Ατεκμηρίωτα τα περί «ασάφειας», της Σταύρης Καλοψιδιώτου
Ατεκμηρίωτα τα περί «ασάφειας» Αφότου μεσολάβησε μια εργολαβική προσπάθεια στρέβλωσης και υπόσκαψης των συμφωνημένων, κοινών ανακοινωθέντων του 2008 και του συνόλου των συγκλίσεων που επιτεύχθηκαν στην προηγούμενη φάση των διαπραγματεύσεων, επιστρέψαμε τελικά στην εκκίνηση. Η κυρίαρχη απορία αφορά στο κατά πόσον η επιλογή πλεύσης του νυν Προέδρου οφείλεται σε λανθασμένο πολιτικό μέτρο – για το οποίο μας συνήθισε στα mea culpa – ή σε μια επικοινωνιακή επιλογή.
Σε κάθε περίπτωση, η δύσκολη θέση στην οποία έχουμε περιέλθει είναι απότοκο αυτών των λανθασμένων επιλογών και των διαρκών παλινδρομήσεων τεσσάρων μηνών. Αρνητικό πρόσημο, σε μια δύσκολη για το Κυπριακό συγκυρία, δεδομένης της οικονομικά δυσμενούς μας θέσης και της παρουσίας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων του κ. Έρογλου. Είναι όμως ακριβώς για αυτούς τους λόγους που η αντικειμενική πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να αποσιωπείται εκκωφαντικά, αλλά θα έπρεπε πολύ νωρίτερα να μετατραπεί σε εργαλείο προώθησης της υπόθεσης της λύσης. Τα κοινά ανακοινωθέντα Χριστόφια- Ταλάτ, ουδόλως χαρακτηρίζονται από την «ασάφεια» που επιμελώς και συστηματικά κάποιοι τους αποδίδουν. Και σίγουρα ανακριβείς είναι οι διάφοροι ισχυρισμοί πως τάχατε «δεν οδήγησαν πουθενά» και πως «δεν προνοούσαν αυτά που η Ελληνοκυπριακή πλευρά θεωρεί κόκκινες γραμμές», τη μία και αδιαίρετη κυριαρχία, μία ιθαγένεια, μία διεθνή προσωπικότητα.
Το ερώτημα που προκύπτει εύλογα, είναι πρωτίστως κατά πόσο αυτός ο απόλυτος αφορισμός, τα περί «ασάφειας», δικαιολογείται από το περιεχόμενο των κοινών ανακοινωθέντων του 2008; Αρκεί κανείς να τα διαβάσει αυτούσια για να αντιληφθεί ότι η παραφιλολογία που αναπτύσσεται γύρω από την επάρκεια ή μη του λεκτικού που υιοθετήθηκε για να προταχθούν οι «κόκκινες γραμμές» μας, είναι φαιδρή. Βεβαίως και τα κοινά ανακοινωθέντα τοποθετούν τη λύση του Κυπριακού στη βάση των συμφωνημένων αρχών που συνιστούν και κόκκινες γραμμές μας για λόγους ουσίας.
Ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα έχει «μία και μόνη διεθνή προσωπικότητα», και η αναφορά της «μίας και μόνης κυριαρχίας και ιθαγένειας, για τα οποία έχουν συμφωνήσει ως θέμα αρχής» με τη διευκρίνιση ότι οι «λεπτομέρειες της εφαρμογής τους» θα συζητηθούν «κατά τις απευθείας διαπραγματεύσεις», είναι αυτά που πολύ συγκεκριμένα καταγράφονται στα κοινά ανακοινωθέντα του 2008. Όπερ και εγένετο, για να προκύψει στη συνέχεια, κατά το 2010 και η σύγκλιση περί μίας και αδιαίρετης κυριαρχίας, όπως καταγράφεται στις συγκλίσεις του ΟΗΕ.
Κι αν πράγματι, τα εν λόγω κοινά ανακοινωθέντα δεν είχαν οδηγήσει πουθενά, τότε ο όγκος της διαπραγμάτευσης και οι συγκλίσεις Χριστόφια- Ταλάτ που τα ακολούθησαν, σε ποια σελίδα της ιστορίας τοποθετούνται; Απάντηση σε αυτό συνιστά, όχι η σκόπιμη- για επικοινωνιακούς εσωτερικά λόγους- υπεκφυγή αναφοράς των κοινών ανακοινωθέντων του 2008 στην επιστολή του Προέδρου Αναστασιάδη προς το Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, αλλά η έστω και τώρα επίκληση της σύγκλισης του 2010 Χριστόφια- Ταλάτ για την κυριαρχία.
Εκτιμώ, ότι παρόλες τις προσπάθειες που συνεχίζονται από διάφορους κύκλους για αποδόμηση της πολιτικής Χριστόφια στο Κυπριακό, οι εξελίξεις όλο και περισσότερο καταδεικνύουν, πως αυτοί που συνεχίζουν να καταφέρονται ενάντια στις προσπάθειες της προηγούμενης πενταετίας, θα έπρεπε να είναι πιο φειδωλοί.
Αντί αυτού, εμείς χαιρετίζουμε την αναγνώριση από πλευράς κυβέρνησης της σημασίας έστω μέρους των συγκλίσεων και της ορθότητας της αρχικής μας παραίνεσης, ότι η προσπάθεια για εκτεταμένου περιεχομένου κοινού ανακοινωθέντος και η εκ προοιμίου χαρτογράφηση της λύσης, ήταν εξ’ υπαρχής καταδικασμένη σε αποτυχία.
Γιατί εμείς αναγνωρίζαμε, αυτό που ο αναπληρωτής εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης παραδέχθηκε έστω και εμμέσως μέσα από τις δηλώσεις του, τη δυσκολία να εξευρεθεί κοινός τόπος με τον Έρογλου. Κάτι που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, λανθασμένα όπως αποδεικνύεται στην πράξη, εκτιμούσε προεκλογικά και μετεκλογικά ότι μπορούσε να επιτύχει.
