Η Αριστερά ανάχωμα στις πολιτικές που έβλαψαν τους λαούς
Συνέντευξη Τάκη Χατζηγεωργίου στη Χαραυγή
Επιστρέφετε στα έδρανα της Ευρωβουλής με ανανεωμένη τη λαϊκή εντολή. Αυξημένες οι ευθύνες, εξαιτίας και της άσχημης οικονομικής κατάστασης την οποία βιώνουν οι λαοί της Ευρώπης. Πώς προσδιορίζετε αυτή την ευθύνη;
Αναγνωρίζω ότι οι ευθύνες γίνονται μεγαλύτερες σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη φορά προηγουμένως. Για πάρα πολλούς λόγους. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Κύπριοι είναι εξίσου αυξημένα, ανάμεσα σε πολλούς άλλους λαούς της Ευρώπης, και είναι πάνω από όλα προβλήματα επιβίωσης. Επίσης, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοείται και το πρόβλημα που ακούει στο όνομα Κυπριακό. Σε αυτά τα δύο ζητήματα, με αυξημένες ευθύνες θα προσπαθήσω να σηκώσω το μερίδιο του βάρους που μου αναλογεί.
Θα έλεγα πως, με αυξημένες πλέον τις δυνατότητες που έχει η Ευρωπαϊκή Αριστερά -οι εκτιμήσεις ανεβάζουν τους βουλευτές της κοντά στους 50-, προσπάθειά μας θα είναι η δημιουργία αναχωμάτων απέναντι στις πολιτικές που έβλαψαν τους λαούς της Ευρώπης. Τα αναχώματα θα δημιουργηθούν και με συμμαχίες. Δεν μπορείς στο Ευρωκοινοβούλιο να εργαστείς χωρίς συμμαχίες. Είναι και οι ευθύνες μας απέναντι στο κόμμα μας, επίσης, αυξημένες. Θα συνεχίσω να εργάζομαι έτσι ώστε να υπάρχουν ανοιχτές γέφυρες επικοινωνίας των στελεχών του με τον κόσμο. Θέλουμε να πάμε στις καρδιές και στα σπίτια όλων όσοι απείχαν από την εκλογική διαδικασία, αλλά, βεβαίως, και όλων όσοι συμμετείχαν.
Εχοντας την εμπειρία της πρώτης πενταετίας, πού θα εστιάσετε περισσότερο την προσοχή σας;
Πέραν του Κυπριακού και της οικονομίας, ως ΑΚΕΛ πρέπει να εστιάσουμε στο πώς πετυχαίνουμε, τα πολιτικά κόμματα που συμμετέχουν στην ομάδα μας, ανεξάρτητα από το αν δεν έχουν κοινή βάση σε ό,τι αφορά την αφετηρία τους, να έχουν κοινούς στόχους. Τούτο το θεωρώ μεγάλης σημασίας, γιατί αλίμονο αν η Αριστερά στην Ευρώπη δεν καταφέρει μέσα από την GUE να αναπτύξει δράση για αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η Αριστερά δεν μπορεί και δεν έχει την πολυτέλεια να είναι διασπασμένη. Προς αυτή την κατεύθυνση, ως κόμμα, κι εγώ προσωπικά, θα δουλέψω όσο μπορώ.
Το Ευρωκοινοβούλιο είναι το μόνο εκλεγμένο θεσμικό όργανο, οι αποφάσεις, ωστόσο, που καθορίζουν τη μοίρα των λαών λαμβάνονται σε άλλα σώματα. Δεν είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που οι λαοί της Ευρώπης γύρισαν την πλάτη στις ευρωεκλογές;
Το θέμα της αποχής αφορά, δυστυχώς, πολλές δυτικές δημοκρατίες. Στις ΗΠΑ, έχω πει ξανά, ψηφίζει σχεδόν μόνιμα το 50%. Χωρίς να ισχύει αυτό που πράγματι ισχύει όπως το περιγράψατε στην ΕΕ, το οποίο δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι πρέπει να διορθωθεί. Να αυξηθούν δηλαδή οι εξουσίες του Κοινοβουλίου. Για να αναζητήσουμε το βάθος των αιτιών της αποχής, πρέπει να κάνουμε σωστή ανάλυση. Πέραν της ανάγκης για αύξηση των εξουσιών του Κοινοβουλίου, να δούμε ουσιαστικά πώς εμπλέκεται ο πολίτης στην καθημερινή πολιτική και κοινωνική δράση. Ενα πράγμα είναι να πάει να ψηφίσει και ένα δεύτερο ζήτημα είναι το κατά πόσον συμμετέχει στα δρώμενα στο βαθμό που μπορεί και του επιτρέπεται. Εάν μόνο ψηφίζει, φυσικό επακόλουθο είναι κάποια στιγμή να σκεφτεί ότι δεν του αρκεί αυτό.
Είναι και η άγνοια τού τι τεκταίνεται στις Βρυξέλλες ένας λόγος…
Είναι γι’ αυτό που το θέμα της Παιδείας θα πρέπει να τεθεί μπροστά. Συζητιέται από όλους σήμερα το θέμα του μνημονίου. Τα παιδιά ξέρουν τι είναι αυτό; Γιατί μεγάλα ζητήματα της κοινωνίας να μη συζητούνται μέσα στο σχολείο; Ετσι ώστε να εμπλακεί ο νέος σε θέματα που αφορούν την κοινωνία και να μην αγνοεί τι είναι αυτό που προβάλλεται ή συζητείται έντονα. Το σχολείο δεν μπορεί να είναι μία καραντίνα. Ακόμα και αυτήν την ίδια την ΕΕ πόσο την γνωρίζουν οι μαθητές μας; Στο έτος Ευρώπης, θυμάμαι, για παράδειγμα, από τις επισκέψεις μας στα σχολεία, τους διθυράμβους που εξέπεμψαν μαθητές, εκπρόσωποι του καθηγητικού συλλόγου, της Σχολικής Εφορίας, του Υπουργείου Παιδείας κ.ά. Απεκλείσθη οποιαδήποτε άλλη σκέψη για το συγκεκριμένο ζήτημα. Κι αυτό γιατί τα ζητήματα δεν συζητούνται σφαιρικά. Και αλίμονο αν δεν συζητούνται στο σχολείο αυτά τα θέματα.
