συνταγματάρχες της Χούντας ή τους χουντικούς που υπηρετούσαν στην Κύπρο και οργάνωναν απόπειρες δολοφονίας του Μακαρίου; Δίπλα από το Λεωνίδα των Θερμοπυλών ή δίπλα από τον Εφιάλτη πρέπει να κατατάξουμε το στρατηγό Μπονάνο που έλεγε ότι τα ξημερώματα της 20ης Ιουλίου, γνώριζε για την εισβολή αλλά «είχε ιεραρχήσει άλλα πράγματα να κάνει»; Είναι απλώς άφρονας ή είναι προδότης, ο τότε Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδας όταν σύμφωνα με τη μαρτυρία Γεωργίτση, είχε δώσει οδηγίες να αφήσουν τους Τούρκους «για λόγους τιμής και γοήτρου να ακουμπήσουν κάπου στην περιοχή της Κερύνειας»;
Αναφύονται όμως και νέα ερωτήματα, σε σχέση με την ιστορική αλήθεια του 1974. Ποιους εξυπηρετούν εκείνοι που με τις γραφίδες του ιστορικού αναθεωρητισμού αποπειρώνται σήμερα, να αποενοχοποιήσουν το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ για το ρόλο τους το 1974; Οι ίδιοι οι Αμερικανοί, από τον Μπιλ Κλίντον μέχρι το Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ αναγνώρισαν, για τις δικές τους σκοπιμότητες βέβαια, το σκοτεινό ρόλο των ΗΠΑ στην επιβολή της Χούντας των Αθηνών και στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Παρόλα αυτά εμφανίστηκαν πρόσφατα στον τόπο μας διάφοροι επίδοξοι ιστορικοί και ερευνητές που διεκδικούν να μας πείσουν ότι τόσα χρόνια είχαμε «παρεξηγήσει τους Αμερικανοβρετανούς». Ότι παρασυρθήκαμε από τη σοβιετική προπαγάνδα και πιστέψαμε ότι το έγκλημα σχεδιάστηκε στις ΗΠΑ. Μα ποιος έδινε εντολές στη Χούντα; Δεν είναι ο Άτσεσον, που έλεγε στο Σχέδιο του ότι «η καλύτερη λύση για το πρόβλημα της Κύπρου είναι η διχοτόμηση»; Ποιος χρηματοδοτούσε ολόκληρο το μηχανισμό της συνωμοσίας, από την Χούντα και την ΕΟΚΑ Β’ μέχρι την ΕΣΕΑ και τον αντιμακαριακό τύπο; Γιατί άραγε ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ εμπλάκηκε στο εκκλησιαστικό πραξικόπημα παίρνοντας το μέρος των τριών χουντομητροπολιτών; Πού αλλού παρά στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ θα ήταν ο καλύτερος χώρος για να γίνει –όπως και έγινε- συμφωνία μεταξύ Χούντας και Τουρκίας, για τη διχοτόμηση της Κύπρου προκειμένου να τη σώσουν από την υποτιθέμενη «κομμουνιστικοποίησή» της; Δεν ήταν ο Αμερικανός υφυπουργός εξωτερικών που τον Αύγουστο του 1974 εξέφραζε «συμπάθεια και κατανόηση» προς την Τουρκία; Γιατί ευχαρίστησε ο Ετζεβίντ τις ΗΠΑ το 1974;
Δυστυχώς για τους λαούς του πλανήτη ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν αιματοκύλισε μόνο τη Κύπρο. Αιματοκύλισε αμέτρητες χώρες με πρόσφατες τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, την Ουκρανία και άλλες.
Οι μέρες και τα χρόνια εκείνα δεν είχαν μόνο συνωμότες, προδότες και φασίστες. Υπήρχαν την ίδια στιγμή οι αγωνιστές της δημοκρατίας, οι ήρωες του λαού και πάνω από όλα υπήρχε ο αγωνιστής, ο ήρωας λαός. Ο λαός της Κύπρου που συσπειρώθηκε γύρω από την πολιτική της ανεξαρτησίας και υπερασπίστηκε την Κυπριακή Δημοκρατία από τις μηχανορραφίες για ΝΑΤΟποίηση και διαμελισμό του νησιού. Ο λαός που πλημμύριζε τους δρόμους και τις πλατείες με τα λάβαρα της δημοκρατίας, της αντίστασης, της αντιμπεριαλιστικής πάλης.
Στην κορύφωση της προπραξικοπηματικής αναταραχής, ο λαός μας όρθωσε ανάστημα και έγραψε Ιστορία. Έτσι, όταν το 1971, ο Σοβιετικός πρέσβης απεκάλυψε στο Μακάριο σχέδιο πραξικοπήματος για την ανατροπή του, χιλιάδες λαού κατέβηκαν στους δρόμους, περιφρουρώντας για ολόκληρη τη νύχτα την Αρχιεπισκοπή και ολόκληρη την πρωτεύουσα. Όταν το Φλεβάρη του 1973, η ΕΟΚΑ Β φοβούμενη να κατεβεί στις εκλογές επιδόθηκε σε όργιο βομβιστικών επιθέσεων, ο λαός κατέβηκε την επομένη σε ένα μεγαλειώδες συλλαλητήριο και σφράγισε την εκλογή του Μακάριου, χωρίς ανθυποψήφιο. Όταν στις 15 του Ιούλη, οι πραξικοπηματίες ζητούσαν να μην προβληθεί αντίσταση διότι ο Μακάριος ήταν δήθεν νεκρός, ο δημοκρατικός λαός της Κύπρου πήρε τα όπλα και ύψωσε κάστρα αντίστασης σε κάθε πόλη του νησιού. Είναι τούτος ο λαός, που το φθινόπωρο του 1974 ενώ κοιμόταν στα αντίσκηνα και έθαβε νεκρούς, γινόταν καθημερινά χείμαρρος και ξεχυνόταν στους δρόμους για να απαιτήσει και τελικά να πετύχει την επιστροφή του Μακάριου στην Κύπρο και στην Προεδρία.
Το ΑΚΕΛ, το Κόμμα της Εργατικής Τάξης και του Εργαζόμενου Λαού της Κύπρου, είναι περήφανο γιατί είχε το δικό του μερτικό στη λαϊκή πάλη αυτών των χρόνων. Είχε το δικό του μερτικό στο αίμα που χύθηκε για τη Δημοκρατία. Το δικό του μερτικό στους νεκρούς, στους βασανισμένους, στους συλληφθέντες. Το ΑΚΕΛ είναι επίσης περήφανο γιατί αγωνίστηκε δίπλα δίπλα στα ίδια μετερίζια με δημοκράτες αγωνιστές από το χώρο του μακαριακού Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Με τίμιους και πραγματικούς πατριώτες, όπως είναι τα στελέχη του Εφεδρικού και άλλοι αντιστασιακοί, με τους οποίους δεθήκαμε με όρκους υπεράσπισης της δημοκρατίας και της ιστορικής μνήμης. Με τους ίδιους συναγωνιστές με τους οποίους καταφέραμε να ματαιώσουμε την επιχείρηση παραχάραξης της Κυπριακής Ιστορίας, που εξαπολύθηκε το 1993 από την τότε κυβέρνηση του ΔΗΣΥ. Η αποκατάσταση των «62», τα μνημεία στο Γρίβα, η ηρωοποίηση του Σαμψών κ.ο.κ. γύρισαν μπούμερανγκ στους τότε εμπνευστές της παραχάραξης. Γιατί αφ’ ενός οι μνήμες ήταν πιο νωπές και δεν επέτρεπαν χοντροειδείς διαστρεβλώσεις της αλήθειας. Αφ’ ετέρου η απόπειρα συνάντησε σθεναρή αντίδραση από τις πολιτικές δυνάμεις και τις προσωπικότητες που βρίσκονταν στο μέτωπο της δημοκρατικής αντίστασης.
Τα τελευταία χρόνια -και ιδιαίτερα μετά την εκλογή της σημερινής κυβέρνησης- εκτυλίσσεται μια νέα εκστρατεία ιστορικής αναθεώρησης. Μάλιστα, κατά τη συζήτηση του Πορίσματος της Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου πριν από δύο χρόνια, το οποίο καταψηφίστηκε από το ΔΗΣΥ και το ΕΥΡΩΚΟ, έγινε φανερό ότι η Δεξιά δεν θέλει να επωμιστεί η παράταξη της τις ευθύνες που της ανήκουν για το προδοτικό έγκλημα που έγινε σε βάρος του λαού μας. Δεν θέλουν να φανούν οι προσωπικές ευθύνες στελεχών της Κυβέρνησης και άλλων για την προδοσία του 1974. Βέβαια το ζήτημα δεν είναι απλώς θέμα προσώπων. Το διακύβευμα είναι να μην περάσουν ούτε αυτή τη φορά, η προσπάθεια ηρωοποίησης όσων επιτέθηκαν στο Προεδρικό. τα συγχωροχάρτια που μοιράζει ο Αρχιεπίσκοπος. η αποενοχοποίηση σκοτεινών φυσιογνωμιών της Ιστορίας όπως ο Γρίβας, ο Σαμψών και ο Γιωρκάτζης. το ξέπλυμα των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών ως «παρεξηγημένων» και των χουντικών ως «αφρόνων». Δεν πρέπει να περάσει ούτε αυτή τη φορά η απόπειρα βιασμού της Ιστορίας, διότι, εκτός των άλλων, πρόκειται για μια προσπάθεια που συνδέεται ευθέως με τις εξελίξεις στο Κυπριακό και το ίδιο το περιεχόμενο της λύσης του Κυπριακού.
Διακινείται για παράδειγμα το αμερικανόπνευστο αξίωμα που λέει ότι αν ο Μακάριος συμμορφωνόταν με τα κατά καιρούς νατοϊκά σχέδια και αποδεχόταν μια μορφή ακρωτηριασμού ή διχοτόμησης της Κύπρου, δεν θα φτάναμε στο 1974. Ο ανομολόγητος στόχος είναι άλλος. Να υποβληθεί στον κυπριακό λαό ότι αν δεν υποχωρήσει από αρχές και δίκαια για την εξεύρεση λύσης, τότε τον αναμένουν νέες συμφορές. Το ΑΚΕΛ είναι το κόμμα που ανέκαθεν υποστήριζε ότι πρέπει να γίνουν οδυνηροί συμβιβασμοί για τη λύση του Κυπριακού. Αλλά μιλούμε για συμβιβασμούς μέσα στο συμφωνημένο πλαίσιο. Μιλούμε για συμβιβασμούς έντιμους και συμφωνημένους με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας. Όχι συμβιβασμούς με την κατοχή και τη διχοτόμηση. Όχι συμβιβασμούς με την απαίτηση της Τουρκίας να θεωρηθεί νεκρή ή και να σκοτώσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία, προκειμένου να παρθενογεννηθεί κάποιο νέο κρατικό μόρφωμα.
Κατά τον ίδιο τρόπο, η προσπάθεια αποενοχοποίησης του ΝΑΤΟ ως αρχιτέκτονα του δίδυμου εγκλήματος σε βάρος της Κύπρου, έχει άλλα κίνητρα, πέρα της ιστοριογραφικής αναζήτησης της αλήθειας. Στόχος είναι να πειστεί ο κυπριακός λαός να αποδεχτεί την ένταξη του στο ΝΑΤΟ. Πρέπει δηλαδή, η Κύπρος να αγαπήσει το βιαστή της. Και ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει για να γίνει αυτό, από το να πειστεί το θύμα ότι δεν έγινε βιασμός; Ή ακόμα, ότι κατά βάθος φταίει το θύμα; Ή ότι, τέλος πάντων, αυτά είναι περασμένα ξεχασμένα και δεν πρέπει να μένουμε αγκυλωμένοι στο παρελθόν; Μα το πρόβλημα μας με το ΝΑΤΟ δεν έχει να κάνει μόνο με το παρελθόν του. Έχει να κάνει και με το παρόν του. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι παρεμβαίνει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αιματοκυλίζοντας ολόκληρους λαούς για να προωθήσει τα συμφέροντα ισχυρών χωρών της συμμαχίας. Ότι υπαρχηγός της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας και περιφερειακός της χωροφύλακας στην περιοχή μας είναι η ίδια η Τουρκία. Το ΝΑΤΟ χαϊδεύει ή και ενθαρρύνει την Τουρκία όταν συνεχίζει να κατέχει και να εποικίζει τη μισή Κύπρο. Όταν αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο. Όταν υποδαυλίζει τον εμφύλιο πόλεμο στη γειτονική Συρία εξοπλίζοντας τους εξτρεμιστές ισλαμιστές. Ποιος λοιπόν θα μας δώσει μια χειροπιαστή απάντηση στο ερώτημα: Πώς θα βγει κερδισμένη η Κύπρος, ο λαός και ο αγώνας μας, από την ένταξη μας σε ένα στρατόπεδο όπου εμείς θα είμαστε ο νεοσύλλεκτος και η κατοχική δύναμη θα είναι ο συνταγματάρχης;
Σε ότι αφορά τη λύση στο Κυπριακό χρειάζεται να πούμε και τα εξής αναφορικά με τις πολιτικές γραμμές που συνυπάρχουν στη Δεξιά και όχι μόνο. Από τη μια είναι εκείνοι που δεν αποδέχονται λύση που θα οδηγήσει στη συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους σε ένα κοινό κράτος. Από την άλλη, η λεγόμενη σχολή του ρεαλισμού που είναι διατεθειμένη να διαπραγματευτεί ακόμα και τα αδιαπραγμάτευτα, για χάριν μιας όποιας «διευθέτησης» του Κυπριακού. Μακάρι να αποδειχθεί αβάσιμη η ανησυχία μας, αλλά στο μυαλό μας περνά η σκέψη ότι στο μόνο σημείο στο οποίο τέμνονται αυτές οι δύο αντιλήψεις είναι η «χαλαρή ομοσπονδία», που παραπέμπει τελικά στη συνομοσπονδία. Λύσεις δηλαδή που κλείνουν οριστικά το Κυπριακό και κρατούν τις δύο κοινότητες χωριστά και εθνικά – υποτίθεται- καθαρές.
Εμείς απορρίπτουμε και τις δύο ακραίες προσεγγίσεις που συναντούνται στο ίδιο αποτέλεσμα το οποίο απέχει πολύ από τα δίκαια του λαού μας. Υπερασπιστήκαμε και υπερασπιζόμαστε έναντι όλων την Κυπριακή Δημοκρατία, την κυριαρχία, την υπόσταση και την εδαφική της ακεραιότητα, ως την ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Υπερασπιζόμαστε αρχές: τερματισμό της κατοχής και του εποικισμού, κατάργηση των ξένων δικαιωμάτων πάνω στην Κύπρο, αποστρατιωτικοποίηση του νησιού. Υπερασπιζόμαστε τις δεσμεύσεις και τα συμφωνηθέντα μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Το συμβιβασμό στον οποίο, με τόλμη και διορατικότητα, προέβη ο Πρόεδρος Μακάριος ως προς τη συνταγματική-εσωτερική πτυχή του Κυπριακού: την αποδοχή δηλαδή της μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία, με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια, μία διεθνή προσωπικότητα και με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων όπως αυτή καθορίζεται στα σχετικά Ψηφίσματα του ΟΗΕ. Όποιος ξεφεύγει από την υπεράσπιση αυτών των αρχών, τότε καταλήγει να ξεστρατίζει είτε στον απορριπτισμό είτε στον ενδοτισμό. Καταλήγει να διασπά το εσωτερικό μας μέτωπο. Να καθιστά τους Ελληνοκύπριους στα μάτια της διεθνούς κοινότητας ως υπεύθυνους για τη στασιμότητα. Να γίνεται ευάλωτος στις ξένες πιέσεις. Να εμβαθύνει την απογοήτευση μέσα στο λαό, που αποτελεί νερό στο μύλο του διχοτομικού στάτους κβο.
Ως ΑΚΕΛ, επί διακυβέρνησης Χριστόφια μέχρι σήμερα, δεχτήκαμε ένα πρωτοφανή πόλεμο λάσπης στον οποίο πρωταγωνίστησε ο Συναγερμός και ΜΜΕ. Καθημερινά συγκρουόμαστε με την κυβέρνηση που ακολουθεί αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική. Ταξικά και ιδεολογικά είμαστε ο μεγάλος αντίπαλος του Συναγερμού. Όμως η στάση και οι θέσεις του ΑΚΕΛ έναντι του Προέδρου και των χειρισμών του στο Κυπριακό, δεν καθορίζονται από αισθήματα αντεκδίκησης ή ιδεολογικών περιχαρακώσεων. Αυτό αποδείχθηκε και από το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ υποστήριξε και υποστηρίζει με συνέπεια τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων στο Κυπριακό. Πέραν τούτου όμως, ο Πρόεδρος κρίνεται και θα κρίνεται. Θα κρίνεται με κριτήρια που βασίζονται στις αρχές λύσης του Κυπριακού και στην απαίτηση μας να γίνονται συλλογικοί και συνετοί χειρισμοί. Το ΑΚΕΛ δεν μπορεί να χαρακτηρίσει ούτε πετυχημένους ούτε ικανοποιητικούς τους χειρισμούς που γίνονται μέχρι σήμερα. Αυτό έχει αποδειχθεί ξεκάθαρα στην περίπτωση του Κοινού Ανακοινωθέντος Αναστασιάδη-Έρογλου, όπου ο Πρόεδρος επιχείρησε να θέσει ψηλά τον πήχη και τελικά πέρασε ο ίδιος από κάτω. Το ΑΚΕΛ και από αυτό το βήμα καλεί τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να αξιοποιήσει τις συγκλίσεις που έχουν επιτευχθεί μεταξύ Χριστόφια και Ταλάτ. Σε διαφορετική περίπτωση είτε οι συνομιλίες θα οδηγηθούν σε εκφυλισμό και ναυάγιο, είτε θα γίνουν υποχωρήσεις της δικής μας πλευράς προς όφελος των απαράδεκτων αξιώσεων του Έρογλου και της Τουρκίας.
Ξεκαθαρίζουμε ότι το ΑΚΕΛ δεν πρόκειται να αποδεχθεί τέτοιες υποχωρήσεις. Για αυτό αναμετρηθήκαμε και θα αναμετρόμαστε με όσους επιβουλεύονται και απειλούν την πατρίδα μας. Με την τουρκική κατοχή, το ψευδοκράτος και τον εποικισμό. Με το φασισμό, το σοβινισμό, με τους γκρίζους και τους γαλάζιους λύκους. Με το «Ταξίμ» και το δόγμα των «δύο λαών». Με την «Ένωση» και το ιδεολόγημα των μητέρων πατρίδων. Με το ΝΑΤΟ, τους ξένους κηδεμόνες και τις ξένες βάσεις. Εμείς λοιπόν που ανταμώσαμε και φέτος σε αυτό το πανδημοκρατικό συναπάντημα θα συνεχίσουμε να κρατούμε ψηλά τη σημαία της Κύπρου, τα λάβαρα της Επανένωσης και της Απελευθέρωσης.
Απόψε ανανεώνουμε τους όρκους μας για τη Δημοκρατία και τη Λευτεριά. Για να γονατίσουμε ξανά μπροστά στους ήρωες νεκρούς του 1974. Για να αποτρέψουμε νέο βιασμό της Ιστορίας της Κύπρου. Για να πούμε στους νεοφασίστες και τους υμνητές της ΕΟΚΑ Β’ ότι έχουν γνώση οι φύλακες της δημοκρατίας. Για να υποκλιθούμε μπροστά στο λαό μας που δεν υποτάσσεται. Για να γυρίσουμε τον ήλιο πάνω από την Κύπρο. ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ! ΖΗΤΩ Η ΚΥΠΡΟΣ!
