Επιχείρηση: Απορρύθμιση της εργασίας, της Σωτηρούλας Χαραλάμπους

Πριν από μερικές μέρες δημοσιοποιήθηκαν μια σειρά από στοιχεία που αφορούν την κατάσταση της εργασίας και της ανεργίας στην Κύπρο.

Τον Φεβρουάριο του 2014 η ανεργία στην Κύπρο ήταν 74000 άτομα. Αυτό σημαίνει ότι, σε ένα χρόνο (2012-2013) 18832 άτομα προστέθηκαν στην ανεργία. Από τα στοιχεία που τηρούνται στις Δημόσιες Υπηρεσίες Απασχόλησης τα άτομα που ήταν άνεργα για πάνω από 6 μήνες, τον Μάρτιο του 2014 σε σύγκριση με τον Μάρτιο του 2013, αυξήθηκαν κατά 31.5%.

Τα πράγματα είναι εξίσου αρνητικά και στο κεφάλαιο εκείνων που έχουν εργασία.

• Οι μερικώς απασχολούμενοι ήταν το 2012 το 10.7% του απασχολούμενου πληθυσμού, ενώ το 2013 ήταν το 12.7%.

• Το 4ο τρίμηνο του 2012 οι εργαζόμενοι με προσωρινή εργασία αντιπροσώπευαν το 15.9% των εργαζομένων, ενώ το 4ο τρίμηνο του 2013 έφτασαν το 20%.

• Υπήρξε αύξηση στον αριθμό των ωρών εργασίας τόσο για τους μερικώς όσο και για τους πλήρως απασχολούμενους.

Σ’ αυτά τα στοιχεία χρειάζεται να προσθέσουμε και τα εξής: Η Κύπρος έχει τη μεγαλύτερη μείωση μισθών το 2013 (15%) από τις 28 χώρες μέλη της ΕΕ, ενώ η αγοραστική δύναμη των μισθωτών μειώθηκε κατά 30%. Την ώρα που αυτά συμβαίνουν στη μισθωτή εργασία, στην αντίπερα όχθη, τα κέρδη το 2013 αυξήθηκαν κατά 33%.

Είναι γεγονός ότι η διαδικασία της απορρύθμισης της εργασίας και της υπόσκαψης των συλλογικών συμβάσεων ξεκίνησε εδώ και μερικά χρόνια και στην Κύπρο και εντάθηκε ιδιαίτερα από τη δυνατότητα, που δόθηκε μετά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, της εκμετάλλευσης της ελεύθερης διακίνησης εργαζομένων ως φθηνής αρρύθμιστης εργασίας.

Η ΠΕΟ τα τελευταία χρόνια έθεσε το θέμα της απορρύθμισης της εργασίας ως κεντρικό άξονα της δράσης της.

Εδωσε τη μάχη στο επίπεδο των χώρων εργασίας με στόχο την πιστή και καθολική εφαρμογή των συλλογικών συμβάσεων και στο επίπεδο της βελτίωσης του θεσμικού πλαισίου για πρόσβαση των εργαζομένων στην οργάνωση και συλλογική διαπραγμάτευση, της εφαρμογής της αρχής της ίσης μεταχείρισης των εργαζομένων, της εφαρμογής των συμφωνημένων συλλογικών συμβάσεων στα έργα του δημοσίου.

Είχαμε βήματα προόδου σ’ αυτή την προσπάθεια.

Τα λεγόμενα μνημόνια στήριξης είναι ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται σ’ όλες τις χώρες που έχουν ενταχθεί σ’ αυτά για να επισπευτούν οι βίαιες διαδικασίες απορρύθμισης της εργασίας.

Οι πολιτικές που προωθούνται μέσα από τα μνημόνια σ’ ό,τι αφορά την εργασία έχουν μια κοινή αφετηρία: Οσο το δυνατό λιγότερες ρυθμίσεις πάνω στην εργασία. Οι συλλογικές συμβάσεις, η ρύθμιση των ωραρίων, της υπερωριακής απασχόλησης, ο κατώτατος μισθός είναι ‘βαρίδια’ στην επιχειρηματικότητα, είναι ‘βαρίδια’ πάνω στην οικονομία που πρέπει να γίνουν όσο το δυνατό πιο ελαφριά ή και ακόμα καλύτερα να φύγουν εντελώς.

Και βεβαίως είναι λογικό αυτή την πολιτική να την προκρίνουν και να την ευνοούν οι εργοδότες. Το ερώτημα είναι η κυβέρνηση τι κάνει;

Η κυβέρνηση Ν. Αναστασιάδη κατάργησε το ρυθμισμένο ωράριο εργασίας στα καταστήματα, αλλοίωσε μονομερώς τον τρόπο αποζημίωσης της υπερωριακής απασχόλησης στο δημόσιο τομέα, μετέτρεψε τους εργοδοτούμενους στα Κρατικά Ινστιτούτα Επιμόρφωσης σε αυτοεργοδοτούμενους, χαλαρώνει την πολιτική απασχόλησης πτυχιούχων από τρίτες χώρες, αρνείται να επανακαταθέσει στη Βουλή τα νομοσχέδια για την ίση μεταχείριση και για την επέκταση της ισχύος των συλλογικών συμβάσεων.

Τελικά δηλαδή αντί να λειτουργεί ως μηχανισμός που αποτρέπει την απορρύθμιση και προστατεύει τους αδύνατους, με ενέργειες και αποφάσεις συμμετέχει και αυτή στην επιχείρηση απορρύθμισης της εργασίας. Ταυτισμένη πλήρως με το μνημόνιο, την πολιτική και τη φιλοσοφία που αυτό περιέχει.