Εκποιεί… εαυτόν ο Αναστασιάδης, του Γιάγκου Σωκράτους

«Από τη Δευτέρα, σαν εκλελεγμένος Πρόεδρος πλέον, θα μπορώ να σηκώσω το τηλέφωνο και να μιλήσω με την Μέρκελ, όχι σαν αρχηγός της αντιπολίτευσης ή ένας φίλος, αλλά ως εντολοδόχος του λαού».

(Προεκλογική δήλωση Νίκου Αναστασιάδη, 15 Φεβρουαρίου 2013).

 Κρατήστε το τελευταίο: «ως εντολοδόχος του λαού».

Οι πρόσφατες εξελίξεις στο θέμα της ψήφισης του κυβερνητικού νομοσχεδίου για τις εκποιήσεις έχουν αναδείξει -πλέον- ξεκάθαρα, αφενός την απροθυμία της εκτελεστικής εξουσίας να διαπραγματευτεί με την Τρόικα προς όφελος της κοινωνίας και αφετέρου τους τακτικισμούς και τα επικοινωνιακά παίγνια από τα οποία ελαύνεται για να ασκήσει την εξουσία της «ως εντολοδόχος του λαού». Το τι έπραξε (ή μάλλον δεν έπραξε) ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κυβέρνηση τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, επιβεβαιώνει την ετσιθελική και αλαζονική προσήλωση προς το δικό τους «οικονομικό μανιφέστο».

Η αρχική φιλοσοφία του νομοσχεδίου για μαζικές εκποιήσεις με ισοπεδωτικό και αδιάκριτο τρόπο, ήταν φανερό ότι οδηγούσε στη μεταφορά του εθνικού πλούτου στα χέρια των ολίγων. Η έννοια του «δημοσίου συμφέροντος» μετακινήθηκε από την ταύτισή της με τις βασικές ανάγκες και τα συμφέροντα της κοινωνίας στην ταύτιση με τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων ελίτ. Παρά τις αντιδράσεις των κομμάτων, εξαιρουμένου του κυβερνώντος Δημοκρατικού Συναγερμού, η Κυβέρνηση μετερχόμενη απειλών και εκβιαστικών διλημμάτων, απέφυγε τη συνεννόηση και τη συναίνεση με τα πολιτικά κόμματα, προτάσσοντας -ως συνήθως- την αδιαλλαξία της Τρόικα.

Ωστόσο, η διεκδικητική και υπεύθυνη στάση του ΑΚΕΛ και της αντιπολίτευσης γενικότερα, έχει επιφέρει ένα πιο ισορροπημένο και κοινωνικά δίκαιο θεσμικό πλαίσιο που αφορά στις εκποιήσεις.

Μεταξύ άλλων, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία στήριξε την πρόταση νόμου ΑΚΕΛ και ΕΔΕΚ για την προστασία της κύριας κατοικίας και της μικρής επαγγελματικής στέγης για δανεισμό μέχρι 350 χιλιάδες ευρώ. Υπερψήφισε τις προτάσεις για απαλλαγή των εγγυητών από τις όποιες υποχρεώσεις σε περίπτωση εκποίησης ενυπόθηκης περιουσίας, την απαλλαγή των μικρο-οφειλετών και των εγγυητών από το υπόλοιπο των οφειλών σε περίπτωση εκποίησης της ενυπόθηκης περιουσίας. Πρόσθετα, έτυχε έγκρισης η πρόταση για την απαγόρευση εκποίησης ακινήτου ιδιοκτητών που δεν έχουν τίτλο ιδιοκτησίας και είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους, καθώς και η διασύνδεση της έναρξης ισχύος του νόμου για τις εκποιήσεις, με την έναρξη ισχύος του πλαισίου αφερεγγυότητας.

Το γεγονός και μόνο ότι κάποια από τα πιο πάνω έτυχαν αποδοχής από την Τρόικα, φανερώνει το διάτρητο των επιχειρημάτων της Κυβέρνησης για την «επιτυχημένη» διαπραγμάτευση και την «επάρκειά» της. Γεννιέται, όμως, φυσιολογικά το ερώτημα: τι θα γίνει με όσα η Τρόικα δεν κάνει αποδεκτά; Η κινδυνολογία, βεβαίως, αποτελεί το όπλο των δανειστών και των εδώ εκπροσώπων της. Ήδη η Κυβέρνηση διαχέει στον Τύπο την ανάγκη λήψης σκληρότερων μέτρων λιτότητας, λόγω εμπλοκής του προγράμματος χρηματοδότησης.

Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα λοιπόν. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όφειλε να επιλέξει πως θα προχωρήσει: Με την κοινωνία ή τους δανειστές; Η απ’ ευθείας αναφορά στο Ανώτατο των προτάσεων νόμου που υπερψήφισαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα οποία επιδιώκουν με στοχευμένο τρόπο την προστασία των μικρο-οφειλετών και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, δεν συνιστά απλά θεσμική εκτροπή του Προέδρου και κατάχρηση των συνταγματικών του εξουσιών. Ούτε καν περιφρόνηση της πλειοψηφίας των πολιτικών κομμάτων. Θέτει πρωτίστως τον Πρόεδρο απέναντι από την κοινωνία και τα συμφέροντά της, ως εντολοδόχο των δανειστών.

Τα λόγια περισσεύουν. Έχουμε ενώπιον μας έναν πειθήνιο Πρόεδρο υπό (συνειδητή) εκποίηση. __________________________________________________________________

Γιάγκος Α. Σωκράτους

Κοινοβουλευτικός Συνεργάτης ΑΚΕΛ