Ενα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση αποτελεί το ήμισυ του δρόμου!, του Τάκη Χατζηγεωργίου

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να αναλύσει κανείς με επάρκεια τη συμφωνία στην οποία κατέληξε το βράδυ της Παρασκευής το Γιούρογκρουπ, αν δεν αποφασίσει πρώτα ποιο είναι το μέτρο σύγκρισης.

Αν δηλαδή κάνει κάποιος τη σύγκριση με το τι έλεγε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κάνει τη σύγκριση με το τι γινόταν ή τι θα γινόταν με μια διακυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, ή αν κάνει κάποιος τη σύγκριση με το τι πραγματικά ευελπιστούσε ο ελληνικός λαός από αυτή τη διαπραγμάτευση.

Επιλέγοντας το μέτρο της σύγκρισης, επιλέγει κανείς και στρατόπεδο. Εγώ επιλέγω να δω τα πράγματα και να τα συγκρίνω με το τι ένας λογικός άνθρωπος ανέμενε και πόσο κοντά ή πόσο μακριά είναι το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Παρακολούθησα όλες τις συζητήσεις και αναλύσεις που ακολούθησαν της συμφωνίας.

Διάβασα την ίδια τη συμφωνία και κατανόησα όσα μπορούσα να κατανοήσω. Παρακολούθησα και τη συζήτηση στην ΕΡΤ (έτσι μ’ αρέσει να την λέω -άλλωστε όλοι είμαστε σε κάποια πράγματα «συντηρητικοί») που ακολούθησε αμέσως μετά τις δημοσιογραφικές διασκέψεις.

Αμέσως μετά έπεσε μια διαφήμιση για ένα κινηματογραφικό έργο… Ενας άντρας κατατρεγμένος και πληγωμένος περιέγραφε τα δεινά του: «Ημουνα δεμένος και δεν είχα μαχαίρι να κόψω το σχοινί»! Αυτή η φράση κόλλησε μέσα στο μυαλό μου. Γιατί αυτή η φράση έδενε τόσο καλά με τα όσα σκεφτόμουνα για την Ελλάδα. Αυτό ακριβώς είναι που συνέβη.

Η χώρα ήταν δεμένη και δεν είχε μαχαίρι να κόψει το σχοινί. Υπ’ αυτή την έννοια το αποτέλεσμα στο Γιούρογκρουπ ήταν το καλύτερο δυνατό. Δεν πιστεύω ότι ο κόσμος περίμενε να γίνει η νύχτα μέρα. Περίμενε μόνο μια τίμια και σκληρή διαπραγμάτευση. Και αυτό έγινε.

Ηδη σε συνάντηση που είχα προεκλογικά με τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας, αυτό ακριβώς το μήνυμα πήρα. «Θα είμαστε τίμιοι και ειλικρινείς στις προσπάθειές μας.

Ο κόσμος δεν περιμένει να κάνουμε τη νύχτα μέρα, ούτε περιμένει να τα κάνουμε όλα σε μερικούς μήνες». Αυτά άλλωστε τα είπε και δημόσια. Τώρα μάλιστα ξέρουμε και τον ορισμό της σκληρής διαπραγμάτευσης.

Οχι σαν αυτά που μας παρουσιάζει ο Υπουργός της κυπριακήςΟικονομίας, ο οποίος θεωρεί το μνημόνιο ως το προσωπικό του μανιφέστο. Και που είχε μάλιστα το θράσος να καρφώσει τον Ελληνα Υπουργό Οικονομίας ότι δεν γνώριζε τι παρουσίαζε. Και αυτό προφανώς γιατί μια σχετική έστω επιτυχία του κ. Βαρουφάκη θα αναδείκνυε την απόσταση από τη δική του συν-περιφορά στα δωμάτια των συνεδριάσεων.

Ξέρω ότι πολλοί θα δουν στη συμφωνία που επιτεύχθηκε μια μεγάλη μεταστροφή από τα προεκλογικά και κάποιοι άλλοι θα καλωσορίσουν τον ΣΥΡΙΖΑστον τάχαμου δικό τους δρόμο. Το δρόμο του «ρεαλισμού του μνημονίου». Ενώ κανείς δεν πρέπει να πανηγυρίσει για το αποτέλεσμα, δεν πρέπει την ίδια ώρα να αγνοεί τα κέρδη.

Η Ελλάδα πήρε αναπνοή να παρουσιάσει το δικό της τρόπο αποπληρωμής των χρεών. Πήρε μια συμφωνία που την κρατάει στο ευρώ, την ίδια ώρα που πολλαπλασιάζονται με ταχύτητα ιλίγγου οι συζητήσεις στην Ευρώπη για τις πολιτικές λιτότητας και οικονομικής ασφυξίας των λαών.

Πήρε μια συμφωνία που η εκπνοή της έρχεται κοντά στις ισπανικές εκλογές, με όσα πολλά μπορεί να σημαίνει αυτό. Πήρε μια συμφωνία, την οποία δεν ήθελε ο κ. Σόιμπλε. Είναι αυτή η συμφωνία το τέλος των δεινών, και πολύ περισσότερο των δανείων;

Καθόλου! Είναι η αρχή μιας μακράς πορείας ίσως, αλλά μιας πορείας προς τη σωστή κατεύθυνση. Ενα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση αποτελεί κάποτε το ήμισυ του δρόμου! Υπογραμμίζω ακόμα αυτό που πολλοί θα επιχειρήσουν να υποβαθμίσουν. Πήρε μια συμφωνία που δεν αναφέρεται σε Τρόικα. Τι σημαίνει αυτό;

Οι τρεις δεν αποτελούν πια ένα. Θα συζητά με τους τρεις θεσμούς χώρια και ξεχωριστά. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως δεν θα συζητούν πρώτα οι τρεις τους, θα βγάζουν κοινή γραμμή και άντε μετά να περάσεις από μέσα τους.

Τώρα οι συζητήσεις για τα χρωστούμενα στο ΔΝΤ για παράδειγμα, μπορεί να έχουν άλλη κατάληξη απ’ αυτή που θα είχαν, αν ο συγκεκριμένος θεσμός ήταν ένα και το αυτό με την Κομισιόν και την ΕΚΤ. Τώρα ο κ. Γιούνκερ έχει τη δυνατότητα να έχει άλλη σκέψη απ’ αυτή του κ. Ντράγκι. Τώρα ο πολύς κ. Σόιμπλε, μετά και την απόφαση των G20, οι οποίοι παρουσίασαν τη Γερμανία ούτε λίγο ούτε πολύ ως τον ταραξία της παγκόσμιας οικονομίας, δεν θα έχει τη δύναμη που είχε ώς χτες.

Φοβούμαι μην ωραιοποιήσω τα πράγματα και σπεύδω να επανορθώσω. Τα πράγματα παραμένουν δύσκολα. Πάρα πολύ δύσκολα. Ομως το διακύβευμα για τη νέα ελληνική κυβέρνηση, είναι πρωτίστως το τι θα κάμει μέσα στη χώρα. Αν θα καταφέρει να μετατρέψει το κράτος το ελληνικό, όπως το ξέρουμε, σε κοινωνία αξιόπιστων θεσμών, αν καταφέρει να συντρίψει τη διαφθορά, τη διαπλοκή, τη φοροδιαφυγή.

Για να τα προσπαθήσει αυτά πρέπει να καταφέρει να παραμείνει στη διακυβέρνηση για το υπόλοιπο των τεσσάρων ετών. Και αυτό φαίνεται να το ξέρει καλά. Και η απόφαση του Γιούρογκρουπ ανοίγει αυτή την προοπτική.

Ας θυμάται κανείς πάντοτε πως οι δυσκολίες των πεδιάδων ήταν πάντα πιο μεγάλες από τις δυσκολίες των βουνών. Στα βουνά θα χτυπηθείς με τις πέτρες και τον καιρό. Στις πεδιάδες πρέπει να σπείρεις και να θερίσεις. Θέλει καρπούς η κοιλία των ανθρώπων!

*Ευρωβουλευτής ΑΚΕΛ Αριστερά-Νέες Δυνάμεις