Είναι που δεν έχει συμφέρον, του Τάκη Χατζηγεωργίου

Η συζήτηση στην Ολομέλεια των Βρυξελλών για τις εντάσεις που δημιουργεί η Τουρκία στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου, είναι μια καλή ευκαιρία να επαναφέρουμε στο Κοινοβούλιο την ανάγκη επίλυσης του κυπριακού. Η Κύπρος έχει το μέλλον που αξίζει στο λαό μας αν καταστεί χώρος σταθερότητας ειρήνης και ασφάλειας. Και αυτό δεν επιτυγχάνεται χωρίς  λύση.

 Οι πολιτικοί οφείλουμε να λέμε την αλήθεια στο κόσμο. Η εποχή που κάποιοι μπορούσαν να  κρύβονται έχει περάσει. Χωρίς λύση διακυβεύεται και το φυσικό αέριο, και πιθανόν και η “δεδομένη” ασφάλεια μας. Είναι ευκαιρία λοιπόν να δείξουμε την πίστη σ’  αυτό το μέλλον, και την ικανότητα μας στη συνεργασία για να βγάλουμε την Κύπρο από το τέλμα.

Τα μέτρα που έλαβε το Εθνικό Συμβούλιο κινούνται προς την κατεύθυνση των δυνατοτήτων μας. Άλλωστε όταν ψηλώνεις πολύ τον πήχυ υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να περάσεις από κάτω. Είμαστε λίγο μετά από το “αργήσαμε” αλλά ο μόνη μας δυνατότητα είναι να στήσουμε κράτος. Τόσο εμείς όσο κ η Ελλάδα. Αν είχαμε κράτη, με θεσμούς, γερή οικονομία, ισοπολιτεία και δικαιοσύνη απέναντι στους πολίτες, δεν θα βρισκόμασταν σήμερα στην θέση που είμαστε.

 Αυτό που θέλω να καταδείξω με πάσα καθαρότητα είναι πως πρέπει να εστιάσουμε στο Μέλλον. Η μνήμη  χρειάζεται για να αποφεύγονται λάθη του παρελθόντος. Σε καμιά περίπτωση η μνήμη δεν πρέπει να λειτουργεί με τρόπο που να καθίσταται αιτία εγκλωβισμού. Στην Ουκρανία τρέχουν ακόμα τα αίματα αλλά οι ηγέτες Ουκρανίας και Ρωσίας κατάφεραν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και να βρουν  άκρη.

Ξέρω ότι οι  δυνατότητες επίλυσης του κυπριακού όλο και απομακρύνονται, μαζί όμως απομακρύνεται και το βέβαιο μέλλον. Αυτό να το ξέρουμε και να το έχουμε κατά νουν σε κάθε μας ενέργεια. Σε κάθε μας απόφαση. Και όσο η Τουρκία βλέπει να απομακρύνονται οι δυνατότητες επίλυσης τόσο πιο θερμά τρίβει τα χέρια της. Δεν βλέπω δηλαδή ότι η Τουρκία αισθάνεται σήμερα πως έχει συμφέρον από τη Λύση. Όταν είχε, εμείς φωνάζαμε πως είναι από συμφέρον που το επιχειρεί, τώρα που δεν έχει, ας μην αρχίσουμε τις αλλοφροσύνες “είναι που δεν έχει συμφέρον”.

Εκτός! Εκτός κι αν είχαμε στο λιμάνι μας πέντε πλοία! Πανέτοιμα κι αστραφτερά. Κατά πως ψιθυρίζει από τον τάφο του ο Παντελής Μηχανικός. Μα και πάλι φοβούμαι όσα φοβάται και ο Γιώργος Κασκάνης σε πρόσφατο άρθρο του. Τι θα γινόταν αν είχαμε αγοράσει και τις πυραυλακάτους!